ΑΧ ΤΙ ΤΡΑΒΑΩ Η ΦΙΛΕΝΑΔΑ!!!

Ο έρωτας είναι σαν την ανεμοβλογιά. Σε όσο μεγαλύτερη ηλικία προσβληθείς, τόσο χειρότερες οι επιπλοκές!

Ξενύχτια, μεθύσια, κλάματα… φωνές, καψουροτράγουδα, βουνό τα αποτσίγαρα…

Και καλά να τα περνάς μόνος σου! Εγώ όμως τι φταίω;

Εγώ δεν είμαι ερωτευμένη. Δεν ξημεροβραδιάζομαι με τη σκέψη του. Δε χτυπάει το κινητό μου και λαχταρώ. Δεν έχω κάποιον να βασανίζει την ύπαρξή μου είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, επτά μέρες την εβδομάδα.

Είμαι όμως φίλη. Και φίλη καρδιακή. Και τι να κάνω; Την πονάω την κολλητή μου. Και έτσι, κάθε βράδυ, την έχω στο σαλόνι μου, μπροστά στο τζάκι που είναι αναμμένο έστω και αν δεν κάνει κρύο, που καταπίνει εκτός από τα κούτσουρα και τον πόνο της.

Αυτό το έρμο το λάπτοπ αν είχε φωνή να μιλήσει, θα ούρλιαζε όχι άλλα καψουροτράγουδα. Τι Πάριο έχω ακούσει (μπλιαχ), τι Πλούταρχο (εντελώς αυτοκτονικός), τι Θηβαίο (πάμε για δίγραμμα μετά από αυτόν), τι Ρέμο (ωχ Παναγία μου), τι Τερζή (θα βαρέσω ενέσεις), τι Καρρά (δεν το γλιτώνω το χαρακίρι)…

Πάμε μια βόλτα στην Αθήνα να δούμε την πόλη που είναι στολισμένη; Όχι γιατί εκεί θα είναι όλοι ζευγάρια. Πάμε να πιούμε έναν καφέ στην Πλάκα; Όχι γιατί εκεί είναι πολύ ρομαντικά. Πάμε μια βόλτα στα μαγαζιά; Όχι γιατί δεν έχω για ποιον να τα βάλω. Πάμε μια βόλτα στο Hondos; (Άμα και αυτό δεν πιάσει, είναι πολύ βαριά η κατάσταση!). Όχι ρε Ρία, δεν έχω διάθεση…

Αντιλαμβάνεστε τι περνάω… Ποια γυναίκα θα της έλεγε η κολλητή της να πάνε στο Hondos και θα έλεγε όχι; Όχι πες τε μου, ποια θα πει όχι για το Hondos; Καμιά λογική γυναίκα. Μα απολύτως καμιά!

Πολύ σωστά είχε πει ο λαός, όταν ο έρωτας μπαίνει από την πόρτα, η λογική φεύγει από το παράθυρο.

Τι να την κάνω όμως; Όταν εγώ περνούσα τα ζόρια μου, αυτήν  ήταν εδώ. Τώρα είναι η σειρά μου να της σταθώ. Και να την παρηγορήσω στον ώμο μου όταν κλαίει, και να την ακούσω εν μέσω λυγμών και μύξας. Και να ξενυχτίσω μαζί της ακούγοντας ερωτικά τραγούδια. Και να την κοιμίσω μεθυσμένη στον καναπέ μου και να έχω και το νου μου μην πέσει και κοιμηθεί στα πλακάκια ξεσκέπαστη. Και να τη βγάζω στον ήλιο της βεράντας με το ζόρι για να μη μου χλωμιάσει. Και να πιω μαζί της (έχω πιει σε μια βδομάδα μια ούρσους και μια βότκα νορθ, εγώ που με δυο μαρτίνι λαλάω και παραπατώ)…

Αυτό είναι φιλία. Την αγαπάω γιατί το αξίζει. Και αφού τώρα με έχει ανάγκη, θα είμαι δίπλα της. Την αγαπάω και όταν είναι έξυπνη και τώρα που αποβλακώθηκε.

Πραγματικά όμως, ρε παιδιά, έτσι μου έρχεται να τον πάρω τηλέφωνο και να του ρίξω ένα βρίσιμο αυτού του … δεν ξέρω και πώς να τον χαρακτηρίσω, ας τον πούμε χλέμπουρα. Πως κατάφερε μια γυναικάρα τέτοια να τη φέρει σε τέτοιο χάλι; Πως κατάφερε το ξόπλυμα να κάνει μια προσωπικότητα ρετάλι; Πως κατάφερε να διαλύσει ένα πνεύμα, μια ψυχή, μια ζωή; Τι ταλέντο έχει αυτός ο άνθρωπος; Ευχαρίστως τον έδερνα! Μη σου πω ότι αν η παιδεία και η καλλιέργειά μου δεν ήταν αυτές που είναι, θα τον έπιανα και από το αυτί θα τον έσερνα στη φίλη μου.

Δεν μπορώ να τη βλέπω να έχει γίνει άλλος άνθρωπος. Να μην είναι αυτή που ήξερα τόσο χρόνια. Έχει γίνει άβουλη. Το πώς τα καταφέρνει και επιβιώνει στη δουλειά της και δεν έχουν καταλάβει κάτι, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Να τη δεις το πρωί, (την έχω πάει στη δουλειά της δυο τρεις φορές που δεν την έβλεπα και πολύ καλά) και να μην την αναγνωρίζεις! Δυναμική, αποτελεσματική, εύστροφη… και μόλις πέσει ο ήλιος και έρθει σπίτι (γιατί στο δικό της δε γίνεται για τεχνικούς καθαρά λόγους), να είναι χώμα. Χώμα όμως… κλάματα. Πολύ κλάμα ρε παιδιά. Πάρα πολύ κλάμα. Τόσο κλάμα που λογικά θα πρέπει να έχει αφυδατωθεί. Και τόσο κλάμα που πριν μέρες, εκεί που τον κλαίγαμε το μακαρίτη (έκφραση είναι, που μου έλεγε για νιοστή φορά τον πόνο της), διαπιστώνω πως στις άκρες των βλεφαρίδων της υπήρχε αλάτι. Ναι, παιδιά. Αλάτι. Φανταστείτε πόσο είχε κλάψει! Άσε που κοντεύει να μου κάψει έναν τόνο ξύλο που είχα για το τζάκι και χωρίς να κάνει κρύο! Έχει στενάξει η κάβα μου. Βότκα τέλος. Ουίσκι, τέλος. Ούρσους και νορθ, δεν τα καταδέχεται. Τεκίλα τέλος. Ρούμι, τέλος. Ένα κονιάκ επτά αστέρων είχα, ούτε ξέρω και πως το είχα, τέλος. Τώρα έχουν μείνει κάτι τσίπουρα, κάτι ούζα, κάτι λικέρ… Με βλέπω να ξεμένω και από αυτά. Πονάει η καρδιά, την πληρώνει το συκώτι!

Τι στο καλό; Δε θα της περάσει; Θα της περάσει. Τότε θα της δείξω και την ανάρτηση. Θα περάσει. Χρόνο θέλει και θα ξαναγίνει όπως ήταν πριν. Και μετά… δε θέλετε να ξέρετε τι θα γίνει μετά!!!