ΚΗΡΥΓΜΑ...

Χθες βράδυ, ήμουν με μια συντροφιά που ήταν και δυο φίλοι παντρεμένοι. Ο ένας ξέραμε πως ήταν στα πρόθυρα διαζυγίου. Και σήμερα χωρίζει και αύριο χωρίζει και να φεύγει από το σπίτι και να ψάχνει διαμέρισμα να είναι κοντά στο παιδί του και αυτό βαστάει τώρα ένα σχεδόν χρόνο.

Και μιλάμε για εξαιρετικό παιδί. Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση, ο Πέτρος μου είπε πως αυτός θα παρέμενε στη σχέση του αρκεί να υπήρχε καλή θέληση από τη σύζυγό του, ακόμα και αν έκανε πολλές υποχωρήσεις, πάρα πολλές υποχωρήσεις γιατί είναι πολύ της οικογένειας και λατρεύει το παιδάκι του.

Χθες, λοιπόν, πειράζοντάς τον, τον ρωτάμε αν βρήκε διαμέρισμα.

-       Μπα, δε βρήκα, θα νοικιάσω ένα με το Γιώργο.

Και όλη η παρέα γυρνάμε και κοιτάμε το Γιώργο που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε εκφράσει δυσαρέσκεια για το γάμο του.

Μας κοιτάει και ο Γιώργος και χαμογελάει.

-       Εντάξει δεν είμαι και να χωρίσω αλλά έχω και εγώ τα προβλήματά μου.

Ποιος γάμος δεν έχει προβλήματα; Ποιος είναι απόλυτα ευτυχισμένος; Ποιος δεν έχει φτάσει στο σημείο να σκεφτεί ότι κακώς παντρεύτηκε το συγκεκριμένο άτομο;

Όταν φύγαμε από εκεί που ήμασταν και με πήγε σπίτι μου ο Γιώργος, καθίσαμε στο αυτοκίνητο και συζητήσαμε. Είπαμε πολλά.

Και με αφορμή τις συζητήσεις που είχα χθες βράδυ, γίνεται αυτή η ανάρτηση!

Ο γάμος δεν είναι μπάλωμα να το ξεκολλήσεις, έλεγε η μακαρίτισσα η γιαγιά μου!

Είναι κατανοητό πως ειδικά εμείς οι στρατιωτικοί είμαστε και λίγο θύματα των αισθημάτων μας. Βλέπεις όλη την εβδομάδα είμαστε κλεισμένοι μέσα στη στρατιωτική σχολή και το μόνο που σκεφτόμαστε είναι το σαββατοκύριακο που θα συναντήσουμε το φλερτ ή το δεσμό μας. Αυτό όμως έχει ως αποτέλεσμα να εξωραΐζουμε καταστάσεις και να σχηματίζουμε γνώμη που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα για το έτερό μας ήμισυ! Και βγαίνοντας από τη σχολή, μετά την ορκωμοσία, αρχίζουν οι γάμοι και μετά από τρία τέσσερα χρόνια αρχίζουν τα διαζύγια!

Τα διαζύγια που συντηρούν ορδές δικηγόρων, τους οποίους προσωπικά τους έχω σε μεγάλη υπόληψη, δεν είναι μόνο των στρατιωτικών.

Και γιατί συμβαίνουν; Τι είναι αυτό που δημιούργησε την έκρηξη των διαζυγίων τα τελευταία τριάντα χρόνια;

Πρώτα πρώτα το γεγονός πως η γυναίκα ήταν πλέον εργαζόμενη και μπορεί να συντηρήσει τον εαυτό της και τα παιδιά της. Άρα δε χρειάζεται να υπομένει έναν άσχημο γάμο γιατί δεν είχε οικονομικούς πόρους.

Μετά, η βιασύνη των γάμων. Ερωτευόμαστε, περνάμε καλά στις διακοπές και πριν κλείσουν τρεις, έξι, εννιά μήνες, βρισκόμαστε παντρεμένοι και με παιδί στο φούρνο!

Έπειτα, το να απατήσει κάποιος ή κάποια το σύζυγό του, είναι πολύ εύκολο και ταυτόχρονα επικίνδυνο. Λίγο τα κινητά που μαρτυρούν τα πάντα, λίγο οι υπολογιστές, λίγο ο κόσμος, όλα μαθαίνονται. Καλοθελητές πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Και δύσκολα οι σημερινοί σύζυγοι καταπίνουν το κέρατο! Και θησαυρίζουν οι δικηγόροι.

Το πιο σημαντικό όμως είναι πως οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να συμβιβάζονται. Δεν έχουν μάθει να μοιράζονται, να υποχωρούν, να υπομένουν.

Ο γάμος δεν είναι αγώνας δρόμου να έρθει ο ένας πρώτος και ο άλλος δεύτερος. Πρέπει να τρέχουν χέρι χέρι. Τι θα πει ποιος έχει σκίσει τη γάτα; Τι θα πει ποιος είναι η κεφαλή της οικογένειας; Αυτά συνέβαιναν όταν η γυναίκα ήταν στο σπίτι. Τώρα εργάζεται, τώρα συνεισφέρει στο οικογενειακό ταμείο. Ίσως να έχει και το μεγαλύτερο μισθό.

Παρότι γυναίκα, θα δώσω μεγαλύτερη ευθύνη στις γυναίκες για τα διαζύγια. Κυρίως αν είναι μάνες.

Το ότι εργάζεσαι κυρία μου, δε σημαίνει πως παύεις να είσαι γυναίκα. Οι άντρες το μόνο που θέλουν είναι ζεστό φαΐ στο τραπέζι, σιδερωμένα ρούχα και γούτσου γούτσου! Θα μου πεις, και πολύ σωστά δηλαδή, θα δουλεύω στο γραφείο ως τις τρεις και μόλις θα γυρίσω στο σπίτι θα κάνω τη δούλα και θα του τα έχω όλα στο χέρι; Πιθανόν! Αν η δουλειά του είναι υπεύθυνη και δεν είναι οδηγός στα τρόλεϊ, ναι δεν πρέπει να έχεις απαιτήσεις.

Ξέρω γιατρούς εξαιρετικούς που δεν έχουν ιατρείο  γιατί η γυναίκα τους που δε δουλεύει κιόλας, έχει την απαίτηση μόλις γυρίσουν στο σπίτι να κάνουν δουλειές, να διαβάσουν τα παιδιά, να τα πάνε στις δραστηριότητές τους και πάει λέγοντας.

Όταν ο ένας από τους δυο στο γάμο έχει ένα απαιτητικό επάγγελμα και πρέπει να κυνηγήσει τη δουλειά του, θα πρέπει να έχει ηρεμία, θα πρέπει να είναι ήσυχος πως στο σπίτι του όλα πηγαίνουν ρολόι, κυρά μου όταν εσύ είσαι βοηθός μικροβιολόγου ή υπάλληλος στον ΟΤΕ, ναι θα τα κάνεις όλα!

Η αδερφή μου, ταγματάρχης του Ελληνικού Στρατού, αρχηγός της σειράς της, που σημαίνει πως θα γινόταν και ταξίαρχος εν ενεργεία, παραιτήθηκε γιατί ο άντρας της είναι καρδιοχειρουργός. Γιατί τα παιδιά της είχαν εξωσχολικές δραστηριότητες που έπρεπε μόνη της να τις διεκπεραιώσει. Κατάλαβε, πως όταν ο άντρας της κρατούσε τη ζωή του άλλου ανθρώπου στα χέρια του, δε θα έπρεπε να έχει άγχος να τελειώσει γρήγορα γιατί θα έπρεπε να πάρει τα παιδιά από τα αγγλικά ή το ποδόσφαιρο. Και έκανε αυτό που ήταν σωστό.

Όταν κυρά μου, ο άντρας σου πρέπει να είναι νηφάλιος για να σκέφτεται καθαρά και να καταλήξει τι έχει ο ασθενής, δεν μπορείς εσύ να τον βάλεις να βάλει πλυντήριο και να απλώσει τα ρούχα και να τα σιδερώσει. Αν δε θες να τα κάνεις, πάρε γυναίκα. Κόψε τη μανικιουρίστα και το σπα και πλήρωσε την παραδουλεύτρα.

Ξέρω καρδιολόγο που χώρισε γιατί θα πήγαινε στο πάρτυ της κουνιάδας του που είχε γενέθλια, όμως το απόγευμα στο ιατρείο του ενώ έκανε τεστ κοπώσεως σε ασθενή, αυτός έκανε έμφραγμα, τον μετέφερε στο νοσοκομείο, του έκανε επείγουσα στεφανιογραφία και αγγειοπλαστική και γύρισε σπίτι του στις δυο το πρωί. Η γυναίκα του, του είχε μαζέψει τα πράγματά του και τα είχε στην είσοδο της πόρτας. Τον πέταξε έξω και το σπίτι το είχε φτιάξει ο καημένος με τη δουλειά του. Έφυγε και καμαρώνει τη μαιζονέτα που χρόνια ονειρευόταν από μακριά! Μένει στο ενοίκιο!

Φίλη μου γιατρός, με σύζυγο γιατρό επίσης, έχει δυο παιδιά, ο άντρας της λέει πως το μόνο που θυμάται είναι πως τη μια μέρα έβλεπε τα νεογέννητα παιδιά του στο μαιευτήριο και ξαφνικά τα παιδιά του είναι έφηβοι και δεν ξέρει πως. Η φίλη μου είχε γίνει λάστιχο, και ας είχε εφημερίες, υπηρεσίες, ευθύνες.

Αυτές που δεν τα έχουν όλα αυτά, δεν μπορούν να συγκροτηθούν λίγο;

Εγώ, που σιχαίνομαι το μαγείρεμα, όταν ήμουν παντρεμένη, δυο φαγητά τη μέρα είχα, άλλο μεσημέρι, άλλο βράδυ! Και όταν συζούσα τον πρώτο καιρό, μαγείρευα και έμενα νηστική μέχρι να γυρίσει σπίτι ο γιατρός να φάμε μαζί. Όταν είδα πως το φαγητό που έφτιαχνα δεν το έτρωγε γιατί προτιμούσε τα σουβλάκια, έκοψα τις κακές συνήθειες!

Τι θα πάθεις αν γυρίσεις από το κομμωτήριο, που είσαι βοηθός πιστολάκι και μαγειρέψεις; Θα σου πέσει η μύτη; Τι θα πει ότι στο σπίτι είμαστε όλοι ίσοι; Το ίδιο σημαντικό είναι το λάθος το δικό σου που δε θα κάτσει το κρεπάρισμα στο κεφάλι της κυρίας, με το να πεθάνει κάποιος επειδή ο άντρας σου είναι αφηρημένος γιατί πρέπει να φύγει γρήγορα για να πάει τα παιδιά στο μπαλέτο;

Ξέρω άντρες που επειδή είναι δημόσιοι υπάλληλοι και η γυναίκα τους δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί, έχουν αναλάβει το σπίτι οι ίδιοι γιατί σου λέει αυτή έχει ευθύνες, έχει εξέλιξη, εγώ τι θα γίνω, εξασφαλισμένη είναι και η εξέλιξή μου σταθερή και αργή. Τι έπαθαν; Έβγαλαν κέρατο ή ουρά;

Ρίξτε λίγο νερό στο κρασί σας. Ας κουραστείτε λίγο παραπάνω. Κερδισμένες θα είστε, θα το δείτε.

Έχετε την εντύπωση, άντρες και γυναίκες, ότι τα διαζύγια επιλύουν προβλήματα; Πιστέψτε με, όχι! Περισσότερα δημιουργούν. Δε λέω να σε δέρνει, να σε απατά, να είναι αλκοολικός ή τζογαδόρος, λέω όταν δεν υπάρχουν προβλήματα τέτοια.

Μου λέει ο Γιώργος πως τσακώνονται. Σώπα! Μόνο εσείς! Όλα τα άλλα ζευγάρια είναι μέσα στις γλύκες! Γιατί τσακώνεστε; Και μου λέει πως όλοι οι φίλοι του έχουν προβλήματα που ξεκινούν από τα οικονομικά.

Πρέπει να αναλύσετε αν οι καυγάδες προέρχονται από τα οικονομικά ή από τα προβλήματα της σχέσης.

Δε μιλάμε για τον ξένο, μιλάμε για τη ζωή σου. Κάτσε και κάνε μια εκ βαθέων συζήτηση. Τι προβλήματα έχεις με το ταίρι σου, όχι τι προβλήματα έχετε οικονομικά. Ποιος δεν έχει προβλήματα οικονομικά με τέτοια κρίση; Αν η σχέση περνάει κρίση, προσπαθήστε να τα ξαναβρείτε. Εσύ αυτήν που επέλεξες να γίνει μάνα των παιδιών σου και αυτή τον άντρα που αγάπησε. Σας ενώνουν πολύ περισσότερα από όσα σας χωρίζουν. Θυμηθείτε γιατί παντρευτήκατε…

Τέλος το κήρυγμα. Σεντόνι έγραψα, θα φωνάζουν μερικοί, όποιος όμως έχει το κουράγιο να το διαβάσει όλο, θα δει πόσο δίκιο έχω.

Φιλούθια!