ΟΙ ΚΑΜΕΝΟΙ (μέρος γ)

Συνεχίζοντας τα καμένα προξενιά που μου έγιναν θα αναφερθώ σε ένα που έγινε πριν μερικά χρόνια.

Φίλη καρδιακή, που ήξερε πόσο συναίσθημα είχα επενδύσει σε μια σχέση που είχε μόλις τελειώσει, μου γνώρισε το γιο μιας φίλης της καλόγριας που όμως η ίδια τον είχε δει ελάχιστα.

Και έτσι περνάμε στο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ: Ο ΑΞΕΣΤΟΣ

Ο τύπος, δυο χρόνια μεγαλύτερος από μένα, με δική του εταιρεία, χωρισμένος με δυο παιδιά. Ωραίος. Πρέπει να είμαστε αντικειμενικοί. Όμορφος, με άριστη σωματική διάπλαση, ψηλός και με στυλάκι που με ελκύει.

Η Λένα του δίνει το τηλέφωνό μου  αφού πρώτα έχει πάρει την έγκρισή μου.

Την επομένη το απόγευμα μου τηλεφωνεί το παλικάρι που δεν έχω δει, ξέρω πως είναι επιχειρηματίας αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς. Την ώρα που τηλεφωνεί, έχω ένα πρόβλημα με το λαπιτόπι και είμαι μέσα στην τσατίλα. Σηκώνω το τηλέφωνο αλλά δεν μπορώ να μιλήσω λογικά γιατί ταυτόχρονα προσπαθώ να ανοίξω τον υπολογιστή και ο άνθρωπος καταλαβαίνει πως κάτι συμβαίνει. Με ρωτάει τι έχω, του λέω, γελάει, μου δίνει κάποιες συμβουλές και ως δια μαγείας το λαπιτόπι παίρνει μπρος.

Σπάει ο πάγος, και δίνουμε ραντεβού να έρθει την επομένη να μου φτιάξει το μαραφέτι γιατί έχει εταιρεία με προγράμματα ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Έρχεται την επομένη. Εκ πρώτης όψεως, καλές εντυπώσεις. Σε dt μου φτιάχνει το πράμα που δουλεύει σφαίρα! Μου λέει, θα σου φέρω ένα πρόγραμμα που θα σε προστατεύει από όλα αυτά αλλά νόμιζα πως θα το είχες. Έτσι ανανεώνουμε το ραντεβού για την επομένη. Βέβαια, επειδή δεν ήξερα τι θα ήταν, την πρώτη φορά του είπα πως είχα να πάρω το παιδί από τα γαλλικά και πως βιαζόμουν, γιατί έπρεπε να έχω μια δικλείδα ασφαλείας για να τον ξεφορτωθώ.

Την επομένη, έρχεται, συνεπέστατος το ομολογώ, μου περνάει το πρόγραμμα στο κομπιούτερ και καθόμαστε στη βεράντα.

Ρία -Τι να σε κεράσω Δημήτρη;

Δημήτρης -Αν υπάρχει καμιά μπύρα…

Ρία -Το μόνο εν αφθονία του λέω και του εξηγώ πως πριν κανένα μήνα που πήγα στο σούπερ μάρκετ, λόγω του μεγάλου λογαριασμού, μου έκαναν δώρο δυο εξάδες μπύρες αλλά εγώ γενικά δεν πίνω, ούτε και μπύρα!

Του βγάζω μια μπύρα, την πίνει σα νερό και μου λέει γιατί χώρισε. Του λέω και εγώ. Έχουν περάσει πέντε λεπτά από την ώρα που βγήκαμε στη βεράντα και του έδωσα την μπύρα.

Σηκώνεται μόνος του, πάει στο ψυγείο, παίρνει άλλη  μπύρα και επιστρέφει. Τον ρωτάω.

Ρία -Είδες τι έγινε με το σκάνδαλο … ούτε και θυμάμαι ποιο ήταν τότε,;

Δημήτρης -Δε διαβάζω εφημερίδες.

Ρία -Μα αποτελεί πρώτο θέμα στις ειδήσεις στην τηλεόραση…(δεν προλαβαίνω να τελειώσω την πρότασή μου).

Δημήτρης -Δε βλέπω τηλεόραση…

Ρία -Είδες καμιά καλή ταινία στον κινηματογράφο; Έχει καλές παραγωγές… (δεν προλαβαίνω να τελειώσω τη φράση μου ξανά).

Δημήτρης -Δεν πηγαίνω στον κινηματογράφο.

Ρία -Ασχολείσαι με την πολιτική;

Δημήτρης -Όχι, αυτά είναι για τους ανόητους.

Ρία -Διάβασες κανένα καλό βιβλίο τώρα τελευτ..

Δημήτρης -Δε διαβάζω βιβλία.

(Εν τω μεταξύ, έχει σηκωθεί και έχει πάρει μόνος του τρίτη μπύρα.)

Ρία -Μήπως ασχολείσαι με τον αθλητισμό;

Δημήτρης -Δεν ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο.

Ρία -Δε μιλάω για το ποδόσφαιρο, αθλητισμός είναι και άλλα σπορ…

Δημήτρης -Δε με ενδιαφέρουν τα σπορ.

Ρία -Πήγες σε καμιά καλή παράσταση στο θέατρο γιατί φέτος στην Επίδαυρο έχουν πολύ καλές παραστάσεις.

Δημήτρης -Δε μου αρέσει το θέατρο.

Ρία -Η μουσική σου αρέσει;

Δημήτρης -Όχι…

Και σηκώνεται να πάει στην τουαλέτα. Μπαίνει στο μπάνιο και δεν κλείνει την πόρτα. Τον ακούω που κατουράει και ταυτόχρονα βάζω υπενθύμιση στο κινητό μου να χτυπήσει σε τρία λεπτά με ήχο πολύ συγκεκριμένο.

Βγαίνει, παίρνει τέταρτη μπύρα, έρχεται στο μπαλκόνι, και βάζει τα πόδια του στην άλλη πολυθρόνα…

Ρία -Με τι ακριβώς γεμίζεις τον ελεύθερο χρόνο σου; Τον ρωτάω γιατί με έχει φάει η περιέργεια αλλά ταυτόχρονα, θέλω και να τον ξεφορτωθώ.

Δημήτρης -Με τα παιδιά μου.

Ρία -Μα τα παιδιά σου τα έχει η γυναίκα σου και τα βλέπεις κάθε δεκαπέντε μέρες…

Και πάνω εκεί, με σώνει η αφύπνιση του τηλεφώνου που χτυπάει. Ζητώ συγνώμη, πιάνω το τηλέφωνο στο χέρι μου, κλείνω τον ήχο μη χτυπήσει και γίνουμε και ρόμπα, και κάνω πως μιλάω με τη μαμά μου που θέλει να πάω να πάρω το παιδί από τη Νέα Σμύρνη.

Παραδόξως προσφέρεται να με πάει ο Δημήτρης. Καβαλάμε τη μηχανή του, του κάνει εντύπωση ο τρόπος που ανεβαίνω γιατί τεντώνω το πόδι μου και το περνάω πάνω από την μπαγκαζιέρα χωρίς να το λυγίσω, του εξηγώ πως έκανα χρόνια χορό, με βάζει να το κάνω δυο φορές ακόμα και γελάει και με πάει στη Νέα Σμύρνη. Με αφήνει στην πλατεία να βρω το σπίτι που είναι το παιδί και κάνω πως ψάχνω τα κουδούνια σε μια πολυκατοικία. Τον βλέπω που φεύγει και σταματάει στο φανάρι. Περιμένω, και καλά, να κατέβει το παιδί και μόλις ανάβει πράσινο το φανάρι και εξαφανίζεται ψάχνω ταξί να γυρίσω σπίτι μου.

Παίρνω τη Λένα τηλέφωνο. Με ρωτάει πως πήγε. Της τα εξιστορώ και τραβάει τα μαλλιά της. Και εμείς νομίζαμε πως δε μιλούσε στην παρέα γιατί ήταν ιδιαίτερα σοβαρός Ρία μου και ο Παύλος έλεγε πώς να ένας τέτοιος τύπος είναι για τη Ρία. Χίλια συγνώμη, χίλια συγνώμη. Και πάει λέγοντας. Η Ρούλα ακόμα τη δουλεύει για το κάζο που έπαθε!

ΚΗΡΥΓΜΑ...

Χθες βράδυ, ήμουν με μια συντροφιά που ήταν και δυο φίλοι παντρεμένοι. Ο ένας ξέραμε πως ήταν στα πρόθυρα διαζυγίου. Και σήμερα χωρίζει και αύριο χωρίζει και να φεύγει από το σπίτι και να ψάχνει διαμέρισμα να είναι κοντά στο παιδί του και αυτό βαστάει τώρα ένα σχεδόν χρόνο.

Και μιλάμε για εξαιρετικό παιδί. Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση, ο Πέτρος μου είπε πως αυτός θα παρέμενε στη σχέση του αρκεί να υπήρχε καλή θέληση από τη σύζυγό του, ακόμα και αν έκανε πολλές υποχωρήσεις, πάρα πολλές υποχωρήσεις γιατί είναι πολύ της οικογένειας και λατρεύει το παιδάκι του.

Χθες, λοιπόν, πειράζοντάς τον, τον ρωτάμε αν βρήκε διαμέρισμα.

-       Μπα, δε βρήκα, θα νοικιάσω ένα με το Γιώργο.

Και όλη η παρέα γυρνάμε και κοιτάμε το Γιώργο που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε εκφράσει δυσαρέσκεια για το γάμο του.

Μας κοιτάει και ο Γιώργος και χαμογελάει.

-       Εντάξει δεν είμαι και να χωρίσω αλλά έχω και εγώ τα προβλήματά μου.

Ποιος γάμος δεν έχει προβλήματα; Ποιος είναι απόλυτα ευτυχισμένος; Ποιος δεν έχει φτάσει στο σημείο να σκεφτεί ότι κακώς παντρεύτηκε το συγκεκριμένο άτομο;

Όταν φύγαμε από εκεί που ήμασταν και με πήγε σπίτι μου ο Γιώργος, καθίσαμε στο αυτοκίνητο και συζητήσαμε. Είπαμε πολλά.

Και με αφορμή τις συζητήσεις που είχα χθες βράδυ, γίνεται αυτή η ανάρτηση!

Ο γάμος δεν είναι μπάλωμα να το ξεκολλήσεις, έλεγε η μακαρίτισσα η γιαγιά μου!

Είναι κατανοητό πως ειδικά εμείς οι στρατιωτικοί είμαστε και λίγο θύματα των αισθημάτων μας. Βλέπεις όλη την εβδομάδα είμαστε κλεισμένοι μέσα στη στρατιωτική σχολή και το μόνο που σκεφτόμαστε είναι το σαββατοκύριακο που θα συναντήσουμε το φλερτ ή το δεσμό μας. Αυτό όμως έχει ως αποτέλεσμα να εξωραΐζουμε καταστάσεις και να σχηματίζουμε γνώμη που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα για το έτερό μας ήμισυ! Και βγαίνοντας από τη σχολή, μετά την ορκωμοσία, αρχίζουν οι γάμοι και μετά από τρία τέσσερα χρόνια αρχίζουν τα διαζύγια!

Τα διαζύγια που συντηρούν ορδές δικηγόρων, τους οποίους προσωπικά τους έχω σε μεγάλη υπόληψη, δεν είναι μόνο των στρατιωτικών.

Και γιατί συμβαίνουν; Τι είναι αυτό που δημιούργησε την έκρηξη των διαζυγίων τα τελευταία τριάντα χρόνια;

Πρώτα πρώτα το γεγονός πως η γυναίκα ήταν πλέον εργαζόμενη και μπορεί να συντηρήσει τον εαυτό της και τα παιδιά της. Άρα δε χρειάζεται να υπομένει έναν άσχημο γάμο γιατί δεν είχε οικονομικούς πόρους.

Μετά, η βιασύνη των γάμων. Ερωτευόμαστε, περνάμε καλά στις διακοπές και πριν κλείσουν τρεις, έξι, εννιά μήνες, βρισκόμαστε παντρεμένοι και με παιδί στο φούρνο!

Έπειτα, το να απατήσει κάποιος ή κάποια το σύζυγό του, είναι πολύ εύκολο και ταυτόχρονα επικίνδυνο. Λίγο τα κινητά που μαρτυρούν τα πάντα, λίγο οι υπολογιστές, λίγο ο κόσμος, όλα μαθαίνονται. Καλοθελητές πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Και δύσκολα οι σημερινοί σύζυγοι καταπίνουν το κέρατο! Και θησαυρίζουν οι δικηγόροι.

Το πιο σημαντικό όμως είναι πως οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να συμβιβάζονται. Δεν έχουν μάθει να μοιράζονται, να υποχωρούν, να υπομένουν.

Ο γάμος δεν είναι αγώνας δρόμου να έρθει ο ένας πρώτος και ο άλλος δεύτερος. Πρέπει να τρέχουν χέρι χέρι. Τι θα πει ποιος έχει σκίσει τη γάτα; Τι θα πει ποιος είναι η κεφαλή της οικογένειας; Αυτά συνέβαιναν όταν η γυναίκα ήταν στο σπίτι. Τώρα εργάζεται, τώρα συνεισφέρει στο οικογενειακό ταμείο. Ίσως να έχει και το μεγαλύτερο μισθό.

Παρότι γυναίκα, θα δώσω μεγαλύτερη ευθύνη στις γυναίκες για τα διαζύγια. Κυρίως αν είναι μάνες.

Το ότι εργάζεσαι κυρία μου, δε σημαίνει πως παύεις να είσαι γυναίκα. Οι άντρες το μόνο που θέλουν είναι ζεστό φαΐ στο τραπέζι, σιδερωμένα ρούχα και γούτσου γούτσου! Θα μου πεις, και πολύ σωστά δηλαδή, θα δουλεύω στο γραφείο ως τις τρεις και μόλις θα γυρίσω στο σπίτι θα κάνω τη δούλα και θα του τα έχω όλα στο χέρι; Πιθανόν! Αν η δουλειά του είναι υπεύθυνη και δεν είναι οδηγός στα τρόλεϊ, ναι δεν πρέπει να έχεις απαιτήσεις.

Ξέρω γιατρούς εξαιρετικούς που δεν έχουν ιατρείο  γιατί η γυναίκα τους που δε δουλεύει κιόλας, έχει την απαίτηση μόλις γυρίσουν στο σπίτι να κάνουν δουλειές, να διαβάσουν τα παιδιά, να τα πάνε στις δραστηριότητές τους και πάει λέγοντας.

Όταν ο ένας από τους δυο στο γάμο έχει ένα απαιτητικό επάγγελμα και πρέπει να κυνηγήσει τη δουλειά του, θα πρέπει να έχει ηρεμία, θα πρέπει να είναι ήσυχος πως στο σπίτι του όλα πηγαίνουν ρολόι, κυρά μου όταν εσύ είσαι βοηθός μικροβιολόγου ή υπάλληλος στον ΟΤΕ, ναι θα τα κάνεις όλα!

Η αδερφή μου, ταγματάρχης του Ελληνικού Στρατού, αρχηγός της σειράς της, που σημαίνει πως θα γινόταν και ταξίαρχος εν ενεργεία, παραιτήθηκε γιατί ο άντρας της είναι καρδιοχειρουργός. Γιατί τα παιδιά της είχαν εξωσχολικές δραστηριότητες που έπρεπε μόνη της να τις διεκπεραιώσει. Κατάλαβε, πως όταν ο άντρας της κρατούσε τη ζωή του άλλου ανθρώπου στα χέρια του, δε θα έπρεπε να έχει άγχος να τελειώσει γρήγορα γιατί θα έπρεπε να πάρει τα παιδιά από τα αγγλικά ή το ποδόσφαιρο. Και έκανε αυτό που ήταν σωστό.

Όταν κυρά μου, ο άντρας σου πρέπει να είναι νηφάλιος για να σκέφτεται καθαρά και να καταλήξει τι έχει ο ασθενής, δεν μπορείς εσύ να τον βάλεις να βάλει πλυντήριο και να απλώσει τα ρούχα και να τα σιδερώσει. Αν δε θες να τα κάνεις, πάρε γυναίκα. Κόψε τη μανικιουρίστα και το σπα και πλήρωσε την παραδουλεύτρα.

Ξέρω καρδιολόγο που χώρισε γιατί θα πήγαινε στο πάρτυ της κουνιάδας του που είχε γενέθλια, όμως το απόγευμα στο ιατρείο του ενώ έκανε τεστ κοπώσεως σε ασθενή, αυτός έκανε έμφραγμα, τον μετέφερε στο νοσοκομείο, του έκανε επείγουσα στεφανιογραφία και αγγειοπλαστική και γύρισε σπίτι του στις δυο το πρωί. Η γυναίκα του, του είχε μαζέψει τα πράγματά του και τα είχε στην είσοδο της πόρτας. Τον πέταξε έξω και το σπίτι το είχε φτιάξει ο καημένος με τη δουλειά του. Έφυγε και καμαρώνει τη μαιζονέτα που χρόνια ονειρευόταν από μακριά! Μένει στο ενοίκιο!

Φίλη μου γιατρός, με σύζυγο γιατρό επίσης, έχει δυο παιδιά, ο άντρας της λέει πως το μόνο που θυμάται είναι πως τη μια μέρα έβλεπε τα νεογέννητα παιδιά του στο μαιευτήριο και ξαφνικά τα παιδιά του είναι έφηβοι και δεν ξέρει πως. Η φίλη μου είχε γίνει λάστιχο, και ας είχε εφημερίες, υπηρεσίες, ευθύνες.

Αυτές που δεν τα έχουν όλα αυτά, δεν μπορούν να συγκροτηθούν λίγο;

Εγώ, που σιχαίνομαι το μαγείρεμα, όταν ήμουν παντρεμένη, δυο φαγητά τη μέρα είχα, άλλο μεσημέρι, άλλο βράδυ! Και όταν συζούσα τον πρώτο καιρό, μαγείρευα και έμενα νηστική μέχρι να γυρίσει σπίτι ο γιατρός να φάμε μαζί. Όταν είδα πως το φαγητό που έφτιαχνα δεν το έτρωγε γιατί προτιμούσε τα σουβλάκια, έκοψα τις κακές συνήθειες!

Τι θα πάθεις αν γυρίσεις από το κομμωτήριο, που είσαι βοηθός πιστολάκι και μαγειρέψεις; Θα σου πέσει η μύτη; Τι θα πει ότι στο σπίτι είμαστε όλοι ίσοι; Το ίδιο σημαντικό είναι το λάθος το δικό σου που δε θα κάτσει το κρεπάρισμα στο κεφάλι της κυρίας, με το να πεθάνει κάποιος επειδή ο άντρας σου είναι αφηρημένος γιατί πρέπει να φύγει γρήγορα για να πάει τα παιδιά στο μπαλέτο;

Ξέρω άντρες που επειδή είναι δημόσιοι υπάλληλοι και η γυναίκα τους δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί, έχουν αναλάβει το σπίτι οι ίδιοι γιατί σου λέει αυτή έχει ευθύνες, έχει εξέλιξη, εγώ τι θα γίνω, εξασφαλισμένη είναι και η εξέλιξή μου σταθερή και αργή. Τι έπαθαν; Έβγαλαν κέρατο ή ουρά;

Ρίξτε λίγο νερό στο κρασί σας. Ας κουραστείτε λίγο παραπάνω. Κερδισμένες θα είστε, θα το δείτε.

Έχετε την εντύπωση, άντρες και γυναίκες, ότι τα διαζύγια επιλύουν προβλήματα; Πιστέψτε με, όχι! Περισσότερα δημιουργούν. Δε λέω να σε δέρνει, να σε απατά, να είναι αλκοολικός ή τζογαδόρος, λέω όταν δεν υπάρχουν προβλήματα τέτοια.

Μου λέει ο Γιώργος πως τσακώνονται. Σώπα! Μόνο εσείς! Όλα τα άλλα ζευγάρια είναι μέσα στις γλύκες! Γιατί τσακώνεστε; Και μου λέει πως όλοι οι φίλοι του έχουν προβλήματα που ξεκινούν από τα οικονομικά.

Πρέπει να αναλύσετε αν οι καυγάδες προέρχονται από τα οικονομικά ή από τα προβλήματα της σχέσης.

Δε μιλάμε για τον ξένο, μιλάμε για τη ζωή σου. Κάτσε και κάνε μια εκ βαθέων συζήτηση. Τι προβλήματα έχεις με το ταίρι σου, όχι τι προβλήματα έχετε οικονομικά. Ποιος δεν έχει προβλήματα οικονομικά με τέτοια κρίση; Αν η σχέση περνάει κρίση, προσπαθήστε να τα ξαναβρείτε. Εσύ αυτήν που επέλεξες να γίνει μάνα των παιδιών σου και αυτή τον άντρα που αγάπησε. Σας ενώνουν πολύ περισσότερα από όσα σας χωρίζουν. Θυμηθείτε γιατί παντρευτήκατε…

Τέλος το κήρυγμα. Σεντόνι έγραψα, θα φωνάζουν μερικοί, όποιος όμως έχει το κουράγιο να το διαβάσει όλο, θα δει πόσο δίκιο έχω.

Φιλούθια!

ΟΙ ΚΑΜΕΝΟΙ (μέρος β)

Συνεχίζοντας την ενότητα των καμένων προξενιών που μου έκαναν κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, περνάμε σήμερα στο επόμενο κεφάλαιο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: Ο ΗΛΙΘΙΟΣ

Φίλη καρδιακή που όμως τη γνώρισα μέσω ενός πρώην δεσμού. Ο δεσμός έλαβε τέλος, η φιλία διατηρήθηκε.

Γυρνώ από τη δουλειά αργά. Λίγο πριν τις επτά. Κουρασμένη, ταλαιπωρημένη, νηστική… χτυπά το τηλέφωνο. Έντρομη η Μαργαρίτα με παρακαλεί να πάω σπίτι της. Της εξηγώ ότι είμαι πτώμα και περιμένω πως και πώς να κοιμηθώ και να ξεκουράσω το υπέροχο κορμάκι μου.

-Ρία σώσε με, έχω κόσμο. Ξέρεις πως ο άντρας μου είναι προληπτικός μέχρι αηδίας. Είχα δώδεκα καλεσμένους και ξαφνικά έσκασε μύτη ο αδερφός μου και είμαστε δεκατρείς. Θα πάθει έμφραγμα ο άντρας μου, έλα σε παρακαλώ γιατί είναι ικανός να φύγει αυτός και να αφήσει τους καλεσμένους του αμανάτι. Θα είμαστε δεκατέσσερις με σένα και θα ηρεμήσει.

-Μαργαρίτα, πάρε κάποιον άλλον. Δεν είμαι έτοιμη και δεν έχω και διάθεση. Σε παρακαλώ, πάρε κάποιον άλλον.

-Ριάκι θα είναι άνθρωποι σοβαροί, με τρόπους, έλα σε παρακαλώ, ποια άλλη δε θα με ντροπιάσει; Και σε συμπαθεί και ο Κώστας και πάντα με ρωτάει για σένα, έλα ρε Ριάκι, σώσε με, θα φτιάξω και το γλυκό που σου αρέσει. Ρία σε παρακαλώ, ετοιμάσου και έλα…

- Μαργαρίτα, θα έρθω αλλά θα αργήσω λιγουλάκι, και θα φύγω και νωρίς γιατί είμαι κουρασμένη.

-Έλα και ας είναι και για μισή ώρα. Σώσε με, ξέρεις τον Κώστα και ξέρεις και τη μέντα του.

Αμ δε που ήταν δεκατρείς. Η Μαργαρίτα πολλές φορές μου είχε πει να γνωρίσω τον αδερφό της, αλλά κρατούσα σθεναρή αντίσταση. Ο αδερφός της, είναι γυμναστής. Έχει αλυσίδα γυμναστηρίων και έχει χωρίσει εδώ και πέντε έξι χρόνια. Η Μαργαρίτα θέλει να μου τον γνωρίσει παρότι της έχω πει πως δεν έχω διάθεση, πως δεν είμαι της υγιεινής ζωής και του αθλητισμού, πως έχω σχέση, πως δε θέλω. Τα πάντα είχα πει, η φιλενάς όμως βρήκε τον τρόπο, με έβαλε στο φιλότιμο και σηκώθηκα και πήγα αφού βέβαια έκανα την απαραίτητη αναστήλωση των ερειπίων μου!

Φτάνω στο σπίτι της φίλης μου με καθυστέρηση μόνο πέντε λεπτών γιατί πήγα με ταξί. Δεν υπήρχε περίπτωση να βρω το σπίτι της με τίποτα. Κάθε φορά με πήγαινε άλλος και δεν είχα δώσει ποτέ προσοχή πώς να πηγαίνω. Ευτυχώς ο ταξιτζής ήξερε την περιοχή, είχε και ναβιγκέιτορ, πήγα στην ώρα μου.

Ο κόσμος εκλεκτός. Δυο δημοσιογράφοι που εργάζονταν μαζί με τον Κώστα, ένα ζευγάρι ψυχολόγων, ο θετός γιος του ζευγαριού με την κοπέλα του (κούκλος ο γιος), κάτι άλλοι συνάδερφοι της Μαργαρίτας με τους συζύγους τους και ο αδερφός. Εκ πρώτης, ο αδερφός πολύ ωραίος. Ψηλός, με πυκνά μαύρα μαλλιά, ωραίο πρόσωπο, δυο χρόνια μεγαλύτερός μου, ωραία ντυμένος, και με εκπληκτικό κ….!

Με βάζουν να καθίσω δίπλα σε ένα δημοσιογράφο που είχε υπηρετήσει στο ΓΝΑ, λέγαμε ιστορίες και όταν σηκωθήκαμε να περάσουμε στο σαλόνι, βγήκαμε με αυτόν και τη γυναίκα του να καπνίσει ένα πούρο στη βεράντα. Έρχεται και ο αδερφός της Μαργαρίτας. Εμείς οι άλλοι μιλούσαμε και γελούσαμε. Ο τύπος με κοίταζε. Μόλις ο δημοσιογράφος μπήκε μέσα να πει κάτι στη Μαργαρίτα, ο αδερφός της πλησιάζει εμένα και την άλλη κυρία και μου λέει:

-Έχεις μεγάλο στήθος, θα κάνεις καλό ισπανικό!

Βάζουμε τα γέλια με την κυρία και του απαντώ:

-Όταν κατέβεις από το δέντρο, μου φέρνεις και μια μπανάνα;;;

Συνεχίζουμε τα γέλια εγώ και η κυρία.

Ο τύπος μπαίνει μέσα και έρχεται η Μαργαρίτα και μου ρωτάει γιατί θέλω μπανάνα με τόσα ωραία γλυκά που έχει!

Γελάμε πάλι με την άλλη κυρία και δεν της λέμε τίποτα.

Περνάμε μέσα για τα γλυκά και τα απολαμβάνουμε όπως πρέπει. Οι άντρες βγαίνουν στη βεράντα να καπνίσουν πούρα. Εμείς βοηθάμε τη Μαργαρίτα και βγαίνουμε στη βεράντα να πιούμε τα ποτά μας. Σιγά σιγά, ο κόσμος μπαίνει μέσα. Μένουμε έξω η Μαργαρίτα, ο δημοσιογράφος, η γυναίκα του και εγώ. Έρχεται και ο πίθηκος, παρντόν, ο αδερφός της Μαργαρίτας.  Και τι μου λέει;

-Ρία, τα έχεις τα κιλάκια σου. Αν χάσεις καμιά εικοσαριά, θα είσαι μουνάρα!!!

- Εγώ αν κάνω δίαιτα και γυμναστική, σε τρεις τέσσερις μήνες, θα είμαι άνθρωπος. Εσύ και σε μια χιλιετία φροντιστηρίων, θα είσαι ακόμα εκατό χρόνια πίσω από τα βουβάλια!

Η Μαργαρίτα θάφτηκε, το ζευγάρι έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια, ο τύπος, δε νομίζω να το κατάλαβε και εγώ γελάω και προσπαθώ να παρηγορήσω τη Μαργαρίτα που έχει καταντραπεί και μου ζητάει συγνώμη.

Δεν είναι τυχαίο που μερικοί άνθρωποι είναι μόνοι τους. Κάποιο κουσούρι έχουν. Το ίδιο ισχύει και για μένα. Όπως λένε και οι φίλες μου, πρέπει να κατεβάσω τον πήχη, να ρίξω νερό στο κρασί μου, να είμαι λιγότερο απαιτητική.

Μιλάμε όμως για τη ζωή μου, για τα θέλω μου, για τα όνειρά μου. Και σε αυτά, δεν κάνω εκπτώσεις. Ποτέ!!!

ΧΟΡΟΣ ΜΕΧΡΙ ΠΡΩΙΑΣ...

Η Ρία απόψε θα χορέψει ταγκό με τον

Λουστράκο!

Στις εννέα θα αρχίσει η εκπομπή και θεωρητικά θα τελειώσει στις έντεκα. Αλλά εσείς μην το δέσετε και κόμπο. Γιατί με εμένα, κανείς, ποτέ, δεν είναι σίγουρος!

Ελληνικά ταγκό κυρίως και μερικά αγαπημένα ξένα θα μας συντροφεύουν όσο θα κάνουμε το βραδυνό μας κους κους με τον Παύλο.

Πατήστε το λινκ παρακάτω, θα σας βγάλει στο μπλογκ του Λουστράκου, εκεί παίζει αυτόματα το πρόγραμμα του SIN radio, ο Παύλος δίνει οδηγίες πως μπορείς να μπεις και να γίνεις μέλος του σταθμού αλλά επειδή δεν είστε όλοι ξεφτέρια στα κομπιουτερίστικα, αν θέλετε, μπορείτε να αφήνετε τα σχόλιά σας και τα σχολιανά σας στο δικό μου μπλογκ ως σχόλια!!!

 http://loustrakosradio.blogspot.gr/2013/01/tango.html

Τι να σας πω, το λινκ δε δουλεύει, κάντε το αντιγραφή και επικόλληση σε νέα καρτέλα. Άχρηστη είμαι καλέ, θέλω και ραδιοφωνικές εκπομπές, τρομάρα μου!!! Σας περιμένω όλους, να κάνουμε μια παρέα και να σχολιάσουμε τα πάντα! Φιλιά!

ΜΗΝΥΜΑ...

Η αγαθοσύνη. Σε γενικές γραμμές θα μπορούσες να πεις ότι είναι καλό να είναι κανείς αγαθός και στο ροζ ή γαλάζιο συννεφάκι του.

Τα πράγματα όμως στην καθημερινότητά μας, δεν είναι και τόσο αθώα ούτε τόσο απλά. Καλό θα είναι κάποιοι να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της ζωής και να πάψουν να βλέπουν ή να ακούν μόνο ότι θέλουν.

Οι άνθρωποι έχουν πολλούς χαρακτήρες και επιλέγουν τον αντίστοιχο ανάλογα με ποιον έχουν μπροστά τους. Αν εσύ αρνείσαι να δεις την πραγματικότητα και νομίζεις ότι όλοι έχουν καλές προθέσεις, δικαίωμά σου. Απλά μη φέρνεις σε δύσκολη θέση και εμάς που ξέρουμε που ζούμε και με τι έχουμε να κάνουμε! Που βλέπουμε πίσω από λόγια και από πράξεις.

Γιατί είμαστε πιο πονηροί; Ίσως!

Πιο έξυπνοι; Πιθανόν!

Πιο ικανοί; Μπορεί!

Αλλά μη μας φέρνεις προ τετελεσμένου γεγονότος και μας ακυρώνεις επειδή εσύ είσαι στην καρακοσμάρα σου και θεωρείς ότι όλοι έχουν τη δική σου αθωότητα!

Θες να είσαι στο προστατευμένο σου περιβάλλον, να είσαι. Απλά μη μας εντάσσεις και εμάς εκεί. Γιατί θες δε θες, εμείς οι γυναίκες δεν είμαστε σαν εσάς τους άντρες. Το δικό μας μυαλό δουλεύει τελείως διαφορετικά. Με διπλό καρμπυρατέρ για να χρησιμοποιήσω γλώσσα που ίσως αντιληφθείς.

Ένα δικό μας ίσως σίγουρα σημαίνει όχι. Ένα όχι είναι μπορεί. Ένα ναι είναι ίσως! Μη προσπαθείς να μας καταλάβεις, καημένε. Δε γίνεται.

Τουλάχιστον όμως, μη θεωρείς όλες τις γυναίκες αφελείς. Μερικές δεν είμαστε. Βλέπουμε πίσω από χαμόγελα και καλοσύνες! Καταλαβαίνουμε πολύ περισσότερα από όσα εσύ και μη μας αμφισβητείς!

Κάτι περισσότερο ξέρουμε!!!

ΟΙ ΚΑΜΕΝΟΙ

Tα δυο τελευταία καλοκαίρια, δυο μέρες πριν φύγω για διακοπές έπεσα και χτύπησα το πόδι μου. Και τα δυο καλοκαίρια έμεινα στο σπίτι με τις πατερίτσες και το νάρθηκα. Η πιο μακρινή διαδρομή που έκανα ήταν κρεβατοκάμαρα-κουζίνα!

Η αλήθεια είναι ότι οι φίλες μου με στήριξαν πολύ. Περισσότερο ίσως από όσο άξιζα. Ένα βράδυ, μεταξύ ούρσους και νορθ, με ρώτησαν πως αντέχω μόνη μου.

Και εκεί έκανα τη μέγιστη χαζομάρα. Τους εξομολογήθηκα ότι όντως μου λείπει η συντροφικότητα. Αλλά για χάρη της συντροφικότητας, δεν είμαι διατεθειμένη να κάνω μεγάλους συμβιβασμούς. Καλύτερα μια αξιοπρεπής μοναξιά παρά μια συμβιβαστική σχέση. Τόνισα δε, ιδιαίτερα, ότι υπήρχαν περίοδοι που ήμουν σε σχέση, αλλά ήμουν πιο μόνη από τώρα που είμαι χωρίς σχέση…

Τι το ήθελα και το έλεγα; Τις έπιασε όλες μια μανία να με αποκαταστήσουν. Θα μοιραστώ λοιπόν τις εμπειρίες μου από τα προξενιά που μου έγιναν.

(Το γέλιο της αρκούδας όμως…)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ: Ο ΠΟΡΝΟΓΕΡΟΣ

Φίλη καρδιακή, που μιλάμε στο τηλέφωνο με τις ώρες κάθε βράδυ,  πέρα από το όσο βλεπόμαστε καθημερινά, με έχει φάει να γνωρίσω ένα γνωστό της γιατί αυτός είναι άνθρωπος του πνεύματος και πιστεύει ακράδαντα πως θα ταιριάζουμε τα μάλλα!

Αφού με έχει πρήξει πάνω από ένα τρίμηνο και εγώ κρατάω αντίσταση ωσάν τους ηρωικούς μεσολογγίτες, κάνω την εξίσου ηρωική έξοδο με τον υποψήφιο γαμπρό!!!

Δίνουμε ραντεβού τυφλό.

Δεν τον ξέρω, δε με ξέρει.

Έχουμε μιλήσει στο τηλέφωνο μόνο και έχουμε πει που θα συναντηθούμε.

Ηλικιακά, ψιλοτρώγεται.

Επαγγελματικά, τέλειος.

Από ενδιαφέροντα, ενδιαφέρον.

Αλλά από κοινωνικότητα τι να πω;;;

Από το σημείο του ραντεβού μέχρι το ρεστωράν με έψελνε γιατί είχα χάσει το σημείο συνάντησής μας!

Χιούμορ, ανύπαρκτο. (Και έχω μια μέντα με το χιούμορ παιδιά…)

Και εν μέσω τύρου και οίνου, αρχίζει να μου λέει κάτι κουλά, μα κάτι κουλά! Τι για δονητές, τι για χειροπέδες, τι για ένα δεν ήξερα τι ήταν, (το έβαλα στο γούγλη και έμαθα τι ήταν αυτό), τι για ξεσκίσματα, τι για όργια… (αγαμήτου και απάρτου γωνία μάλλον ο τύπος!).

Έπαθα την πλάκα μου! Και όλο να προσπαθεί να έρθει πιο κοντά μου, να μου πιάνει το χέρι, να μου χαϊδεύει τα μαλλιά, να με αγκαλιάζει από τους ώμους, τα είδα όλα. Άντεξα μέχρι το κυρίως πιάτο. Έφαγα σιωπηλή, ωραίο το φαγητό, το συνιστώ το ρεστωράν αυτό, στη Γλυφάδα είναι, μετά είπα πάω στο μπάνιο και την έκανα κρυφά. Αυτός ήταν ικανός να με χουφτώσει στο δρόμο μέχρι το αυτοκίνητό μου!

Παίρνω τηλέφωνο τη φιλενάδα μου, το τι γέλιο έκανα από τις αντιδράσεις της όταν της έλεγα τι μου έλεγε, χαλάλι το κάζο που έπαθα.

Τη άλλη μέρα το πρωί, μου τηλεφωνεί η φίλη μου. Του έχει τηλεφωνήσει του πορνόγερου και ο πορνόγερος θέλει σώνει και καλά να με ξαναδεί. Της έχει πει τα καλύτερα για μένα, το βρήκε χαριτωμένο που έφυγα κρυφά και του αρέσουν οι δύσκολες. (Τι να πει κανείς;;; γούστα είναι αυτά!).

Η φίλη μου του εξήγησε, κάπως κομψά ομολογουμένως,  ότι είναι απερίγραπτος και μάλιστα πολύ προκληκτικός για τη θέση του και την ηλικία του. Εγώ πάλι προτίμησα να δώσω την άποψή μου με τη φυγή μου. Τη θεώρησα πιο εύγλωττη, αλλά δεν το έπιασε μήνυμα το σιτεμένο παλικάρι!!!

ΜΙΑ ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Ξύπνησα από μια απόκοσμη ησυχία.

Πράγμα περίεργο για την ώρα και την τοποθεσία.

Ότι άρχισε να χαράζει.

Βγήκα στη βεράντα. Κρύο, ίσως όχι τόσο όσο φοβόμουν. Όλα θολά.

Ίσως φταίει που κοιμήθηκα με τους φακούς. Τσέκαρα αν ξύπνησε η Ντ. Η φωτιά είχε σβήσει, η φίλη μου κοιμόταν ήσυχα στον καναπέ.

Μπήκα για μπάνιο. Άρχισε να χαράζει και από το παράθυρο έβλεπα μια πόλη με τα φώτα της θολά.

Ντύθηκα, και ξαναβγήκα στη βεράντα. Ο Υμηττός δε φαινόταν. Η Πάρνηθα επίσης.

Η Ακρόπολη κρυβόταν πίσω από μια δαντέλα χορευτικών νιφάδων.

Χιόνι στην Αθήνα.

Παρά το κρύο έμεινα να απολαμβάνω τις νιφάδες που τις παράσερνε ο αέρας και τις έφερνε στα μάτια μου, τα χείλη  μου, τη μύτη μου…

Είχα να δω τόσο χιόνι να πέφτει εφτά χρόνια και δεν ήμουν και στην Αθήνα τότε.

Μπήκα μέσα και χάζευα την πόλη που ξυπνούσε πίσω από το υγρό τζάμι. Με μια κούπα ζεστό καφέ, έβλεπα τη συμφωνία των νιφάδων να τρέχουν τρελά προς το νότο, να αλλάζουν γνώμη ξαφνικά και να πηγαίνουν ανατολικά και πάλι προς το νότο και λίγο δυτικά…  Μια οπτασία!

Χόρευαν τον τελευταίο χορό τους πριν τον αδυσώπητο θάνατο στο τσιμέντο της πόλης. Μια φευγαλέα ομορφιά πριν βρέξουν τις ταράτσες και τους δρόμους της αχανούς πόλης. Μια λαμπερή παρουσία πριν την ανυπαρξία. Κάποιες αντιστέκονται στη φθορά της θερμοκρασίας για λίγες στιγμές πριν γίνουν μια ακόμα στάλα στα κάγκελα, τα αυτοκίνητα, τις βεράντες…

Μια ομορφιά που θολώνει για λίγο την ασχήμια της πόλης που έχει γίνει απάνθρωπη. Μια ομορφιά που προσπαθεί να εξωραΐσει έστω και φευγαλέα μια τσιμεντούπολη που δεν μπορεί να αλλάξει.

Μια ομορφιά που θα χαθεί μόλις ο ήλιος, όσο αδύνατος και αν είναι, ανέβει ψηλά και διαλύσει την χαριτωμένη αυτή παραφωνία της μεγαλούπολης…

Χιόνι. Πρωτότυπο για την Αθήνα, μοναδικό για το κέντρο της πόλης, μια ανεκτίμητη ανάμνηση…

Καλημέρα από τη χιονισμένη Αθήνα. Έστω και προσωρινά χιονισμένη…

ΑΧ ΤΙ ΤΡΑΒΑΩ Η ΦΙΛΕΝΑΔΑ!!!

Ο έρωτας είναι σαν την ανεμοβλογιά. Σε όσο μεγαλύτερη ηλικία προσβληθείς, τόσο χειρότερες οι επιπλοκές!

Ξενύχτια, μεθύσια, κλάματα… φωνές, καψουροτράγουδα, βουνό τα αποτσίγαρα…

Και καλά να τα περνάς μόνος σου! Εγώ όμως τι φταίω;

Εγώ δεν είμαι ερωτευμένη. Δεν ξημεροβραδιάζομαι με τη σκέψη του. Δε χτυπάει το κινητό μου και λαχταρώ. Δεν έχω κάποιον να βασανίζει την ύπαρξή μου είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, επτά μέρες την εβδομάδα.

Είμαι όμως φίλη. Και φίλη καρδιακή. Και τι να κάνω; Την πονάω την κολλητή μου. Και έτσι, κάθε βράδυ, την έχω στο σαλόνι μου, μπροστά στο τζάκι που είναι αναμμένο έστω και αν δεν κάνει κρύο, που καταπίνει εκτός από τα κούτσουρα και τον πόνο της.

Αυτό το έρμο το λάπτοπ αν είχε φωνή να μιλήσει, θα ούρλιαζε όχι άλλα καψουροτράγουδα. Τι Πάριο έχω ακούσει (μπλιαχ), τι Πλούταρχο (εντελώς αυτοκτονικός), τι Θηβαίο (πάμε για δίγραμμα μετά από αυτόν), τι Ρέμο (ωχ Παναγία μου), τι Τερζή (θα βαρέσω ενέσεις), τι Καρρά (δεν το γλιτώνω το χαρακίρι)…

Πάμε μια βόλτα στην Αθήνα να δούμε την πόλη που είναι στολισμένη; Όχι γιατί εκεί θα είναι όλοι ζευγάρια. Πάμε να πιούμε έναν καφέ στην Πλάκα; Όχι γιατί εκεί είναι πολύ ρομαντικά. Πάμε μια βόλτα στα μαγαζιά; Όχι γιατί δεν έχω για ποιον να τα βάλω. Πάμε μια βόλτα στο Hondos; (Άμα και αυτό δεν πιάσει, είναι πολύ βαριά η κατάσταση!). Όχι ρε Ρία, δεν έχω διάθεση…

Αντιλαμβάνεστε τι περνάω… Ποια γυναίκα θα της έλεγε η κολλητή της να πάνε στο Hondos και θα έλεγε όχι; Όχι πες τε μου, ποια θα πει όχι για το Hondos; Καμιά λογική γυναίκα. Μα απολύτως καμιά!

Πολύ σωστά είχε πει ο λαός, όταν ο έρωτας μπαίνει από την πόρτα, η λογική φεύγει από το παράθυρο.

Τι να την κάνω όμως; Όταν εγώ περνούσα τα ζόρια μου, αυτήν  ήταν εδώ. Τώρα είναι η σειρά μου να της σταθώ. Και να την παρηγορήσω στον ώμο μου όταν κλαίει, και να την ακούσω εν μέσω λυγμών και μύξας. Και να ξενυχτίσω μαζί της ακούγοντας ερωτικά τραγούδια. Και να την κοιμίσω μεθυσμένη στον καναπέ μου και να έχω και το νου μου μην πέσει και κοιμηθεί στα πλακάκια ξεσκέπαστη. Και να τη βγάζω στον ήλιο της βεράντας με το ζόρι για να μη μου χλωμιάσει. Και να πιω μαζί της (έχω πιει σε μια βδομάδα μια ούρσους και μια βότκα νορθ, εγώ που με δυο μαρτίνι λαλάω και παραπατώ)…

Αυτό είναι φιλία. Την αγαπάω γιατί το αξίζει. Και αφού τώρα με έχει ανάγκη, θα είμαι δίπλα της. Την αγαπάω και όταν είναι έξυπνη και τώρα που αποβλακώθηκε.

Πραγματικά όμως, ρε παιδιά, έτσι μου έρχεται να τον πάρω τηλέφωνο και να του ρίξω ένα βρίσιμο αυτού του … δεν ξέρω και πώς να τον χαρακτηρίσω, ας τον πούμε χλέμπουρα. Πως κατάφερε μια γυναικάρα τέτοια να τη φέρει σε τέτοιο χάλι; Πως κατάφερε το ξόπλυμα να κάνει μια προσωπικότητα ρετάλι; Πως κατάφερε να διαλύσει ένα πνεύμα, μια ψυχή, μια ζωή; Τι ταλέντο έχει αυτός ο άνθρωπος; Ευχαρίστως τον έδερνα! Μη σου πω ότι αν η παιδεία και η καλλιέργειά μου δεν ήταν αυτές που είναι, θα τον έπιανα και από το αυτί θα τον έσερνα στη φίλη μου.

Δεν μπορώ να τη βλέπω να έχει γίνει άλλος άνθρωπος. Να μην είναι αυτή που ήξερα τόσο χρόνια. Έχει γίνει άβουλη. Το πώς τα καταφέρνει και επιβιώνει στη δουλειά της και δεν έχουν καταλάβει κάτι, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Να τη δεις το πρωί, (την έχω πάει στη δουλειά της δυο τρεις φορές που δεν την έβλεπα και πολύ καλά) και να μην την αναγνωρίζεις! Δυναμική, αποτελεσματική, εύστροφη… και μόλις πέσει ο ήλιος και έρθει σπίτι (γιατί στο δικό της δε γίνεται για τεχνικούς καθαρά λόγους), να είναι χώμα. Χώμα όμως… κλάματα. Πολύ κλάμα ρε παιδιά. Πάρα πολύ κλάμα. Τόσο κλάμα που λογικά θα πρέπει να έχει αφυδατωθεί. Και τόσο κλάμα που πριν μέρες, εκεί που τον κλαίγαμε το μακαρίτη (έκφραση είναι, που μου έλεγε για νιοστή φορά τον πόνο της), διαπιστώνω πως στις άκρες των βλεφαρίδων της υπήρχε αλάτι. Ναι, παιδιά. Αλάτι. Φανταστείτε πόσο είχε κλάψει! Άσε που κοντεύει να μου κάψει έναν τόνο ξύλο που είχα για το τζάκι και χωρίς να κάνει κρύο! Έχει στενάξει η κάβα μου. Βότκα τέλος. Ουίσκι, τέλος. Ούρσους και νορθ, δεν τα καταδέχεται. Τεκίλα τέλος. Ρούμι, τέλος. Ένα κονιάκ επτά αστέρων είχα, ούτε ξέρω και πως το είχα, τέλος. Τώρα έχουν μείνει κάτι τσίπουρα, κάτι ούζα, κάτι λικέρ… Με βλέπω να ξεμένω και από αυτά. Πονάει η καρδιά, την πληρώνει το συκώτι!

Τι στο καλό; Δε θα της περάσει; Θα της περάσει. Τότε θα της δείξω και την ανάρτηση. Θα περάσει. Χρόνο θέλει και θα ξαναγίνει όπως ήταν πριν. Και μετά… δε θέλετε να ξέρετε τι θα γίνει μετά!!!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, με υγεία και αγάπη.

Σας εύχομαι φέτος με ένα πολύ αισθησιακό τραγούδι και σας εύχομαι να αγαπάτε και να αγαπιέστε!