ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;;;

Σεντόνια ανακατεμένα.

Μαλλιά πλεγμένα  και κόμποι ιδρώτα εμφανίζονται σιγά σιγά.

Δέρμα που ανατριχιάζει εδώ και εκεί.

Νύχια που μπαίνουν σφιχτά στο δέρμα στα κλεισμένα δάκτυλα.

Κόρες που διαστέλλονται.

Πλάτη που κυρτώνει.

Κεφάλι που γέρνει πίσω και πέφτει στα μαξιλάρια με παραδοχή.

Πόδια που λυγίζουν και τεντώνονται.

Πλεγμένα μέλη…

Η θερμοκρασία ανεβαίνει.

Το δωμάτιο μυρίζει ιδρώτα, άρωμα και … αντιβίωση.

Καταραμένη γρίπη. Πάλι με έριξες στο κρεβάτι!

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΟΥ ΛΕΝΕ ΜΕΤΑ...

Πάει και αυτό…

Το τέρας ο Καντάφι είναι πλέον νεκρός. Τώρα τι τέρας είναι αυτό που είναι ο μοναδικός ηγέτης μουσουλμανικού κράτους που έδωσε στέγη στους έρμους τους Παλαιστίνιους, δεν ξέρω. Πήρε ένα κράτος με νομάδες και το έκανε χώρα. Εκμεταλλεύτηκε τα πετρέλαια του υπεδάφους της Λιβύης και αναβάθμισε το επίπεδο των κατοίκων. Έφτιαξε γέφυρες, κτήρια, πανεπιστήμια. Σπούδασε κόσμο και κοσμάκη. Έδωσε πολύ χρήμα σε επιστήμονες από άλλες χώρες για να φτιάξει υποδομές στη χώρα του. Το ξέρω γιατί ένας φίλος μου έχει δουλέψει εκεί σε φράγμα. Και μου έστελνε γράμματα μυθιστορήματα. Δεν είχε άλλη διέξοδο παρά το γράψιμο.

Δε με πειράζει που πέθανε ο Καντάφι. Προσωπικά μου είναι παντελώς αδιάφορο. Μακριά από τον κώλο μας και όπου θέλει ας είναι, που έλεγε και η μακαρίτισσα η γιαγιά μου. Αλλά με ενοχλεί κάτι.

Με ενοχλεί η σκύλευση της σορού του. Ότι και αν ήταν  ο Καντάφι, δεν του άξιζε τέτοιος θάνατος. Δεν έφυγε. Παρέμεινε στη χώρα του πολεμώντας. Όπως και όλοι οι μουσουλμάνοι ηγέτες. Φαίνεται είναι θέμα τιμής και αξιοπρέπειας. Και αυτό το σέβομαι. Αλλά αυτό το πανηγύρι με το θάνατό του, τα βίντεο που τον εξευτελίζουν ζωντανό και νεκρό, η Χίλαρυ που γελά με το θάνατο ενός ανθρώπου, όποιος και αν ήταν αυτός, το πάρτυ των καναλιών, με βγάζει από τα ρούχα μου!

Πέθανε. Θες να πω ξεβρώμισε ο τόπος; Να το πω. Όμως πέθανε. Πάει. Σεβάσου τη σορό. Είναι ύβρις η σκύλευση του νεκρού. Είναι ύβρις να μη σέβεσαι το δικαίωμα του νεκρού. Βρε που το άκουσα αυτό; το ότι ο νεκρός δεδικαίωται;;; Για όλους τους άλλους ισχύει, για τον Καντάφι δεν ισχύει;

Καθημερινά βλέπω σε μπλογκ διάφορα ότι τώρα δικαιώνεται ο τάδε 60 χρόνια μετά το θάνατό του, σήμερα ο άλλος, 50 χρόνια μετά. Δε μιλάω για το άκρον άωτον της αδιαφορίας ως προς το θεσμό της δικαιοσύνης τον Παπανδρέου πατήρ του ΓΑΠ, ο οποίος ότι μπορείτε να φανταστείτε το έκανε. Αλλά καθημερινά λέμε για τον εκλιπόντα τα καλύτερα. Τον χ εκλιπόντα. Δεν έκανε τίποτα καλό αυτός ο Καντάφι και τον τραβούσαν βίντεο που τον λίντσαραν οι αγροίκοι; Και το αναπαραγάγουμε. Αυτό είναι που με διαολίζει.

Τα έχω πολύ με τις μουσουλμανικές χώρες. Η έλλειψη σεβασμού και αξιοπρέπειας της γυναίκας. Η εξίσωση του γυναικείου φύλλου με τα αντικείμενα. Η ανύπαρκτη μόρφωση γυναικών. Η κλειτοριδεκτομή. Η μπούργκα. Οι γάμοι μικρών παιδιών. Η πολυγαμία. Είναι το κόκκινο πανί για μένα.

Αλλά, μπορεί να ήταν μουσουλμάνος ο Καντάφι, μα δεν του αξίζει τέτοιο χάλι μετά το θάνατό του.

Μπορεί να είναι λίγο περίεργο το κείμενό μου, αλλά το γράφω ενώ έχω πυρετό. Ζητώ συγνώμη και για τυχόν λάθη. Αλλά με όλα αυτά τα αντιπυρετικά, τα παυσίπονα και τα σιρόπια, όλο και μια ζαλάδα έχω…

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΩ ΔΕΚΑ ΦΟΡΕΣ ΤΗ ΜΕΡΑ

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, λέγανε οι αρχαίοι έλληνες. Και είχαν δίκιο. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για γυναίκα.

Αφού το ξέρεις, ότι τα θέλω σας είναι διαφορετικά. Γιατί ενέδωσες; Γιατί δεν επέμενες στην αρχική σου απόφαση. Τη γενναία και σωστή απόφαση που πήρες; Γιατί έπρεπε να δειλιάσεις και να διαγράψεις τα επιχειρήματα που σε έσπρωξαν σε αυτήν την απόφαση; Γιατί; Τι φοβήθηκες; Τη μοναξιά; Ίσως, αλλά καλύτερα μια αξιοπρεπής μοναξιά από μια συμβιβαστική σχέση. Και να που αυτό που είχες προβλέψει ότι θα γινόταν σε μερικά χρόνια έγινε τώρα. Και τώρα είναι πιο επώδυνο. Όχι γιατί επιφέρει το χωρισμό. Γιατί θυμώνεις με σένα. Με σένα που έπρεπε να μη σου επιτρέπεις να κάνεις λάθη. Και το έκανες. Αλλά το ήξερες από την πρώτη στιγμή πως θα κατέληγε. Απλά δεν πίστευες ότι θα ήταν τόσο επίμονος. Τόσο πιεστικός. Τόσο ανυπόμονος… Και να που βρίσκεσαι ξανά εκεί που ήσουν και πριν από τρεις μήνες. Υπέκυψες στις προτροπές φίλων και συγγενών. Δικών σου και ξένων. Πείστηκες ότι ήταν μια τρέλα της στιγμής. Δεν ήταν.

Άντε πάλι τα ίδια. Και τώρα φταις εσύ. Και αυτό είναι το χειρότερο. Τώρα ξέρεις ότι έσφαλες με το να αναθεωρήσεις την απόφασή σου. Θυμώνεις με την ανασφάλειά σου, το φόβο σου, τις ενοχές σου. Θυμώνεις, σπας, καθαρίζεις. Και πάλι θυμώνεις. Και πάλι σπας. Αλλά δεν καθαρίζεις. Σπας ξανά. Και κόβεσαι. Ο σωματικός πόνος σε επαναφέρει στην τάξη. Στο παρόν. Ξαναβρίσκεις τη δύναμη που πάντα έκρυβες. Σκουπίζεις τα αίματα, δένεις την πληγή και σου χαμογελάς. Όχι πια άλλα λάθη. Όχι παρεμβολές από τρίτους. Όχι πια πισωγυρίσματα. Κάθε εμπόδιο για καλό…

Θα αλλάξεις κινητό; Όχι. δεν αξίζει τον κόπο. Απλά δε θα το σηκώνεις. Θύμωσε. Κλάψε. Αλλά προς θεού, μην ξανακυλήσεις. Τώρα πρέπει να είσαι πιο σταθερή στην άποψή σου, πιο επιθετική στις παραινέσεις, πιο αδιάλλακτη στις θέσεις σου. Τώρα που επιβεβαιώθηκες, απλά μπορείς να το δεχτείς πολύ εύκολα. Μόνο που αυτός ο μικρός κύριος, ο θυμός με τον εαυτό σου, σου προκαλεί τύψεις που σε έκανες να είσαι έτσι πάλι… Και αυτό θα περάσει…

ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟΙ Ή ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΣΑΣ ΚΡΟΣΣΙΑ

Χθες κοιμήθηκα αργά. Για την ακρίβεια, με πήρε ο ύπνος στις 06:15 γιατί στις έξι ακριβώς είδα την ώρα και είπα, επιτέλους ότι πρέπει να κοιμηθώ.

Και κοιμήθηκα. Και εκεί που ήμουν στον πρώτο ύπνο, γύρω στις οκτώ το πρωί, χτυπάει το κουδούνι μου. Όχι αυτό του σπιτιού. Το θυροτηλέφωνο. Σέρνω το κουφάρι μου μέχρι το σαλόνι, κοιτώ από την κάμερα και βλέπω δυο κυρίες. Τι θέλετε; Τις ρωτάω, για διαφημιστικά φυλλάδια ερχόμαστε, μου απαντάνε. Και δεν ανοίγω.

Προσπαθώ να κοιμηθώ, γυρνώ από εδώ, γυρνώ από εκεί, φτιάχνω αλλιώς τα μαξιλάρια, αλλάζω τις κουβέρτες, ύπνος δεν…

Τις προάλλες, που πάλι για κάποιο λόγο νυχτέρευα, γυρνώντας από τη δουλειά πτώμα, έπεσα για ύπνο. Στις πέντε παρά τέταρτο, χτυπάει το τηλέφωνο. Ανησύχησα, το σήκωσα και είναι διαφήμιση από τα Gilli diet. Και έκανα βολβοστροφή.

Ρε είστε καλά;;; δε φτάνει που μου τηλεφωνείς να μου πλασάρεις το εμπόρευμά σου, με ξυπνάς κιόλας;

Για αυτό βάζεις διαφημίσεις στα περιοδικά, την τηλεόραση, στους δρόμους. Αν θέλω, ότι και αν πουλάς, θα έρθω εγώ σε εσένα. Αυτό είναι και το κόνσεπτ της διαφήμισης. Να με κάνεις να προτιμήσω εσένα από οποιοδήποτε άλλο προϊόν της αγοράς. Αν είναι να με ενοχλείς στο σπίτι μου, τι νόημα έχει η διαφήμισή σου που μου έχει κλειδώσει τον εγκέφαλο; Αν κάνεις μάρκετινγκ τύπου τάπερ, να το καταλάβω. Αλλά ποτέ η τάπερ δε με ενόχλησε στο σπίτι μου. Δε με ξύπνησε ούτε πρωί, ούτε μεσημέρι.

Σε αντίθεση, οι τράπεζες που προτείνουν δάνεια ή κάρτες, οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, οι παροχείς ίντερνετ και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, τηλεφωνούν ντάλα μεσημέρι. Την τελευταία εβδομάδα, με έχουν ενοχλήσει πάμπολλοι. Αν δεν κοιμάμαι, απλά ενοχλούμαι. Αν όμως με ξυπνάνε, μου γυρνάει το μάτι μου. Μερικές έχουν ακούσει τον εξάψαλμό τους. Με ξυπνάς κυρά μου και προσπαθείς να μου πουλήσεις τη χαζομάρα σου; Θα τα ακούσεις και θα σου κλείσω το τηλέφωνο με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν έχουν ακούσει ποτέ για τις ώρες κοινής ησυχίας;

Τις Κυριακές, παρότι ξυπνώ πρωί, θέλω να καθίσω στη βεράντα μου να πιω τον καφέ μου. Αμ δε! Γύρω στις δέκα αρχίζουν οι γύφτοι από το Βόλο να πουλάν: γλάστρες καλέ κυρία, χώμα, καστανόχωμα, κοπριά, τύρφη, και καμέλιες έχω. Και γαρδένιες έχω. Στις δώδεκα περνά άλλος γύφτος, όλα τα παλιά αγοράζω, αποθήκες καθαρίζω, ο παλιατζήήήήής. Στις τέσσερις το απόγευμα αρχίζουν οι πλανόδιοι μουσικοί. Περνούν οι μουσικοί, παίζουν ένα μικρό κομμάτι από ένα ταγκό, δεν ξέρουν το παρακάτω, ξαναπαίζουν το ίδιο, και ξανά και ξανά και ξανά…σα να ακούς δίσκο που κόλλησε η βελόνα του! Και δε φεύγουν. Μένουν κάτω από το μπαλκόνι μισή ώρα. Κάθεσαι και ακούς το ίδιο κομμάτι εκατό φορές, διακόσιες… Γίνονται τα νεύρα κρόσσια…

Εντάξει, κρίση. Οικονομική δυσπραγία. Αλλά άμα μου γανώνεις τα αυτιά με τη φασαρία σου, τι θα αποκομίσεις πέρα από βρισιές;

Είναι ενοχλητική η επιθετική προσέγγιση του καταναλωτή. Είναι ενοχλητική η φασαρία που κάνεις για να σε προσέξουν. Σεβάσου το χώρο και το χρόνο μου. Και αν πραγματικά σε χρειαστώ, θα σε πλησιάσω εγώ…

Μη μου χαλάς τις λίγες ώρες ξεκούρασης που έχω. Δε με φέρνουν κοντά σου, με απομακρύνουν. Και αν το παρακάνεις θα σε βρίσω κιόλας. Δεν έχω κανέναν ενδοιασμό!

ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΤΡΑΒΑΩ...

 Όταν κάποιος μπαίνει σε ένα νοσοκομείο, προφανώς είναι άρρωστος. Αυτό σημαίνει ότι ο ασθενής φοβάται. Και έχει και άγχος. Για τις εξετάσεις, τι θα δείξουν. Ανησυχεί για το αν θα γίνει καλά, ή θα του διαγνώσουν κανένα καρκίνο. Ανησυχεί γιατί δεν ξέρει τι έχει. Φοβάται για τη ζωή του. Μέχρι να του εξηγήσουν οι γιατροί πως ακόμα και μια χρόνια ασθένεια μπορεί να σε κάνει να μην αλλάξεις σημαντικά τη ζωή σου, ο άλλος τα έχει εντελώς χαμένα. Μπορεί να χρωστάει και να μην είναι σε θέση να εργαστεί για να βγάλει χρήματα όσο είναι στο νοσοκομείο. Μπορεί να θέλει να πάει στην τράπεζα να πληρώσει τη δόση του δανείου και να μην έχει ποιον να στείλει. Μπορεί να έχει μικρά παιδιά και δεν έχει κάποιον να τα προσέχει. Μπορεί να έχει άρρωστο παιδί, μάνα, πατέρα, σύζυγο και δεν έχει τη δυνατότητα να μείνει στο νοσοκομείο για παραπάνω από δυο τρεις μέρες. Γι αυτούς και χίλιους δυο άλλους λόγους, για μένα, οι ασθενείς έχουν το ακαταλόγιστο. Ας πουν ότι θέλουν, ας είναι απότομοι, ας μας μιλούν υποτιμητικά. Ας μη μας ακούν για το επισκεπτήριο. Ας μας χτυπούν το κουδούνι για να τους κλείσουμε τα φώτα ενώ μπορούν να σηκωθούν και να αυτοεξυπηρετηθούν. Ας κάνουν παράπονα που δεν ισχύουν.

Το μόνο που δε δέχομαι από τους ασθενείς είναι το βρίσιμο.

Και εξηγούμαι. Έρχεται ασθενής της ογκολογικής κλινικής που έχει κάνει λοβεκτομή πνεύμονα για καρκίνο, έχει κάνει τις χημειοθεραπείες του, έχουν περάσει τρεις μήνες και μπήκε για τον προγραμματισμένο έλεγχο. Πριν σας πω τι έκανε και τι είπε, να σας ενημερώσω, ότι σε όλα τα δωμάτια του νοσοκομείου, υπάρχει επιτοίχια παροχή οξυγόνου που συνδέεται με κεντρικό πυκνωτή πολύ μεγάλων δυνατοτήτων. Το σύστημα είναι όλο το ίδιο στο νοσοκομείο. Δεν έχει ενδιάμεσα συστήματα διακοπής, γιατί αέριο είναι, αν το κόψεις, πως θα πάει στα δωμάτια και μάλιστα όταν σε κάθε τμήμα, τουλάχιστον οι μισοί ασθενείς παίρνουν οξυγόνο;;;

Η παροχή έχει ένα ροόμετρο που στην ουσία είναι μια βίδα με ένα δείκτη που σου λέει με πόσα λίτρα παρέχεται το οξυγόνο ανάλογα με τη θέση της βίδας.  

Ο τύπος που προανέφερα, έχει βγάλει ένα γκαζάκι, μάλιστα, αυτό με τη μικρή φιάλη υγραερίου, το έχει βάλει πάνω στο κομοδίνο, έχει τοποθετήσει το μπρίκι του και βάζει καφέ και ζάχαρη όταν εγώ μπήκα στο δωμάτιο να δω πως πάνε τα αρρωστάκια μου. Του λέω, κύριε, δεν επιτρέπεται να φέρνετε τρόφιμα και ποτά στο νοσοκομείο. Αλλά τέλος πάντων ένα καφεδάκι φτιάξτε το, αλλά δίπλα στο παράθυρο και με ανοιχτό το παράθυρο γιατί εδώ μέσα υπάρχει παροχή οξυγόνου.

Με κοιτά, γυρνά, παίρνει τον αναπτήρα, και στο θεό σας ρε παιδιά, τον ανάβει και βάζει φωτιά στο γκαζάκι, το οποίο συνέχιζε να βρίσκεται πάνω στο τραπεζάκι δέκα πόντους κάτω από την παροχή οξυγόνου!

Τα είδα όλα από το φόβο μου. Αρπάζω το καμινέτο, το σβήνω και το βάζω δίπλα στο παράθυρο.

-Καλά χριστιανέ μου, θα μας ανατινάξεις όλους στον αέρα με αυτό που κάνεις. Κούγκι θα το κάνεις το νοσοκομείο. Του λέω φωνάζοντας. Του εξηγώ ότι η βίδα δεν είναι και 100%  σίγουρο ότι σφραγίζει την παροχή και μπορεί να υπάρχει μικρή διαρροή που να είναι μοιραία με φλόγες στο δωμάτιο.

Και τι μου λέει;;; όχι, ρε παιδιά, τι μου λέει;;;

Άντε γαμήσου μωρή υστέρω!

Δεν του απαντώ. Παραμένω στο δωμάτιο και παίρνω από το ασύρματό μου τον διευθυντή της ογκολογικής και του λέω. Ο …… φεύγει από την κλινική μου ΧΘΕΣ. Μου είπε άντε γαμήσου μωρή υστέρω γιατί του έσβησα το καμινέτο που άναψε κάτω από το οξυγόνο. Και το κλείνω. Σε ένα λεπτό κατεβαίνει ο γιατρός, και τον ξεχέζει κανονικά. Εν τω μεταξύ έχω στείλει τρία άτομα, και μαζεύουν τα πράγματά του και τα βάζουν πάνω σε μια αναπηρική καρέκλα, μη μας πει ότι τον βάλαμε να κουβαλήσει και τη βαλίτσα του καρκινοπαθής άνθρωπος. Και τον βγάζω έξω από την κλινική μου με το γιατρό του μαζί και του λέω του ογκολόγου, πως δεν τον θέλω αυτόν τον ασθενή στον όροφό μου ξανά. Δε θα διακινδυνέψει καμιά μας τη ζωή της, τη σωματική της ακεραιότητα, το προσωπικό και τους ασθενείς της, για έναν ηλίθιο…

Όποιος βρίσει προσωπικό στον όροφό μου, έφυγε χωρίς να το καταλάβει. Δε με νοιάζει που θα πάει.

Πρέπει να υπάρχει και λίγος σεβασμός. Το ότι ρε παππού είσαι 84 ετών δε σου δίνει το δικαίωμα εμάς που ξενυχτάμε στο πλάι σου, που σε φροντίζουμε και σε ξεσκατώνουμε, σε μπανιάρουμε, σε ταΐζουμε, να μας βρίζεις γιατί μας περνάς 50 χρόνια.

Το γεγονός ότι όλες έχουμε βγάλει μια σχολή τουλάχιστον, και φροντίζουμε ώστε να ξαναγίνεις υγιής, θα έπρεπε τουλάχιστον να σε κάνει να προσέχεις τη γλώσσα σου. Αν δεν είμαστε εμείς, θα σάπιζες στο κρεβάτι και τη βρώμα σου… Δε θέλουμε ευχαριστώ. Δε θέλουμε δώρα. Θέλουμε μόνο να μη μας βρίζεις.

Μοναδική εξαίρεση που ο όροφος θύμιζε το Καραϊσκάκη στο ημίχρονο με γαύρους και βάζελους να τσακώνονται ήταν όταν είχα τη μαμά της φίλης του γιου μου που είχε καρκίνο στο κεφάλι και έβριζε από το πρωί ως το βράδυ ως καραγωγέας, αλλά αυτή δεν το ήθελε, ο όγκος της το προκαλούσε. Της είχε αλλάξει τη συμπεριφορά. Εγώ που την ήξερα από πριν, σταυροκοπιόμουν πενήντα φορές τη μέρα. Δεν πίστευα τι μπορούσε να κάνει ο όγκος παρότι το είχα διαβάσει και το γνώριζα πολύ καλά…

Ας μη μελαγχολούμε. Αυτά για σήμερα. Φιλούδια.

ΤΟΥΜΠ, ΔΙΠΛΗ ΤΟΥΜΠ, ΤΡΙΠΛΗ ΤΟΥΜΠ…

Αν το καινούργιο ριάλιτι με τον χορό στον πάγο, είναι σαν το ρώσικο, τότε θα είναι ένα πολύ ωραίο θέαμα.

Τυχαία έπεσα σε ένα βιντεάκι και γέλασα πολύ.

Διάλεξα μερικά να δείτε και εσείς. Ξεκινήστε τα γύρω στα δυο λεπτά, εκτός αν ξέρετε ρώσικα και καταλαβαίνετε τι λένε οι παρουσιαστές.

Παρακολουθήστε τις ιστορίες στον πάγο, είναι εξαιρετικές!!! Ο χορευτής, είναι διάσημος ρώσος ηθοποιός, η κοπέλα είναι χρυσή ολυμπιονίκης πριν χρόνια στο καλλιτεχνικό πατινάζ και χρυσή στον χορό στον πάγο.

Καλή διασκέδαση.

SAVOIR VIVRE ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ.

Όλοι ξέρετε ότι είμαι νοσηλεύτρια. Εδώ και τρία χρόνια είμαι προϊσταμένη σε μια κλινική.

Τι είναι αυτό που με κουράζει και μου γυρνάει το μάτι;

Οι συγγενείς των ασθενών. Όχι όλοι, όσοι είναι καράγυφτοι.

Και εξηγούμαι.  Μπαίνει στο νοσοκομείο ο άντρας σου, ο πατέρας σου, ο αδερφός σου, ο γιος σου.

Κατ΄ αρχάς, πρέπει να μας εμπιστεύεσαι. Αν δεν έχεις εμπιστοσύνη στους γιατρούς ή το νοσηλευτικό προσωπικό και κρυφοκοιτάς να δεις τι κάνουμε στον άνθρωπό σου, τι τον έφερες εδώ; Γιατί δεν τον πήγαινες σε άλλο νοσοκομείο;;;

Όταν κάνουμε επίσκεψη με τους γιατρούς πρέπει να βγαίνεις από το θάλαμο όπως και όταν μπαίνει το νοσηλευτικό προσωπικό για να κάνει νοσηλεία.

Όταν ζητάς άδεια να μπαίνεις ελεύθερα στο νοσοκομείο ότι ώρα να είναι, αναλαμβάνεις ευθύνη να προσέχεις τον άρρωστό σου. Όχι αυτός να κάνει επιληπτική κρίση στο θάλαμο και εσύ να καπνίζεις στη βεράντα και να χασκογελάς με το γιο της κυρίας από τον τελευταίο θάλαμο. Να είσαι δίπλα του. Για αυτό είσαι εκεί. Να  δεις κάτι παράξενο ή άσχημο και να μας ειδοποιήσεις. Να του δώσεις ένα ποτήρι νερό, εν ανάγκη να βοηθήσεις την κοπέλα να τον καθαρίσει αν έχει ενεργηθεί. Όχι να έρχεσαι για πασαρέλα κάθε μέρα και δημόσιες σχέσεις στα άλλα δωμάτια. Κάνεις κακό και στο δικό σου άνθρωπο μεταφέροντάς του μικρόβια αλλονών και στους άλλους που τους μεταφέρεις τα μικρόβια του δικού σου ασθενούς. Να μας φωνάξεις όταν τελειώνει το φάρμακο όχι να το κλείνεις και να πηγαίνεις για καφέ. Αν δεν μπορείς να είσαι δίπλα στο δικό σου άνθρωπο, άσε εμάς να έχουμε το νου μας. Είναι πιο εύκολο να ξέρουμε πως θα οργανώσουμε τις δουλειές μας και μας αποσυντονίζεις όταν ενώ είσαι δίπλα δε μας ειδοποιείς ότι τέλειωσε ο ορός και το ανακαλύπτουμε εμείς μετά από δυο ώρες.

Το ότι θέλεις να βγάλουμε τον ορό για να μπορεί πιο εύκολα να πάει στην τουαλέτα χωρίς να σέρνει το στατώ, δε σημαίνει ότι ενδιαφέρεσαι. Σημαίνει ότι δίνεις σε σημασία σε ανούσια πράγματα. 

Όταν έρχεσαι να δεις το δικό σου άνθρωπο που νοσηλεύεται δεν είναι ανάγκη να γίνεται παρέλαση τσίρκου σε όλο το τμήμα. Μπες σιγά σιγά και δες το φίλο σου. Οι άλλοι έχουν ανάγκη από ησυχία. Μη βγάζεις το κινητό και ουρλιάζεις στο διάδρομο και μαθαίνουμε όλοι τα προβλήματά σου. Δε μας ενδιαφέρει και μας ενοχλείς. Δε σέβεσαι όσους έχουν ανάγκη ηρεμίας και περισυλλογής.

Καταλαβαίνω ότι έχεις ανησυχία για τον ασθενή. Φοβάσαι. Μπορεί να έχεις μικρά παιδιά στο σπίτι και να είσαι στο νοσοκομείο όλο το 24ωρο, κατανοητό. Αλλά δε σου φταίμε εμείς. Δεν αρρωστήσαμε εμείς τον αδερφό σου, να τον βοηθήσουμε θέλουμε.

Μίλα μας ευγενικά. Ρώτα μας ότι θες, είναι υποχρέωσή μας να σε ενημερώνουμε. Όσο χαζό και αν είναι, θα σου εξηγήσουμε.

Όταν όμως σου λέμε βγες από το θάλαμο, βγες. Μην κρυφοκοιτάς από την πόρτα. Δε θα του βάλουμε το μαξιλάρι στο κεφάλι να πάθει ασφυξία. Οι γιατροί θα σε ενημερώσουν μόλις βγουν από το θάλαμο για την πορεία του δικού σου ανθρώπου.

Μην επιμένεις να βγει πριν από την ώρα που πρέπει. Είναι καλύτερα να μείνει πέντε μέρες παραπάνω παρά να βγει τώρα και σε δέκα μέρες να έρθει με πιο έντονο πρόβλημα.

Αν ο γιος σου υπηρετεί τη μαμά πατρίδα και μπήκε στο νοσοκομείο με τροφική δηλητηρίαση, παίρνει έναν ορό και κάνει διάρροιες, μην του φέρνεις φαγητά από το σπίτι. Πρέπει να κάνει συγκεκριμένη δίαιτα. Αν του φέρεις σουτζουκάκια, το πιο πιθανό είναι να κάνει περισσότερες διάρροιες και να μείνει περισσότερο μέσα.

 Αν η γιαγιά έπαθε χολοκυστίτιδα και της φέρεις κοτόσουπα αυγολέμονο, θα κιτρινίσει σαν το λεμόνι και θα κάνει παγκρεατίτιδα. Δε βοηθάς, τη χειροτερεύεις. Δεν είμαστε χαζοί που της δίνουμε άλιπα και χωρίς αυγό και πράσινες ίνες. Κάτι παραπάνω ξέρουμε εμείς από εσένα.

Μην της βάφεις τα νύχια, μην  την μακιγιάρεις. Δεν ήρθε η μάνα σου στα καλλιστεία, στο νοσοκομείο ήρθε. Αν θες να την περιποιηθείς, κόψ’ της τα νύχια που είναι σαν κόνδορας. Μην της βάζεις άρωμα για να καλύψεις την απλυσιά, βάλ’ την στο μπάνιο και τρίψ’ την. Αν δεν μπορείς, θα το κάνουμε εμείς, αλλά το να κάθεσαι σαν το βούδα και να μας ελέγχεις δείχνει έλλειψη λεπτότητας και γαϊδουριά. Δηλαδή, εμείς που είναι ξένη γυναίκα και την κάνουμε μπάνιο ή την ξεσκατώνουμε δεν αηδιάζουμε και εσύ που είναι μάνα σου, αηδιάζεις, Γιατί είσαι καλύτερη;;; όχι κυρία μου. Απλά παρά την αηδία μας, δεν μπορούμε να την αφήσουμε έτσι. Το καθήκον είναι πιο πάνω. Αλλά βόηθα μας. Είναι 120 κιλά η γιαγιά, κράτα την και θα την καθαρίσουμε εμείς. Δε θέλουμε να κάνεις τη δική μας δουλειά, να μας βοηθήσεις θέλουμε. Για το δικό σου άνθρωπο δουλεύουμε. Αν δεν μπορείς ή δε θέλεις, δεν υπάρχει λόγος να είσαι εκεί όλο το εικοσιτετράωρο.

Αν βάλεις αποκλειστική, πλήρωσέ την μετά το τέλος της βάρδιας της. Είναι φτωχή γυναίκα. Αν είχε άλλους πόρους δε θα γινόταν αποκλειστική. Έχει ανάγκη τα λεφτά που πρέπει να πάρει. Μην της κάνεις παζάρια. Είναι καθορισμένη η αμοιβή της από το υπουργείο.

Αν έχεις μια αλλοδαπή κοντά στη γιαγιά, εξήγησέ της ότι πρέπει να την προσέχει, όχι να κοιμάται στο σαλόνι και να λύνει σταυρόλεξα και η γιαγιά να χτυπάει τα κάγκελα γιατί είναι μόνη της.

Το ξέρουμε ότι να είσαι μέσα στο νοσοκομείο με τον άνθρωπό σου δέκα μέρες, σε εξουθενώνει, αλλά μην ξαπλώνεις στο διπλανό κρεβάτι, θα ήθελες εσύ να έρθεις στο νοσοκομείο και να ξαπλώσεις στα σεντόνια που κοιμήθηκε κάποιος άλλος;;; Όχι. Το ίδιο και αυτοί. Τα σεντόνια είναι δυσεύρετο είδος στα νοσοκομεία. Μπορεί το καθαριστήριο να μην έχει έρθει ακόμα και να έχω άρρωστο σε φορείο γιατί εσύ κοιμήθηκες στο κρεβάτι που θα έβαζα τον άρρωστο και τώρα το έχω ξέστρωτο και δεν μπορώ να εξυπηρετήσω τον άνθρωπο…

Μην παίρνεις πράγματα από το νοσοκομείο. Τα μαξιλάρια, οι κουβέρτες οι πετσέτες είναι για να εξυπηρετούνται οι ασθενείς όχι για να  εφοδιάσεις εσύ το εξοχικό σου. Αν θες μια σύριγγα σίτισης, ζήτησέ μου. Θα σου τη δώσω. Αν όμως έρθεις και την πάρεις κρυφά απλά είσαι γύφτος. Ζήτα μου ότι θες. Θα στο δώσω αν υπάρχει δυνατότητα. Έναν ουροσυλλέκτη, ένα στερίλιουμ, αλλά το να γεμίζεις μπουκαλάκια νερού με στεριλιουμ που έχω στο δωμάτιο για να πλένει τα χέρια του το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό από τον έναν ασθενή στον άλλο, σε κάνει ανάγωγο και πρακτικά, κλέφτη.

Τα σεντόνια, οι κουβέρτες, τα μαξιλάρια και οι μαξιλαροθήκες, οι πετσέτες, τα τηλεκοντρόλ των τηλεοράσεων, οι μεταλικες λεκάνες που αποστειρώνονται είναι χρεωμένα στον υλικονόμο. Αν κάθε μήνα που γίνεται απογραφή δε βρεθεί ο σωστός αριθμός των λευχημάτων, θα τα πληρώσει ο υλικονόμος από την τσέπη του και θα γίνει και ΕΔΕ. Είναι κρίμα να ταλαιπωρείς τόσους ανθρώπους απλά για ένα σεντόνι η μια κουβέρτα…

Και τέλος, αν θες να μας πεις ευχαριστώ, μη δίνεις χρήματα. Δε θα τα πάρει κανείς. Φέρε ένα κουτί γλυκά ή μια γλάστρα στο τμήμα. Αυτό φτάνει.

ΠΑΡΕ ΚΟΣΜΕ…

Με τις υγείες μου. Είμαι αγαπησιάρα, τι να κάνουμε;;; και επειδή είμαι αγαπησιάρα, έλαβα και  ένα βραβειάκι, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, καιρό είχε να βγει βραβειάκι στην μπλογκόσφαιρα.

Το εν λογω βραβείο το έλαβα από την Coula και τον Αμερικλάνο και τη Venus on fire, είναι το κάτωθι και αναλαμβάνω την υποχρέωση να σας πω 7 πράγματα για μένα και να το δώσω σε άλλους 15 μπλόγγερ! Σας ευχαριστώ πολύ. Μου αρέσουν πολύ τα βραβεία. Και να τα λαμβάνω και να τα προσφέρω. Και πάλι σας ευχαριστώ!

 

1)    Είμαι φίδι κολοβό. Μπορεί να μην έχω ρώμη να σε πιάσω και να σε μαυρίσω στο ξύλο, παρά το μπόι μου και τα κιλά μου, έχω όμως γλώσσα που σε λιανίζει και σε κόβει φέτες. Ειρωνεύομαι και σαρκάζω με κάθε δυνατή ευκαιρία…

2)    Έχω χιούμορ. Πολύ. Και πάνω από όλα κοροϊδεύω τον εαυτό μου.

3)    Εσείς εδώ, ξέρετε ότι δε μου αρέσει να μαγειρεύω. Στη δουλειά μου όμως, τους πάω γαλατόπιτα που φτιάχνει η μαμά μου, αλλά λέω πως την έφτιαξα εγώ. Έχουν πάθει όλοι πλάκα και νομίζουν ότι είμαι η Μπαρμπαρήγου με στολή αεροπορίας!

4)    Σε μια κρίση νοικοκυροσύνης και σπατάλης, πέταξα 40 ζευγάρια παπούτσια, έτσι τώρα έχω μόνο 90 ζευγάρια.

5)    Κεντάω. Και φτιάχνω εκπληκτικά πράγματα. Σχεδιάζω ότι μου αρέσει, το μεγεθύνω όσο το θέλω, το τυπώνω σε ύφασμα της αρεσκείας μου, το τελαρώνω και το κεντάω με τουλάχιστον δέκα διαφορετικές βελονιές. Το αποτέλεσμα είναι φανταστικό. Μου πρότειναν να τα πουλήσω αλλά δε μου πάει η καρδιά…

6)    Ακόμα δεν έχω συνέλθει ψυχολογικά από την κλοπή των κοσμημάτων και των λιρών. Δε μου λείπουν τα κομμάτια που έχασα, αλλά τα λεφτά που άξιζαν. Ακόμα και ένα δακτυλίδι που μου έκαναν δώρο, το έχω σε θυρίδα.

7)    Όταν μου λέκιασαν οι κλέφτες τα κοφτά και τα μεταξωτά με κόκκινο κρασί, χάλασα τρία μπουκάλια βότκα για να τα καθαρίσω και να τα κάνω ξανά καινούργια. Τα δε νυχάκια μου, έσπασαν από το πλύσιμο στο χέρι…

Και τώρα η απονομή.

Το βραβειάκι το προσφέρω στους κάτωθι:

Στον Ηφαιστίωνα που κατά κανόνα είναι ο πρώτος σχολιαστής μου σε κάθε ανάρτησή μου.

Στη Venus on fire που δυστυχώς δε μένει στην αθήνα να τα λέμε από κοντά.

Στην Αθηνά από το μπλογκ ola de palabras

Στον celsus που κάνει παρέα θέλοντας και μη με ευλαμπίες!

Στο Δημήτρη που κατά βάθος τον ζηλεύω που ζει σε τέτοιο ειδυλλιακό μέρος.

Στο athinovio   που εκτιμώ βαθύτατα τον τρόπο που σκέφτεται.

Στη Διαμαντένια και το καινούργιο μπλογκ της.

Στην ισπανίδα φίλη Veronica Marsa και το μεγαλείο της ψυχής της.

Στον Panos Konstantinidis που αργει να κάνει αναρτήσεις αλλά όταν κάνει, χτυπάει στόχο.

Στο Πατσιούρι που είναι χαμένο τώρα τελευταία από την μπλογκόσφαιρα.

Στην ξανθιά nefelokokkugia που εκτός από το χρώμα των μαλλιών έχουμε και άλλα κοινά!

Στην evaggelia-p και το κουλτουριάρικο μπλογκ της.

Στον πατριώτη ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ βλέπε εξωτικές καρδιτσίους νήσους!

Στο JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS που δεν παραλείπει ποτέ να πει τις ευχές του για το μήνα.

Στον Heliotypon για το πρωτότυπο τίτλο ιστολογίου που έχει!

Στον happypepper που έχει καταπληκτικές ιδέες πάνω στο αντικείμενό του.

Παίδες, η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να δώσω το βραβείο σε όσους δεν το πήραν από άλλους. Δυσκολεύτηκα. Είναι δυνατό να μη θυμόμουν την Coula, τη Φούλη, τον teleytaio, το γνωστό αμερικλανάκι, τη Λιακάδα, τον Περσέα, τον Πιπεράτο, την Evie, τη Stella,  τη Savvina και άλλους, αλλά σχεδόν όλοι το είχαν ήδη παραλάβει τουλάχιστον άλλες δυο φορές, έτσι είπα να το δώσω σε κάποιους που δεν είχα δει να το έχουν λάβει από κάπου αλλού...

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ...

Τον Απρίλιο, θέλοντας να ξεφύγω από έναν πολύ κουραστικό θαυμαστή, πήγα στο χωριό μου. Ήξερα ότι θα είχε κρύο και ήμουν εξαιρετικά καλά προετοιμασμένη. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι η θεία μου, δεν είχε βάλει σε όλα τα δωμάτια αποκωδικοποιητή στις τηλεοράσεις.

Είχα βέβαια βιβλία μαζί μου, αλλά μια ταινία, τη θες ρε παιδί μου αν η βροχή δε σου επιτρέπει να κάνεις βόλτες.

Είχε η τηλεόραση μια πολύ ωραία, δε θυμάμαι ποια, και πήγα να τη δω στις δώδεκα και μισή που άρχιζε στο δωμάτιο που δίνει τα πρωινά. Άναψα το τζάκι, περισσότερο για να έχω παρέα και κουκουλώθηκα με την κουβέρτα.

Θυμήθηκα ποια ταινία ήταν! Μια γιαπωνέζικη του Κουροσάβα, με τον Τοσίρο Μιφούνε! Ασπρόμαυρη, επιβλητική, μιλούσε για έναν φτωχό σαμουράι που πήγε και αυτοκτόνησε σε ένα οχυρό και η οικογένειά του προσπαθούσε να μάθει τις συνθήκες του χαρακίρι που έκανε. Και εκεί που η χήρα μάθαινε ότι ο άντρας της αυτοκτόνησε με λεπίδα από μπαμπού γιατί είχε πουλήσει την ατσάλινη για να στείλει τα χρήματα στην οικογένειά του, βγαίνει από το ένα δωμάτιο μια γυμνή που φώναζε: καίγομαι, καίγομαι, ΚΑΙΓΟΜΑΙ…

Πετιέμαι όρθια, την πιάνω, και πάω να την καθίσω στην καρέκλα. Άρχισε και με έβριζε. Τι συμβαίνει καλέ και υστεριάζεσαι;;; τη ρωτάω με δυνατή φωνή.

Κάηκα στο μπάνιο. Θα σας κάνω μήνυση. Θα δουλεύετε για να με πληρώνετε…

Ξυπνάω τη θεία που είχε πάρει και το λεξοτανίλ της αλλά που δεν την πολυπιάνει και έρχεται και αυτή στο σαλονάκι.

Τι είχε συμβεί: Πήγε να κάνει μπάνιο. Έβαλε το τηλεφωνάκι του ντους στην πλάτη της και άνοιξε το ζεστό νερό. Και βγήκε καυτό και την έκαψε. Πολύ την έκαψε. Έκανε δευτέρου βαθμού έγκαυμα στην πλάτη.

Συνέχιζε να φωνάζει ότι θα κλείσει τον ξενώνα, θα πάρει εκατομμύρια για αποζημίωση. Εγώ ψιλοκώλωσα για να είμαι ειλικρινής.

Η θεία ψύχραιμη την έβαλε να ξαναπεί τι συνέβη. Το βούρλο, γιατί βούρλο ήταν, την είχα τυλίξει και με ένα σεντόνι γιατί έσταζε και έκανε και κρύο, ξαναείπε ότι άνοιξε μόνο το ζεστό νερό για να κάνει ντους.

Της λέει η θεια μου, ρε κορίτσι μου, καίνε τα καλοριφέρ και τα τζάκια από το πρωί και η θερμοκρασία μέσα στο σπίτι είναι αρκετά υψηλή. Δε φαντάστηκες ότι το νερό ζεσταίνεται με το καλοριφέρ; Γιατί δε δοκίμασες το νερό πριν το ρίξεις πάνω σου; Τι περίμενες, ότι θα ερχόμουν εγώ να στο φτιάξω μέσα στη νύχτα; Μέχρι και ο βασιλιάς στο μπάνιο, πάει μόνος του. Θα είχα ευθύνες αν ερχόσουν στον ξενώνα μου μέσα στα χιόνια και δε σου είχα ζέστη και ζεστό νερό. Αν εσύ δεν ξέρεις βασικούς κανόνες επιβίωσης στα τριάντα τόσα σου, δε σου φταίει κανείς. Και έφυγε και πήγε στο δωμάτιό της.  Παιδιά είχε δίκιο. Εγώ πανικοβλήθηκα από τις φωνές της, αλλά η θεία δε χαμπάριασε.

Έδωσα στην τραυματία παυσίπονα, της έβαλα κρέμα που πάντα έχω στο φαρμακείο του αυτοκινήτου και τη βοήθησα να ντυθεί. Ο σύντροφός της την πήρε στο δωμάτιο, ξύπνησαν και από τα άλλα δωμάτια δυο ζευγάρια, ήρθαν να δουν τι συνέβη και έτσι έχασα και την ταινία.

Τώρα που ήμουν εκεί, σκάει μια Τετάρτη βράδυ ο συνοδός της καμένης με άλλη κοπέλα. Εγώ βέβαια δεν τον θυμόμουν γιατί δε συγκρατώ φυσιογνωμίες αλλά η θεία τον θυμήθηκε και τον ρώτησε και εκείνος είπε, ότι αυτή είναι άλλη, αλλά δεν ξέρει ότι έχει ξανάρθει στο μέρος αυτό και της κλείνει το μάτι λέγοντας: αυτή δε θα με ντροπιάσει κυρία Ελένη!

Είμαστε χαζές οι γυναίκες, αλλά και οι άντρες είναι κάτι μούτρα…

Ο ΦΤΩΧΟΣ ΕΛΠΙΖΟΝΤΑΣ, ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΧΑΙΡΟΝΤΑΣ...

Σοφή παροιμία από τις εξωτικές καρδιτσίους νήσους που θα εξηγηθεί με τον αχταρμά της ανάρτησης.

Πιστεύω ότι μετά την κρίση, που θα αλλάξουν όλα, θα αλλάξει και η νοοτροπία του έλληνα...

Μετά τη νύχτα θα έρθει η αυγή. Άλλωστε καιρός ήταν να αποβάλλουμε αυτήν την ανατολίτική συνήθεια του λαδώματος και του ραχατιού. Ίσως να είναι και για καλό ο κρίση...

Τι κρίση είναι αυτή, που αρνείσαι να πάρεις απόδειξη από τον υδραυλικό, που τα μαγαζιά στην παραλιακή προς Σούνιο είναι όλα γεμάτα, που για ένα σαββατοκύριακο, δίνεις πάνω από 150 ευρώ τη βραδιά;

Από την άλλη, δε βρίσκω παρέα να βγω. Όχι γιατί δεν έχω. Αλλά υπάρχει μια διάχυτη κατήφεια στην ατμόσφαιρα. Στη δουλειά το μόνο που ακούω είναι ότι μειώθηκε ο μισθός μας κατά πολύ. Δε λέμε πάλι καλά που δεν κόπηκε; Δε ξεκινάει συζήτηση που να μην αναφέρεται στα οικονομικά της χώρας, στις πολιτικές εξελίξεις, αν υπάρχουν και αυτές, στο τι είπε ο τάδε πολιτικός και τι έκανε ο δείνα πολιτικός.

Και πως φτάσαμε εδώ;;;

Η κυβέρνηση που κρατούσε τα ηνία της χώρας τα τελευταία 30τόσα χρόνια, διόριζε αβέρτα τα παιδιά των ψηφοφόρων της στο δημόσιο. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως η Ολυμπιακή του Ωνάση λειτουργούσε με κάτω από χίλιους εργαζομένους και ήταν η καλύτερη αεροπορική εταιρεία στον κόσμο και με μερικές δεκάδες χιλιάδες εργαζομένων που φύτεψαν κάποιοι, έπαψε να υφίσταται.

Μόνο ένας πολύ δυνατός επιχειρηματίας μπορεί να πάρει αυτή τη χώρα που είναι μια προβληματική επιχείρηση και να την κάνει βιώσιμη.

Αλλά ποιος θα το κάνει; Εδώ μας ήρθε ένας ελληνοαμερικανός και έδινε 1,5 δις ευρώ για να πάρει άδεια εξορυξης πετρελαίου από το θερμαϊκό και του είπαμε όχι. Δώσαμε δε την άδεια σε μια ομάδα εταιρειών αμερικανικών και πάλι, αλλά αυτοί έδωσαν μόνο 750 εκατομμύρια ευρώ. Ακριβώς τα μισά. Ακόμα και εγώ που ζω στο ροζ συννεφάκι μου, ξέρω  πως μια τέτοια δουλειά έπρεπε να βγει σε πλειστηριασμό και όποιος πρόσφερε στη χώρα τα περισσότερα να πάρει τη δουλειά. Και δε σπούδασα στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Ούτε μάθαινα για όλα αυτά από τον παππού μου και τον μπαμπά μου. Τι διάολο γίνεται εδώ;

Δεν έχουμε ανάγκη από φυτευτό ηγέτη. Γιατί μην αρνηθεί κανείς, θα του δαγκώσω τον καρίτσαυλο, τέτοιους είχαμε μέχρι τώρα. Έχουμε ανάγκη από έναν πατριώτη αγνό. Που να κοιτάει τον τόπο και όχι την τσέπη του.

Μα δέκα εκατομμύρια έλληνες, ούτε ένας πατριώτης με ηγετικά προσόντα;;;

Οι τούρκοι κόβουν βόλτες στο Σούνιο καθημερινά. Δηλαδή, τι πρέπει να κάνουν για να ενοχληθούμε; Να κατασκηνώσουν στο σύνταγμα;;;

Χάρηκα που το παιδί πέρασε στο πανεπιστήμιο. Είμαι χαζή, το παιδί μου θα βγει άνεργο. Και δε θα είναι το μόνο. Αν είσαι μεταξύ 13 και 33, έχεις γεννηθεί τη χειρότερη περίοδο. Μόνο αν φύγεις από τη χώρα έχεις ελπίδα επιβίωσης. Και που να πας; Μήπως η κρίση έχει χτυπήσει μόνο τη δική μας χώρα; Όχι βέβαια, απλά όλοι οι άλλοι ξέρουν πως να τη διαχειριστούν!

Να είναι καλά οι γονείς γιατί αν αυτοί παίρνουν τη σύνταξή τους, κάτι θα φάνε και τα παιδιά.

Με ετούτα και με εκείνα, τα έχω πάρει. Διαβάζω τα βιβλιαράκια μου, κανονίζω με μια άλλη μπλόγγερ μπλογκοσυνάντηση, και ξεκουράζομαι. Γιατί αν ανοίξω τηλεόραση, με βλέπω να πηδάω από τον όγδοο.

Ο σοφός άνθρωπος πιστεύει τα μισά από αυτά που ακούει. Ο ιδιοφυής, ξέρει ποια μισά να πιστέψει…

Ο ΕΠΙΜΟΝΟΣ ΚΗΠΟΥΡΟΣ...

Και δε μιλώ για την ταινία με τον Ρέιφ Φάινς. Αλλά για το δικό μας κηπουρό, στις εξωτικές καρδιτσίους νήσους.

Στο χωριό μου άνοιξε, εδώ και μερικά χρόνια, ένας βοτανικός κήπος. Πρώτη φορά πήγα εφέτος. Περιττό να σας πω ότι ο υπεύθυνος ήξερε το γιο μου, με ρώτησε με πολύ ενδιαφέρον για το που πέρασε και είναι και ξάδερφος του μπαμπά μου. Αυτό μου το είπε ο γιος μου όταν του έδωσα χαιρετισμούς, σιγά μην το ήξερα από μόνη μου!

Ο κήπος, έχει μερικές χιλιάδες φυτά. Ο δήμος έδωσε την έκταση που μερικοί, πολύ φιλότιμοι άνθρωποι, ισοπέδωσα, έσκαψαν, έστρωσαν και φύτεψαν τα φυτά. Και μετά σταμάτησε η επιχορήγηση. Ο κήπος μαράζωνε. Αγριόχορτα φύτρωναν παντού. Και ξαφνικά, από το πουθενά, κάνει αίτηση ένας  κύριος που ήταν άνεργος. Δε ζήτησε μισθό. Δε ζήτησε ένσημα. Μόνο να τον καθαρίζει. Και του δώσανε την άδεια. Έβαλε είσοδο ένα ευρώ στους επισκέπτες το οποίο δεν παίρνει ποτέ και από κανέναν, και από τις επτά το πρωί είναι εκεί, ξεβοτανιάζει, κλαδεύει και φροντίζει τα φυτά μέχρι τις οκτώ το βράδυ που το φυσικό φως δεν επιτρέπει την ξενάγηση. Μαζεύει βότανα, τα αποξηραίνει και τα πουλά. Από τα βότανα που τα μαζεύει τα απογεύματα μετά τις οκτώ που κλείνει τον κήπο, βγάζει, αν βγάζει, κάποια χρήματα. Ο άνθρωπος είναι του δημοτικού. Αγαπάει όμως τόσο πολύ αυτό που κάνει, που διαβάζει νυχθημερόν. Γνωρίζει τα φυτά του κήπου με την λατινική και την ελληνική/χωριάτικη ονομασία. Γνωρίζει τις ιδιότητες του καθενός. Πώς να τα μαζεύεις, ποια εποχή, πώς να τα αποξηραίνεις για να μη χάσουν το χρώμα, το άρωμα, τις ιδιότητές τους. Πώς να κάνεις βάμμα, εκχύλισμα, αλοιφή, κατάπλασμα, το σωστό τρόπο παρασκευής αφεψήματος, τις δοσολογίες, τα κοκτέιλ που μπορείς να φτιάξεις. Ποια μέρη του φυτού είναι πιο χρήσιμα, ποια χρησιμοποιούνται στην ιατρική και ποιο φάρμακο φτιάχνουν από αυτό. Εν ολίγοις, είναι κινητή βιβλιοθήκη.

Μόνος του καθαρίζει όλον τον κήπο, κάνει τις ξεναγήσεις. Οργανώνει εκδρομές σχολείων που αν έπαιρνε και το ευρώ από την είσοδο θα είχε και κάποιο όφελος, αλλά δε φεύγει κανείς από τον κήπο χωρίς το δώρο του από τον κύριο Δημήτρη Παπαντώνη…

Δεν το κάνει για τα χρήματα. Το κάνει επειδή το γουστάρει και το αγαπά. Και ακριβώς για αυτούς τους λόγους κέρδισε την εκτίμηση και το θαυμασμό μου…