TO XΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΛΗΣΤΕΙΑΣ

Έχω να κοιμηθώ δυο μέρες. Έχω κλάψει τόσο πολύ, που στις άκρες των βλεφαρίδων μου υπάρχει αλάτι!!!


Λιποθύμησα δυο τρεις φορές. Η μαμά μου είπε, πως αν ξαναλιποθυμήσω θα με σαπίσει στο ξύλο να συνέλθω. Δε λογαριάζω πως δεν ήμουν μέσα να με κάνουν και μένα με τα κρεμμυδάκια, αλλά σκέφτομαι τις χαζομάρες που μου πήραν.


Ο γιος μου συνέχεια μου λέει: εσύ να είσαι καλά ρε Γοργονί, και θα πάρεις άλλα…


Αλλά κανείς δε με καταλαβαίνει.


Εγώ στα μπουζούκια δεν πάω. Δεν έχω μέντα με τη διακόσμηση όπως η φίλη μου η Λίτσα. Δεν έχω μέντα με τα ρολόγια όπως η φίλη μου η Χαρά. Δεν έχω μέντα με τα ταξίδια και τα τριήμερα. Έχω με τα κοσμήματα. Δε μαγειρεύω γιατί το γουστάρω όπως η αδελφή μου. Δεν αγοράζω γη όπως η ξαδέρφη μου. Αγοράζω κοσμήματα. Και λίρες. 127 λίρες...


Είχα ότι μπορείτε να φανταστείτε. Διαμάντια, ρουμπίνια, σμαράγδια, σπάνια σε μέγεθος οπάλια, λάπις λάζουλις, τυρκουάζ. Μόνο κοράλλια δεν είχα γιατί είναι αντιοικολογικό. Και ημιπολύτιμους λίθους είχα. Αμέθυστο, περίδοτο, φεγγαρόπετρα, γρανάδα, αχάτη, ροζ κουάρτζ (χαλαζία)… μαργαριτάρια μικιμότο και ακόγια. Μαργαριτάρια μπαρόκ. Ένα ρολόι χρυσό που μου έκανε δώρο ο πατέρας μου όταν έγινα υποσμηναγός. Ένα σετ με σμαράγδια που μου έκανε δώρο ο πατέρας του γιου μου στο γάμο και το είχα να το δώσω στη νύφη στο γάμο. Ένα σετ με μαργαριτάρια και διαμάντια όταν γέννησα το γιο μου δώρο του πατέρα του που θα το έδινα στη νύφη μου στο πρώτο εγγόνι. Ένα σετ που μου έκανε δώρο η κουμπάρα που της βάφτισα το παιδί με χρυσό σφυρήλατο και σε αρχαϊκό στυλ. Ένα σετ που αγόρασα από ένα συνάδελφο που του το άφησε ο πεθερός του και δεν ήταν το στυλ που φόραγε η γυναίκα του και ήταν βυζαντινό. Οπάλια τεράστια λευκά που αγόρασα από τις Σέρρες όταν με έστειλε η αεροπορία. Δακτυλίδια μονόπετρα με μπριγιάν, σειρέ, σετ σε στυλ αντίκας με ρουμπίνια. Και εκατόν τριάντα χρυσές λίρες που μου έκανε δώρο σε γιορτές και γενέθλια ο μπαμπάς μου όσο ζούσε.


Τίποτα δε με πόνεσε τόσο, όσο η χρυσή αλυσίδα με το βραχιόλι που μου έκανε δώρο ο μπαμπάς μου όταν πέρασα στη σχολή και το δακτυλίδι το μπούλγκαρι που για να το πάρω μάζευα τα λεφτά ένα χρόνο και όταν το είπα στο μπαμπά μου, με ρώτησε πόσα μου έλειπαν και μου έδωσε 800 ευρώ να συμπληρώσω…


Γύρισα στο σπίτι το μεσημέρι. Συνήθως γυρνάω το βράδυ, αλλά είχαμε πάρτυ στο τμήμα το βράδυ, είχαμε κλείσει τραπέζι σε μαγαζί πολύ της μόδας αυτήν την εποχή και ήθελα να πάω σε κομμωτήριο. Βρήκα την πόρτα ορθάνοικτη. Μου κόπηκαν τα πόδια. Άφησα την τσάντα μου στο τραπέζι της κουζίνας και πήγα στην κρεβατοκάμαρα. Εκεί έπαθα σοκ.


Ότι υπήρχε στις ντουλάπες, στα συρτάρια, τα κομοδίνα και τέσσερα μπαούλα δερμάτινα, ήταν όλα στο πάτωμα και στο κρεβάτι. Βρακιά, σουτιέν, κομπινεζόν, νυχτικά, ρούχα, σεντόνια, κουβέρτες, παπλώματα, τραπεζομάντιλα, σεμέν, πλεκτά, κεντητά, κοφτά, κοπανέλι, όλα σκόρπια. Ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί να είναι στο πλάι, να έχει χυθεί και να έχει κάνει σεντόνια, κεντητά, τραπεζομάντιλα και εσώρουχα, όλα κόκκινα.


Και δεν έπρεπε να πειράξω και κάτι.


Κάθε πρωί αφήνω την μπαλκονόπορτα της κρεβατοκάμαρας για να ξεμυρίσει το δωμάτιο, αφήνω και την τηλεόραση ανοικτή στην κρεβατοκάμαρα για να ακούγεται κίνηση μέσα στο σπίτι. Αφήνω και το φως ανοικτό. Φεύγω στις εξίμιση κάθε πρωί και γυρνώ συνήθως κατά τις εννέα. Οι κλέφτες, έκλεισαν το φως, έκλεισαν την τηλεόραση, έκλεισαν την μπαλκονόπορτα. Ήταν έτοιμη να πάρουν και τον υπολογιστή γιατί βρήκα την τσάντα του που την έχω στο άλλο δωμάτιο στην κρεβατοκάμαρα αλλά προφανώς γύρισα και έφυγαν χωρίς να κλείσουν την πόρτα γιατί κάνει θόρυβο. Εγώ περίμενα να κατέβει το ασανσέρ στο ισόγειο και αυτοί κατέβηκαν με τα πόδια. Τους άκουσα, αλλά υπέθεσα ότι ήταν ο γυμναστής του εβδόμου. Μέχρι να ανέβω και να δω το χάλι, είχαν γίνει καπνός. Για να σας προλάβω, σας ενημερώνω ότι η βεράντα είναι απόρθητη γιατί έχω κάγκελα μέχρι το ταβάνι και δεν μπορούν να μπουν από εκεί. Έχω πόρτα ασφαλείας και επίσης πίστευα ότι δεν μπορούν να την ανοίξουν. Κλειδώνει σε επτά σημεία. Αλλά όπως πληροφορήθηκα από τους αστυνομικούς που έφτασαν αμέσως, υπάρχουν πασπαρτού για όλους τους τύπους των πορτών ασφαλείας. Τίποτα δεν είναι ασφαλές τελικά.


Αύριο θα πάω να βάλω συναγερμό…

ΣΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΝΑ ΤΑ ΦΑΝΕ...

Στις τρεις και τριάντα, ήρθα στο σπίτι από τη δουλειά και βρήκα την πόρτα του σπιτιού ανοικτή και την κρεββατοκάμαρα άνω κάτω. Μπήκαν κλέφτες. Απολογισμός ζημιάς; Τουλάχιστον 150.000 ευρώ. Με πολύ πρόχειρους υπολογισμούς.

Λεπτομέρειες αύριο...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ, μέρος 3ο

ΧΑΘΗΚΕ Η ΓΡΙΑ. ΣΤΟΠ.

Εκπαίδευση σε μεγάλο καρδιοχειρουργικό κέντρο της Αθήνας.

Στα πλαίσια αυτής, πρέπει να κάνω και κάτι υπηρεσίες ως επόπτρια και αντικαθιστώσα της διευθύνουσας ένα σαββατοκύριακο. Φυσικά όχι μόνη μου. Έχω μεγάλη προϊσταμένη του νοσοκομείου που εκτελεί την υπηρεσία, εγώ απλά παρίσταμαι. Τη γυναίκα την ήξερα. Είχαμε συναντηθεί πολλές φορές, την είχα εκπαιδεύτρια όταν πήγα στο Ωνάσσειο να γίνω εκπαιδεύτρια για τους διασώστες και να διδάσκω cpr. Την είχα συμμαθήτρια όταν πήγαινα στη νομαρχία για το σεμινάριο οργάνωσης και διοίκησης μονάδων υγείας. Έχει εξαιρετικό χιούμορ. Ακόμα βρισκόμαστε και λέμε ευτράπελα των νοσοκομείων μας.

Την Παρασκευή είχε πεθάνει μια γριούλα 85 ετών. Επειδή το πρόβλημά της είχε λυθεί και παρέμενε στο νοσοκομείο μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο να την πάει στο χωριό της, ο γιατρός που την κούραρε, ζήτησε από τους συγγενείς να γίνει νεκροτομή για να διαπιστωθούν τα ακριβή αίτια του θανάτου.

Σάββατο πρωί, πάω εγώ σενάμενη και κουνάμενη κατά τις εννέα, γιατί σιγά μην ξυπναγα από τα χαράματα για υπηρεσία που δεν ήταν δική μου! Πίνουμε καφέ, με την ας την πούμε Λέλα, και ξεκινάμε μια βόλτα σε όλα τα τμήματα και όλους τους χώρους του νοσοκομείου. Πήγαμε μέχρι το ψυγείο νεκρών και ελέγξαμε αν είναι η νεκρή μέσα στο ψυγείο. Ήταν. Γυρίσαμε στο γραφείο και έγραψε τα χαρτιά που έπρεπε και μετά αρχίσαμε το κουσκουσάκι, στις οκτώ το βράδυ εγώ έφυγα και επέστρεψα την άλλη μέρα το πρωί. Πάλι στις εννέα. Η Λέλα, είχε μείνει και είχε κοιμηθεί στον κοιτώνα των εποπτριών. Ξαναπίνουμε καφεδάκι και ξανακάνουμε τη βόλτα μας. Δεν πήγαμε στο ψυγείο νεκρών γιατί προέκυψε ένα θέμα στη μονάδα εντατικής θεραπείας.

Το απόγευμα, λέμε να κάνουμε τη βόλτα μας πάλι και πάμε και στα ψυγεία. Ελέγχουμε και γριά πεθαμένη, σαβανωμένη και τυλιγμένη με το σεντόνι, πουθενά.

Κοιτιόμαστε, σταυροκοπιόμαστε, και πάμε στο γραφείο. Ελέγχουμε αν η κλινική της πεθαμένης είχε ενημέρωση για τη σορό της γιαγιάς. Μας είπαν ότι δεν την ζήτησε κανείς. Μα δε θα μπορούσε άλλωστε. Τα κλειδιά τα είχαμε εμείς. Η Λέλα δηλαδή. Αν δεν τα έδινε αυτή, δεν άνοιγε πόρτα. Σκέψου τώρα πως για να μπεις εκεί είχε τέσσερις πόρτες με κλειδαριά ασφαλείας που τα κλειδιά τα είχε η Λέλα. Μόνο.

Πρώτη φορά είδα γυναίκα να ασπρίζει σε δευτερόλεπτα. Έγινε σα λευκή κόλλα Α4. Σωριάστηκε σε μια πολυθρόνα και της έφερα νερό.

Ρε συ Ρία, που πήγε η νεκρή; Ξέρω και εγώ, της λέω, μπορεί να βγήκε να ψωνίσει στριγκ λόγω εκπτώσεων, προσπαθώ να κάνω λίγο χιούμορ. Παραδόξως γέλασε.

Έτσι μπράβο ρε Λελα της λέω. Θα τη βρούμε.

Τι λές μωρή; Μου λέει. Θα πάω φυλακή. Χάθηκε νεκρός το καταλαβαίνεις;

Ρε Λέλα, δε γίνεται να ξαναγεννήθηκε και να βγήκε βόλτα. Κάποια λογική εξήγηση θα υπάρχει που απλώς εμείς δε γνωρίζουμε.

Ρία, απώλεια νεκρού είναι ποινικό αδίκημα, το διδαχθήκαμε σε τόσα σχολεία, μπορεί να πήραν τη σορό ανώμαλοι, μπορεί σατανιστές, μπορεί χίλια δυο πράγματα.

Ρε Λέλα, τα κλειδιά τα έχουμε εμείς μόνο. Δεν μπορεί να μπήκε κανείς μέσα. Πάμε να δούμε μήπως κύλισε πίσω.

Καλούμε δυο τραυματιοφορείς, βγάζουμε όλα τα φορεία από το ψυγείο, βάζουμε τον ένα μέσα με ένα φακό να δει μήπως είχε πέσει το πτώμα μέσα, τίποτα.

Η πίεση της Λέλας είχε πάει στο 18, οι σφύξεις της στα 120. Λίγο ήθελε και θα μου έμενε στα χέρια. Τακτοποιούμε με τους τραυματιοφορείς το χώρο και ξαναπάμε στο γραφείο.

Λέλα, ηρέμησε θα τη βρούμε…

Ρε είσαι καλά; Εγώ είμαι υπεύθυνη το σαββατοκύριακο, την τσεκάραμε χθες το πρωί ήταν μέσα. Σήμερα το απόγευμα δεν είναι. Που πήγε; Ποιος την πήρε; Πως άνοιξε; Για να μπει κάποιος μέσα εκεί, πρέπει να περάσει από τη ρεσεψιόν, να με ειδοποιήσουν να δώσω τα κλειδιά, να καταγράψω το γραφείο και να ειδοποιήσω και την κλινική που απεβίωσε ο νεκρός. Από χθες δεν είχα τέτοια κλήση. Η ρεσεψιόν με ειδοποίησε μόνο για την είσοδο του…… (γνωστό πολιτικό πρόσωπο που τώρα δεν υπάρχει στη ζωή). Θα γίνει ΕΔΕ θα με κλείσουν μέσα, τι θα πει ο κόσμος, τα παιδιά μου;

Ηρέμησε ρε Λελα, θα τη βρούμε τη γριά.

Πως ρε Ρία, είναι χαμένη. Όποιος την πήρε, είχε κλειδιά, ήρθε οργανωμένος.

Χαλάρωσε...(τετοιες μαλακίες λέω σε κρίσεις).

Ξαναπάμε στα ψυγεία. Τα φώτα αναμμένα, το κρύο ελεεινό και το πάτωμα σκουπισμένο. Σβήνουμε τα φώτα, ανάβουμε τους φακούς και άντε πάλι πίσω.

Φεύγουμε, κλειδώνουμε, πάμε στη ρεσεψιόν, παίρνουμε τα ονόματα όσων ήταν στη ρεσεψιόν από το Σάββατο το πρωί ως την ώρα εκείνη. Γυρνάμε στο γραφείο, τους παίρνουμε τηλέφωνο, κανένας δεν ήξερε, τίποτα.

Άρχισαν και εμένα να με ζώνουν τα φίδια. Στους συγγενείς δεν μπορούσαμε να τηλεφωνήσουμε. Τι να τους πούμε; Χάθηκε η νεκρή σας; Θα μας έσφαζαν!

Ξαναπάμε στα ψυγεία. Έχει σκοτεινιάσει για τα καλά. Έχω αρχίσει να αγριεύομαι. Μόλις πάμε να ξεκλειδώσουμε την πρώτη πόρτα, η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη.

Κοιταζόμαστε, ξεροκαταπίνουμε, πιανόμαστε από το χέρι και προχωράμε. Τα φώτα όλα ανοικτά. Εμείς τα είχαμε σβήσει. Τα πόδια μας να τρέμουν. Φτάνουμε στη δεύτερη πόρτα, ξεκλείδωτη και αυτή. Τα νεύρα μας τσατάλια. Αφού ήμουν μπροστά, τις είχε κλειδώσει και είχε και το συνήθειο να τις ταρακουνά για να δει αν είχαν κλειδωθεί καλά. Φτάνουμε στην τρίτη πόρτα, ξεκλείδωτη και αυτή. Ένιωθα ήδη κρύο ιδρώτα στην πλάτη μου. Η Λέλα είχε αρχίσει να μουρμουρίζει το πάτερ ημών. Φτάνουμε στην τελευταία πόρτα, ανοιχτή και τα φώτα ανοιχτά και σκιές χόρευαν στον τοίχο.

Φωνάζουμε, και βγαίνει ένας αλβανός που σφουγγάριζε.

Τον ρωτάμε πως μπήκε μέσα. Έχω πασπαρτού μας λέει. Κάθε βράδυ γύρω στις εννέα έρχομαι και καθαρίζω. Χθες, τον ρωτάμε, εσύ ήσουν βάρδια; Ναι μας λέει, κάθε βράδυ. Χωρίς ρεπό γιατί θέλει τα λεφτά.

Παίρνουμε τηλέφωνο την υπεύθυνη του συνεργείου καθαρισμού. Έρχεται και μας φέρνει και τα τηλέφωνα όλων όσων δούλευαν από το Σάββατο το πρωί ως την ώρα εκείνη. Τους καλούμε στο αμφιθέατρο σε μισή ώρα και ρωτάμε ποιοι πήγαν να καθαρίσουν στο ψυγείο νεκρών. Έρχονται δυο άτομα. Ο αλβανός και μια κυρία μεγάλη σε ηλικία. Τους ρωτάμε αν είδαν κανέναν εκεί. Η κυρία σταυροκοπήθηκε και έφτυσε τον κόρφο της.

Ο αλβανός είπε πως το προηγούμενο βράδυ, ήρθε ένας κύριος με ένα πεθαμενατζή και πήραν τη γιαγιά που ήταν μέσα.

Αρχίσαμε να ρωτάμε για το πώς ήταν αυτοί οι κύριοι.

Δεν θυμάμαι, αλλά να σας δώσω την κάρτα του γραφείου που μου έδωσε ο πεθαμενατζής, μας λέει ο αλβανός.

Έχουμε βαρέσει μπιέλες με τη Λέλα. Παίρνουμε την κάρτα που ο αλβανός μας έδωσε γιατί το πρωί είχε ξεχάσει τη φόρμα του από το προηγούμενο βράδυ και δε θυμήθηκε να την πάρει για πλύσιμο (ευτυχώς) και πάμε πάλι στο γραφείο.

Τηλεφωνώ εγώ, γιατί η Λέλα, τα έχει παίξει. Ρωτώ ποιος ήρθε στο …… και γιατί. Μου λέει ένας άλλος αλβανός ότι ήρθε αυτός. Είχε να πάρει τη γιαγιά. Πως ήξερες, του λέω, που ήταν το ψυγείο νεκρών; Με πήγε ο γιος της γιαγιάς που το προηγούμενο βράδυ είχε συνοδεύσει τη σορό στο ψυγείο με τον τραυματιοφορέα. Και πως μπήκατε μέσα από τις τέσσερις κλειδωμένες πόρτες; Ήταν ανοιχτές γιατί σφουγγάριζαν μέσα.

Η γιαγιά που είναι τώρα; (τί τις θέλω αυτές τις ερωτήσεις;)

Που θες να είναι κυρά μου, τη θάψαμε σήμερα στις δώδεκα το μεσημέρι στα Τρίκαλα. Γι αυτό ήρθα μέσα στη νύχτα, γιατί είχε ταξίδι μέχρι το χωριό της.

Αντιλαμβάνεστε ότι το πήραν μετά το πασπαρτού από το συνεργείο καθαριότητας. Ακόμα και τώρα μετά από 6 χρόνια, παραπονιούνται οι επόπτριες ότι τρέχουν στα ψυγεία κάθε φορά που πάνε οι καθαρίστριες. Αλλά έπρεπε να συμβεί αυτό σε αυτές και όχι στη Λέλα και σε μένα!

Η ΑΓΙΑ ΓΟΡΓΟΝΙΑ...

Η μακαρία Γοργονία [23 Φεβ.] ήταν αδελφή του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου [25 Ιαν.] και θυγατέρα του Γρηγορίου Ναζιανζηνου του Πρεσβυτέρου [1η Ιαν.] και της αγίας Νόννας [5 Αυγ.]. Από το υποδειγματικό αυτό ζευγάρι δεν έλαβε μόνο την ύπαρξη, άλλα και τον ζήλο για την πίστη. Μεγάλωσε στην Ναζιανζό, αλλά πάντα θεωρούσε ως αληθινή πατρίδα της την ουράνια Ιερουσαλήμ και ότι η πραγματική ευγένειά της ήταν εκείνη της εικόνος του Θεού που από νεαρή ηλικία προσπαθούσε να καλλύνει με τα στολίδια των αρετών, ιδιαιτέρως δε την αγνεία στην οποία διέπρεπε. Νυμφευμένη με έναν κάτοικο του Ικονίου, τον Αλύπιο, με τον οποίο έκανε τρεις κόρες, επεδείκνυε στον γάμο την διάθεση των παρθένων αποκλειστικά προς τον Θεό και συμπαρέσυρε πίσω της τον σύ¬ζυγό της ως συναθλητή στους αγώνες της αρετής.

Διαφυλάσσοντας το βλέμμα της από κάθε άσεμνο θέαμα, κλείνοντας τα αυτιά της στις μάταιες συζητήσεις ώστε να ακούν μονάχα τα θεία και σωτήρια λόγια, έλεγχε τα ανάρμοστα γέλια μεταμορφώνοντάς τα σε ένα χαμόγελο που φώτιζε ειρηνικά την όψη της και γνώριζε, όπως κανείς άλλος, να συγκρατεί την γλώσσα της και να νοστιμεύει με άλας τα λόγια της ώστε να αποτελούν αίνους στον Κύριο. Αντίθετα με τόσες άλλες γυναίκες, δεν έχανε τον καιρό της σε επιπολαιότητες, ούτε αντενεργούσε στην φυσική τάξη των πραγμάτων που θέλησε ο Θεός, φροντίζοντας για ενδύματα και στολίδια και παραμορφώνοντας το πρόσωπο της, εικόνα του Θεού, με πούδρες και ψιμύθια. Ένα καλλώπισμα μόνο γνώριζε, εκείνο της ψυχής από τις άγιες αρετές και το μόνο κοκκινάδι που έβαζε στο ωχρό από την νηστεία πρόσωπο της ήταν το ερυθρίασμα της αιδημοσύνης.

Πρότυπο χριστιανής συζύγου, με την σοφία και την ευλάβειά της, ήταν για τους συγγενείς της, τους συμπολίτες αλλά και πολλούς ξένους, σύμβουλος εμβριθής σε πολλά λεπτά ζητήματα που αφορούν την συμπεριφορά των χριστιανών στον κόσμο. Κανείς άλλος τα χρόνια εκείνα δεν μεριμνούσε τόσο για τους ναούς του Θεού, κανείς δεν απέτινε τόση τιμή στους ιερείς και στους κληρικούς, έχοντας πάντα γι’ αυτούς ορθάνοιχτη την θύρα της κατοικίας της. Δεν είχε εξάλλου τον όμοιό της στις ελεημοσύνες και στην συμπόνια για τους τεθλιμμένους, σε σημείο μάλιστα που θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν σαν τον δίκαιο Ιώβ: «οφθαλ¬μός τυφλών, πους χωλών, η μητέρα των ορφανών...» (πρβλ. Ιώβ 29, 15). Μοίραζε όλα τα αγαθά της σε ελεημοσύνες κι έτσι όταν εξεδήμησε από την ζωή αυτή δεν άφησε πίσω της παρά μόνο το σώμα της• φρόντιζε, ωστόσο, πάντοτε να κρατά μυστικές τις αγαθοεργίες της.

Μία ημέρα είχε ένα τρομερό ατύχημα: ανατράπηκε η άμαξά της που την έσυρε στο χώμα για πολύ μεγάλη απόσταση• παρά ταύτα η αγία αρνήθηκε από αιδώ να δείξει το καταμωλωπισμένο σώμα της στον για¬τρό, εναποθέτοντας την ελπίδα της στον Θεό ο οποίος την θεράπευσε τότε θαυματουργικώς.

Μιαν άλλη φορά που υπέφερε από μια αρρώστια μπροστά στην οποία οι γιατροί έμεναν ανίσχυροι, σηκώθηκε την νύχτα και πήγε στην εκκλησία να προσπέσει στην αγία Τράπεζα, υπενθυμίζοντας στον Θεό τα προηγούμενα θαύματά Του προς όφελος των δούλων Του. Σαν την γυναίκα του Ευαγγελίου που έλουσε με τα δάκρυα της τα πόδια του Κυρίου, η Γοργονία πότισε με τα δικά της δάκρυα το ιερό θυσιαστήριο και βρήκε την γιατρειά της.

Όταν έλαβε όψιμα, όπως συνηθιζόταν τα χρόνια εκείνα, το άγιο Βά¬πτισμα, τίποτε πια δεν την κρατούσε στην ζωή αυτή και παρακαλούσε για νύκτες τον Χριστό να πορευθεί προς συνάντησή Του χωρίς άλλη χρο¬νοτριβή. Κατά την διάρκεια μιας τέτοιας αγρυπνίας της αποκαλύφθηκε η ημέρα του θανάτου της και το μόνο που της απέμενε πια ήταν να φροντίσει να βαπτισθεί ο σύζυγός της, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί το έργο της ως μαθήτριας του Χριστού και εφάμιλλης των αγίων Αποστόλων. Όταν έφθασε η ημέρα, έπεσε άρρωστη και αφού συγκέντρωσε γύρω της συγγενείς και φίλους για να τους μεταδώσει την τελευταία διδαχή της για την αιώνια ζωή, εξεδήμησε προς τον χορό των αγίων ψιθυρίζοντας ανεπαίσθητα σχεδόν τον στίχο του ψαλμού: Εν ειρήνη επί το αυτό κοιμηθήσομαι και υπνώσω (Ψαλμ. 4, 9).

Για όσους δεν κατάλαβαν, σήμερα (23/2) έχω τη γιορτή μου!

Και εγώ πριν δεκαπέντε χρόνια το έμαθα ότι γιορτάζω. Και ζήτησα από το μπαμπά μου αναδρομικά τα δώρα που δεν μου είχαν κάνει!

Και αυτό είναι το δώρο που μου πήρα!!!

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΧΘΕΣ

Με αφορμή μια ανάρτηση του φίλουΔημήτρη, σας αναρτώ μερικές από τις μουσικές αναμνήσεις μου από τότε που ήμουν παιδάκι στο δημοτικό. Νοσταλγική αυτή  ανάρτηση, αλλά ήθελα να μοιραστώ αυτά τα καταπληκτικά τραγούδια μαζί σας.

Το τραγούδι αυτό, έχει μπει στα 100 καλύτερα τραγούδια του περασμένου αιώνα παγκοσμίως. Εννοείται πως το τραγούδι το ερμηνεύει ο Γιάννης Βογιατζής.

Υπάρχει ωραιότερος τρόπος να πει κανείς σ’ αγαπώ ; Αξεπέραστη η φωνή της Τζένης Βάνου.

Xωρίς λόγια . Φίλιππος Νικολάου.

Το πρώτο μου φλερτ στο δημοτικό, μου είχε αφιερώσει αυτό το τραγούδι. Ίσως να μην το θυμάται. Το θυμάμαι εγώ, γιατί είχα βάλει το μπαμπά μου να το βρει σε δισκάκι. Το έχω ακόμα. Κώστα ξέρω πως με διαβάζεις και σε ευχαριστώ πολύ. Ήταν το πρώτο και το πιο όμορφο δώρο που μου έκανε θαυμαστής μου!

Στη γιορτή του μπαμπά μου, μετά το γλέντι, ήμουν πέντε χρονών, η μαμά μου και ο μπαμπάς μου κάθονταν στη βεράντα και το ακούγανε . Είχα σηκωθεί για να πιω νερό και μου είχε κάνει εντύπωση που κρατιόνταν από το χέρι και με σβηστά τα φώτα είχαν μουσική… και είχε ένα διαολεμένο κρύο στη Λάρισα τον Ιανουάριο!

Στα ελληνικά με την Μαίρη Αλεξοπούλου, τι ελληνικά τι ιταλικά, το τραγούδι ακουγόταν μέχρι τη δεκαετία του 90.

Ίσως το τραγούδι άξιζε περισσότερο και από την ταινία. Πόπη Αστεριάδη.

ΜΙΑ ΒΛΑΧΑ ΣΟΥΗΔΕΖΑ

Σας έχω πει πόσο σουηδέζα είμαι;;;

Μάλλον όχι.

Εκτός απ’ ότι πήγα μάρτυρας υπέρ της τρίτης συζύγου του πρώην συζύγου μου (πως τα γράφω έτσι η ξανθιά!), πήγα και το γιο μου στην Πρέβεζα για την κηδεία του πρώην πεθερού μου. Και έστειλα και δυο στεφάνια. Ένα του παιδιού και ένα δικό μου!

Είμαι λαρτζ και κυρία.

Το θέμα είναι ότι στην Πρέβεζα, κατάλαβα γιατί αυτοκτόνησε ο Καρυωτάκης. Και εγώ θα αυτοκτονούσα αν δεν έφευγα την επομένη!

Ο καιρός ήταν χάλια. Βροχή. Όχι ψιλόβροχο. Όχι χοντρές χορταστικές ψιχάλες. Ένα πράγμα που δεν το έβλεπες, δεν το καταλάβαινες και γινόσουν μούσκεμα. Όχι νοτισμένη, βρεμένη εντελώς!

Κρύο; Ψόφος! Υγρασία; Το κάτι άλλο. Άσε με εμένα που είμαι και 40 + , εδώ το παιδί μόλις ξύπνησε, με ρώτησε γιατί αισθάνεται τις αρθρώσεις του σκουριασμένες!

Από το ξενοδοχείο, θα μπορούσα να έβλεπα την πόλη να ξετυλίγεται στα πόδια μου, δε φαινόταν όμως. Λόγω ομίχλης.

Στην πόλη δεν κυκλοφορούσε κόσμος έξι το απόγευμα. Στις τρεις το μεσημέρι, πήγα να πιω έναν καφέ σε πολύ κεντρική και σικ καφετέρια της πόλης. Εγώ και ένα ζευγαράκι ήμασταν μέσα…

Πώς να μην αυτοκτονήσει ο άνθρωπος;;; Με τέτοια πόλη, γκρίζα εντελώς! Γκρίζα η θάλασσα, γκρίζος ο ουρανός, γκρίζοι οι δρόμοι… Ψυχοπλακώθηκα.

Για την κηδεία πήγα το παιδί, το άφησα στη θεία του και περίμενα να μου τηλεφωνήσει να πάω να το πάρω. Επειδή δεν ήξερα σε πόση ώρα θα μου τηλεφωνούσε, δεν έκανα προσπάθεια να επικοινωνήσω με τη φίλη μου την Αθηνά να βρεθούμε. Καλύτερα. Ήθελα να δω την πόλη ανεπηρέαστη από τον ενθουσιασμό της φίλης μου για τη γενέτειρα της! Τελικά ο γιος μου  κοιμήθηκε εκεί, στο χωριό. Σιγά μην κοιμήθηκε. Όλη νύχτα κους κους είχε με τα ξαδέρφια και τη θεία του. Τη άλλη μέρα κοιμόταν σε όλη τη διαδρομή και εγώ δεν ήθελα να τον ενοχλήσω. 

Έτσι, τώρα εκτός από το ότι με έχετε δει και έχετε επιβεβαιώσει ότι είμαι ξανθιά, ξέρετε ότι είμαι και σουηδέζα στη συμπεριφορά!

ΚΑΤΑΝΤΙΑ...

Έχουμε λαλήσει εντελώς. Είδα πριν λίγες μέρες στην τηλεόραση τους δημοσιογράφους να παινεύουν τα νούμερα της τηλεόρασης.

Και η άποψή μου είναι αυτή και δε λογοδοτώ για αυτά που πιστεύω.

Είναι δυνατό να λένε ότι δεν προκάλεσε ο παίχτης του παναθηναϊκού που βγήκε με φούστα να παραλάβει το βραβείου του καλύτερου αθλητή της χρονιάς; Είναι πρότυπο αθλητη αυτό; Τότε ο Κακλαμανάκης τι είναι;

Είναι δυνατό να μη σοκάρισε την κοινή γνώμη ο στυλίστας που βγήκε με ουρά αλόγου; Άντε βρε, αύριο να βγούμε ο καθένας και με άλλη ουρά. Μπορώ να διαλέξω μια παγωνιού;;;

Είναι δυνατό να είναι αποδεκτό χωρίς προβλήματα το γεγονός ότι πολιτευτής μιλάει σε θηλυκό γένος για τους συμπολιτευτές του; Άντε να αρχίσω και εγώ να αποκαλώ θεά τον διοικητή του νοσοκομείου, εσείς τους προϊσταμένους σας, οι μαθητές τους καθηγητές και το λυκειάρχη.

Είναι δυνατό να μην είναι γελοίος ο τραγουδιστής που φοράει λαμέ και στρας και πούλιες και παγιέτες; Ακόμα και τις απόκριες, με φειδώ τα φοράμε. Πόσο μάλλον στην καθημερινότητά μας.

Είναι δυνατό να φοράνε ροζ παντελόνι και πράσινα γιλέκα στυλίστες; Μετά πως θα ντύσουν τις πελάτισσές τους; Να δω την Έλλη Στάη να φορά ροζ παντελόνι με πράσινο γιλέκο βεραμάν με επένδυση πουπουλάκι, και να βγω να χορέψω στο σύνταγμα!

Και μερικοί είναι και εξαιρετικά ευφυείς άνθρωποι. Αλλά πολλές φορές ξεπερνούν τα όρια. Προκαλούν με λόγια, με έργα, με εμφάνιση. Γιατί;

Γιατί πολύ απλά δεν έχει αντιδράσει ο κόσμος. Αν έπεφτε και κανένα γιαούρτι, ίσως η κοινωνία να μη δεχόταν τέτοιες προσβολές. Όταν βγαίνει ένα άτομο και λέει ότι θα πάει σε ένα γάμο με νυφικό και δεν είναι η νύφη αλλά ο κουμπάρος, και το πανελλήνιο όχι μόνο δεν αντιδρά αλλά το βρίσκει και χαριτωμένο, τότε απλά είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Δεν αντιδρούμε, δε διαφωνούμε γιατί θα μας πουν οπισθοδρομικούς, δεν εκφράζουμε τις αντιρρήσεις μας γιατί φοβόμαστε ότι δε θα είμαστε αποδεκτοί. Και ποιοι είναι αποδεκτοί; Θυμάστε εκείνο το ανέκδοτο που ο γιος λέει στον πατέρα ότι είναι γκέι. Έχεις φίλους πλούσιους; Όχι λέει ο γιος. Έχεις βίλα στη Μύκονο; Όχι λέει ο γιος. Έχεις κότερο; Όχι λέει ο γιος. Τότε δεν είσαι γκέι, πουστάρα του κερατά είσαι! Αυτοί είμαστε. Αν έβγαινε ο γιος της κυρίας Σούλας στα Πετράλωνα με ουρά, δε θα ήταν must, γάιδαρος θα ήταν. Αν έλεγε η Λίτσα τον προϊστάμενό της θεά, τώρα θα ήταν άνεργη. Αν κυκλοφορούσε ο καθηγητής πανεπιστημίου με πασμίνα θα ήταν νούμερο/γελοίος/αποδιοπομπαίος. Δικαιολογούμε τα πάντα σε κάποιον που έχει λεφτά και βγαίνει στην τηλεόραση. Σιγά τα ωά τα δίκροκα! Ξέρετε πόσα λεφτά έχει ο Βαρδινογιάννης; Βγήκε ποτέ να ρεζιλευτεί έτσι; Γιατί αυτός δεν είναι πρότυπο και είναι τα νούμερα; Θα τα έκανε ο Ψινάκης αυτά που κάνει εδώ στη Γερμανία; Πολύ φοβάμαι πως όχι. Εμείς είμαστε ανεκτικοί. Αλλά επιλεκτικά ανεκτικοί. Δεν ανεχόμαστε τις ακρότητες από το Μιχαλάκη της διπλανής πόρτας έστω και αν κάνει ένα τατουάζ στο μπράτσο μόνο. Αλλά ανεχόμαστε τον μάστερ σεφ με το σώμα γεμάτο ότι μπορείς να φανταστείς. Μας (σας) αρέσει κιόλας, μην πω ότι τον βρίσκεται και σέξυ (μη χέσω!). αν τον βλέπατε στο δρόμο χωρίς να έχει βγει στην τηλεόραση, χωρίς να ξέρετε την οικονομική του επιφάνεια, θα το βρίσκατε εξίσου καλό το θέαμα που παρουσιάζει; Δικαιολογούμε τα πάντα σε κάποιον που έχει λεφτά. Σε κάποιον που δεν έχει είμαστε αμείλικτοι. Αλλά ή αξιοπρέπεια έχει τιμή. Πολλά μηδενικά στον τραπεζικό λογαριασμό και αναγνωρίσιμους τηλεοπτικούς φιλους. Αυτό ειμαστε. Υποκριτές, ψευτοκουλτουριάρηδες, ψευτοπροοδευτικοί. Αλλά πάντα τσιράκια του κάθε πλούσιου, με τα καπρίτσια του και του κάθε διάσημου. Έστω και αν η διασημότητά του είναι ξεφτιλουά!

Ας μας κοροϊδεύουν μερικοί. Ας μας περνούν για ηλίθιους. Ας μας ξεφτιλίζουν τα ιερά και όσια. Το αξίζουμε.

Το αξίζουμε. Γιατί όταν βλέπουμε, ακούμε, επικροτούμε ακρότητες τέτοιου τύπου, καλά να πάθουμε. Αφού δεν αντιδρούμε, καλά να πάθουμε.

Αν μεθαύριο έρθει ο γιος σου και είναι ντυμένος Ζήνα, δεν πρέπει να αντιδράσεις. Γιατί την τηλεόραση την έχεις ανοιχτή 24 ώρες το 24ωρο. Γιατί δεν έχεις λοιδορήσει ούτε στο σπίτι σου τα νούμερα! Αν ο γιος σου φορέσει φούστα για να πάει στο φροντιστήριο, τότε δεν πρέπει να σου έρθει εγκεφαλικό, γιατί εσύ του πλήρωσες την αφίσα του Σισέ!

Αν η κόρη σου ξυρίσει το κεφάλι της και σου παρουσιάσει τη σύντροφό της, να μην το πάθεις το έμφραγμα γιατί ποτέ δεν έδειξες ότι δεν εγκρίνεις τις ακρότητες.

Αφορμή για την ανάρτηση είναι το ελαφρύ εγκεφαλικό που έπαθε μια γνωστή μου όταν ανακάλυψε ότι ο γιος της χόρευε χορό της κοιλιάς σε νυχτερινά κέντρα ντυμένος χανουμάκι!!!

QUO VADIS?

Στην Αίγυπτο, ξεσηκώθηκαν οι αιγύπτιοι εναντίον του Μουμπάρακ μέσω φέιςμπουκ.

Στην Αμερική έχουν κάνει πετίσιον για το αν η Μακεδονία είναι ελληνική ή όχι.

Εδώ στην ελληνική γη, όποιο μπλογκ και να δεις, μια ψηφοφορία την έχει.

Γνωριζόμαστε μέσω υπολογιστή. Πληρώνουμε λογαριασμούς  μέσω υπολογιστή. Αγοράζουμε μέσω υπολογιστή. Κάνουμε σεξ μέσω υπολογιστή. Μόνο παιδιά δεν κάνουμε μέσω υπολογιστή!

Όλοι είμαστε δυσαρεστημένοι. Με τα οικονομικά μέτρα. Με την εφορία. Με τους πολιτικούς. Με το μνημόνιο.

Και αντιδρούμε. Πως;;;

Μέσω υπολογιστή. Είμαστε οι επαναστάτες του καναπέ και του λάπτοπ. Διαμαρτυρόμαστε με κλικ και accept. Αντί για χαρτί και φάκελο, έχουμε φέικ e mails.

Αντί να πάμε μια βόλτα, να ταΐσουμε τις πάπιες, να χαϊδέψουμε ένα σκύλο, περπατάμε στο γουί και κουνάμε τα χέρια μας για να πετάξουμε σπόρους στις ψηφιακές πάπιες. Δε λερώνουμε τα χέρια μας στο τρίχωμα του αδέσποτου σκύλου. Κουνάμε το εξάρτημα.

Δε μας αρέσει η λιμνούλα, αντί να στρίβουμε να βρούμε άλλο δρόμο, αλλάζουμε πρόγραμμα.

Τι σκατά γίναμε;;;

Πιο πολύ μας νοιάζει το αν θα περάσει τις εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησης η μπλογκοφίλη μας παρά ο ανιψιός μας που δίνει πανελλαδικές.

Ρε, ξυπνήστε. Βγες τε μια βόλτα. Μιλήστε ζωντανά με τη γειτόνισσα, μη μιλάτε στο msn. Τηλεφωνήστε στους γονείς σας. Μην περιμένετε να μάθετε τα νέα τους από τα ανίψια σας μέσω τουίτερ.

Με ενοχλεί αυτή η αδιαφορία. Η απομόνωση, η αποξένωση. Η ανασφάλεια της επαφής. Η τεμπελιά…

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ, μέρος 2ο

Μετά το σκληρό θέμα που έβαλα στην προηγούμενη ανάρτηση, θα αλαφρύνω την ατμόσφαιρα με ευτράπελα της νοσοκομειακής μου καριέρας.

Κάνω ειδικότητα σε μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας. Εκπαιδεύομαι στην ορθοπαιδική κλινική και έχουμε έναν αθλητή που δε θυμάμαι το άθλημά του τώρα, με σπασμένο πόδι από τροχαίο με μηχανή.

Είναι ένας κούκλος. Ψηλός, μελαχρινός, με αρμονικά χαρακτηριστικά και καταπληκτικό χαμόγελο. Είναι σε μονόκλινο θάλαμο σχετικά κοντά και απέναντι από το γραφείο της προϊσταμένης.

Περιπατάει με πατερίτσες και μετά το δεύτερο χειρουργείο έχει και ουροκαθετήρα. Στην πρωινή επίσκεψη ο διευθυντής λέει να αφαιρεθεί ο ουροκαθετήρας.

Δίνει την οδηγία η προϊσταμένη και υπάρχουν πολλές πρόθυμες νοσηλεύτριες για τη συγκεκριμένη εργασία. Γελάει η προϊσταμένη και στέλνει τον Κομνηνό. Όπου Κομνηνός, νοσηλευτής, με πτυχίο διετούς αλλά εξαιρετικά έκδηλος στη λατρεία του για το ανδρικό φύλο. Με το που το ακούει, αρχίζει και χοροπηδάει λέγοντας ότι θα δει και το «βόα» του κούκλου! Βάζουμε τα γέλια με την προϊσταμένη και του λέμε να είναι σοβαρός και να μη φέρει το παιδί που ήταν και νεαρό σε ηλικία, σε δύσκολη θέση. Μας κλείνει το μάτι και φεύγει με το τροχήλατο νοσηλείας για το δωμάτιο του κούκλου.

Και ξαφνικά ακούμε φωνές. Ουρλιαχτά για την ακρίβεια. Ο κούκλος πονάει και πονάει πολύ. Αφήνουμε κάτω τα στυλό και φωνάζει η προϊσταμένη. «Κομνηνέ το μπαλονάκι», ακολουθεί καπάκι η απάντηση: «Αχ καλέ, ναι!» και οι φωνές σταματούν.

Σε λίγο, ούτε δευτερόλεπτα πετιέται έξω ο Κομνηνός τρέχοντας και φωνάζοντας βοήθεια και ο κούκλος από πίσω με τις πατερίτσες να τον κυνηγά.

Τι έχει συμβεί; Ο ουροκαθετήρας για να παραμένει στη θέση του έχει ένα μπαλονάκι που χωρά 15 cc υγρού. Μόλις τοποθετηθεί ο ουροκαθετήρας, φουσκώνουμε το μπαλονάκι και αυτός μένει στη θέση του. Για να αφαιρεθεί ο καθετήρας ξεφουσκώνεις το μπαλονάκι γιατί αν τον τραβήξεις το μπαλονάκι πάει να περάσει στην ουρήθρα και ο ασθενής υποφέρει. Δεν πονάει απλώς. Ουρλιάζει. Μπορείτε να το καταλάβετε. Ο Κομνηνός, επιχείρησε να βγάλει τον ουροκαθετήρα χωρίς να ξεφουσκώσει το μπαλονάκι. Ο νεαρός το κατάλαβε και τον κυνηγούσε να τον δείρει.

Μπροστά ο Κομνηνός να τρέχει και πίσω ο παίδαρος με τις πατερίτσες να τον βρίζει. Ο Κομνηνός να κρύβεται πίσω από το διευθυντή της κλινικής, ο παίδαρος να τον χτυπάει με την πατερίτσα. Σκηνές απείρου κάλλους και όλοι, νοσηλευτές, γιατροί, ασθενείς, συγγενείς, επισκέπτες, να γελάμε και να μην μπορούμε να σταματήσουμε!

ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ...

Ζούμε στον εικοστό πρώτο αιώνα. Ταξιδέψαμε στο φεγγάρι, στήσαμε σημαία εκεί. Κάνουμε επεμβάσεις στον εγκέφαλο και οι χειρουργημένοι ζούνε. Χειρουργούμε έμβρυα στην κοιλιά της μάνας τους και το έμβρυο και η εγκυμονούσα χαίρουν άκρας υγείας.

Στείλαμε διαστημόπλοιο στον Άρη. Με το Hubble λαμβάνουμε φωτογραφίες από σημεία του σύμπαντος που δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε.

Καλλιεργούμε ακόμα και στην έρημο. Εξερευνήσαμε μέχρι και τους βυθούς.

Έχουμε ένα αξιοθαύμαστο πολιτισμό!

Σκατά στα μούτρα μας έχουμε.

Αν το 2011 γίνονται ακόμα κλειτοριδεκτομές σε κοριτσάκια που είναι βρέφη ακόμα, δεν είμαστε άνθρωποι. Αλλά δεν είμαστε και ζώα. Τα ζώα δεν κάνουν τέτοιες πράξεις στα μικρά τους. Δεν τα βασανίζουν για κανένα λόγο. Τα αγαπούν, τα φροντίζουν, τα μεγαλώνουν και στο τέλος τα αφήνουν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους ή καλύτερα στα πόδια τους.

Αλλά ο homo sapiens sapiens  ή αλλιώς εύφρων άνθρωπος, μόνο εύφρων δεν είναι. Γεννάει με πόνους φριχτούς τα παιδιά του και αν είναι κορίτσια τα περιποιείται με τη κλειτοριδεκτομή. Μετά τα πουλά, παρντόν, τα παντρεύει και δεν ασχολείται με το αν περνούν καλά ή άσχημα. Δεν ενδιαφέρεται αφού αυτή η μάνα που τα γέννησε τα ξεφορτώθηκε…

Δες τε το παρακάτω βίντεο. Αν αντέξετε. Εγώ δεν το βάζω ως βίντεο στο μπλογκ. Δεν άντεξα να δω πάνω από μερικά δευτερόλεπτα. Αν εσείς αντέχετε…

http://www.medicalvideos.us/play.php?vid=1835

Αυτοί είμαστε.

Όχι άνθρωποι.

Όχι ζώα.

Κάτι χειρότερο. Διαβολικό. Απαράδεκτο

ΣΧΟΛΕΙΑ...

Την περασμένη Τετάρτη, πήγα και πήρα τους βαθμούς του τετραμήνου του γιου μου. Ως συνήθως έσκισε το παλικάρι μου.

Βγαίνοντας από την αίθουσα, τον είδα να μιλάει με ένα κοριτσάκι. Το ήξερα. Τώρα με τις απεργίες την είχαμε πάει με το αυτοκίνητό μου στο σπίτι της μερικές φορές. Την πλησιάζω, γνωρίζω και τη μαμά της και βλέπω και τον έλεγχό της. Όλο εικοσάρια το φυτουλάκι. Ενδιαφέρεται για τη στρατιωτική ιατρική και διαβάζει πολύ. Το έχει το κορίτσι. Το έχει. Μόνο που ανάμεσα στα εικοσάρια είναι και ένα δεκατρία. 13. Μάλιστα. Και που; Στα αρχαία; Θα ήταν φυσιολογικό. Στα λατινικά; Επίσης. Αλλά όχι, στη φυσική αγωγή! Είχε το κορίτσι σε όλα τα μαθήματα της κατεύθυνσής της εικοσάρια. Όπως και στα μαθήματα της άλλης κατεύθυνσης. Και στα γενικά. Αλλά στη γυμναστική 13. Αν ήμουν η μητέρα της κοπέλας, θα τον είχα βουτήξει από το λαιμό.

Ρε καραγκιόζη, το παιδί έχει παντού είκοσι. Δεν είναι κουτσό, δεν είναι κουλό, δεν είναι νάνος. Με κορμοστασιά λαμπάδα το κορίτσι. Και της βάζεις 13 ;;; Που και τα νύχια της να έξυνε κάθε φορά που είχε μάθημα μαζί σου, πάλι ένα 18 το άξιζε. Όχι 13. Είσαι τυχερός που δεν το έκανες στο δικό μου παιδί.

Η γνώμη μου για τα σχολεία είναι η χειρότερη. Διάβαζα αστρονομία στην τρίτη λυκείου. Μου χρειάστηκε ποτέ; Διάβαζα ολοκληρώματα. Ούτε αυτά τα συνάντησα ποτέ στη ζωή μου. Διάβαζα για το ημίτονο και το συν-ημίτονο. Που μου χρειάστηκαν αυτά;

Το σχολείο μέχρι και την πρώτη λυκείου, θα έπρεπε να είναι γενικής παιδείας. Στην πρώτη δημοτικού να μαθαίνουν γραφή, ανάγνωση και αριθμητική. Αλλά κυρίως να κινούνται στους δρόμους. Στη Δευτέρα διάβασμα, βασικές πράξεις, κυκλοφοριακή αγωγή, οικολογία, βασικές αρχές γεωργίας και κτηνοτροφίας. Στην Τρίτη αρχίζει η ιστορία, η γεωγραφία, μορφές τέχνης. Τετάρτη, βασικές έννοιες όλων των θρησκειών, επαγγελματικός προσανατολισμός. Και τι εννοώ. Στις κάτω χώρες, κάθε εβδομάδα από την τρίτη ως το τέλος του δημοτικού, τα παιδιά δέχονται διαλέξεις από επαγγελματίες που συνήθως είναι ο γονέας ενός παιδιού. Ας είναι και θείος ή γνωστός. Αλλά περνούν όλα τα επαγγέλματα. Ότι μπορείτε να φανταστείτε. Πέμπτη τάξη, ξένες γλώσσες, βασικές αρχές οικιακής οικονομίας. Έκτη τάξη, λειτουργία της πόλης, του νομού, του κράτους.

Γυμνάσιο. Πρώτη, λειτουργίες δημοσίων υπηρεσιών, πώς να αλληλογραφούν σε κάθε περίπτωση. Καλλιγραφία. Πώς να στριφώνουν, πώς να ράβουν ένα κουμπί, πώς να αλλάζουν ένα φερμουάρ, πώς να αλλάζουν μια κλειδαριά. Δευτέρα γυμνασίου, μετακινήσεις με μμμ, ιδιαιτερότητες κρατών, πώς να φτιάχνουν μικροέπιπλα, βιολογία, μουσική. Και πάει λέγοντας.

Και πριν βιαστείτε να με πείτε μουρλή, σας πληροφορώ ότι στη Δανία και την Ολλανδία έτσι διδάσκονται τα παιδιά. Στην Αγγλία, δε χρειάζεται να μάθουν το θεώρημα του Θαλή, δε θα τους χρειαστεί στην καθημερινότητά τους, μαθαίνουν όμως απ’ έξω ποιήματα και την εξέλιξη της λογοτεχνίας παγκόσμια. Γνωρίζουν τη διαφορά της τέμπερας από την ακουαρέλα. Μπορούν να ξεχωρίσουν ένα πίνακα του Μονέ από του Ντεγκά.

Τα δικά μας τα μοσχάρια, παρντόν, μαθητούδια, δεν ξέρουν τι είναι ο Μοντιλλιάνι, ο Έκο, ο Γκριγκ...

ΤΙ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗ...

Σήμερα είχε μια εκπληκτική ημέρα. Λιακάδα, ελαφρύ αεράκι, νέφος βέβαια, αλλά έχουμε μάθει να ζούμε μαζί του.

Ιδανική μέρα για βόλτα.

Και σκέφτομαι το πουλάκι μου, το γιο μου. Από τις οκτώ κλεισμένος μέσα στο φροντιστήριο για εντατικά μαθήματα και διαγωνίσματα.

Και όχι μόνο ο δικός μου γιος. Τα παιδάκια όλου του κόσμου που είναι στην τρίτη λυκείου. Που αντί να βγουν μια βόλτα να ξελαμπικάρουν, κάθονται σε ένα γραφείο και διαβάζουν. Λύνουν ασκήσεις, κλίνουν ρήματα στα αρχαία, διαβάζουν λατινικά και γράφουν εκθέσεις.

Χάνουν τις μέρες τους για να κερδίσουν το μέλλον τους. Ποιο μέλλον ακριβώς; Οι επιστήμονες είναι άνεργοι, οι διδάκτορες επίσης. Αν θες να προκόψεις πρέπει να έχεις μέσον. Χωρίς αυτό δεν κάνεις τίποτα. Χωρίς τις γνωριμίες δε γίνεται κάτι. Με γνωστούς θα προσληφθείς. Με φίλους θα διοριστείς. Με την αξία σου, κλάφτα Χαράλαμπε!

Στην πολυκατοικία μου μένει κοπέλα που τελείωσε στο Βόλο πληροφορική. Τέλειωσε στον προκαθορισμένο χρόνο. Και είναι άνεργη. Έκανε ένα μεταπτυχιακό για να μην κάθεται. Έκανε και άλλο ένα γιατί ήταν άνεργη για να μην είναι όλη μέρα σπίτι. Τώρα δεν την παίρνουν στη δουλειά γιατί έχει περισσότερα προσόντα από όσα χρειάζονται. Την άλλη εβδομάδα φεύγει για τη Γερμανία. Έστειλε ένα βιογραφικό και της πρόσφεραν δουλειά σε δυο μέρες.

Στον τρίτο όροφο, μένει ένα παλικάρι 25 χρονών. Μόνιμα η  μάνα το έκλαιγε γιατί δε διάβαζε. Είναι ο μοναδικός στην πολυκατοικία μας που έχει μερσέντες, αγόρασε σπίτι δυο δρόμους παρακάτω και το διαμορφώνει για να το νοικιάσει. Φτιάχνει και εξοχικό. Τι δουλειά κάνει;;; υδραυλικός. Μάλιστα. Υδραυλικός και έχει και τρεις υπαλλήλους. Ακριβοθώρητος. Για να έρθει να φτιάξει το καζανάκι περίμενα τρεις μέρες. Και έβαλα μέσον τη μαμά του που της κάνω κάτι ενέσεις για το πόδι της.

Χάνουν τις μέρες τους τα παιδιά μας, χάνουν την ανεμελιά της νιότης, την άοκνη ξενοιασιά τους. 

                      

 (Η ανάρτηση γράφτηκε Κυριακή πρωί, είναι προγραμματισμένη).

ΠΟΥ ΠΗΓΕ Η ΣΥΝΕΠΕΙΑ; Η ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ;

Αυτές τις μέρες έβρεχε. Δεν είναι και καμιά μεγάλη διαπίστωση. Όλοι κοντέψαμε να βγάλουμε βρύα και λειχήνες. Δε θα μπορούσα να ζήσω σε μια χώρα με βροχή συνέχεια. Το κρύο δε με πολυπειράζει… 

Ας μην πλατειάζω. Πήγα την Πέμπτη να πληρώσω το κινητό μου. Μπαίνω στο μαγαζί, στάζω από πάνω ως κάτω. Ρωτάω αν μπορώ να μπω μέσα έτσι βρεμένη. Κανένα πρόβλημα μου λένε. Πάω στο ταμείο, λέω πως θέλω να πληρώσω το λογαριασμό. Μέσα είναι τρεις υπάλληλοι. Μισό λεπτό μου λέει η κοπέλα που είναι πίσω από τον υπολογιστή. Περνάει το  μισό λεπτό, περνάει και ένα ολόκληρο. Όλοι κάθονται. Άλλοι πελάτες δεν υπάρχουν στο μαγαζί. Η κοπέλα κάτι κάνει στον υπολογιστή. Μου γυρνάει το μάτι. Έχω παρκάρει παράνομα, μέχρι να έρθω στο μαγαζί έχω γίνει παπί, κρυώνω και έχω τα λεφτά στο χέρι και κάθομαι σαν το μαλάκα να βλέπω την τύπισσα να παίζει με το κομπιούτερ και οι άλλοι δυο να χαζολογάνε. Μιλάω δυνατά και λέω: είστε τρεις υπάλληλοι, κανένας άλλος στο μαγαζί και εσείς δε με εξυπηρετείτε;;; λεφτά ήρθα να δώσω, όχι να σας πάρω τη ζωή! Ήρθα να εξυπηρετηθώ όχι να περιμένω να τελειώσετε το tweeter σας!

Ως δια μαγείας, η κοπέλα ζητάει τον αριθμό μου. Βγαίνει και ο προϊστάμενος. Τι συμβαίνει με ρωτάει. Τι θέλετε να συμβαίνει, του λέω, έχετε τρεις υπαλλήλους και πρέπει να φωνάξω για να εξυπηρετηθώ; Ήταν κλειστός ο υπολογιστής μου λέει η κοπέλα. Και η πελάτισσα που βγήκε όταν έμπαινα πως εξυπηρετήθηκε τη ρωτάω. Ήταν στον άλλο υπολογιστή, μου απαντάει. Και γιατί να μην εξυπηρετηθώ και εγώ από αυτόν αλλά πρέπει να περιμένω να ανοίξει και ο άλλος; Εν τω μεταξύ, ο προϊστάμενος βλέπει τι κάνει η   κοπέλα, την παίρνει από εκείνον τον υπολογιστή, την φέρνει στον άλλο, πληρώνω και φεύγω. Την ώρα που φτάνω στην πόρτα, ακούω τον προϊστάμενο να της λέει, η κοπέλα περίμενε και συ ήσουν στο tweeter;;;

Μπαίνω στο γερμανούλη, στάζω ολόκληρη γιατί η βροχή συνεχίζει να πέφτει, ανάβω το καλοριφέρ και πάω στο επόμενο μαγαζί που είναι στη λεωφόρο Μεσογείων αλλά από την άλλη μεριά που οδηγώ. Κάνω λάθος, μπαίνω στην αττική οδό, βγαίνω στη Ραφήνα και παίρνω τη μεσογείων τ’ ανάποδα. Φτάνω στο μαγαζί, παρκάρω απ’ έξω και μπαίνω μέσα. Ζητώ την κυρία που είναι υπεύθυνη γιατί μαζί συνεννοηθήκαμε να μου φέρει τα κοστούμια που ήθελα για να αγοράσω δυο για τις απόκριες. Και είχαμε πει ότι θα τα έφερνε τη Δευτέρα. Ήταν Πέμπτη. Τα κοστούμια δεν τα είχε φέρει γιατί τα ξέχασε. Το ένα έκανε 170 ευρώ και το άλλο μόνο 250. Μου λένε ότι θα τα φέρουν την Παρασκευή. Τα έχουν στο άλλο μαγαζί που είναι κάπου Πετρούπολη Αιγάλεω περιστέρι. Δεν τα έφερναν τώρα από την Ιταλία! Φεύγω χωρίς τα κοστούμια, φεύγω με τα νεύρα τσατάλια. Φεύγω και τώρα σε δυο πάρτυ δεν έχω τι να φορέσω…Τα περσινά κοστούμια δε γίνεται να τα ξαναβάλω. Και έτσι πρέπει να τα ράψω μόνη μου. Τουλάχιστον το ένα. Το άλλο θα το τακτοποιήσω με το περσινό που φόρεσα στην άλλη εκδήλωση.

Συμπέρασμα. Η Πέμπτη δεν είναι η μέρα μου…