ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ (ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ 2010)

ΓΚΡΙΝΙΑ...

Ωραία, πέρασαν τα Χριστούγεννα. Σιγά τα ωά τα δίκροκα! Μια μέρα σαν όλες τις άλλες ήταν. Και τώρα αρχίζει πάλι η υστερία της πρωτοχρονιάς. Λες και θα γίνει ένα θαύμα και θα αλλάξει ο κόσμος.

Θα έρθει ένα τζίνι και θα γεμίσει τα άδεια ταμεία της χώρας. Θα φέρει ο Αϊ Βασίλης το δέκατο τέταρτο μισθό σε όλους. Θα εξαφανιστούν η φτώχεια και η πείνα. Θα βρεθούν ξαφνικά όλοι οι άστεγοι με μεζονέτες και βιλάρες. Θα αδειάσει η χώρα από τους λαθρομετανάστες. Ως δια μαγείας, οι γειτονικές μας χώρες θα είναι η Σουηδία, η Ελβετία και η Αυστραλία…

Αφού κάτι από τα παραπάνω δεν πρόκειται να συμβεί, προς τι η επίπλαστη ευθυμία;;;

Μη σας ακούσω να παραπονεθείτε όταν δείτε το λογαριασμό της ΔΕΗ, γιατί θα σας θυμίσω, καθόλου κομψά, ότι το σπίτι σας για ένα μήνα ήταν Λας Βέγκας!!!

Μην αρχίσετε να κλαίγεστε για τα έξοδα, γιατί δεν είναι απαραίτητο να δείξετε την αγάπη σας με χρυσαφικά από το Λαλαούνη και το Βιλδιρίδη, μπορείτε να τους πάρετε και κάτι πιο χρήσιμο και πρακτικό!

Διαπιστώσατε εσείς ότι υπάρχει μια διάχυτη κατήφεια στην ατμόσφαιρα;;;

Διαπιστώσατε ότι δεν είναι τόσα πολλά σπίτια στολισμένα και κακόγουστα όπως πέρυσι;;;

Διαπιστώσατε ότι τα κανάλια έδειχναν ότι η μισή Αθήνα είχε μετακομίσει στην Αράχοβα και η άλλη μισή στην Ευρώπη;;;

Άντε γιατί δε θέλω να με λέτε γκρινιάρα, που είμαι, αλλά δε γίνεται να μη μοιραστώ μαζί σας τα όσα διαπίστωσα.

Βγήκα στα μαγαζιά για να πάρω στο γιο μου παπούτσια. Όχι για να ψωνίσω για τις γιορτές, το θεωρώ χαζό. Δώρα κάνω όταν το αισθάνομαι, δηλαδή συνεχώς, οπότε, δε διαφέρει κάτι τώρα…

Οι δρόμοι γεμάτοι με κόσμο με σακούλες και πακέτα γιορτινά στολισμένα. Ένιωθα η φτωχότερη. Είχα μόνο βιβλία για δώρα σε πρόσωπα που αγαπώ και τα παπούτσια του γιου μου.

Χαζογονείς που έβαζαν τα παιδιά τους να φωτογραφίζονται πάνω σε πόνυ, που δεν τα ρώτησε ποτέ κανείς αν θέλουν να φορτωθούν στην πλάτη τους κάθε κακομαθημένο τσογλάνι, γιγάντιους τουίτι και γκάμυμπερ.

Μαύρους άη βασίληδες που αγκαλιάζαν κλαψιάρικα μωρά και οι γονείς πανευτυχείς στη βλακεία τους, καμάρωναν που έκλαιγαν τα παιδάκια τους.

Πρώτη φορά η πλατεία συντάγματος δε θύμιζε περιεχόμενο χριστουγεννιάτικης χιονόμπαλας. Μη σας πω ότι μου άρεσε κιόλας! Δεν είχε τίποτα από το κιτς των άλλων ετών!

Φτώχεια φτώχεια, αλλά το πρωινό των Χριστουγέννων την ώρα που πήγαινα στη δουλειά, πέτυχα στις έξι το πρωί, τουλάχιστον έξι αυτοκίνητα γεμάτα με μεθυσμένους θαμώνες νυχτερινών κέντρων. Θα με ρωτήσετε που το κατάλαβα. Είχαν στα μαλλιά οι τσούπρες γαρύφαλλα και στο πέτο οι κύριοι (τρομάρα τους). Και το αυτοκίνητο έκανε οχτάρια στο δρόμο. Δεν έβλεπαν κόκκινα φανάρια, δεν έβλεπαν άλλα αυτοκίνητα, αλλά και εγώ δεν είδα τροχαία πουθενά!

Φύλαγαν τους υψηλά ιστάμενους, μη χέσω. Εμένα που πήγαινα, ρε ξεφτίλες, να περιποιηθώ τη μάνα, τη θεια και τον πατέρα σας, γιατί δε με προστατεύσατε από τον κάθε ηλίθιο που μετρά τον αντρισμό του με το πόσα ουίσκι θα πιει στο μαγαζί που τραγουδάει το κάθε ψώνιο;

Είχε και έχει ανάγκη ο Βαρδινογιάννης και ο Λάτσης τη δική σας προστασία; Γιατί δεν έχει να πληρώσει δέκα νταβραντισμένους να δώσει και δουλειά σε άνεργους;;;

Ποιος θα πάει να σκοτώσει το Χατζηνικολάου; Έχει ανάγκη από προστασία; Τι είναι; Νονός της νύχτας;

Ή μήπως οι αστυνομικοί του Χατζηδάκη τον προστάτεψαν από το μένος των διαδηλωτών;

Προστατέψτε κανέναν άνθρωπο που πάει αξημέρωτα στη δουλειά του και όχι αυτούς που πάνε για ύπνο το ξημέρωμα μετά από διασκέδαση και κραιπάλες! Προστατέψτε τη γιαγιά που μπαίνουν οι λαθρομετανάστες και την κάνουν του αλατιού για να της πάρουν τα 400 ευρώ που έχει να περάσει το μήνα. Το συνταξιούχο που σηκώνει 200 ευρώ για να χαρτζιλικώσει τα εγγόνια και του τα κλέβουν στο δρόμο.

Ποτέ δεν καταφέρθηκα εναντίον των αστυνομικών, αλλά ξημερώματα Χριστουγέννων θύμωσα πολύ. Δεν είναι δυνατό να πηγαίνω για δουλειά και να κινδυνεύω από τον κάθε ανεγκέφαλο γιατί η τροχαία είναι απούσα. Δε βγήκα με τη νύχτα για να πάω να διασκεδάσω, να δουλέψω πήγαινα. Ήθελα και απαιτούσα να πάω ακέραιη. Όχι να τρέμει το φυλλοκάρδι μου σε κάθε διασταύρωση. Έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία, τα αυτοκίνητα έτρεχαν με 120 χιλιόμετρα την ώρα. Ρε παιδιά αλήθεια λέω. Πήγα στο νοσοκομείο με 140 σφύξεις από το φόβο. Μπήκα στο στρατόπεδο και ένιωσα ανακούφιση γιατί εκεί δεν έτρεχαν. Το τι μούντζα έφαγα που πήγαινα με 60 δε λέγεται. Λες και τους έκοβα τη φόρα. Κατατρόμαξα!!!

Η γκρίνια τέλος. Την ανάρτηση αυτήν την έγραψα το μεσημέρι του Σαββάτου, αλλά το σκεφτόμουν να την αναρτήσω. Τώρα όμως που σκέφτομαι το πρωί της πρωτοχρονιάς, κάμφθηκαν οι ενδοιασμοί μου.

Υπομονή φίλοι μου, γιορτές είναι, θα περάσουν!

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ...

Αυτές τις άγιες(;) χριστουγεννιάτικες μέρες, δέχτηκα πολλά μέηλ και μηνύματα που μου εύχονταν χρόνια πολλά, υγεία και ευτυχία και με τα αγαπημένα μου πρόσωπα.

Όλους εσάς που με θυμηθήκατε μέσα στη χαρά σας (;) και που μου ευχηθήκατε, σας ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας. Σας εύχομαι, όχι μόνο λόγω των ημερών αλλά και γιατί μέσα στον κυκεώνα των υποχρεώσεών σας, βρέθηκα και εγώ στις προτεραιότητές σας. Θες από ευγένεια, θες από υποχρέωση, θες από συμφέρον, θες από καλή καρδιά, με θυμηθήκατε και σας ευχαριστώ πολύ. Γιατί κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος. Το κίνητρο δε με απασχολεί. Δέχτηκα τις ευχές σας, κλασσικές, πρωτότυπες, χιουμοριστικές, με εικόνες, με σχέδια, με ψηφίδες, σας ευχαριστώ όλους.

Και δημόσια θέλω να ευχαριστήσω τον υποδιοικητή του 251 ΓΝΑ γιατί με σκλάβωσε με μια του κουβέντα. Παρά το γεγονός ότι τα χριστούγεννα είναι μια οικογενειακή γιορτή, παράτησε την οικογένειά του και αντί να μείνει μαζί τους και να καθίσει στο γιορτινό οικογενειακό τραπέζι, ήρθε στο νοσοκομείο. Και αντί όπως κάθε χρονιά να έρθει για να ευχηθεί στους ασθενείς και τους vip που νοσηλεύουμε, ήρθε για το προσωπικό. Πέρασε από όλα τα τμήματα, χαιρέτησε και ευχήθηκε στο προσωπικό ατομικά στον καθένα και κάθισε στο τραπέζι του νοσοκομείου με τους σμηνίτες και το προσωπικό για να φάμε όλοι μαζί. Στα τόσα χρόνια μου στο ΓΝΑ πρώτη φορά ένας υψηλά ιστάμενος έρχεται για το προσωπικό και όχι για τον απόστρατο πτέραρχο των 97 Μαΐων ή τη μαμά του κλαδάρχη. Όταν του έδειξα την κατάσταση των βαρέως πασχόντων και των vip μου είπε να την κλείσω, «σήμερα Ρία δεν ήρθα για τους ασθενείς, με αυτούς ασχολούμαστε καθημερινά, σήμερα ήρθα για το προσωπικό» και πράγματι με συγκίνησε. Κανένας δε σκέφτηκε μέχρι τώρα, και αν έχω κάνει χριστούγεννα και πρωτοχρονιά στο νοσοκομείο, το προσωπικό. Τους νοσηλευτές, τις καθαρίστριες, τους γιατρούς, το προσωπικό των εργαστηρίων, τους μάγειρες, τους τραπεζοκόμους, την ασφάλεια, τα όργανα υπηρεσίας, τα σμηνιτάκια. Ήταν μια πολύ ανθρώπινη επίσκεψη που μας έκανε όλους να εκτιμήσουμε διπλά το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός θα μπορούσε να είναι με την οικογένειά του αλλά προτίμησε να έρθει σε εμάς… να μας σφίξει το χέρι, να μας ευχηθεί, να μας κάνει να νιώσουμε ότι δεν είναι ατυχία να είμαστε χρονιάρες μέρες μακριά από τα σπίτια μας και τους δικούς μας ανθρώπους.

Τα νοσοκομεία δεν είναι οι μοναδικοί χώροι που δεν έχουν αργίες και γιορτές. Οι αστυνομικοί, οι αξιωματικοί επιφυλακής σε όλες τις μονάδες της χώρας, οι οδηγοί των λεωφορείων, αστικά και υπεραστικά, οι ναυτικοί, οι πιλότοι της πολεμικής και πολιτικής αεροπορίας, οι υπάλληλοι των αεροδρομίων, των σταθμών, των λιμανιών, των ΚΤΕΛ, οι υπάλληλοι σε όλα τα κανάλια της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου, οι υπάλληλοι ξενοδοχείων, οι σερβιτόροι, όσοι δουλεύουν σε ταβέρνες μπαρ ξενυχτάδικα, οι ταξιτζήδες και όλοι όσοι εργάζονται ακόμα και τις μεγάλες γιορτές και αργίες για να μην υπάρχει πρόβλημα σε ότι χρειαστούμε, αξίζουν να τους αφιερώσουμε λίγη από τη σκέψη μας.

Να τους ευχηθούμε χρόνια πολλά και του χρόνου σπίτια τους, μα πάνω από όλα να τους πούμε ευχαριστώ.

Ευχαριστούμε που αντί να κάθεστε στα σπίτια σας, υπηρετείτε όλους εμάς. Που αντί να τρώτε με τις οικογένειές σας τη γαλοπούλα σας ζεσταίνετε τα σάντουιτς που φέρατε από το σπίτι. Που αντί να απολαμβάνετε τη θαλπωρή του σπιτιού σας, είστε σε κρύα κόκπιτ και υπόστεγα, σε πλοία και τανκς, σε σταθμούς πυροσβεστικους, σε δρόμους πάνω σε μηχανές, σε υποσταθμούς της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ, σε κανάλια, σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, σε νοσοκομεία, σε περίπτερα…

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ εύχομαι σε όλους, κάθε επιθυμία σας να πραγματοποιηθεί. Προσέχετε όμως τι εύχεστε!!!

ΕΚΤΑΚΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Ακυρα τα Χριστούγεννα για φέτος στην Eλλάδα !!!

Η γέννηση ματαιώνεται !!!

Ο Ιωσήφ πρέπει να πληρώσει περαίωση.

Η Φάτνη να τακτοποιηθεί ως ημιυπαίθριος.

Η Παναγία δεν παίρνει επίδομα τοκετού.

Οι άγγελοι δεν πετάνε λόγω απεργίας των ελεγκτών.

Οι 3 Μάγοι θα απελαθούν ως λαθρομετανάστες..!!!

http://nikos63.blogspot.com/2010/12/blog-post_23.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+blogspot%2FmDGj+%28A!+be+ba+Blog!%29

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ...

 ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ, ΣΑΣ ΔΙΝΩ ΜΙΑ ΣΥΝΤΑΓΗ!!!

Επειδή η μάγισσα Κίρκη, είναι κίντερ έκπληξη, δηλαδή κρύβει κάτι στην κοιλιά της και δεν ξέρουμε τι είναι, της χρωστώ μια συνταγή. Και επειδή με λέτε ακαμάτρα, ίσως όχι στα μούτρα μου αλλά από πίσω μου, σας αποδεικνύω ότι είμαι μαγείρισσα εφάμιλλη της Λωξάντρας αλλά δε μου αρέσει να μαγειρεύω. Καθόλου. Αλλά άμα πιάσω κατσαρόλα, κάνω παπάδες!

Κοτοσαλάτα.

Υλικά.

Ένα κοτόπουλο.

Ένα μπωλ αρακά

Ένα μπωλ καλαμπόκι

Ένα μπωλ κάπαρι

Ένα μπωλ αγγουράκια τουρσί ψιλοκομένα

Ένα μπωλ κυβάκια πατάτας

Ένα μπωλ κυβάκια κίτρινου τυριού (διάφορα)

Οκτώ αυγά

Ένα βαζο μαγιονέζα (το μεγάλο)

Μια κουταλιά μουστάρδα.

Εκτέλεση (όχι στον τοίχο ρε χαζά, πως φτιάχνουμε το αριστούργημα)

Κατ’ αρχάς η μαγκιά είναι να το φτιάξεις το πράμα μια μέρα πριν, για να μείνει στο ψυγείο να δέσουν οι γεύσεις.

Βάζουμε τον κύριο κοτόπουλα στην κατσαρόλα να βράσει με μπόλικο νερό, μόλις πάρει βράση, το κατεβάζουμε στο ένα (χαμηλώνουμε τη φωτιά). Ντυνόμαστε, βαφόμαστε και πάμε βόλτα στα μαγαζιά. Όταν με το καλό επιστρέφουμε, αφήνουμε τα ψώνια στο σαλόνι και σαν καλές νοικοκυρές πάμε στην κουζίνα και βγάζουμε την μεγάλη πιρούνα και τσιμπάμε τον κύριο κοτόπουλα. Αν διαλύεται, μας κάνει. Σβήνουμε το μάτι και βάζουμε τον κύριο κοτόπουλα στο τρυπητό να φύγουν τα ζουμιά του. Και για να κρυώσει. Αν όμως δε διαλύεται, τον αφήνουμε μέχρι να κάνουμε άλλες δουλειές. Τσεκάρουμε βεβαίως βεβαίως και αν έχει νερό, αν δεν έχει ρίχνουμε. Μην γκαγκανιάσει ο κοτόπουλας!

Μόλις αφήσουμε τον κύριο κοτόπουλα να κρυώσει, βγάζουμε τη μικρή κατσαρόλα και ρίχνουμε νερό μέσα και τα αυγά. Τα βάζουμε στη φωτιά για να βράσουν και να γίνουν σφιχτά. Θες τρία, θες δεκατρία λεπτά, σημασία έχει να γίνουν σφιχχχχχτά. Μόλις βράσουν τα ωά, πλένεις το κατσαρολάκι και βάζεις μέσα τον αρακά να βράσει και αυτός. Μόλις τα μπιλάκια γίνουν όχι νιανιά αλλά μαλακά, τα βγάζεις και τα ρίχνεις σε άλλο τρυπητό να κρυώσουν. Πλένεις ξανά μανά το κατσαρολάκι και βάζεις τα σπόρια του καλαμποκιού μέσα. Περιμένεις να βράσουν και αυτά. Μόλις βράσουν, όσο τα θες εσύ, εγώ θέλω όλα να κρατούν λίγο, πλένεις ξανά το κατσαρολάκι και βάζεις νερό να βράσεις τα καρότα. Αυτά θέλουν λίγο παραπάνω γιατί ακόμα και κομμένα τα καρότα είναι σκληρά. Εν τω μεταξύ, για να μην κάθεσαι πάνω από το κατσαρολάκι, κόβεις σε μικρά κομματάκια τα αγγουρακια τουρσί, μην ξεχαστείς στην τηλεόραση, θα γίνουν όλα νιανιά και θα διαλύονται. Και μην τα φας τα αγγουράκια γιατί δε βάζουμε αλάτι στο πράμα για να αλμυρίσει από την κάπαρη και τα αγγουράκια. Αγγουράκια ψιλοκομένα και κάπαρη, τα βάζουμε σε άλλο τρυπητό για να μην έχουν ζουμιά και δεν τα ξεπλένουμε. Οπότε, πριν αρχίσεις το κόψιμο, πλύνε και κανένα χέρι, δε χαλάει το μανικιούρ με το νερό και το σαπούνι!

Βγάζουμε τα καρότα από το νερό σε άλλο τρυπητό και  για πολλοστή φορά πλένουμε το κατσαρολάκι και ρίχνουμε τα κυβάκια πατάτας. Αυτά βράζουν γρήγορα. Εκτός αν η πατάτα ήρθε από το τσέρνομπιλ οπότε θα βράζει μέχρι του χρόνου. Παράλληλα ψιλοκόβεις σε κυβάκια ότι κίτρινο τυρί έχεις στο ψυγείο. Έτσι και ποικιλία στη γεύση έχεις, και αδειάζεις και το ψυγείο σου…

Επιτέλους όλα είναι βρασμένα και στραγγισμένα.

Βουτάς τώρα τον κύριο κοτόπουλα. Του ζητείς συγνώμη που θα τον κάνεις του αλατιού, αλλά αυτά έχει η ζωή. Τον ξεπετσιάζεις, δεν τρως τις πέτσες όσο ωραίες και αν φαίνονται γιατί είναι τίγκα στο ξύγκι. Και  τον ξεκοκαλίζεις. Και μετά ότι ψαχνό έχει μείνει δεν το μασουλάς αλλά το ψιλοκόβεις και αυτό. Τώρα έχεις ένα κάρο ψιλοκομένα πράγματα. Θυμήθηκες καλέ να κόψεις τα αυγά η θα τα βάλεις ολοκληρα μέσα;;;;

Τα ψιλοκόβεις σε κυβάκια επίσης. Τι νόμιζες ότι θα τα έκοβες ροδέλες με το μηχανάκι; Ζαμαί, κυβάκια μαντάμ, κυβάκια.

Όλα τα υλικά είναι κρύα;;; είναι στραγγισμένα;;; είναι κυβάκια;;; (για να μην ξεχνιώμαστε), αν ναι, πιάσε το μεγάλο διάφανο τάπερ με το μαύρο καπάκι.

Ρίξε μέσα όλο το βάζο της μαγιονέζας. Και μια κουταλιά μουστάρδα. Και ανακάτεψέ το να γίνει μουστάρδα και μαγιονέζα ένα. Με απαλές κινήσεις. Με στοργή και προδέρμ για να μη σου γίνει η μαγιονέζα μπλιάχ και τρέχεις για άλλη.

Μόλις σου αρέσει το θέαμα, ρίχνεις λίγο πιπέρι στον κύριο  κοτόπουλα, και όλο το συρφετό που μάζεψες και είναι κρύα και κυβάκια τα ρίχνεις στο γυάλινο τάπερ. Και τα ανακατεύεις. Με απαλές κινήσεις να πάει η λίγη μαγιονέζα παντού.

Μόλις γίνουν ένα, παίρνεις ένα κουτάλι και δοκιμάζεις. Μια μπουκιά. Όχι άλλη. Γιατί είπαμε, τη θες για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Αν αρχίσεις, δε θα σταματήσεις και αντί για τάπερ θα βγάλεις μπωλάκι.

Το μίγμα μπαίνει ψυγείο και παραμένει 24 ώρες για να δέσουν οι γεύσεις. Μετά θα έχει άλλη γεύση, πιο ωραία. Και ότι μείνει, αν μείνει, μπορεί να μπει σε ψωμάκι ως σάντουιτς.

Καλή επιτυχία.

Η συνταγή ανήκει στο σεφ της ταβέρνας «παπαρούνα» που ήταν οικογενειακός μας φίλος και αναπόσπαστο μέλος της οικογένειας παρότι δεν υπήρχαν δεσμοί αίματος. Πάντα, χριστούγεννα, πάσχα, πρωτοχρονιά, δεκαπενταύγουστος, ο κύριος Κώστας ήταν στο τραπέζι μας (οικογένεια δεν είχε, εμείς ήμασταν η οικογένειά του) φέτος κλείνουν τρία χρόνια που ο Παπαρούνας δε θα είναι στο τραπέζι μας αλλά θα είναι με τον μπαμπά μου…

OTAN TO MYAΛΟ ΦΥΡΑΙΝΕΙ...

Την ιδέα για την ανάρτηση αυτή, μου την έδωσε η φίλη Βερόνικα, από τη μακρινή Ισπανία. Στο ελληνικό της μπλογκ, είχε σα θέμα ιστορίες ανελκυστήρων. Και έγραψα ένα πάθημά μου.

Και το μοιράζομαι και μαζί σας.

Πριν καιρό, κανονίζω να δεξιωθώ (πως τα γράφω έτσι το άτιμο), κάτι φίλους. Γυρνώ από τη δουλειά και σταματώ πρώτα στο σούπερ μάρκετ. Αγοράζω αναψυκτικά, μπύρες, λιχουδιές και είπα να κάνω την σπεσιαλιτέ μου που είναι κοτοσαλάτα. Αγοράζω ένα μεγάλο κοτόπουλο, μερικά βάζα μαγιονέζα και μουστάρδα, βάζα με κάπαρη, με αγγουράκια τουρσί, ένα κιλό σπόρια καλαμπόκι, ένα κιλό αρακά, ένα κιλό καρότα, ένα κιλό πατάτες όλα κομμένα σε κυβάκια και διάφορα κίτρινα τυριά. Και φυσικά αυγά. Παίρνω κεριά, χαρτοπετσέτες και η αλήθεια είναι, ότι αν με αφήσεις σε σούπερ μάρκετ, μέχρι και τον πωλητή θα πάρω, και αφήνω στο ταμείο γύρω στα τριακόσια ευρώ. Βάλτε τώρα με το μυαλό σας τι πήρα. Τα πάντα. Ενημερωτικά σας λέω ότι ξαναπήγα στο σούπερ μάρκετ τρεις μήνες μετά. Μέχρι τότε, είχα πράμα στο ψυγείο και τα ντουλάπια…

Φορτώνω το γερμανούλη, πάω σπίτι, ξεφορτώνω το γερμανούλη και αρχίζω να μεταφέρω τα πράγματα στο ασανσέρ, βάζω μια βαριά σακούλα να κρατάει ανοιχτή την πόρτα και αρχίζω να γεμίζω. Τελειώνω, κλείνω την πόρτα την εξωτερική, κλείνω και τις εσωτερικές και πατάω το κουμπί. Τίποτα. Ελέγχω τις εσωτερικές πόρτες, ξαναπατάω το κομβίο. Τίποτα. Νιέντε. Νάδα.

Μου γυρνάει το μάτι! Χαλασμένο είναι πάλι, σκέφτομαι. Είχαμε και ένα εξάμηνο που το ασανσέρ δε λειτουργούσε, λέω το ξανάπιασε το γλυκί του!!!

Βγάζω τα πράγματα από το ασανσέρ, τα αραδιάζω στη σκάλα να δω τι θέλει ψυγείο, γιατί αν δεν το ξέρετε μένω στον όγδοο όροφο. Όγδοο. Το πιάσατε το υπονοούμενο υποθέτω!

Εκτός από μερικά κεριά και κάτι χαρτοπετσέτες, όλα τα άλλα ήθελαν ψυγείο. Δε βαριέσαι, λέω, ας τα ανεβάσω και αυτά. Κάνω αναδιάρθρωση των αντικειμένων, τα ξαναβάζω σε σακούλες, λιγότερες αυτή τη φορά, ενισχυμένες όμως, και ξεκινώ.

Πιάνω τέσσερις σακούλες, τις ανεβάζω στον πρώτο. Ξανακατεβαίνω, παίρνω άλλες τέσσερις και τις ανεβάζω και αυτές στον πρώτο. Ξανακατεβαίνω στο ισόγειο, παίρνω άλλες τέσσερις, τις πάω στον πρώτο και ξανακατεβαίνω για τέταρτη και τελευταία φορά και παίρνω τις τελευταίες τέσσερις για τον πρώτο. Κάθομαι δυο λεπτά, παίρνω δυνάμεις και ξεκινώ για το δεύτερο όροφο. Με τον ίδιο ρυθμό και τρόπο. Τέσσερις σακούλες τη φορά. Σκεφτείτε το αυτόν, διά τους υπόλοιπους επτά ορόφους.

Μετά καμιά ώρα, φτάνω στον όγδοο. Ανοίγω την πόρτα, βάζω τις τέσσερις πρώτες σακούλες, κατεβαίνω στον έβδομο παίρνω τις άλλες τέσσερις, τις ανεβάζω, τις βάζω μέσα. Εν τω μεταξύ, ο ιδρώτας να τρέχει, τα χέρια μου να μουδιάζουν, τα πόδια μου να τρέμουν και να αναπνέω σαν ατμομηχανή. Ξανακατεβαίνω στον έβδομο, παίρνω τις προτελευταίες τέσσερις, τις ανεβάζω στον όγδοο και τις αραδιάζω στο πάτωμα με τις άλλες οκτώ που βρίσκονταν ήδη εκεί. Την ώρα που κατεβαίνω για τις τελευταίες τέσσερις ακούω το χαρακτηριστικό ήχο που κάνει το ασανσέρ όταν πατάς το κουμπί. Κατεβαίνω και μονολογώ: «ναι ρε κακομοίρη, πάτα, πάτα, θα ανέβει. Σε βλέπω και εσένα με τα πόδια». Με αυτά και με τούτα, φτάνω στον έβδομο, έχω φορτωθεί τα τελευταία σακούλια μου, και ξαναρχίζω τον ανήφορο.

Με το που φτάνω στον όγδοο, ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ που είχε ανέβει, και βγαίνει ο σύντροφός μου από μέσα. Με κοιτά που είμαι κόκκινη, που είμαι φορτωμένη σα γαϊδούρι, που λαχανιάζω, που είμαι μούσκεμα από τον ιδρώτα και μένει άναυδος. Δε λέω τίποτα. Μπαίνω στο σπίτι, αφήνω τις σακούλες στο πάτωμα δίπλα στις άλλες δώδεκα και ξαπλώνω στο πάτωμα δίπλα στις σακούλες για να δροσιστώ από τα πλακάκια του πατώματος. Ο φίλος μου με κοιτά, και βάζει τα γέλια. Είμαι κουρασμένη, στάζω, δεν μπορώ να αναπνεύσω, έχω κράμπες στα χέρια και στα πόδια, βλέπω αστράκια και είμαι και άβολα στα πλακάκια. Μετά από κανένα πεντάλεπτο που η αναπνοή μου επανέρχεται, σηκώνομαι, κάθομαι στον καναπέ και αρχίζω και εγώ τα γέλια.

Γελάω γιατί όση ώρα ήμουν ξαπλωμένη στα πλακάκια, ξαναπαίζω την κασέτα στο μυαλό μου και διαπιστώνω ότι αντί να πατήσω το κουμπί του όγδοου ορόφου, πάταγα το ισόγειο!!!

Εντάξει, τα έχω χαμένα, αλλά παρόλα αυτά, είμαι αξιολάτρευτη!!!

ΓΛΙΤΩΣΑ ΤΟ ΜΑΣΤΙΓΩΜΑ...

...και δε μου πάνε οι ρίγες στην πλάτη, καθόλου. Γι αυτό αναρτώ τις απαντήσεις στο μπλογκοπαίγνιδο που είδα στη φίλη ΓαΜαει και Δερνει  και επειδή προτιμώ άλλα πράγματα να μου κάνουν και όχι να με μαστιγώνουν, απαντώ... ιδού:

1) Τι σημαίνουν Χριστούγεννα για εσάς;

Ξύπνημα πρωί πρωί, βάψιμο, στολή και υπηρεσία με όλους τους βαριεστημένους υψηλόβαθμους που ενώ θα ήθελαν να είναι με τις οικογένειές τους, βρίσκονται στη μητρόπολη ή όπου αλλού τους στέλνει η υπηρεσία.

2) Η Άγια Νύχτα που και πως θα θέλατε να σας βρει;

Κοιμισμένη. Έχω ανάγκη από ύπνο. Φέτος τουλάχιστον τα Χριστούγεννα, δεν έχει ρεβεγιόν. Έχει παπλωματάκι και μαξιλάρια!

3) Που θα θέλατε να πάτε αν σας δυνόταν η δυνατότητα να στολίσετε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο??? (εκτός από το σπίτι σας)

    Μέσα στη βουλή. Θα το γέμιζα με χειροβομβίδες. Χωρίς την περόνη και προγραμματισμένες να εκραγούν μόλις μπουν και οι τριακόσιοι μέσα!

 4) Που θα λέγατε τα κάλαντα;

Στην τριάδα του δντ. Μετά θα τους έχωνα τα τρίγωνα στον κ%$#!!!

5) Τι είναι αυτό που δε μπορέσατε να κάνετε κάποια Χριστούγεννα και θέλετε να κάνετε;

Να είμαι σπίτι μου από την παραμονή των Χριστουγέννων μέχρι και του Αη Γιαννιού. Να κάνω ότι θέλω, να κοιμάμαι όσο θέλω, να πάω στα μαγαζιά, να ξενυχτίσω…

ΕΤΣΙ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ ΤΟ ΧΑΛΙ ΜΑΣ!

Ο Αμερικανός Dr. Marc Faber, γκουρού των επενδύσεων, ολοκλήρωσε τη μηνιαία αναφορά του με τα παρακάτω σχόλια:

"Αν ξοδεύουμε τα χρήματά μας στο Wall-Mart, αυτά καταλήγουν στην Κίνα!!!

Αν τα ξοδέψουμε σε βενζίνη, πάνε στους Άραβες!!!

Αν αγοράσουμε PC, πάνε στην Ινδία!!!

Αν αγοράσουμε φρούτα και λαχανικά, πάνε στο Μεξικό, την Ονδούρα και τη Γουατεμάλα!!!

Αν αγοράσουμε καλό αυτοκίνητο, πάνε στη Γερμανία!!!

 Τίποτε  απ' αυτά δε βοηθάει την Αμερικανική Οικονομία.

Ο μόνος τρόπος να κρατήσουμε τα λεφτά εντός συνόρων είναι να τα ξοδέψουμε σε πουτάνες και μπύρες, γιατί αυτά είναι τα μόνα προϊόντα πια, που παράγονται στις ΗΠΑ.

... Εγώ κάνω  ό,τι μπορώ...."

Λοιπόν ...... στην Ελλάδα οι μπύρες είναι Γερμανικές,  και οι πουτάνες είναι Ανατολικοευρωπαίες ή Αφρικάνες... άρα χέσε μέσα.. 

ΝΑ ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ!!   

Δυστυχία σου Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς.
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

 
Γ. Σουρής

ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ

Είμαι πολύ κουρασμένη. 

Όχι σωματικά, ψυχικά.Είμαι από τους ανθρώπους που μου αρέσει να βοηθάω. Με όποιον τρόπο μπορώ.

Το τελευταίο τρίμηνο, έχω διαθέσει πολύ χρόνο, χρήμα, κόπο και φαιά ουσία για να βοηθήσω μια γυναίκα που πραγματικά χρειάζεται βοήθεια.

Της έχω εξηγήσει τουλάχιστον εκατό φορές, τι έγινε και γιατί. Της έχω πει εγώ και δυο άλλοι άνθρωποι τι πρέπει να κάνει για να δικαιωθεί. Της συμπαραστεκόμαστε, τη βοηθάμε ψυχολογικά, την υποστηρίζουμε με όλα τα μέσα. Και αυτή τι κάνει;;;

Τα τελείως αντίθετα από ότι της λέμε. Αμφισβητεί τα πάντα. Δέχεται επιρροές από άτομα του στενού οικογενειακού της περιβάλλοντος που ενώ όφειλαν να τη βοηθήσουν έβγαλαν την ουρά τους απ’ έξω. Που με το ζόρι πείσαμε ένα να τη βοηθήσει. Και μόλις της λένε κάτι, ότι έχουμε πετύχει να κάνει μέχρι τώρα, το γκρεμίζει!

Κουράστηκα να λέω τα ίδια και τα ίδια. Κουράστηκα να μην έχω προσωπικό χρόνο. Πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ, τηλεφωνούσε. Δεν την ένοιαζε αν ήμουν στο νοσοκομείο, στο αυτοκίνητο, στη δεύτερη δουλειά, κοιμόμουν (μόνη μου ή με παρέα), αυτή το χαβά της. Τηλεφωνούσε να μου πει τον πόνο της.

Ένιωθα την αγανάκτησή της. Την άφηνα να με χρησιμοποιεί για να ξεσπάσει να πει ότι ήθελε να πει. Είχε ψυχολόγο αλλά εγώ ήμουν καλύτερη, έλεγε. Την άφηνα να με κρατάει στο κινητό με τις ώρες, να με αφήνει άυπνη, να είμαι στο super market και να κάνω λειψές αγορές γιατί ξεχνούσα τι ήθελα να πάρω, να απολαύσω μια ταινία. Το είχε ανάγκη, το κατανοούσα.

Όμως, ρε άνθρωπε, και εμείς σου είπαμε τόσες φορές τι πρέπει να κάνεις, πώς να κινηθείς, τι ενέργειες πρέπει να προγραμματίσεις, πώς να φερθείς… εξήγαγε η γλώττα μας βοστρύχος εκ το πολλώς ειπείν, όπως λέει και ο γιος μου.

Και εσύ τι έκανες; Πέρα από το να κλαίγεσαι όπου σταθείς και όπου βρεθείς; Τι από αυτά που σου είπαμε ακολούθησες;;;

Τίποτα.

Άμα εσύ δε νοιάζεσαι για την πορεία της υπόθεσής σου, γιατί εμείς να ασχολιόμαστε μαζί σου; Αν εσύ δεν έχεις τον κοινό νου, να κατανοήσεις μερικά πράγματα και αμφισβητείς εμάς, γιατί εμείς να χαλάμε τη ζαχαρένια μας για την πάρτη σου;

Έχουμε ζωές, οικογένειες, προβλήματα δικά μας. Θα κοιτάξουμε και εμείς τον εαυτό μας και να πας στο διάολο!

Η προσφορά έχει την έννοιά της όταν ο ευεργετούμενος δέχεται, εκτιμά, υλοποιεί και συμμορφώνεται. Αν κάνει του κεφαλιού του ο ευεργετηθείς, ποιος ο λόγος να ασχολείσαι μαζί του;

Και το πιο ωραίο; Να μην μπορεί να καταλάβει γιατί κάποιος αποφασίζει να αποστασιοποιηθεί!

Στο είπα τόσες φορές, ο στόχος είναι αυτός, οι ενέργειές σου πρέπει να είναι  συγκεκριμένες και μεθοδικές. Πρέπει να είναι ακριβώς αυτές. Μας έγραψες στα παλιά σου τα παπούτσια κανονικότατα.

Προσωπικά εγώ σου είχα εξηγήσει ότι όταν δω ότι κάποιος δε συμμορφώνεται με τις οδηγίες που είναι σαφέστατες, δε χάνω άλλο χρόνο με άτομα που αρνούνται να δεχτούν βοήθεια.

Τώρα τι θες; Δεν εξηγήθηκα σαφώς;

Άστε που κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο, είναι αυτή και δεν το κλείνει κιόλας! Ότι ώρα να είναι. Τέσσερις το πρωί, έξι το πρωί, δέκα το πρωί, τρεις το μεσημέρι, εννέα το βράδυ (κάνω διάδρομο εκείνη την ώρα), δώδεκα τα μεσάνυχτα. Και εκτός από αυτήν, τηλεφωνούν και οι άλλες δυο να μην εγκαταλείψω. Αλλά κουράστηκα. ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ.

Αφού είναι καμένο χαρτί. Γιατί να χαλάσω τη δική μου ζωή για ένα άτομο που δεν καταλαβαίνει; Γιατί να χαλάω χρόνο και να χρησιμοποιώ τις γνωριμίες μου για να τη βοηθήσω;

Δεν αξίζει τον κόπο κατά τη γνώμη μου.

Αν είναι να φορτιζόμαστε ψυχολογικά εμείς και αυτή πέρα βρέχει, γιατί να ζοριζόμαστε εμείς; Το εξήγησα και στις άλλες δυο, αλλά αυτές τη λυπούνται. Εγώ δε την λυπάμαι.

Είμαστε εκεί που είμαστε εξ αιτίας των επιλογών μας, των δυνατοτήτων μας και της εκμετάλλευσης των ευκαιριών που μας δίνονται. Αν δεν εκμεταλλευόμαστε όχι μια, αλλά τρεις και περισσότερες ευκαιρίες που μας δίνονται, τότε δε φταίνε οι άλλοι. Φταίμε κατ’ αποκλειστικότητα εμείς οι ίδιοι.

Όποιος το καταλαβαίνει αυτό, τροποποιεί τις αντιδράσεις του. Αν όχι, ας βράσει στο ζουμί του. Γιατί θα πρέπει να σε βγάλουν οι άλλοι από τη λίμνη όταν εσύ δε θες να βγεις;

Τα είπα και ξεθύμανα. Σας νευρίασα και εσάς αλλά…

(ωραία ξεκινά η εβδομάδα μου!)

ΜΟΥ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΗ ΜΕΡΑ...

Σήμερα το πρωί τα βρήκα στο e mail μου. Αν και ο Πλούταρχος είναι λίγο κλαψιάρης, μοιράζομαι μαζί σας τις τρεις αφιερώσεις που μου έκαναν πρωί πρωί και έφτιαξε η μέρα μου! Εγώ δεν ακούω το συγκεκριμμένο τραγουδιστή, αλλά...

Το τελευταίο τραγούδι, άρεσε σε μένα όταν πήγαμε να ακούσουμε τον Πλούταρχο... (αν έχεις χωρίσει πρόσφατα, μετά πας κατευθείαν να κόψεις τις φλέβες σου!!!)

ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΥΓΕΙΑ

Με την οικονομική κρίση, τις γιορτές που πλησιάζουν, έβαλα μερικά βιντεάκια για να ευθυμήσουμε. Οι ΑΓΑΜΟΙ ΘΥΤΑΙ όπως πάντα στο Ζυγό με τους CABARET BALKAN! Εκπληκτικό θέαμα, δε θα σας μείνει άντερο!!!(δεν είναι διαφήμιση, παιδιά είναι άπαιχτοι!)

Η Μπέσυ Μάλφα, είναι φοβερή τραγουδίστρια και ερμηνεύτρια. Θεωρώ ότι είναι από τις πιο μεγάλες μορφές της τέχνης στην εποχή μας!

Ο Δημήτρης Σταρόβας είναι το κάτι άλλο... άρε Στέλιο!!!

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ...

Χθες βγήκα για φαγητό με ένα φίλο που έχει χωρίσει εδώ και πολλά χρόνια. Η γυναίκα του είναι πολύ φίλη μου και ο Βασίλης είναι υπέροχος άνθρωπος. Μόνη μας έγνοια με την πρώην γυναίκα του είναι ότι δεν έχει μια μόνιμη σχέση ο Βασίλης. Το τι προξενιά του έχουμε κάνει, δε λέγεται. Όλες οι φίλες μου, πλην εξαιρέσεων που δεν τον γνωρίζουν, λένε τα καλύτερα και προσπαθούν να τον παντρέψουν.

Για τον ίδιο λόγο βγήκα και εγώ μαζί του χθες βράδυ. Για να τον ψαρέψω το τι παίζει. Είμαι μια φοβερή αλιεύτρια, άμα θέλω!

Και με έχει αφήσει άναυδη. Είναι μορφωμένος, επαγγελματικά πετυχημένος, ρεαλιστής, λογικότατος, στοργικός πατέρας, οικονομικά όχι πλούσιος η εύρωστος αλλά όχι μόνο του φτάνουν τα λεφτά του, αλλά έχει και κομπόδεμα. Σε όλα του σπάταλος, συναισθήματα, χρήματα, φιλία. Αλλά μόνος.

Μου εξήγησε ότι είναι τόσο ικανοποιημένος με το να μένει μόνος. Θέλει να βγει με μια κοπέλα, της εξηγεί ότι δεν είναι ο τύπος που θα παντρευτεί. Σχέσεις έχει. Όχι όμως που να τραβάνε. Το σπίτι του πάντα περιποιημένο, τον ρώτησα αν στόλισε για τα Χριστούγεννα, δεν το έκανε γιατί το θεωρεί χαζομάρα. Μια μέρα σαν όλες τις άλλες είναι, μου λέει. Έχει κανονίσει τι θα κάνει τα Χριστούγεννα, την πρωτοχρονιά, το Πάσχα, το καλοκαίρι. Αν είχα μόνιμη σχέση, θα μπορούσα να το κάνω; Με ρώτησε και δεν ήξερα τι να απαντήσω!

Είναι κύριος του εαυτού του. Θέλει να φάει, τρώει. Δε θέλει; Δεν τρώει. Γιατί να μπει σε καλούπια; Θέλει να πάει σε συγγενείς; Πάει. Συνήθως αποφεύγει τέτοιες κακοτοπιές. Αλλά αν ήταν παντρεμένος, δε θα τη γλίτωνε. Και αν γλίτωνε από το δικό του σόι, δε θα γλίτωνε από το σόι της γυναίκας του. Δεν έχει άδικο…

Με προβλημάτισε πολύ ο Βασίλης. Όταν του είχαμε πει με την πρώην γυναίκα του, ρε Βασίλη, δεν είσαι μόνος σου; Μας κοίταξε με περισσότερη απορία και από το να έβλεπε εξωγήινους! Ρε κορίτσια, είστε καθόλου καλά; Μας ρώτησε. Εγώ είμαι βασιλιάς!!!

Και αυτό είναι ελευθερία, είναι αυτοδιάθεση, είναι ευτυχία! Ο καθένας την ορίζει διαφορετικά, αλλά αν είσαι καλά με τον εαυτό σου, αν έχεις ενδιαφέροντα, αν είσαι αυτάρκης, δεν είσαι ποτέ μόνος!

Και μας αποστόμωσε…

Φεύγοντας, παρά το γεγονός ότι είχα πιει κάμποσο, μέσα στο αυτοκίνητο που ο Βασίλης με πήγαινε σπίτι μου, προβληματίστηκα πολύ. Έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του.

Είναι εκπληκτικό, το πόσο αλλάζει ο άνθρωπος όταν είναι μόνος του και κάνει ότι του αρέσει.

Τον τελευταίο καιρό, έχω βρει τις παλιές καλές μου συνήθειες. Κάθε βράδυ περπατώ στο διάδρομο για πάνω από μισή ώρα. Βλέπω τις αγαπημένες μου ταινίες ξανά και ξανά. Βγαίνω με φίλους και κάνω ταξίδια. Άνοιξα ένα από τα πάζλ που  είχα αγοράσει και δεν είχα χώρο να το απλώσω για να το φτιάξω. Βάζω δυνατά κλασσική  μουσική και απολαμβάνω τα βιβλία που αγοράζω και φυσικά δε μένουν αδιάβαστα πάνω από μερικές μέρες. Χορεύω μέσα στο σπίτι μόνη μου και το καταευχαριστιέμαι. Δεν ξέρω αν το χαίρεται και η από κάτω μου, γιατί ως γνωστόν χορεύω με τα τακουνάκια μου, αλλά τουλάχιστον μέχρι τώρα δε μου παραπονέθηκε.

Και πραγματικά νιώθω πολύ ωραία…

Οι φίλες μου, μου έχουν κάνει ΤΑ προξενιά! Άνθρωποι μορφωμένοι, ενδιαφέροντες, εμφανίσιμοι, με τον τρόπο τους, αλλά η αλήθεια είναι πως μια σχέση, θα δημιουργούσε πρόβλημα στην καθημερινότητά μου. Ξέρω ότι είναι μια φάση που περνώ, αλλά μεταξύ μας, είναι υπέροχη.

Πάω στο θέατρο, όχι μόνη μου βέβαια! Πάω στις παραστάσεις της λυρικής και του μεγάρου Αθηνών, ή του Ηρωδείου (το καλοκαίρι). Πήγα στην Επίδαυρο (μαλακία το έργοοοοο!). Πράγματα που είναι απλά, καθημερινά, αλλά που δεν τα χαιρόμουν για χρόνια.

Και τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν κάνουν μόνιμες σχέσεις κάποιοι ή γιατί δεν παντρεύονται. (Τώρα καταλαβαίνω το Βασίλη!)

Γιατί είναι πολύ ικανοποιημένοι με τον τρόπο ζωής τους!

Γιατί η καθημερινότητά τους, είναι φτιαγμένη για να ικανοποιεί τους ίδιους.

Γιατί κάνουν πράγματα που τους αρέσουν.

Γιατί δε δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Μπορούν να καθίσουν με τα εσώρουχα όλη τη μέρα.

Γιατί μπορούν να καθίσουν αξύριστοι μέρες.

Γιατί και να κοιμηθούν χωρίς να βγάλουν το μέηκ απ, ο μόνος που θα παραπονεθεί είναι ο καθρέπτης τους το άλλο πρωί, άντε και το μαξιλάρι που θα έχει μουτζουρωθεί.

Γιατί το να καθίσουν στον υπολογιστή όλο το σαββατοκύριακο, δεν ενοχλεί κανένα.

Γιατί αν θελήσουν στις τρεις τη νύχτα να πάνε βόλτα, δε θα χτυπήσουν καμπανάκια σε κανέναν.

Γιατί κάνουν ότι γουστάρουν!!!

ΤΙ ΕΙΧΕΣ ΓΙΑΝΝΗ; ΟΤΙ ΕΙΧΑ ΠΑΝΤΑ

Ένα περίεργο πράγμα. Κάθε χρόνο, πριν τα Χριστούγεννα, οι υπάλληλοι της καθαριότητας κάνουν απεργία. Τυχαίο; Δε νομίζω.

Κάθε καλοκαίρι που οι σκληρά εργαζόμενοι όλο το χρόνο, ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για τα νησάκια, απεργούν οι ναυτικοί. Τυχαίο; Δε νομίζω.

Κάθε φορά που αργεί ένα τριήμερο, οι δημόσιοι υπάλληλοι κάνουν απεργία. Τυχαίο; Δε νομίζω.

Κάθε φορά που μια ομάδα που έχει δίκιο και κάνει πορεία, οι δημοσιογράφοι απεργούν. Τυχαίο; Δε νομίζω.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, προσπαθούν να πιέσουν για κάτι, κάποιοι, κάποιους άλλους.

Εμένα με ρώτησες, ρε φίλε, αν έχω την πολυτέλεια να κρατήσω τα σκουπίδια μου στη βεράντα μου για δυο βδομάδες;

Εμένα με ρώτησες, ρε φίλε, αν έχω τη δυνατότητα να πάω διακοπές άλλη περίοδο και αν έχω λεφτά να πληρώσω άλλα εισιτήρια και άλλη διαμονή σε νησί;

Εμένα με ρώτησες ρε συνδικαλιστή του κώλου,  αν έχω  πάρει μια μέρα άδεια, δεκαπέντε μέρες πριν ανακοινώσεις την απεργία σου, για εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα, για να πάω σε συγκεκριμένη δημόσια υπηρεσία και τελικά μένω με μια μέρα πλην στην άδειά μου και χωρίς να κάνω και τη δουλειά μου;

Έχει κανείς την εντύπωση ότι οι υπάλληλοι στην καθαριότητα έχουν γίνει συμπαθείς στην κοινωνία;;;

Αν έχει τέτοια γνώμη, να έρθει να του γνωρίσω αξιολογότατους ψυχιάτρους, γιατί ζει εκτός πραγματικότητας.

Έχω πολλές φορές πει ότι δεν ψηφίζω ΠΑΣΟΚ. Και δεν πρόκειται να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ. Όμως καλώς ή κακώς αυτή τη στιγμή είναι η κυβέρνηση της χώρας μας. Ίσως όχι η καλύτερη που έχει περάσει, αλλά είναι η κυβέρνηση της χώρας μας. Στο λίκνο της δημοκρατίας, οφείλουμε να σεβαστούμε τη γνώμη των πολλών. Οφείλουμε να τη στηρίξουμε. Αν μη τι άλλο, είμαστε υποχρεωμένοι να στηρίξουμε τη χώρα μας.

Και πως ακριβώς τη στηρίζουμε; Με τις απεργίες; Με τις φωτογραφίες των δρόμων πήχτρα στα σκουπίδια που κάνουν το γύρο του κόσμου; Με το να διαμαρτυρόμαστε ποικιλοτρόπως μόνο για τα φραγκάκια μας που θέλουμε να τα παίρνουμε χωρίς να δουλεύουμε;;;

Δηλαδή πόσο ηλίθιοι είμαστε;;; είχαμε εκλογές, ψηφίσαμε, οφείλουμε να σεβαστούμε το αποτέλεσμα. Μας αρέσει δε μας αρέσει, αυτό οφείλουμε να κάνουμε. Διαφωνούμε με χειρισμούς της κυβέρνησης. Ωραία. Μήπως ρε μήτσουλα, στο σπίτι σου δε διαφωνείς με τη γυναίκα σου; Τι κάνεις; Δεν το πίνεις με το ζουμί του;

Σταμάτα να κλαίγεσαι για τις κρατήσεις και μην πας κάθε παρασκευοσαββατοκύριακο εκδρομή. Είναι ανάγκη να πας στη Μύκονο ή τις Σπέτσες; Τράβα και στην κάτω ραχούλα που έχει η μάνα σου, ρε κοπρίτη, να σε δει από το γάμο σου με το καρακατσουλιό των βορείων προαστίων!

Πίστεψέ με, ο Ρέμος και ο Πλούταρχος δε θα σου βάλουν απουσία αν ένα Σάββατο βράδυ δεν τους ράνεις με λουλούδια γιατί θα είσαι σπίτι σου.

Δε θα σου κάνει παράπονα η κλίκα της Βουκουρεστίου αν δεν ψωνίζεις μωρή ψωνάρα κάθε μέρα και από κάποιον από αυτούς.

Βάλε και κανένα seiko  στο χέρι σου. Δείχνει και αυτό σωστά την ώρα, δεν είναι μόνο τα rolex  και τα vacheron Konstantin.

Δεν είναι μόνο η Gucci και η louis vouitton τσάντες περιωπής. Μπορείς να ζήσεις και χωρίς todd’s. Πιάσε μια hunter, την ίδια δουλειά θα κάνει. Και το δονητή σου χωράει μέσα. Όχι μόνο τα γούνινα βραχιολάκια σου!

Άντε ρε παλιοψωνάρες. Που κλαίγεστε για τις κρατήσεις, τις μειώσεις, τις απολύσεις, αλλά κάθε σαββατοκύριακο είστε στο Λονδίνο και το Ντουμπάι. Που φωνάζετε κάθε φορά που σας τσιγκλάνε αλλά δε σας νοιάζει αν το αιγαίο θα το μοιραζόμαστε με τους τούρκους, αν η Θράκη θα ανεξαρτητοποιηθεί, αν θα έχουμε νησιά ή όχι. Τι σας νοιάζει; Εσείς θα κάνετε τα μπάνια σας στα Μπαρμπέιντος.

Είμαστε μια πάμπτωχη πλέον χώρα, με πλούσιους και καρμίρηδες κατοίκους.

Σας νοιάζει το θεαθήναι και όχι η ουσία. Σας νοιάζει η τσεπούλα σας και μόνο. Σας νοιάζει αν θα πουλάτε μούρη και όχι προσωπικότητα…

Γι αυτό λέω, τι είχες Γιάννη; Ότι είχα πάντα. Δηλαδή σκατά για μυαλό!