OTAN TO MYAΛΟ ΦΥΡΑΙΝΕΙ...

Την ιδέα για την ανάρτηση αυτή, μου την έδωσε η φίλη Βερόνικα, από τη μακρινή Ισπανία. Στο ελληνικό της μπλογκ, είχε σα θέμα ιστορίες ανελκυστήρων. Και έγραψα ένα πάθημά μου.

Και το μοιράζομαι και μαζί σας.

Πριν καιρό, κανονίζω να δεξιωθώ (πως τα γράφω έτσι το άτιμο), κάτι φίλους. Γυρνώ από τη δουλειά και σταματώ πρώτα στο σούπερ μάρκετ. Αγοράζω αναψυκτικά, μπύρες, λιχουδιές και είπα να κάνω την σπεσιαλιτέ μου που είναι κοτοσαλάτα. Αγοράζω ένα μεγάλο κοτόπουλο, μερικά βάζα μαγιονέζα και μουστάρδα, βάζα με κάπαρη, με αγγουράκια τουρσί, ένα κιλό σπόρια καλαμπόκι, ένα κιλό αρακά, ένα κιλό καρότα, ένα κιλό πατάτες όλα κομμένα σε κυβάκια και διάφορα κίτρινα τυριά. Και φυσικά αυγά. Παίρνω κεριά, χαρτοπετσέτες και η αλήθεια είναι, ότι αν με αφήσεις σε σούπερ μάρκετ, μέχρι και τον πωλητή θα πάρω, και αφήνω στο ταμείο γύρω στα τριακόσια ευρώ. Βάλτε τώρα με το μυαλό σας τι πήρα. Τα πάντα. Ενημερωτικά σας λέω ότι ξαναπήγα στο σούπερ μάρκετ τρεις μήνες μετά. Μέχρι τότε, είχα πράμα στο ψυγείο και τα ντουλάπια…

Φορτώνω το γερμανούλη, πάω σπίτι, ξεφορτώνω το γερμανούλη και αρχίζω να μεταφέρω τα πράγματα στο ασανσέρ, βάζω μια βαριά σακούλα να κρατάει ανοιχτή την πόρτα και αρχίζω να γεμίζω. Τελειώνω, κλείνω την πόρτα την εξωτερική, κλείνω και τις εσωτερικές και πατάω το κουμπί. Τίποτα. Ελέγχω τις εσωτερικές πόρτες, ξαναπατάω το κομβίο. Τίποτα. Νιέντε. Νάδα.

Μου γυρνάει το μάτι! Χαλασμένο είναι πάλι, σκέφτομαι. Είχαμε και ένα εξάμηνο που το ασανσέρ δε λειτουργούσε, λέω το ξανάπιασε το γλυκί του!!!

Βγάζω τα πράγματα από το ασανσέρ, τα αραδιάζω στη σκάλα να δω τι θέλει ψυγείο, γιατί αν δεν το ξέρετε μένω στον όγδοο όροφο. Όγδοο. Το πιάσατε το υπονοούμενο υποθέτω!

Εκτός από μερικά κεριά και κάτι χαρτοπετσέτες, όλα τα άλλα ήθελαν ψυγείο. Δε βαριέσαι, λέω, ας τα ανεβάσω και αυτά. Κάνω αναδιάρθρωση των αντικειμένων, τα ξαναβάζω σε σακούλες, λιγότερες αυτή τη φορά, ενισχυμένες όμως, και ξεκινώ.

Πιάνω τέσσερις σακούλες, τις ανεβάζω στον πρώτο. Ξανακατεβαίνω, παίρνω άλλες τέσσερις και τις ανεβάζω και αυτές στον πρώτο. Ξανακατεβαίνω στο ισόγειο, παίρνω άλλες τέσσερις, τις πάω στον πρώτο και ξανακατεβαίνω για τέταρτη και τελευταία φορά και παίρνω τις τελευταίες τέσσερις για τον πρώτο. Κάθομαι δυο λεπτά, παίρνω δυνάμεις και ξεκινώ για το δεύτερο όροφο. Με τον ίδιο ρυθμό και τρόπο. Τέσσερις σακούλες τη φορά. Σκεφτείτε το αυτόν, διά τους υπόλοιπους επτά ορόφους.

Μετά καμιά ώρα, φτάνω στον όγδοο. Ανοίγω την πόρτα, βάζω τις τέσσερις πρώτες σακούλες, κατεβαίνω στον έβδομο παίρνω τις άλλες τέσσερις, τις ανεβάζω, τις βάζω μέσα. Εν τω μεταξύ, ο ιδρώτας να τρέχει, τα χέρια μου να μουδιάζουν, τα πόδια μου να τρέμουν και να αναπνέω σαν ατμομηχανή. Ξανακατεβαίνω στον έβδομο, παίρνω τις προτελευταίες τέσσερις, τις ανεβάζω στον όγδοο και τις αραδιάζω στο πάτωμα με τις άλλες οκτώ που βρίσκονταν ήδη εκεί. Την ώρα που κατεβαίνω για τις τελευταίες τέσσερις ακούω το χαρακτηριστικό ήχο που κάνει το ασανσέρ όταν πατάς το κουμπί. Κατεβαίνω και μονολογώ: «ναι ρε κακομοίρη, πάτα, πάτα, θα ανέβει. Σε βλέπω και εσένα με τα πόδια». Με αυτά και με τούτα, φτάνω στον έβδομο, έχω φορτωθεί τα τελευταία σακούλια μου, και ξαναρχίζω τον ανήφορο.

Με το που φτάνω στον όγδοο, ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ που είχε ανέβει, και βγαίνει ο σύντροφός μου από μέσα. Με κοιτά που είμαι κόκκινη, που είμαι φορτωμένη σα γαϊδούρι, που λαχανιάζω, που είμαι μούσκεμα από τον ιδρώτα και μένει άναυδος. Δε λέω τίποτα. Μπαίνω στο σπίτι, αφήνω τις σακούλες στο πάτωμα δίπλα στις άλλες δώδεκα και ξαπλώνω στο πάτωμα δίπλα στις σακούλες για να δροσιστώ από τα πλακάκια του πατώματος. Ο φίλος μου με κοιτά, και βάζει τα γέλια. Είμαι κουρασμένη, στάζω, δεν μπορώ να αναπνεύσω, έχω κράμπες στα χέρια και στα πόδια, βλέπω αστράκια και είμαι και άβολα στα πλακάκια. Μετά από κανένα πεντάλεπτο που η αναπνοή μου επανέρχεται, σηκώνομαι, κάθομαι στον καναπέ και αρχίζω και εγώ τα γέλια.

Γελάω γιατί όση ώρα ήμουν ξαπλωμένη στα πλακάκια, ξαναπαίζω την κασέτα στο μυαλό μου και διαπιστώνω ότι αντί να πατήσω το κουμπί του όγδοου ορόφου, πάταγα το ισόγειο!!!

Εντάξει, τα έχω χαμένα, αλλά παρόλα αυτά, είμαι αξιολάτρευτη!!!