8 ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ...

   18 Οκτωβρίου 1981 εκλέγεται το ΠΑΣΟΚ ως κυβερνών κόμμα της χώρας μας.

    21 Οκτωβρίου του ιδίου έτους, ο πατέρας μου έπρεπε να παρουσιαστεί στη νέα του μονάδα που είχε τον ίδιο βαθμό με το διοικητή, αλλά φυσικά δεν ήταν διοικητής αλλά τρίτος στην ιεραρχία. Ήταν η πρώτη μετάθεση της Π.Α. μετά την εκλογή του ΠΑΣΟΚ.

   Ο αρχηγός της αεροπορίας που υπέγραψε τη μετάθεση του πατέρα μου, ήταν σόι της μαμάς μου. Ήξερε τις πολιτικές μας πεποιθήσεις και το θεώρησε σωστό να πάρει έναν άνθρωπο από την οικογένειά του που τα παιδιά του ήταν στο γυμνάσιο και το λύκειο και να τον στείλει σε κάποια μονάδα στην Πελοπόννησο.

    Το επόμενο καλοκαίρι, παντρευόταν ο αδερφός της μάνας μου και φυσικά ο αρχηγός της αεροπορίας ήταν καλεσμένος με τη γυναίκα του στο χωριό μου. Τους φιλοξενούσαμε εμείς στο σπίτι μας γιατί το δικό τους ήταν ερείπιο και γιατί το δικό μας ήταν το μοναδικό σπίτι που ήταν σύγχρονο. Είχε μόνο ένα χρόνο που το είχαμε φτιάξει.

   Το Σάββατο πριν το γάμο, κάθονταν ο μπαμπάς μου με τον αρχηγό και πίνανε καφέ στη βεράντα αγναντεύοντας τη λίμνη. Εγώ διάβαζα στην κούνια.

Λέει ο αρχηγός στο μπαμπά μου: «Θανάση, ξέρεις, για τη μετάθεσή σου…»

Και ο μπαμπάς μου τον κόβει: «Κύριε αρχηγέ, τώρα εδώ είστε φιλοξενούμενος. Δε θα μιλάμε για υπηρεσιακά θέματα. Ήρθαμε να διασκεδάσουμε. Αυτά θα τα πούμε αν έρθετε κάποτε στη μονάδα.»

    Εγώ έμεινα μαλάκας. Ήταν η τέλεια ευκαιρία να πετύχουμε τη μετάθεση, είχαμε στραγγίξει οικονομικά με τα φροντιστήρια και δυο σπίτια, ένα στην Αθήνα ένα στην Πάτρα και χώρια οι βενζίνες και τα έξοδα πέρα δώθε κάθε σαββατοκύριακο.

    Ρωτώ τον μπαμπά μου όταν ο αρχηγός πήγε με τη γυναίκα του επίσκεψη σε γνωστούς του,  γιατί δεν τον άφησε να απολογηθεί και γιατί δεν το συζητούσε το θέμα μπας και καταφέρναμε να έρθει πίσω στο σπίτι μας.

  -Γιατί κορίτσι μου, εγώ τον κάλεσα να μείνει σπίτι μας για να τον εξυπηρετήσω επειδή και αυτός και η γυναίκα του είναι μαθημένοι αλλιώς. Δε θα το εκμεταλλευτώ ποτέ, είναι ανήθικο, ανίερο και κυρίως δεν ταιριάζει με τις αρχές μου. Και αυτό να σου γίνει μάθημα παιδί μου!

    Όταν χώρισα, πήγα στο μπαμπά μου και του το είπα. Αυτός πήρε το γιο μου αγκαλιά και του είπε: «παλικάρι μου, πάμε βόλτα στο Διόνυσο.» Εκεί έμενε ο αδερφός του ο εισαγγελέας. Θα μας έλεγε τι πρέπει να κάνουμε από δω και εμπρός.

   Φτάνουμε στο Διόνυσο και εκεί που εξιστορώ στο θείο τι έγινε και πως κατέληξα στην απόφαση αυτή, λέει η θεία μου: «Μόνη σου τον διάλεξες, μόνη σου επέμενες να τον πάρεις. Δεν άκουσες κανέναν, τώρα τι θες;»

    Τσατίζεται ο πατέρας μου που πάντα μίλαγε πάρα πολύ ήρεμα και υψώνει τον τόνο της φωνής του και της λέει: «Ναι, μόνη της τον πήρε, μόνη της τον διάλεξε, μόνη της πήρε και την απόφαση να τον χωρίσει. Δεν τον θέλαμε αλλά τον δεχτήκαμε. Και τώρα που το παιδί μου με έχει ανάγκη και μου απλώνει το χέρι για βοήθεια, εγώ θα του δώσω μια να πάει παρακάτω; Όχι. Είναι παιδί μου και θα το βοηθήσω. Πάμε κορίτσι μου, 150.000 δικηγόρους έχει η Αθήνα, δε θα βρούμε ένα να μας βοηθήσει!»

    Αυτός ήταν ο πατέρας μου. Αυτός ήταν ο άνθρωπος που ήταν για μένα και φίλος και μέντορας και συντροφιά. Σα σήμερα με άφησε. Σα σήμερα, για οκτώ χρόνια είμαι μόνη. Και όχι μόνο εγώ…

Δεν έχει περάσει μέρα που δε σε σκέφτηκα μπαμπά...