ΧΑΖΟΜΑΡΙΝΗ

-Γιατρέ, μπορείτε να δείτε τη μαγνητική μου;;;

Βεβαίως και θα μπορούσε να τη δει ο γιατρός, αυτή άλλωστε είναι η δουλειά του…

…αν δεν ήταν ξαπλωμένος στο φορείο και με τον ορό να πέφτει στο δεξί του χέρι και τη νοσηλεύτρια να του κάνει μια ενδομυϊκή στον αριστερό γλουτό!

Άλλο σκηνικό εντελώς εξωφρενικό.

Ο γιατρός μπαίνει στην τουαλέτα του γραφείου του να κατουρήσει. Βλέπει ο ασθενής που περιμένει απ’ έξω τον προηγούμενο να βγαίνει από το γραφείο, μπαίνει, βλέπει το γιατρό να μπαίνει στο μπάνιο του και πριν προλάβει ο γιατρός να κλείσει την πόρτα, ο ασθενής χώνει το χέρι του μέσα με μια αρμαθιά χαρτιά και του λέει:

-Γιατρέ θα μου γράψεις αυτές τις εξετάσεις στο βιβλιάριο;;;

Ώρα έξι το απόγευμα. Έρχεται 

ο συγγενής και απαιτεί να δει το διευθυντή της κλινικής που δεν έχει ένα τέταρτο που έφυγε από το νοσοκομείο. Κανονικά το ωράριο είναι ως τις τρεις. Ο γιατρός έφυγε στις έξι παρά τέταρτο γιατί κάποιος πέθανε και έπρεπε να υπογράψει τα χαρτιά. Του τηλεφωνεί. Ο άνθρωπος δεν έχει φτάσει ακόμα σπίτι του και επιστρέφει. Και ο συγγενής τι τον θέλει; Να τον ρωτήσει αν πεθάνει ο άρρωστος, θα μπορούσε το νοσοκομείο να τον κρατήσει δυο μέρες στο νεκροθάλαμο για να προλάβει να έρθει για την κηδεία  ο ανιψιός του από τη Γερμανία;

Πρωί. Έξι το πρωί. Έρχεται γιαγιά, σε ληθαργική κατάσταση. Οι συγγενείς παρακαλούν να μην την αφήσουμε να πεθάνει για να προλάβει να αλλάξει τη διαθήκη της. Σημείωση. Η γιαγιά έχει Alzheimer και είναι χωρίς επικοινωνία δυο χρόνια. Τρώει από γαστροστομία, έχει ουροκαθετήρα, είναι κλινήρης και σε σπαστικότητα εδώ και οκτώ μήνες.

Είναι Σάββατο πριν την Κυριακή του Θωμά, ώρα δύο και μισή τη νύχτα. Ξυπνούν το χειρουργό εφημερίας για να δει ένα χτύπημα στο κεφάλι. Ο γιατρός τρέχει στα επείγοντα. Βλέπει μια κύρια γύρω στα πενήντα να είναι καθιστή στην εξεταστική κλίνη και ένα νέο γύρω στα 25 να στέκεται όρθιος δίπλα της.

-Ποιος είναι ο ασθενής; Ρωτά ο γιατρός.

-Εγώ απαντά η κυρία.

-Που χτυπήσατε;

-Εδώ, λέει η κύρια και σηκώνει τη φράντζα.

Ο γιατρός βλέπει ένα καρούμπαλο μεγάλο, σα να το έχει ρουφήξει βεντούζα, στο μέτωπο.

-Πότε χτυπήσατε;

-Πριν 45 χρόνια! Απαντά η κυρία.

-Και ήρθατε σήμερα; Ρωτά ο γιατρός που έχει φορτώσει και με κόπο συγκρατεί τα νεύρα του.

-Ξέρετε, εμείς μένουμε στη Λαμία.

-Και με χελώνα ήρθατε;

Περιττό να σας πω τη συνέχεια. Καταλαβαίνετε!

Το παρακάτω περιστατικό συνέβη σε άλλο νοσοκομείο, αλλά το είδα με τα μάτια μου όταν έκανα ειδικότητα. Ασθενής έρχεται στα επείγοντα δέκα και μισή το βράδυ. Είναι φανερά 

καταθλιπτικός.  Με το που τον βλέπουν φωνάζουν τον ψυχίατρο που έτυχε να τον γνωρίζω και μπαίνω μαζί του στο εξεταστικό χώρο. Ο ασθενής ξαπλώνει στην κλίνη και ο γιατρός και εγώ καθόμαστε σε δυο σκαμπώ. Ο ασθενής αναρωτιέται μήπως τον άφησε η κοπέλα του γιατί το μόριό του είναι μικρό. Ο ψυχίατρος παίρνει μια βαθειά ανάσα, τον κοιτά και αρχίζει να του εξηγεί ότι ο κόλπος είναι τόσα εκατοστά και αν είναι τόσα δεν τίθεται θέμα αλλά και μικρότερο να είναι υπάρχουν λύσεις. Ο ασθενής ξεκουμπώνει το παντελόνι, κατεβάζει το εσώρουχο και μας δείχνει ένα πέος που φτάνει μέχρι τη μεσότητα του μηρού! Ο ψυχίατρος σηκώνεται, το κοιτά, βγάζει το γυαλί, το ξανακοιτά, κοιτά και τον ασθενή και του λέει σοβαρά. Ναι, το πρόβλημά σου αυτό είναι!

Εγώ βγήκα έξω και έσκασα στα γέλια. Περιττό να πω πως παρέλασαν όλοι να δουν το «μικροσκοπικό» μόριο του ασθενούς και να πουν τη γνώμη τους.

Νόμιζα ότι μόνο στο δικό μας νοσοκομείο οι ασθενείς είναι τόσο παράλογοι, αλλά διαπιστώνω πως παντού τα ίδια χάλια έχουν. Γιατί; Τι φταίει; Κάτι τέτοια με διαβεβαιώνουν πως όντως κάτι μας ψεκάζουν. Ίσως κάποια τοξίνη. Μάλλον Χαζομαρίνη!!!