Η ΖΩΗ ΤΡΑΒΑ ΤΗΝ ΑΝΗΦΟΡΑ

Λοιπόν, πρέπει να υπάρχει πάντα και παντού ένας μαλάκας.

Την Τετάρτη έφυγα από τη δουλειά στις εννέα και μισή το βράδυ. Το ωράριό μου ήταν από τις επτά το πρωί μέχρι τις τρεις το μεσημέρι. Είχαμε ένα θάνατο στις τέσσερις, μέχρι να κάνω ψυχολογική υποστήριξη στους συγγενείς πήγε πέντε. Μέχρι να βγάλω το πρόγραμμα του προσωπικού που για αυτό το λόγο κάθισα, πήγε έξι. Έρχεται μια γνωστή κυρία των Αθηνών, με βρίσκει εκεί, πιάνουμε λίγο την κουβέντα, πάει επτά. Πάω να φύγω. Με καλεί ένας ασθενής, μου ζητάει τη βοήθειά μου για ένα πολύ σοβαρό οικογενειακό του πρόβλημα, πάει οκτώ. Είχα φτάσει στα μισά του διαδρόμου για να πάρω το ασανσέρ για το ισόγειο και το γερμανούλη μου. Δυο βήματα πριν το ασανσέρ με φωνάζει ένας ταξίαρχος που έχω τη μάνα του άρρωστη, είναι και οικογενειακός φίλος, πάει η ώρα εννέα και μισή.

Αισίως φεύγω από τη δουλειά στις εννέα και τριάντα πέντε. Έφτασα σπίτι στις δέκα και πέντε. Νηστική, όρθια, κουρασμένη. Είχα πιει δυο καφέδες και αυτό ήταν όλη τη  μέρα.

Διψασμένη, πεινασμένη, ταλαιπωρημένη, μπαίνω στην πολυκατοικία μου και καλώ το ασανσέρ. Και δεν έρχεται. Δεν έχει καμιά ένδειξη λειτουργίας.
Και ανεβαίνω οκτώ ορόφους με τα πόδια.
Φτάνω στο σπίτι, κρύο. Κλείνω τα παράθυρα, ανάβω κλιματιστικό και γδύνομαι. Πάω να παραγγείλω κάτι για φαγητό, αλλά θυμάμαι πως δεν έχει ασανσέρ. Δε θα μου τα φέρει κανείς στον όγδοο με τα πόδια.
Μαγειρεύω. Η ώρα έχει πάει έντεκα. Τρώω, κάνω ένα ντους και πέφτω ξερή για ύπνο.

Το πρωί στις έξι και τέταρτο, το ασανσέρ λειτουργεί κανονικά. Πάω στη δουλειά.

Γυρνώ στις εφτά το βράδυ, νηστική, διψασμένη, κουρασμένη και οποία έκπληξη! Το ασανσέρ δε λειτουργεί!
Άντε μια από τα ίδια.

Την Παρασκευή το πρωί, το ασανσέρ λειτουργεί. Γυρνώ στις τέσσερις από τη δουλειά, το ασανσέρ λειτουργεί. Λειτουργεί έγραψα. Ανέβηκα σε σαράντα δευτερόλεπτα σπίτι μου.
Πέφτω για ύπνο και με ξυπνά ένας φίλος που κάτι ήθελε. Ξανακοιμάμαι. Πάει η ώρα εννέα. Σηκώνομαι, κάνω μπάνιο, λούζω μαλλιά, κάνω αποτρίχωση και αρχίζει η επιχείρηση μεταμόρφωση. Στις έντεκα μου τηλεφωνούν να κατέβω.
Καλώ το ασανσέρ, νιέντε!
Άντε κατέβα με το δωδεκάποντο οκτώ ορόφους. Ειδοποιώ και τη διαχειρίστρια. Στις τέσσερις το πρωί, επιστρέφω. Ψιλομεθυσμένη, μην πω ντίρλα, κουρασμένη, αλλού να πατώ και αλλού να βρίσκομαι. Και καλώ το ασανσέρ. Και γιατί να έρθει; Αυτό μου είπε να ξενυχτίσω και να γίνω φέσι; Και αρχίζει η ανάβαση.
Φτάνω στο δεύτερο, καλύτερα πριν φτάσω στο δεύτερο, σβήνει το φως. Πάω να ανοίξω την τσάντα μου που στα κλειδιά μου έχω φακό, χύνεται το περιεχόμενο της τσάντας στα σκαλιά. Να κατρακυλούν γυαλιά, το κραγιόν, το άρωμα, τα χαρτομάντιλα, ότι τέλος πάντων έχει μια τσάντα μέσα και να κάνουν και ένα θόρυβο!!!

Ανεβαίνω στα τυφλά, ανάβω το φως, κατεβαίνω μαζεύω την πραμάτεια μου και ξανά ανήφορος.

Φτάνω αισίως στο διαμέρισμά μου. Πρώτη φορά ζήλεψα τους μοναχούς στα μετέωρα. Αυτούς που ανεβαίνουν με το καλάθι. Ναι, αυτούς ζήλεψα…

Και επειδή η λογική λέει ότι δεν μπορεί η βλάβη να εμφανίζεται μέσα στη νύχτα, απλά ένας μαλάκας κάτι κάνει και το ασανσέρ κλειδώνει. Μου λέει ένας φίλος μου ότι κάποιος κομμουνιστής με διαβάζει και το κάνει επίτηδες! Εντάξει, το βλέπει με χιούμορ γιατί δεν ανεβαίνει αυτός 320 σκαλοπάτια.

Θέλω να πάω στο σούπερ μάρκετ. Αν γυρνώντας δεν έχει ασανσέρ; Θέλω να πάω στη μαμά μου, αλλά σκέφτομαι τον ανήφορο. Θέλω να παραγγείλω κάτι να φάω αλλά αναγκάζομαι να μαγειρεύω.

Δε θα τον πιάσω τον ηλίθιο; Θα τον πιάσω. Μαύρο θα τον κάνω! Θα βάλω ανακοίνωση όπως τότε που πήραν το χαρτί της στρατολογίας του γιου μου. Θα τον ξεφωνήσω όπως τότε.

Αν έχει λίγα τσίπα πάνω του, δε θα το ξανακάνει!