ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΑΤΕ;

Μετά μου λένε ότι είμαι ειρωνική!

Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου;

Είμαι προϊσταμένη τρία χρόνια. Η εικοσαετής εμπειρία μου στο νοσοκομείο, μου έκανε σαφές ότι όλοι από εκεί περνάμε. Έτσι, κάθε πρωί, κάνω μαθήματα στα παιδιά που είναι κάτω από εμένα. Το τι διάβασμα έχω ρίξει και ρίχνω καθημερινά, δεν το φαντάζεστε!

Μόλις τελειώσει η πρωινή παράδοση των νυχτερινών, παίρνουν τους καφέδες τους και αμέσως μετά, ανάλογα με το βαρύτερο περιστατικό που έχουμε στον όροφο, ή το πιο σπάνιο, τους ενημερώνω για τη νόσο, τις επιπλοκές, τις ιδιαιτερότητες, τι πρέπει να προσέξουμε και πως πρέπει να αντιδράσουμε. Καθημερινά αυτό το βιολί. Άσε που τα παιδιά το έμαθαν και πριν φύγω κάθε μεσημέρι, μου λένε για το θέμα που θέλουν να μάθουν περισσότερα, ώστε να διαβάσω για αυτό και να τους πως για το αντικείμενο που ζητούν. Τι να κάνω; Στα χέρια τους θα πέσουμε. Ας ξέρουν πέντε πράγματα!

Μου στέλνουν και φοιτητές της ανωτάτης νοσηλευτικής και των ΤΕΙ νοσηλευτικής για εκπαίδευση στο τμήμα μου.

Φοιτήτρια της ανωτάτης. Στο τρίτο έτος. Που έχει υποτίθεται κάνει εκπαίδευση πρακτική τουλάχιστον έξι μήνες.

Έρχεται ντυμένη, σενιαρισμένη, βαμμένη και με το μαλλί ελεύθερο που φέρνει της Φουρέιρα.

Μαζεύω όλα τα φοιτητάκια στο γραφείο. Αυτό που έχω τέλος πάντων. Τους προσφέρω καφέ, τα καλωσορίζω και τους εξηγώ τα γενικά της κλινικής. Είναι και δυο φοιτητές της ΣΑΝ, σεμνά, μετρημένα, με το μαλλί μαζεμένο. Και δυο άσχετα φοιτητάκια, το ένα αγόρι, της ανωτάτης νοσηλευτικής. Η άλλη είναι η τύπισσα, που νομίζει ότι πάει για καφέ στο DA CAPO.

Μου λένε και οι τέσσερις ότι στο ΓΝΑ έχουν ξανάρθει για εκπαίδευση άλλες δυο φορές.

Τους επισημαίνω, ότι δε με νοιάζει τι έκαναν στα άλλα τμήματα αλλά στο δικό μου, θα έρχονται με μαζεμένα μαλλιά και με ρόμπα λευκή και κουμπωμένη για να αποφεύγονται οι μεταφορές μικροβίων από άρρωστο σε άρρωστο. Και φυσικά καθαρές ρόμπες!!!

Την τελευταία μέρα που θα εκπαιδεύονταν, δηλαδή τη δέκατη μέρα, που κάθε πρωί ήταν εκεί, στο τμήμα μου, από τις εννέα το πρωί ως τη μία το μεσημέρι, χτυπάει ένα κουδούνι.

Ακόμα και εσείς που είστε άσχετοι με τα νοσοκομεία, αν ακούγατε ένα κουδούνι, θα ξέρατε ότι κάποιος χρειάζεται κάτι.

Δέκα μέρες μετά από εκπαίδευση η τύπισσα, ακούει το κουδούνι και με ρωτάει.

Τι είναι αυτός ο θόρυβος και γιατί ανάβει αυτό το κόκκινο φωτάκι;

Την κοιτώ, παίρνω το σοβαρό μου ύφος και της λέω;

Που;;; πω πω! Αυτό σημαίνει ότι στην πίσω βεράντα έχει κάτι προσγειωθεί! Τι στο διάολο μπορεί να προσγειωθεί σε βεραντούλα τόση δα;

Εν τω μεταξύ, μια νοσηλεύτρια, έχει πάει στο θάλαμο, έχει κλείσει το κουδούνι αλλά πάτησε μια φορά το κουμπί και αυτό είναι πράσινο έξω από το δωμάτιο και όχι κόκκινο.

Με ρωτά η τύπισσα.

Τώρα που είναι πράσινο, τι σημαίνει;;;

Ότι στην πίσω βεράντα προσγειώθηκε εξωγήινο διαστημόπλοιο!

Τα δικά μου παιδιά, με ακούν και έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια. Η τύπισσα που έχει αλλάξει πενήντα χρώματα, δεν έχει πιάσει ακόμα το αστείο. Τη μαζεύουν οι δικοί της και της εξηγούν και φεύγει παρεξηγημένη, δυο ώρες πριν το κανονικό.

Όχι ρε παιδιά, εσείς δε θα τη δουλεύατε;;;