… και δε μιλάω για την ταινία.
Μιλάω για τη λεπτή κόκκινη νοητή γραμμή που χωρίζει τους νοσηλευτές από τους νοσηλευόμενους.
Και μια δικιά μας, μια από τη δική μας μεριά, πέρασε στην απέναντι πλευρά.
Πάλεψε, πόνεσε, υπέφερε και τελικά υπέκυψε.
Έκλαψε, θύμωσε, προσπάθησε, προσευχήθηκε και τελικά έφυγε.
Έφυγε από τα δυο υπέροχα παιδάκια της.
Έφυγε από τον ακάματο συμπαραστάτη της, τον άντρα της.
Έφυγε από όλες εμάς τις φίλες, συναδέλφους, συμμαθήτριες.
Έφυγε για έναν κόσμο χωρίς σωληνάκια, φάρμακα, πόνους, δύσπνοιες.
Έφυγε και μαζί της έφυγε το χαμόγελό της, η ζεστασιά της, το παρηγορητικό βλέμμα της.
Και εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να χαμογελάμε για τα μικρά της…
Υπέφερες μετεγχειρητικούς πόνους, θεραπείες, ναυτίες, εμμέτους, δύσπνοιες.
Ακόμα και το καλοκαίρι που είχε μείνει μόνο το γαλάζιο βλέμμα σου για να θυμίζει την αγέρωχη και πονόψυχη προϊσταμένη του τεχνητού νεφρού, η ελπίδα, η προσευχή και το χαμόγελο δε σου έλειψαν.
Εμάς θα μας λείψει όμως τώρα. Περισσότερο θα λείψει στα παιδάκια σου, στον άντρα σου, στους άμεσους συνεργάτες σου.
Εμείς θα μείνουμε με την ανάμνησή σου. Με τα διάφανα μάτια και το πλατύ χαμόγελο…
Πάλεψες γενναία αλλά μάταια.
Καλό ταξίδι Χρυσούλα. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει…
Καλό ταξίδι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό της δρόμο......
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν χάνεις ένα συνάδελφο, μερικές φορές πονάει πιο πολύ από το να χάνεις ένα συγγενή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα θυμάσαι το γαλάζιο βλέμμα της...
Hfaistiwnas
ΑπάντησηΔιαγραφήστο νοσοκομείο, έχει πέσει σιωπή...
Μάγισσα Κίρκη
ΑπάντησηΔιαγραφήεσύ μη διαβάζεις τέτοια στην κατάστασή σου.
τι κάνει ο μπέμπουρας;;; (κατά το μπάμπουρας)
Γαμάει και Δέρνει
ΑπάντησηΔιαγραφήτην είχα ασθενή το καλοκαίρι και είχα πει στα παιδιά ότι στο τμήμα με ενδιαφέρει να μην της λείψει τίποτα. για μένα μόνο αυτή η ασθενής υπήρχε. πήγαινα το πρωί, καθόμουν μαζί της, το μεσημέρι της κρατούσα συντροφιά μεχρι να επιστρέψει ο άντρας τηςπου πήγαινε να φάει σπιτι με τα παιδιά και όταν επέστρεφε έφευγα. κάναμε σχέδια για να πάμε στη λευκάδα μαζί το καλοκαίρι το επόμενο...
άστα ρε κοπελιά. χώμα έγινα. ευτυχώς δεν πήγα στην κηδεία γιατί θα γύρναγα με κατάθλιψη.
Να την θυμούνται εκείνοι που την αγαπούσαν κι έτσι να ζει μέσα τους. Ο κάθε ένας άνθρωπος είναι πλούτος για τον κόσμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήthinks
ΑπάντησηΔιαγραφήεμείς δημήτρη πάθαμε μεγάλο σοκ.
όσο καιρό ήταν άρρωστη, ελπίζαμε. το ίδιο και εκείνη.
τώρα...
ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΟΡΓΙΚΟΤΗΤΑ, ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΤΟ 1980!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΤΟ 401 Σ Ν, ΜΙΑ ΝΟΣΟΚΟΜΑ ΣΑΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΕΡΕΖΑ ΜΕ ΠΡΟΣΕΞΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΜΑΝΑ! ΝΟΣΗΛΕΥΟΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΙΛΑΡΑ ΚΑΙ ΟΞΙΑ ΠΥΩΔΗ ΑΜΥΓΔΑΛΙΤΙΔΑ! Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΚΑΛΑ ΟΠΟΥ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΕ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΤΗΝ ΘΥΜΑΜΑΙ.
ΧΡΗΣΤΟΣ
Ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήτι νόμισες; όλες οι συναδέλφισσες είναι το ίδιο καλές και στοργικές. για όλες μας, ειδικά οι στρατευμένοι νέοι, είναι σαν παιδιά μας.
Αχ βρε Ρια μου!!
ΑπάντησηΔιαγραφήτι να πω τα λόγια είναι περιττά αυτές τις ώρες.............
καλο σου βράδυ
υγ σε έπαιρνα τηλ να σου πω τα δικά μου, αλλά γάματα είναι τρίχες μπροστά σε τούτα...
τα φιλιά μου...
ΦΟΥΛΗ
ΑπάντησηΔιαγραφήάστα φούλη, έγινα χώμα.
δεν το άκουσα το τηλέφωνο. έχω πυρετό και κοιμόμουν. αλλά η επόμενη δόση αντιβίοσης είναι στις δυο τη νύχτα, οπότε πάρε όποτε μπορείς. δε θα κοιμάμαι...
Καλό ταξίδι, τι άλλο να πει κανείς;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι υπομονή και στήριξη σ'αυτούς που μείνανε πίσω.
KitsosMitsos
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν είμαι σε ψυχολογική θέση να υποστηρίξω τους οικείους της, αισθάνομαι πολύ μικρή!
ΡΙΑ Η ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΝΟΣΟΚΟΜΑ, ΔΕΝ ΕΜΠΑΙΝΕ ΣΤΟΝ ΛΟΙΜΩΔΩΝ ΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ! ΑΠΟ ΕΞΩ ΦΩΝΑΖΕ ΑΝ ΖΩ Η ΠΕΘΑΝΑ! ΜΗ ΜΕ ΠΡΟΚΑΛΕΙΣ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήαν είχες ανεμοβλογιά, καλά έκανε.
δεν πέθανε κανένας από ανεμοβλογιά ή μαγουλάδες τους τελευταίους πέντε αιώνες
Ο Πόνος είναι Οικείος, και Ναί. Στέκεται κανείς με Σεβασμό..
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΤΕΤΟΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ! ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ, ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧΡΗΣΤΟΣ
Ρεγγίνα
ΑπάντησηΔιαγραφή... και άφωνος επίσης.
Ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήτι περίμενες δηλαδή, να κατηγορήσω συνάδελφο; μήπως στο λοιμωδών είχες ένα βαρύ νόσημα; μην τρελλαθούμε, δε θα ισωπεδώσουμε τα πάντα!