ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ, μέρος 1ο

Επειδή και εγώ δεν είμαι ή τουλάχιστον δεν ήμουν, τέλεια από την πρώτη μέρα που πάτησα το κομψότατο και πανέμορφο ποδαράκι μου στο νοσοκομείο, θα σας εκμυστηρευτώ μερικά από τα κουφά που έχω κάνει στη νοσηλευτική μου καριέρα.

Μαθήτρια στη σχολή, στο δεύτερο έτος. Εκπαίδευση στο νοσοκομείο ΣΩΤΗΡΙΑ στη β’ πνευμονολογική κλινική. Εγώ με μια άλλη συμμαθήτρια κάνουμε τη νοσηλεία των φαρμάκων που δίνονται per os. Έχω το δίσκο με τα φάρμακα και μια καρτέλα με τα ονόματα και τα φάρμακα στο χέρι.

Μπαίνουμε στον τελευταίο θάλαμο. Καλημερίζω και ρωτάω το όνομα. Ο κύριος Μανιαδάκης;;; Εδώ εδώ μου λέει ο ασθενής δίπλα στο παράθυρο. Κοιτάω την καρτέλα, βλέπω ότι παίρνει 15cc bisolvon, παίρνω ένα ποτηράκι, βάζω το φάρμακο, του το δίνω, το παίρνει, το πίνει και κοιτάω αν ο άλλος ασθενής παίρνει το κάτι τις του, βλέπω ότι στο συγκεκριμένο θάλαμο, μόνο ένας ασθενής παίρνει νοσηλεία στις δέκα το πρωί, και ξεκινώ για την πόρτα. Πριν βγω έξω, μου λέει ο άλλος ασθενής. Εγώ δεν παίρνω τίποτα τέτοια ώρα; Πως λέγεστε; Τον ρωτάω. Μανιαδάκης, μου λέει. Ξεροκαταπίνω, δε λέω τίποτα, κοιτάω την καρτέλα μπροστά στο κρεββάτι του τύπου που του έδωσα το φάρμακο και ο τύπος λέγεται Παρασκευοπουλος, ακόμα θυμάμαι τα ονόματα. Ψύχραιμα, του λέω, παραλίγο να σας ξεχάσω κύριε Μανιαδάκη. Του δίνω τα 15cc bisolvon και βγαίνω από το θάλαμο και κλείνω την πόρτα.

Και λιποθυμώ. Πέφτει ο δίσκος, κάνει ένα διαολεμένο θόρυβο, τρέχει η εκπαιδεύτρια και με συνεφέρει, γιατί η καημένη επέβλεπε τις μαθήτριες που κάνανε τα ενδοφλέβια.

Συνέρχομαι και αρχίζω το θρήνο. Σκότωσα άνθρωπο! Έδωσα λάθος φάρμακο σε λάθος άνθρωπο! Η άλλη συμμαθήτρια που ήταν μαζί μου, εξηγεί τι έγινε, και αυτή κατάχλωμη, αλλά πολύ πιο ψύχραιμη. Της εξηγεί ότι ο Παρασκευόπουλος απάντησε όταν ζητήσαμε το Μανιαδάκη και του δώσαμε το φάρμακο. Μετά ο Μανιαδάκης ζήτησε το δικό του και πως αντέδρασα και πως έκλεισα την πόρτα και πως ταβλαρώθηκα.

Βάζει τα γέλια η εκπαιδεύτρια, προσπαθεί να φανεί σοβαρή, μας εξηγεί τι ακριβώς φάρμακο ήταν το bisolvon και γιατί δεν ήταν για λιποθυμία το λάθος, αρχίζει και λίγο τις υποδείξεις ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικές και να μη βασιζόμαστε στα λεγόμενα των ασθενών αλλά στα ίδια μας τα μάτια, και αυτό, και εκείνο, και το άλλο. Εγώ, πάλι κάτω που συνειδητοποιώ ότι ναι μεν έδωσα λάθος φάρμακο σε λάθος ασθενή και εντάξει, δεν έγινε και κάτι, αλλά αν δεν ήταν αυτό το φάρμακο αλλά κάποιο άλλο, μπορεί να τον είχα στείλει τον άνθρωπο να συναντήσει το δημιουργό του.

Με βουτάει η εκπαιδεύτρια, γυρνάμε στη σχολή με ταξί, με αρχίζουν στις εξετάσεις, και που να τολμήσω να μαρτυρήσω ότι λιποθύμησα από το φόβο μου και τις τύψεις μου για το λάθος…

Έκτοτε, μπορεί να έχω κάνει εκατομμύρια λάθη, που δεν κάνω, αλλά λάθος φάρμακο σε λάθος ασθενή, δεν έχω δώσει ποτέ ξανά. Τσεκάρω και ξανατσεκάρω εκατό φορές. Χίλια άλλα λάθη μπορεί να κάνω, εκτός από αυτό!