ΓΕΝΕΤΕΙΡΑ, ΗΜΕΡΑ ΣΑΒΒΑΤΟ

Και ξημερώνει ο θεός το Σάββατο και η μαύρη η Ρία σηκώθηκε στις έξι το πρωί. Χωρίς ξυπνητήρι, χωρίς κινητό, χωρίς τηλεφωνήματα από τη δουλειά. Στις έξι.

Λες και θα άρμεγα τα πρόβατα…

Εννοείται πως πάλι έφαγα τον άμπακο. Αυγά από κότες αλανιάρες, πίτες φρεσκοψημένες. Κέικ της ώρας και καφέ ζεστό ζεστό και να το φτιάχνουν και άλλοι. Μπέηκα πέρασα όσον αφορά την περιποίηση.

Αλλά ο καιρός μας τα είχε χεσμένα. Για την ακρίβεια κατουρημένα. Από το βράδυ της Παρασκευής ο ουρανός κατουρούσε. Ούτε προστάτη να είχε.

Το βράδυ έβρεχε τόσο που νόμιζα πως θα βγάλω βρύα και λειχήνες…

Η ώρα με τη βροχή δεν περνούσε. Και έπρεπε να πάω και στην Καρδίτσα να πάρω τα αρτίδια μετά τις δέκα το πρωί.

Στις εννέα ξεκίνησα 

σιγά σιγά για την πόλη να ξανακατέβω το βουνό. Με τη βροχή όμως, που έπεφτε καταρρακτωδώς, δεν έβλεπα πάνω από δέκα μέτρα και οδηγούσα πολύ προσεκτικά. Στις δέκα ήμουν έξω από κομμωτήριο. Δεν ξέρω πως έφτασα εκεί, ως συνήθως είχα χαθεί, αλλά αφού ήμουν εκεί, κορνάρισα στην κομμώτρια. Και ως εκ θαύματος, ξεπαρκάρει κάποιος ακριβώς μπροστά από την πόρτα του κομμωτηρίου…

Δεν ήταν αυτό σημάδι; Ήταν. Και παρκάρω στη θέση του και πάω κομμωτήριο. Με έλουσε, με χτένισε η κοπέλα, με ξαναέκανε μια θεά και έφυγα. Πήρα τα αρτίδια και ξανάρχισα να ανεβαίνω το βουνό.

Και ξανά τρελή βροχή. Και πάω στο χωριό.

Η θεία είχε μαγειρεμένα. Φάγαμε, ήπιαμε και το μπρούσκο μας και ένιωσα μια γλυκιά υπνηλία. Πάω να μπω στο δωμάτιό μου και να ένα τέρας τόοοοοοοοσο

μέσα στο δωμάτιό μου. Βάζω τις φωνές. Έρχεται η θεία. Σκοτώνει το τέρας. Σαρανταποδαρούσα ήταν τεραστίων διαστάσεων. Μπορεί και δύο εκατοστά να ήταν!

Ξαπλώνω. Κοιμάμαι. Αρχίζουν τα τηλέφωνα από τη δουλειά. Τα τηλέφωνα από Καρδίτσα για νέες ομιλίες. Από τους Σοφάδες για βόλτα το βράδυ. Και κοιμήθηκα λίγο και με διακοπές.

Ξυπνώ για τα καλά. Πάω να σηκωθώ, αλλά φαίνεται πως είχε πέσει σύρμα στις σαρανταποδαρούσες πως είμαι νοστιμούλα και ήταν άλλη μια στον τοίχο μου. Φωνάζω πάλι αλλά κανείς δεν ανταποκρίθηκε. Με την ψυχή στο στόμα, βάζω παντόφλες και πάω στο σαλόνι. Η θεία άφαντη. Την παίρνω στο κινητό, το κινητό στο τζάκι επάνω. Και έξω να ρίχνει καρέκλες!

Κλείνω την πόρτα του 

δωματίου μου και περιμένω στο σαλόνι με το ένα πόδι έτοιμο να την κοπανήσω για έξω αν εμφανιστεί άλλο τέρας.

Σε καμιά ώρα έρχεται και η θεία. Είχε πάει να μαζέψει χόρτα. Με τη βροχή. Με το κρύο. Με τον αέρα. Μυαλό δεν έχει αυτή η γυναίκα. Της τα χώνω που δεν προσέχει τον εαυτό της. Της τα χώνω που με άφησε και κινδυνεύω να με φάνε εμένα την ντελικάτη οι σαρανταποδαρούσες ως μεζέ!

Σκοτώνει και αυτό το τέρας. Καθαρίζει τα χόρτα, μαγειρεύει, καθόμαστε στο τραπέζι και το κινητό να βαράει συνέχεια. Και μεταξύ λουκάνικου, μπρούσκου και κινητού, ρίχνω το μπρούσκο στο τραπεζομάντιλο. Και πάει η ψυχή μου στην κούλουρη. Γιατί όταν πέθανε η γιαγιά μου, όταν πέθανε ο θείος μου, όταν πέθανε  η ξαδέρφη μου, είχα ρίξει στο τραπεζομάντιλο κόκκινο κρασί. Κατατρόμαξα…

Τριάντα τηλέφωνα έκανα στο γιο μου μέχρι να γυρίσει σπίτι. Με σιχάθηκε το παιδί. Το ότι δε με έβρισε οφείλεται στο ότι έχει πάρει αρχές. Αλλιώς, ένα γαμοσταυρίδι θα το έτρωγα, δεν υπήρχε περίπτωση να το γλιτώσω.

Στις τρεις τη νύχτα που το παιδί γύρισε σπίτι, εδέησα να ξαπλώσω. Ξύπνησα τη θεία να ελέγξει το δωμάτιο και έπεσα για ύπνο.

Αλλά… τι ώρα ξύπνησα; Εεεε; Τι ώρα; Έξι και μισή. Ναι σηκώθηκα έξι και μισή!!! Είδα το ρολόι και γύρισα πλευρά. Αλλά φευ… δε νύσταζα. Και σηκώθηκα.

Η Κυριακή σε άλλη ανάρτηση…