ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

Το περασμένο Σάββατο το βράδυ, πέθανε η μητέρα της καλύτερής μου φίλης.

Έφυγε ήρεμα σαν πουλάκι. Υπέφερε χρόνια και ήταν ζωντανή από τις προσπάθειες της φίλης μου και την περιποίηση μιας γεωργιανής.

Παρόλο που η φίλη μου ήξερε πως η μαμά της είχε κουραστεί να πονά, να μην κοιμάται, να είναι χώρια από το σύζυγό της που δεν της είχαν πει πως είχε πεθάνει εδώ και πέντε χρόνια, δεν μπορούσε να αποδεχτεί την κατάσταση. Την ώρα που σταμάτησε να βγάζει ούρα, της έβαλε ένα abbocath και της είπε, μανούλα ξέρω πως θέλεις να φύγεις, αλλά και εγώ πρέπει να κάνω αυτό που ξέρω και πρέπει να κάνω. Δε θα σε αφήσω να φύγεις αμαχητί…

Αλλά ήταν ένας άνισος αγώνας και η κυρία Λέλα, έφυγε.

Όλο το Σάββατο τη νύχτα την περάσαμε στο τηλέφωνο να την παρηγορώ. Ο άντρας της και τα παιδιά της κοιμόνταν. Με το ζόρι την έπεισα να κοιμηθεί στις έξι και μισή το πρωί. Στις οκτώμισι, μου έστειλε μήνυμα όταν ξυπνήσω να της τηλεφωνήσω. Και έτσι πήγε και η Κυριακή ολόκληρη.

Τη Δευτέρα ήταν η κηδεία. 

Το πρωί ήμουν στη δουλειά. Στις δέκα με παίρνει στο τηλέφωνο και βάζει τα κλάματα. Το πρώτο σοκ  δεν της επέτρεψε να κλάψει. Και όταν έφθασε η ώρα για να ντυθεί για την κηδεία, λύγισε. Και την άφησα να κλαίει όσο ντυνόμουν και εγώ στο γραφείο μου. Μόλις έφτασε η ώρα να πάρει το αυτοκίνητο για το νεκροταφείο, της είπα πως μπορώ να την κάνω να σταματήσει το κλάμα.

Δεν μπορείς φιλενάδα, μου είπε.

Ναι μπορώ, επέμενα.

Πες μου, με παρακάλεσε.

Σκοτώθηκε το μικρό το παιδί του Κ.Τ., αύριο το πρωί είναι η κηδεία. Ήταν 17 ετών. Πέρασε με το μηχανάκι του ένα κόκκινο φανάρι και ένα αυτοκίνητο τον παρέσυρε.

Και έπαψε να κλαίει.

Ο Κ. Τ. ήταν πολύ πολύ καλός μου φίλος. Είχε τέσσερα παιδιά. Γι αυτά τα παιδιά ζούσε. Ειδικά το Λευτεράκη, τον είχε πολύ μεγάλη αδυναμία. Ήταν το στερνοπούλι του. Και έφυγε.

Του τηλεφώνησα να τον συλλυπηθώ. Τι να πεις σε έναν άνθρωπο που χάνει το παιδί του ξαφνικά; Που σου λέει με σπαραγμό, Ρια μου, στράγγιξα από ζωή… ότι είχα να δώσω το έδωσα. Δεν έχω τίποτα πια…

Τι να πεις σε έναν άνθρωπο που σου λέει ότι δεν ήταν κηδεία, γάμος ήταν, πλήρωσα δυο γάμους αλλά σαν το γάμο που έκανα σήμερα δε χάρηκα κανέναν άλλο…

Τι να πεις σε έναν πατέρα που για τα παιδιά του ανέπνεε και τώρα του στέρησαν τον αέρα;

Το πρώτο βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καθόλου.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει Λευτεράκη…