ΓΕΝΕΤΕΙΡΑ ΜΕΡΟΣ ΒΟΥ

Ξυπνάω που λέτε στα όρη τα άγρια βουνά στις πέντε και τέταρτο το πρωί της Παρασκευής.

Με το που απλώνω το πόδι μου να βρει το πασούμι μου, με τακούνι βέβαια, μη φανταστείτε τίποτα άλλο, νιώθω ένα πολικό  ψύχος μεταξύ πασουμίου και κολάν.

Μπρρρρρ, κάνω και κοιτώ το καλοριφέρ. Ήταν στους 23 βαθμούς και λειτουργούσε κανονικά.

Ε, λέω, είμαι από τα σκεπάσματα ζεστή και για αυτό μου φαίνεται τόσο κρύο. Είμαι και άμαθη σε τόσο υψόμετρο και τόσο κρύο, θα μου περάσει μόλις πιω ένα καφεδάκι καυτό καυτό!

Αμ δε. Ένα κουβά καφέ ήπια, αλλά ένιωθα σαν καμήλα στο βόρειο πόλο.

Ντύνομαι ζεστά και κατεβαίνω στο σαλόνι. Εκεί η θεία μόλις με είδε έφτιαξε δυο αυγουλάκια μάτια, έκοψε δυο κομμάτια κέικ, έψησε ένα κομματάκι λουκάνικο, έβγαλε τυροπιτάκια και λαχανοπιτάκια και μου τα έβαλε σε ένα πιάτο στο τραπέζι μπροστά από το τζάκι.

Καλά, ας πούμε πως εγώ 

είχα χορτάσει ύπνο και ξύπνησα από τα άγρια χαράματα. Αυτή; Που είχε και έτοιμα του κόσμου τα καλά; Είχε ξυπνήσει από τις τέσσερις για να φτιάξει φρέσκο κέικ και τυροπιτάκια για να με περιποιηθεί. Ούτε η  μάνα μου τόσο κανάκεμα δε μου κάνει.

Μου άναψε και το τζάκι και από μπροστά είχα ένα λουκούλλειο πρωινό και από πίσω το τζάκι να με ζεσταίνει.

Αυτό για όσους λένε τις νεχωρίτισσες καψο@$#ες!

Ήπια και δυο κούπες καφέ και στυλώθηκα. Ωραία λέω, τώρα θα ξεκουραστώ στο χωριό.

Αμ δε!

Η θεία είπε στην άλλη αδερφή της μαμάς μου πως είχα έρθει. Πως έγινε αυτό δεν κατάλαβα. Με το πνεύμα συνεννοηθήκανε;

Έπρεπε να πάω να υποβάλλω τα σέβη μου και στην έτερη αδελφή της μαμάς μου. Και πήγα. Και εκεί καφέ, γλυκό του κουταλιού, πίτες και πάει λέγοντας…

Με το φαΐ που έκανα, η ώρα είχε φτάσει αισίως έντεκα παρά. Έπρεπε να πάω στην Καρδίτσα να πληρώσω το ΦΑΠ για το 11, το 12 και το 13! Φεύγω του σκοτωμού να πάω στην πόλη. Θα έπαιρνα και κάτι άρτους για να μοιράσουμε την Κυριακή που θα επιστρέφαμε την εικόνα της Παναγίας στο μοναστήρι της περιοχής μας.

Φτάνω στην πόλη, χάνομαι, βρίσκω κάπου ένα πάρκινγκ, αφήνω το αυτοκίνητό μου και ξεκινώ να βρω μια τράπεζα να πληρώσω. Δρόμο παίρνω, δρομο αφήνω, σε όλες τις τράπεζες ουρές μέχρι έξω. Και ενώ περιμένω σε μια τη στιγμή που νόμιζα πως δε θα έβρισκα άλλη, με φωνάζει μια κυρία. Ως εκ θαύματος τη θυμήθηκα γιατί ένα πρόβλημα με τις φυσιογνωμίες το έχω…

Αγκαλιές φιλιά, παρηγορητικά λόγια γιατί είχε χάσει πρόσφατα τον αδερφό της και αποχαιρετιζόμαστε.

Εγώ είμαι έτοιμη να πάρω 

τα αρτίδια και να φύγω αφού πρώτα βρω το αυτοκίνητο γιατί με τόσες στροφές που είχα κάνει στην πόλη, δε θα το έβρισκα.

Και όπως ψάχνω για το αυτοκίνητο, βλέπω μια τράπεζα άδεια. Εντελώς άδεια. Δεν την έκλεψα, απλά πλήρωσα τα ΕΤΑΚ και συνέχισα το ψάξιμο για το αυτοκίνητο. Θυμόμουν ένα φαρμακείο εκεί κοντά στο πάρκινγκ. Βάζω τα σημάδια μου, τι να κάνω.

Και εκεί που κάνω κύκλους και ντρέπομαι να ρωτήσω έναν περαστικό, ακούω να με φωνάζουν. Κοιτώ, η κυρία που είχα δει πριν στην τράπεζα και τη θυμόμουν. Επιμένει να πάμε για καφέ. Και πάμε αφού πρώτα με πήγε στο φαρμακείο. Παρεμπιπτόντως, ο φαρμακοποιός είχε προσφορά σε κάτι ωραιότατες κρέμες, πήρα μια προσώπου με δώρο την κρέμα ματιών και πολύ το χάρηκα.

Πάμε για καφέ με τη φίλη μου. Εκεί μας την πέφτουν δυο τύποι που κάθονταν στα διπλανά τραπεζάκια. Ερωτιάρηδες είμαστε οι καρδιτσιώτες!

Πληρώνουμε, με γνώρισε και ο σερβιτόρος, όχι γιατί με ήξερε άκουσε που είπα πως είμαι από το Νεοχώρι και για το  γιοκαρίνι  μου με το όνομά του και ήξερε το βλαστάρι μου. Και πάω να πάρω τα αρτίδια.

Αλλά δε μας τα είχαν φτιάξει. Είχε γίνει λάθος. Το Σάββατο μετά τις εννέα να πάω να τα πάρω μου είπαν. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι…

Τηλεφωνώ στη θεία της λέω τα χαμπέρια και γίνεται και αυτή έξω φρενών.

Πηγαίνω με τη φίλη μου στο σπίτι της. Μόνη της ήταν, ήθελε να με περιποιηθεί, με περιποιήθηκε και κατά τις έξι φεύγω για το χωριό. Παίρνω στο δρόμο και μερικά λουκανικάκια και φτάνω στη θεία στις εφτά. Είχε φτιάξει ένα φαγητό τέλειο. Καιρό είχα να φάω τόσο νόστιμο φαγητό. Εμ, άμα περίμενα από τα ντελίβερι τέτοια ποιότητα…

Και αρχίζει η βροχή. Πολύ βροχή όμως. Δυνατή και ενοχλητική. Και κρύο. Πολύ κρύο ρε παιδιά.

Κάνω ένα καυτό μπάνιο για να συνέλθω, ανάβω φουλ το καλοριφέρ στο δωμάτιό μου και την αράζω στο τζάκι μπροστά να ζεστάνω το κοκαλάκι μου. Μετά από καμιά ώρα πάω για ύπνο, ανοίγω την τηλεόραση αλλά έδειχνε με διακοπές. Τσατίστηκα, διάβασα ένα βιβλίο και στις τρεις που άρχισε κάπως να ζεσταίνει το δωμάτιο, κοιμήθηκα.

Ξύπνησα το Σάββατο στις έξι το πρωί. Έλεος. Πέντε μέρες εκτός εργασίας και την κάθε μέρα ξύπναγα από τα χαράματα. Και χωρίς ξυπνητήρι. Μιλάμε μου έσπαγαν τα νεύρα μόλις έβλεπα το ρολόι μου…

Αλλά για το Σάββατο θα σας πω άλλη μέρα!