ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΓΕΝΕΤΕΙΡΑ

Όπως ήδη προανέφερα, θα πήγαινα στα πάτρια εδάφη για να κάνω μια διαλεξούλα.

Και πήγα. Αλλά πως πήγα.

Πάρτε χαρτομάντηλα για τα δάκρυα, πάτε και για κατούρημα γιατί από τα γέλια θα κατουρηθείτε, είναι σίγουρο!

Όπως πάντα όταν έχω ταξίδι, ξεκινώ πρωί. Το ίδιο έκανα και αυτή τη φορά.

Ξύπνησα στις τέσσερις και μισή. Λογικά στις πέντε θα κλείδωνα την εξώπορτα της πολυκατοικίας και θα πήγαινα στο καλό.

Αλλά αυτή τη φορά, στις πέντε ήμουν στην τουαλέτα γιατί με είχε πιάσει κόψιμο.

Και έτσι έφυγα στις πέντε και μισή. Μισή ώρα καθυστέρηση ήδη.

Αφού είχα γεμίσει το ρεζερβουάρ από την προηγουμένη, είπα να φύγω από το κέντρο αντί να πάω ως συνήθως από την Πειραιώς και να βγω, δεν ξέρω πως τον λένε αυτόν το δρόμο που είναι μια ευθεία, και σε βγάζει κατευθείαν έξω από τις Αθήναις.

Αλλά είπα να πάω από το κέντρο. Και πήγα. Τα είδα όλα. Έκανα μισή ώρα να βγω. Όλο φανάρια. Με πιάσανε όλα. Μα όλα!

Έξι και τέσσερα λεπτά, 

ήμουν στα πρώτα διόδια. Αυτά είναι τριάντα χιλιόμετρα από το κέντρο. Στις έξι και τριάντα τέσσερα ήμουν στο 104 χιλιόμετρο. Καταλαβαίνεται με τι ταχύτητα πήγαινα. Δεν οδηγούσα, πετούσα χαμηλά.

Μόλις πέρασα τα πρώτα διόδια, διαπιστώνω μαύρο σκοτάδι. Πίσσα, κατράμι. Λόγω κρίσης, τα φώτα στο δρόμο είναι σβηστά. Και έβαλα και εγώ τη μεγάλη σκάλα και πήγαινα. Φώτα σε όλο το δρόμο είχε μόνο πέντε στύλους πριν τα διόδια και πέντε μετά. Decadence!!!

Στο δρόμο είχα παρέα μια λέξους. Με περνούσε, την περνούσα και κάναμε το ταξίδι λίγο διασκεδαστικό. Μετά ο νονός της νύχτας έκοψε και πήγαινε με πενήντα και εγώ εξαφανίστηκα.

Στις επτά και μισή ήμουν μερικά χιλιόμετρα έξω από τη Λαμία. Και εκεί άρχισε να ξημερώνει.

Και βλέπω τα χιόνια. Εκεί κόλωσα παιδιά. όλα τα βουνά είχαν άσπρα σκουφάκια. Τρελλάθηκα. Αν έχει χιόνια στο Δομοκό, θα πρέπει να γυρίσω πίσω, να πάω από Λάρισα και να αργήσω να φτάσω στην Καρδίτσα και να πάω στο κομμωτήριο.

Παίρνω τηλέφωνο τη μαμά μου στην αθήνα. Δεν έχει χιόνια μου λέει.

Αρχίζω να ανεβαίνω στο Δομοκό. Κρύο, και των γονέων. Σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο και βγαίνοντας να πάω στην τουαλέτα, πάτησα το πόδι μου στο δρόμο και π ά γ ω σ α ! μιλάμε τα είδα όλα! Κρύο, πολύ κρύο…

Φτάνω στη γενέτειρα, τι γενέτειρα, στην Αθήνα γεννήθηκα, αλλά ας πούμε γενέτειρα γιατί έχω τα εκλογικά μου δικαιώματα στις εξωτικές καρδιτσίους νήσους.

Οκτώ και μισή, είμαι έξω από το κομμωτήριο, κορνάρω στην κομμώτρια, με χαιρετάει και ψάχνω να παρκάρω. Και … χάνομαι. Ω ναι, χάθηκα. Κάποια στιγμή πήγαινα σε ένα δρόμο που με έβγαλε έξω από την πόλη. Σταματώ έναν παππού σε ποδήλατο, που πάει ο δρόμος; Τον ρωτώ. Στο Μουζάκι μου λέει. Και ξαναγυρνώ στην πόλη. Χάνομαι ολίγον τι, φτάνω στο κομμωτήριο στις εννέα και μισή.

-Που ήσουν; Με ρωτά η κομμώτρια.

-Θα σου πω αν δε με μουτζώσεις. Της απάντησα.

-Πήγες στα Χόντος. Μου λέει η γυναίκα.

-Όχι καλέ! Χάθηκα της λέω και το έφαγα το φάσκελο!

Με κάνει μια θεά και στις δέκα 

και δέκα πήγα στο κέντρο που θα έκανα την ομιλία. Πολύ ωραία ήταν, τους άρεσα, μου άρεσαν, δε με αφήνανε να φύγω. Μου προσφέρανε μια φοβερή ανθοδέσμη, μου κάνανε πολύ όμορφα δώρα και αισίως στις επτά το βράδυ έφυγα για το χωριό.

Σκοτάδι, αγριεύτηκα γιατί δεν περνούσαν αυτοκίνητα, ένα εκκλησάκι το πέρασα για άντρα με καπαρντίνα και κατατρόμαξα. Έβαλα δυνατά τη μουσική και μέχρι να φτάσω τραγουδούσα μόνη μου για να μη φοβάμαι.

Έφτασα στη θεία. Με περίμενε. Μου είχε φτιάξει πέστροφα τηγανητή με καλαμποκάλευρο. Λουκούμι.

Και έφαγα. Και εγώ όταν τρώω, μετά θέλω να ναρκώσω το βόα μου. Και τον νάρκωσα. Έπεσα για ύπνο στις εννέα και ξύπνησα στις πέντε και τέταρτο.

Στην Αθήνα για να ξυπνήσω πρέπει να μου ρίξουν κουβά με παγάκια μπας και σηκωθώ. Εδώ το μάτι μόνο του άνοιξε στις πέντε και τέταρτο. Να τρελαίνεσαι!!!

Αυτά για την πρώτη μέρα. Τα υπόλοιπα σε άλλη ανάρτηση.

Πατσελούι!