ΜΗΝΥΜΑ

Προς τον ανώνυμο σχολιαστή που από τον Ιούνιο με βρίζει και με  απειλεί.

«Κοριτσάκι μου, δεν πας μια βόλτα να ξελαμπικάρεις; Δεν τα έχω με τον γκόμενό σου, δεν ασχολούμαι μαζί σου, δεν ξέρω ποια είσαι και δε με ενδιαφέρεις. Αν το πρόβλημά σου είναι πως δεν έχεις ζωή, λυπάμαι, αλλά δε σου φταίω εγώ. Άντε το κουβαδάκι σου και σε άλλη παραλία! Αν και το καλύτερο για τη περίπτωσή σου είναι ένας καλός ψυχίατρος και δίγραμμες συνταγές…»

Θα σας παραθέσω κάποια από τα σχόλια που μου αφήνει και διαγράφω, γιατί από μυαλό φυραίνει, είναι γεγονός.

Και επειδή οι άντρες δεν είναι κατίνες, σίγουρα πρόκειται για γυναίκα.

Τώρα τελευταία, το παίζει και εισαγγελέας. Απειλεί εμένα, τους σχολιαστές, όσους έχω στο μπλογκρόλ…

Θα σας δείξω τα πρώτα σχόλια. Τα τελευταία τα έδωσα στο θείο μου τον εισαγγελέα!

Ανώνυμος10 Ιουνίου 2013 - 10:58 π.μ.

Άντε λοιπόν κάνε ασκήσεις παραδοχής τώρα κι ας έχεις καθυστερήσει κάτι χρόνια. Θυμάσαι το ποιηματάκι λατρεύω να σε μισώ με τα πεσμένα βλέφαρα και το σπίτι με τις γάτες; Ο κυνισμός ήρθε να σε συναντήσει. Γι αυτό σου είπα πως είσαι ακόμα έτσι όπως είσαι. Hera

ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγώ αυτό το ποίημα δεν το γνώριζα και δεν είμαι και φαν της γάτας. Σίγουρα δε θα είχα στο σπίτι μου γάτες. Άσε που έτσι όπως γράφει, υποτίθεται ότι με γνωρίζει. Έλα όμως που όποιος με ξέρει, γνωρίζει ότι δε θα έβαζα ποτέ γάτα στο σπίτι ή δε λατρεύω την ποίηση! Το δε όνομα Ηρα προδιαθέτει σε γυναίκα και αν λάβω υπ’ όψιν μου πως η Ήρα ως θεά ήταν εξαιρετικά ζηλιάρα και εκδικητική στα παραστρατήματα του άντρα της, για αυτό της λέω πως δεν τα έχω με τον γκόμενό της.

Ανώνυμος10 Ιουνίου 2013 - 2:36 μ.μ.

Παράσιτο είσαι και παράσιτο ήσουν πάντα. Χυδαίο παράσιτο και επιπλέον θρασύδειλη. Η παραδοχή ο εφιάλτης σου και η ανικανότητά σου να γίνεις άνθρωπος η μοναδική σου κατάσταση. Και τώρα βούλωσέ το και ασχολήσου με τα δικά σου γιατί η ψυχραιμία μου δεν σε ευνοεί πλέον.
Μ

ΑπάντησηΔιαγραφή

Τι να πω; Όποιος με ξέρει, που με ξέρετε αρκετοί, μόνο θρασύδειλη δε θα με χαρακτηρίζατε. Γλωσσού, μπορεί. Σαρκαστική, σίγουρα. Είρων, χωρίς αμφιβολία. Αλλά θρασύδειλη;; Jamais! Ευτυχώς που υπάρχει αυτή που είναι άνθρωπος γιατί εγώ δεν είμαι. Όπως γράφει. Μόνο που εγώ γράφω με το όνομά μου αλλά αυτή με ανωνυμία. Ποιος είναι τώρα θρασύδειλος;

Ο/Η Ανώνυμος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "ΑΓΟΥΡΟΞΥΠΝΗΜΕΝΟΙ ΚΥΚΝΟΙ":

Κι επίσης να ξέρετε πλάσματα με μυαλό μόνο νοσηρό και τιποτένιο πως ούτε πόλεμο έχω ανοίξει ακόμα μαζί σας ούτε τίποτα γιατί δεν θέλω ούτε κι αυτή την παρτίδα με σας. Δεν θέλω απολύτως τίποτα αλλά αν ανοίξω αληθινό πόλεμο δεν έχετε καμιά ελπίδα γιατί τέτοιοι πόλεμοι είναι έξω απο τα μέτρα τα δικά σας.
Γι αυτό μην πολεμάτε με σκιές όσο ηλίθιες κι αν εισαστε. Απλά εξαφανιστείτε.

Δημοσίευση

Εμείς έχουμε νοσηρό μυαλό. Και ποιοι ακριβώς είμαστε εμείς; Γιατί εντάξει, έχω κάποια κιλά παραπάνω αλλά ακόμα απέχω πάρα πολύ απ το να μου μιλούν σα να είμαι δυο ή παραπάνω άνθρωποι. Κοπελιά, το μπλογκ το έχω μόνη μου. Δεν έχω συνδιαχειριστές! Αχ και πόσο φοβήθηκα τον πόλεμο… άντε παίξε με τις κούκλες σου!

Ο/Η Ανώνυμος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "ΑΓΟΥΡΟΞΥΠΝΗΜΕΝΟΙ ΚΥΚΝΟΙ":

Πες στο και στη φίλη σου το αδερφό φίδι το κολοβό που τη λένε ιανο και "είναι και καλά¨ όπως τολμάει να ειρωνεύεται και δε φοβάται το Θεό. ΚΟΨΤΕ ΤΟ όσο προλαβαίνετε το σιχαμερό σας παραμύθι με το ίντερνετ γιατί θα γίνει τόσο άνω κάτω όλο σας το σύστημα που θα εκτεθείτε όσο δεν φανταζόσαστε. Θα σας αποκαλύψω ανοιχτά για όλα και σε ανθρώπους που δεν ανήκουν στην παρέα σας και κάθε λέξη που θα γράφετε σχετικά θα την καταγγέλλω με στοιχεία που θα σας κάνουν να κρυφτείτε για πολλά χρόνια. Θα ξεσκεπάσω όλο το υπόγειο κύκλωμά σας και μην κάνεις πως εκπλήσσεσαι θα πέσεις να χτυπήσεις. Τι είδους "προστασία" θέλει να πουλήσει το άτομο ΑΥΤΟ και για πόσο ακόμα νομίζει ότι θα τη γλυτώνει για τις βρωμιές που έχει γεμίσει τον κόσμο; Κόφτε το λοιπόν για όσο ακόμα μπορείτε γιατί τόση καλοσύνη απέναντι σε τέτοια παλιανθρωπιά ούτε ο Θεός δεν θέλει να βλέπει κι ας μην σκαμπάζετε απο τέτοια σκαμπάζω εγώ και μου φτάνει. 'Οπως σας το λέω Πικρού και σία.

Δημοσίευση

Λόγω του παραπάνω μηνύματος, σταμάτησα να διαβάζω τον μπλόγκερ που αναφέρει για να μην της δίνω λαβές για σχόλια περαιτέρω, αλλά αν ανακατέψει και άλλους μπλόγκερ όπως έκανε στα επόμενα σχόλια, στο τέλος δε θα μπορώ να διαβάζω ιστολόγια που μου αρέσουν! Σημειωτέον, ότι τον άνθρωπο που λέει, δεν τον ξέρω. Απλά με σχολίαζε πριν χρόνια, με είχε λινκ, τον έβαλα και εγώ και τον παρακολουθούσα. Δεν ξέρω αν είναι άνδρας η γυναίκα, αν είναι Αθήνα ή αλλού, απλά τον διάβαζα. Πως έτυχε να έχω τώρα εγώ υπόγειες διασυνδέσεις με αυτόν, δεν ξέρω!!!

Στην τελευταία ανάρτηση, ξανάρχισε. Επίτηδες δε διέγραψα τα σχόλιά της. Επιβεβαιώνει πως είναι γυναίκα και ξανά απειλεί. Τώρα και τους σχολιαστές. Προφανώς στο μυαλό της έχει μεγάλο μπερδέμα, αλλά αυτό εμένα γιατί να με αφορά και γιατί να έρχεται και να με ζαλίζει;

Άσε που υποπτεύομαι ποια είναι…

Τι λέτε; Πώς να το χειριστώ; Δε μου έχει ξανατύχει τόση ανωμαλία!

ΣΚΑΛΙ, ΚΑΛΕ ΜΟΥ, ΣΚΑΛΙ…

…που λέει και το λαϊκό άσμα!

Το περασμένο Σάββατο, κόπηκε το ρεύμα στη διπλανή πολυκατοικία και στη δική μου και την απέναντι, κόπηκε στους μισούς ορόφους.

Ο Τζίμι Χέντριξ του απέναντι ρετιρέ, είχε όμως ρεύμα και από τις δέκα και μισή το βράδυ ως τις δώδεκα και κάτι, μας τάραξε.

Δε μας έφτανε που δεν είχαμε ρεύμα, τηλέφωνο, ίντερνετ, είχαμε και τον ροκά τροβαδούρο που έπαιζε με το παιχνιδάκι του!

Το ρεύμα δεν ερχόταν, εγώ κοιμήθηκα και ξύπνησα πάλι χωρίς ρεύμα. Ήρθε κάποια στιγμή το μεσημέρι και ξεβρομιστήκαμε αλλά το ασανσέρ δεν πήρε μπρος.

Εγώ όμως δεν το ήξερα. Παραγγέλνω να φάω, έρχεται το φαγητό, αλλά η κάτω πόρτα ήτο κλειδωμένη. Οπότε πάω να την ανοίξω. Μόνο που πήγα με τα πόδια. Και ξανανέβηκα με τα πόδια. Και το ίδιο έγινε και τη Δευτέρα. Και την Τρίτη. Αισίως την Τετάρτη που γύρισα από τη δουλειά, είχαμε ανελκυστήρα. Ουάου! Τέτοια χαρά ούτε όταν πήραμε το γιούρο στην Πορτογαλία δεν έκανα!

Και την Πέμπτη ξυπνώ από τις πέντε τα χαράματα να ετοιμαστώ γιατί θα πήγαινα στην ορκωμοσία των πρωτοετών της ΣΤΥΑ. Στο Τατόι.

Έλα όμως που πονάω παντού. Τα πόδια μου, οι μηροί μου, οι γλουτοί μου και ο λαιμός μου. Και φταρνίζομαι. Και βουΐζουν και τα αυτιά μου. Και τρέχουν και οι μυξούλες μου.

Αλλά έπρεπε να πάω. Δεν υπήρχε 

περίπτωση να μην πάω. Ορκιζόταν μια φίλη του γιου μου που η μαμά της είχε πεθάνει στα χέρια μου στο νοσοκομείο τρία χρόνια πριν. Θα πήγαινα και με πυρετό. Και από αυτόν είχα, αλλά αυτός ξεπερνιέται εύκολα.

Πήρα δυο ντεπόν, έφτιαξα και ένα ζεστό καφέ, μπανιαρίστηκα, χτενίστηκα, βάφτηκα, ντύθηκα και πήρα το δωράκι που πήρα στο κοριτσάκι και πήγα στο Τατόι.

Ευτυχώς ο καιρός δε μας ταλαιπώρησε. Είχε λιακάδα που την ένιωθα πολύ ευεργετική στην πλάτη μου. Με ανακούφιζε. Επέστρεψα στο σπίτι στη μία το μεσημέρι.

Δεν είχα κουράγιο όχι να φάω, ούτε να ξεβαφτώ. Έπεσα για ύπνο και ξεράθηκα. Ξύπνησα στις έξι, στις εννιά, στις δυο τη νύχτα, στις τέσσερις το πρωί. Πονούσα παντού, ο λαιμός μου ήταν σα να είχε αγκάθια. Παίρνω άλλα δυο ντεπόν, φτιάχνω και ένα ζεστό και ετοιμάστηκα για τη δουλειά.

Και πάω στη δουλειά και δεν έχω φωνή. Έχει γίνει οίδημα στις φωνητικές χορδές από τα ζεστά και τη φλεγμονή και ακούγομαι σα να είμαι σε τύμβο.

Χαρά τα παιδιά που δε θα ακούγανε τη φωνή μου, δεν περιγράφεται!

Μέχρι τις δώδεκα ήμουν εντελώς βραχνοκόκκορας. Μετά δίψασα και ήπια δυο πορτοκαλάδες όχι κρύες αλλά ούτε και σε θερμοκρασία δωματίου. Απλά δροσερές. Και ω του θαύματος, έγινε αγγειοσύσπαση και υποχώρησε το οίδημα και είχα φωνή.

Παρέλαβα στο γραφείο γιατί είμαι υπηρεσία το σαββατοκύριακο και επέστρεψα σπίτι αργάμιση. Και έπεσα ξανά μανά ξερή. Ξύπνησα πριν λίγο. Και θα ξανακοιμηθώ.

Βαριές οι ιώσεις αυτήν την περίοδο… και δεν είμαι και μπεμπέκα!

ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙΣ…

Λυπάμαι, αλλά δεν το έχεις και δε θα το έχεις ποτέ.

Είσαι κοντά στα τριάντα, αν είναι το χόμπυ σου, είναι ενοχλητικό. Αν είναι το απωθημένο σου, βρες κάτι άλλο, δε θα τα καταφέρεις. Αν είναι το επάγγελμά σου, τότε απλά παίζεις σε κουφούς ή άμουσους.

Επί τρία συναπτά έτη, κάθε απόγευμα ακούω τα καλύτερα κομμάτια του Carlos Santana να κατακρεουργούνται από το γείτονά μου στον πέμπτο της απέναντι πολυκατοικίας.

Δεν τα παίζει σωστά, δεν τα διορθώνει κιόλας.

Δεν είμαι ειδική στην ηλεκτρική κιθάρα, αλλά τόσες φορές που τα έχω ακούσει, όταν ακούω την αυθεντική βερσιόν που είναι χάδι στα αυτιά μου, θυμώνω τόσο που δεν περιγράφεται!

Δεν τα καταφέρνεις. Θες γιατί δεν το διδάχτηκες; Θες γιατί δεν το θες; Θες γιατί δεν κάνεις καμιά προσπάθεια να το διορθώσεις; Το αποτέλεσμα μετράει. Και αυτό είναι φριχτό. Είναι βιασμός των ώτων μας, είναι γρατζούνισμα στα αυτιά μας. Είναι ο απόλυτος θόρυβος.

Δεν το ξέρεις και θες να το 

παίξεις; Μάθε το. Αλλά μάθε το χωρίς να βάζεις την ηλεκτρική σου κιθάρα στον ενισχυτή και μάλιστα στο διαπασών. Πάρε ένα δάσκαλο να στο μάθει να το παίζεις σωστά. Πάρε ένα χαρτί με τις νότες. Αλλά τουλάχιστον μη  μας πηδάς τον εγκέφαλο με τις προσπάθειές σου να γίνεις κάτι που δεν είσαι!

Θα μου πείτε, και λογικότατα, αφού τρία χρόνια κάνει το ίδιο, γιατί ενοχλήθηκα τώρα. Γιατί τώρα ξεκινά το ρεπερτόριό του μετά τις εννέα το βράδυ. Έχουμε λαλήσει όλοι γείτονες. Προχθές βγήκε ο από κάτω του και τον έβριζε για ένα τέταρτο. Μόλις τέλειωσε, όσοι ήμασταν στα μπαλκόνια, τον χειροκροτήσαμε. Μόνο που ο ενδιαφερόμενος δεν τον άκουσε, γιατί έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα και έκανε και σολαρίσματα, μη χέσω!!!

Λυπάμαι ειλικρινά που όταν οι γονείς μου με έστελναν πιάνο, εγώ έκανα κοπάνα για να βγαίνω με τις φίλες μου. Το έχω μετανοιώσει πολύ αλλά πρέπει να το πάρω απόφαση πως όργανο, μουσικό, δε θα παίξω. Αλλά ακόμα και αν αποφάσιζα να μάθω τώρα, πίσω πίσω, θα ξεκινούσα με ένα αρμόνιο που θα έβαζα τα ακουστικά μου για να μην ενοχλώ τους άλλους με τις παραφωνίες μου και τα λάθη μου.

Αυτός δεν μπορεί να σκεφτεί το ίδιο; Να παίζει χωρίς τον ενισχυτή; Τι του χρωστάμε όλοι εμείς;

Όταν το κοριτσάκι του τετάρτου έκανε μαθήματα πιάνου, κατέβαινα με τα πόδια για να την ακούω και να την απολαμβάνω. Μερικές φορές όταν έπαιζε αγαπημένα μου κομμάτια, κοντοστεκόμουν στην πόρτα της και άκουγα το κοριτσάκι να παίζει!!! Τι όμορφα που ακουγόταν, δεν ενοχλούσε κανέναν. Από τις επτά ως τις οκτώ και μισή έπαιζε. Ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα. Χειμώνα καλοκαίρι. Όλη την εβδομάδα και το σαββατοκύριακο. Τώρα σπουδάζει στη βόρειο Ελλάδα και πραγματικά μας λείπει.

Ο Κάρλος της απέναντι πολυκατοικίας να δω πότε θα πάρει υποτροφία για την Αλάσκα να δούμε μια άσπρη μέρα!!!

Αν τον βρουν σταγγαλισμένο με μια χορδή από την κιθάρα του, να ξέρετε, γείτονας θα το έκανε!!!

ΑΠΟ ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ

… είναι αυτό που θα σας γράψω.

Την περασμένη Κυριακή, η αδερφή βάφτισε ένα κοριτσάκι. Με κάλεσε και είπα και εγώ να την τιμήσω όπως πρέπει.

Πήγα σε καλό χρυσοχοείο της Αθήνας, πήρα ένα πολύ ωραίο παντατίφ με την αλυσιδίτσα του, έβαλα να χαράξουν και το όνομα της ζουζουνίτσας και πήρα και το γιο μου να πάμε στην εκκλησία.

Αααα, πέρασα πρώτα και από τη μαμά να εγκρίνει το ντύσιμό μου γιατί η βάφτιση ήταν του παιδιού ενός υπουργού. Αφού πήρα έγκριση, πήρα και τον κούκλο, παρντόν, το γιο μου και πήγαμε.

Ωραία η εκκλησία, ωραίος ο στολισμός, φθάνει ο υπουργός, αγκαλιές φιλιά, φτάνουν οι κουμπάροι, μια από τα ίδια, και εκεί που ήμουν με τον υπουργό, τον κουμπάρο, το γιο μου και το μεγάλο μου τον ανιψιό, πιάνω με την άκρη του ματιού μου τα παιδιά να γελούν και τον ανιψιό να προσπαθεί να με κάνει να κοιτάξω μέσα στην εκκλησία.

Εγώ απτόητη, κοίταγμα 

το γαμπρό μου και τον υπουργό που συζητούσαμε αν θα πάμε σε εκλογές και εγώ να ωρύομαι πως δε με βολεύουν τώρα γιατί δε θα μου βγαίνει το πρόγραμμα!

Ο γιος μου και ο ανιψιός μου έχουν σκάσει στα γέλια. Κοιτώ και εγώ εκεί που κοιτούν και τι να δω η έρμη!!! Τι;;;

Μια κυρία που ερχόταν στην ίδια βάφτιση και … φορούσε το ίδιο φόρεμα με εμένα!!!

Ω ναι, μου έτυχε και αυτό. Να πληρώσω 250 ευρώ για ένα φόρεμα που φόραγε και μια άλλη.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δε με πολυπείραξε γιατί της έριχνα και καμιά 20αριά πόντους στο ύψους. Βέβαια και αυτή μου έριχνε καμιά 20αριά κιλά, αλλά εγώ δεν είπα κάτι. Γέλασα, έδειξα στους άλλους την κυρία και γελάσαμε όλοι μαζί.

Η κυρία όμως, το πήρε αλλιώς. Δεν ξέρω αν το είδε μαντάμ Πομπαντούρ και ενοχλήθηκε, πάντως έδωσε το δώρο στην πεθερά και γιαγιά του μωρού και έφυγε. Ναι. Σηκώθηκε και έφυγε.

Χαζή ήταν. Εγώ έβγαζα το κινητό να το βάλω στην κάμερα, να βγούμε φωτογραφία και οι δυο μαζί, αλλά αυτή το πήρε κατάκαρδα. Και όχι και τίποτα άλλο, έμεινα με την κάμερα και το χαμόγελο να βλέπω την πλάτη της την ώρα που απομακρυνόταν φανερά εκνευρισμένη!

Και έχασε και όλο το τζέρτζελο, και το ωραιότατο φαγητό μετά, παρεμπιπτόντως, είχε ένα υπέροχο γλυκό, μους σοκολά, τέλειο!

Αυτά. Ψιλοπήζω στη δουλειά γιατί έχω δυο αναρρωτικές άδειες, ένα στρατιωτικό σχολείο τρίμηνο και δυο άδειες τοκετού και αντιλαμβάνεστε ότι το πρόγραμμα με πέντε άτομα μείον, δε βγαίνει το ρημάδι. Το τραβάω από δω, το τραβάω από κει, αλλά επαφίεμαι στην καλοσύνη των άλλων προϊσταμενών που μου παρέχουν κάθε μέρα και ένα άτομο για να μου βγαίνει το πρόγραμμα…

Άστε, βγήκα στη γύρα και ζητάω κάθε μέρα και από άλλη προϊσταμένη ένα άτομο για απογευματινή υπηρεσία. Ξεφτίλα θα μου πείτε, αλλά αν δεν είναι το απαραίτητο προσωπικό σε κάθε βάρδια, δε θα έχουν οι ασθενείς τη σωστή φροντίδα.

Καλό βράδυ παιδιά! πατσελούι!!!