50-50

Τι είμαστε;

Ένα τίποτα, είμαστε…

Ένα 50% είμαστε οι αρχές που μας έδωσαν οι γονείς μας, οι διδαχές και το παράδειγμά τους.

Και ένα 50% είμαστε αυτό που είναι ο δικός μας χαρακτήρας, το καθε-αυτό δικό μας κομμάτι…

Θα μου πείτε τι μου ήρθε βραδιάτικα να αρχίσω τα βαρυσήμαντα.

Έχω εκπλαγεί. Τόσα χρόνια φούρναρης, παρντόν, νοσηλεύτρια ήθελα να πω, έχουν δει τα ματάκια μου… μη σας πω…

Έχω εντυπωσιαστεί από δυο αδέρφια, ανθρώπους μορφωμένους, καλλιεργημένους, σοβαρούς, πως φέρονται στον πατέρα τους. Παρότι πληρώνουν γυναίκα να είναι δίπλα του συνεχώς, αυτοί οι δυο, δεν τον αφήνουν τον παππού στιγμή μόνο του. Έχουν μοιράσει το 24ωρο σε βάρδιες και ο καθένας έχει τις δικές του. Με το βιβλιαράκι τους όσο κοιμάται ο παππούς, να τον ταΐσουν, να τον καθίσουν, να τον καθαρίσουν (!), δεν έχω καταλάβει ότι έχω άρρωστο σε αυτό το δωμάτιο. Δε μας ενοχλούν καθόλου με χαζομάρες του τύπου ανοιγόκλεισε τα μάτια τρεις αντί για τέσσερις φορές, τι να κάνω;

Έχω εντυπωσιαστεί, τόσο, που το σχολίασα στον ένα γιο. Και με αποστόμωσε!

«Εκτός από τις αρχές που μας έδωσε αυτός ο άνθρωπος, ήταν τέτοιο πρότυπο και για μένα και για τον αδερφό μου, που είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για αυτόν τον άνθρωπο!»

Έχω δει ασθενείς και ασθενείς. Με ένα, με δυο, με τριάντα δυο παιδιά. Με γιους και κόρες. Ποτέ άλλοτε δεν είδα τέτοια αφοσίωση και αυταπάρνηση από παιδιά προς τους γεννήτορές τους! Να έχουν τη ρωσίδα δίπλα και να καθαρίζουν αυτοί τον πατέρα!

Εδώ, άλλα βλαστάρια,  είναι πολύ νεότεροι, πολύ κατώτεροι των δυο αδερφών και μόλις η γιαγιά φταρνιστεί, φωνάζουν εμάς να της δώσουμε χαρτοπετσέτα. Έχω δει ηλικιωμένους που τους φέρνουν τα παιδιά τους και τους παρατάνε στο νοσοκομείο για να φύγουν οι ίδιοι διακοπές. Έχω δει γονείς που αντί να τους πάρουν σπίτι να τους φροντίζουν, για να μην πει ο κόσμος πως τους έχουν στο γηροκομείο, τους βάζουν στο νοσοκομείο και τους ξεχνούν. Και αυτοί, πετυχημένοι, καταξιωμένοι και ταπεινοί δούλοι στις ανάγκες του πατέρα τους!

Να το ξαναγράψω ή το καταλάβατε; Έχω πράγματι μείνει άναυδη από το ήθος των παιδιών και τις αρχές που έδωσε ο πατέρας σε αυτά τα παιδιά!

Όλοι οι γονείς προσπαθούν να εμφυσήσουν αρχές και ήθος, λίγοι το πετυχαίνουν όμως. Ο συγκεκριμένος παππούς, είναι ένας εξαιρετικά ευτυχισμένος πατέρας, γιατί έκανε δυο πολύ πολύ πολύ καλά παιδιά για αυτόν. Που πιθανότατα και για την κοινωνία το ίδιο άξια είναι. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Το ίδιο ήθος και ευθύνη θα δείχνουν και στην πολιτεία.

Και αυτή η εξαίρετη συμπεριφορά έρχεται σε αντίθεση με τη συμπεριφορά άλλων υιών που φωνάζουν και δέρνουν μερικές φορές το γέροντα πατέρα η μητέρα! Και μη λέτε υπερβάλλω, το έχω δει ΚΑΙ αυτό! Η αχαριστία είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό! Και δυστυχώς πολύ κοινό!

Και ο θεός, μόνο ένα αμάρτημα δε συγχώρεσε! Την αχαριστία!!!

Αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο και είμαι πολύ κουρασμένη να το αναπτύξω.

Άντε καλό βράδυ, φιλάκια και Βερόνικα, δεν ξεχνώ τα λογοτεχνικά Σάββατα, αλλά έχω γραμμένα τα διηγήματα και το στικάκι το έχω στο άλλο σπίτι. Θα το πάρω και θα τα βάλω μαζεμένα. Ξέρεις πως είμαι τακτική στη συμμετοχή! Απλά, δεν ακολουθώ πιστά τους κανόνες. Παρόλα αυτά είμαι αξιολάτρευτη!!!

Σπακόινα νότσε!