ΚΑΤΑ ΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ (άλλο ένα λογοτεχνικό Σάββατο)

Αρνήθηκε. Σθεναρά. Παρακάλεσε, ικέτεψε, έκλαψε, μάτωσε τα δάκτυλά της πάνω στην κλειδωμένη πόρτα να αλλάξουν γνώμη. Να την αφήσουν να αρνηθεί. Να την αφήσουν να ζήσει. Να την αφήσουν να ευτυχήσει.

Καθόταν μόνη της στο δωμάτιό της. Δίπλα από το παράθυρο. Κοιτούσε τον κόσμο στο δρόμο. Η ίδια δε φαινόταν. Έβλεπε παιδιά να παίζουν, σκυλιά να τρέχουν και να κυνηγιούνται. Άντρες να προχωρούν και να μιλούν στο κινητό. Γυναίκες να περπατούν δυο δυο ή και περισσότερες.

Τα μάτια της θόλωναν από τα δάκρυα.

Άκουγε από το σπίτι τις προετοιμασίες. Τραπέζια να μετακινούνται. Καρέκλες να μεταφέρονται. Άκουγε τραγούδια και μουσικές. Χαρές και φωνές.

Αυτή, πάλι, έκλαιγε. Δεν είχε προλάβει να ζήσει. Δεν είχε προλάβει να χαρεί. Όσα είχε διαβάσει στα βιβλία, δε θα τα ζούσε. Τα μάτια της,  έκλειναν από την ταλαιπωρία. Και από την πείνα, τη δίψα, την απομόνωση. Ήθελαν να την κάνουν να αλλάξει γνώμη.

Δε θα άλλαζε. Ποτέ. Θα συνέχιζε να αρνείται…

Έκλεισε τα μάτια της και είδε τις φίλες της. Είδε τις ξαδέρφες της. Έπαιζαν ανέμελα στην περιστοιχισμένη αυλή. Είδε το σπίτι της. Που το θεωρούσε το καταφύγιό της. Που έπαψε εδώ και μέρες να είναι καταφύγιο για αυτήν και έγινε τόπος βασανισμού.

Ήθελε να κοιμηθεί. Όμως ήξερε ότι δεν έπρεπε να το κάνει. Σηκώθηκε και άρχισε να περπατά πάνω κάτω στο δωμάτιο. Κοιτούσε το κρεβάτι της. Πόσο θα ήθελε να ξαπλώσει και να κοιμηθεί. Όμως δεν έπρεπε να το κάνει. Άνοιξε την ντουλάπα της. Κοίταξε τα ρούχα της. Ξαναέκλεισε την πόρτα της ντουλάπας.

Ο ήλιος έδυε. Οι σκιές μάκραιναν μέσα στο δωμάτιο. Σε λίγο θα έπεφτε σκοτάδι. Δεν έπρεπε να κοιμηθεί. Θα είχε όλο το χρόνο να το κάνει αύριο το βράδυ. Αύριο θα έπρεπε να πέσει σε λήθαργο. Αύριο το βράδυ θα μπορούσε να κοιμηθεί. Να κοιμηθεί βαριά να μην καταλαβαίνει.

Συνέχισε να βαδίζει. Πάνω κάτω όλη τη νύχτα. Το ξημέρωμα τη βρήκε να τρεκλίζει από τη νύστα. Να σκουντουφλά στα έπιπλα. Σήμερα ήταν η μεγάλη μέρα. Πεινούσε, διψούσε αλλά κυρίως νύσταζε. Τρεις μέρες την είχαν κλειδωμένη. Ξημέρωνε η τέταρτη. Θα της άνοιγαν σε λίγο να πάει στην τουαλέτα. Θα τη ρωτούσαν αν άλλαξε γνώμη. Για τέταρτη φορά θα έλεγε όχι. Θα πήγαινε στην τουαλέτα, θα έπινε νερό από το νιπτήρα και θα την ξανακλείδωναν στο δωμάτιό της μέχρι το απόγευμα που το ίδιο σκηνικό θα επαναλαμβανόταν.

Και έτσι έγινε. Ξαναγύρισε στη μικρή της φυλακή. Την τόσο οικεία.  Το κρεβάτι της φάνταζε τόσο όμορφο αυτή τη στιγμή. Γύρισε την πλάτη της στο κρεβάτι. Πήρε μια βαθειά ανάσα και άρχισε να ξαναπερπατά. Πάνω κάτω. Τόσες μέρες άγρυπνη, τόσες μέρες νηστική, με λίγο νερό μόνο που έπινε όταν την πήγαιναν στην τουαλέτα. Έπινε νερό κρυφά…

Συνέχισε να περπατά. Αλλά έπεσε πάνω στην ντουλάπα. Και έπεσε ο εσωτερικός καθρέφτης. Άνοιξε την ντουλάπα, έπεσε ο καθρέφτης και έσπασε. Έγινε πολλά μικρά κομμάτια. Έκανε πίσω για να μην κοπεί.

Κάθισε κάτω, δίπλα στο παράθυρο και κοιτούσε την ανοιχτή ντουλάπα. Κοιτούσε αρκετή ώρα. Μια ιδέα στριφογύριζε στο μυαλό της. Ήθελε να πεθάνει. Το ήθελε από την πρώτη στιγμή που της ανακοίνωσαν τη μοίρα της. Αλλά πως. Στο δωμάτιό της δεν είχε τίποτα για να το πετύχει. Ο σπασμένος καθρέφτης όμως, είχε κομμάτια που μπορούσαν πολύ εύκολα να τη βοηθήσουν.

Το πήρε απόφαση. Έπιασε ένα μακρύ και μυτερό κομμάτι και το  κοίταξε. Κοίταξε το είδωλό της, παραμορφωμένο. Γύρισε λίγο καλύτερα το κομμάτι και κοίταξε τα δεκάξι χρόνια της. Τα μαύρα μάτια της που ήταν κατακόκκινα και πρησμένα από το κλάμα. Που είχαν γύρω τους μαύρους κύκλους. Τόσες μέρες αγρύπνιας και νηστείας, έκαναν το μελαμψό δέρμα της να μοιάζει σα χαρτί που πάλιωσε. Τα μαλλιά της ήταν άλουστα και αχτένιστα. Το δεξί της μάγουλο ήταν πρησμένο και μια κόκκινη γραμμή διέσχιζε το μάγουλό της. Το δακτυλίδι  του πατέρα της, της είχε γδάρει το πρόσωπο όταν της έδωσε ένα ανάποδο χαστούκι.

Που ήταν το πρώτο από πολλά που ακολούθησαν γιατί αρνήθηκε να συμφωνήσει με το γάμο που της κανόνισαν. Και συνέχιζε να αρνείται. Και για αυτό κλειδώθηκε στο δωμάτιό της. Αρνήθηκε να παντρευτεί τον 50χρονο που της κανόνισαν. Που την έβλεπε από μικρό παιδί και χαμογελούσε περίεργα. Και αυτό το χαμόγελο την τρομοκρατούσε από τότε. Και τώρα θα έπρεπε να κάνει αυτόν τον αντιπαθητικό άνθρωπο άντρα της; Ποτέ. Το ανακοίνωσε στην οικογένειά της και οι φασαρίες ξεκίνησαν. Τρεις μέρες τώρα που ήταν κλεισμένη στο δωμάτιό της, οι ετοιμασίες του γάμου γίνονταν στο σπίτι της. Απόψε θα έρχονταν ο γαμπρός και οι γονείς και οι συγγενείς του για το γάμο. Αρνιόταν να παρευρεθεί μπροστά στον ιμάμη. Αλλά ο πατέρας της θα την αντιπροσώπευε και ο γάμος θα γινόταν. Ήταν ανήλικη και ο αυτό το προέβλεπε η σαρία. Δεν κοιμόταν για να πέσει σε λήθαργο όταν ο σύζυγός της θα την έβαζε στο κρεβάτι του. Για να μη νιώθει το σώμα του πάνω στο δικό της. Τα χείλη του πάνω στο χείλη της. Να γλιτώσει την αηδία…

Αλλά τίποτα από αυτά δε θα γινόταν. Θα σκοτωνόταν. Τώρα είχε το μέσο.

Κάθισε στο κρεβάτι της. Κρατούσε το κομμάτι του καθρέφτη στο χέρι της. Χωρίς να το ξανασκεφτεί, το τράβηξε από την αιχμηρή του πλευρά κατά μήκος της φλέβας που διαγραφόταν στον αριστερό καρπό της. Μέσα στην αϋπνία και το θυμό, τη θλίψη και την απόγνωσή της, δεν ένιωσε τον πόνο.

Αίμα πετάχτηκε και άρχισε να στάζει κρουνηδόν στο κρεβάτι και το πάτωμα. Άφησε το χέρι της έξω από το κρεβάτι της. Άφησε τα μάτια της να κλείσουν. Έπεσε πίσω στα μαξιλάρια…

Το αίμα έσταζε στο πάτωμα. Και όπως έχανε το αίμα της στάλαζαν τα 16 της χρόνια. Άρχισε να έχει μια ζαλάδα. Είδε τις αδερφές της να παίζουν μαζί στον κήπο. Είδε τη μάνα της που την κοιτούσε όλο απόγνωση όταν έτρωγε το ξύλο από τον πατέρα της γιατί δε συμφωνούσε στο γάμο που της κανόνισε. Είδε το μικρό σκυλάκι της που είχε πεθάνει πέρυσι. Είδε τη γιαγιά της που είχε ανοιχτή  την αγκαλιά της για να χωθεί μέσα της.

Μια λίμνη αίματος ήταν πάνω στο χαλί που και μεγάλωνε κάθε στιγμή που περνούσε. Η ανάσα της έγινε πολύ ρηχή. Εντελώς επιπόλαιη. Άνοιξε για μια στιγμή τα μάτια της. Προσπάθησε να χαμογελάσει. Του χάλασε τα σχέδια. Χαιρόταν που θα θύμωνε. Ήλπιζε μόνο να μην ξεσπάσει στη μητέρα και τις αδελφές της. Δεν την ένοιαζε όμως.

Χαμογελούσε. Και με αυτό το χαμόγελο τη βρήκαν το απόγευμα όταν ήρθαν να την ντύσουν για το γάμο που θα γινόταν το βράδυ.

Ζούσε στην Τουρκία του σήμερα, ζούσε στο 2012, ζούσε σήμερα κατά το μεσαίωνα…