ΤΡΑΒΑΩ, ΛΟΙΠΟΝ, Σ' ΟΛΑ ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

Πας καλά ρε;

Ναι θα γυρίσω στις έξι το πρωί.
Και θα είμαι και μεθυσμένη. Έτσι θέλω.
Και δεν ήθελα να έρθω στο σπίτι σου. Ήθελα να πάω στη μαμά μου. Τραβάς κανένα ζόρι;
Δεν έχω το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης;

Και με το τμήμα μου βγήκα. Να κόψουμε την πίτα μας. Και, ναι είχε και άντρες. Και ωραίους, και άσχημους και παντρεμένους και ελεύθερους. Και στο κέντρο παίζανε και κάτι γκομενάκια μούρλια. Αν ήθελα να είμαι με κάποιον άλλον, δε θα ήμουν μαζί σου.

Και τώρα δε θέλω. Δεν αντέχω ούτε τη σκέψη σου, όχι μόνον την παρουσία σου στη ζωή μου.

Για να ξέρεις ότι κάποιος μου έδειχνε μήνυμα στο κινητό του και εγώ το πήρα και το διάβαζα, που εγώ δε στο είπα, προφανώς ήρθες έξω από το κέντρο. Για να ξέρεις ότι ίδιος γκριζομάλλης μου άναψε πολλές φορές το τσιγάρο, προφανώς κάθισες και πολύ ώρα στο κρύο να με κατασκοπεύεις. Και ναι, με βοήθησε να βάλω το παλτό μου γιατί είναι κύριος. Όχι γιατί μου την έπεφτε. Άρα ήσουν εκεί και το πρωί που έφυγα.

Συγχαρητήρια!

Κέρδισες τον τίτλο του μεγαλύτερου μαλάκα ανασφαλή!

Κάθισες μέσα στο κρύο οκτώ ώρες, γιατί εγώ τόσο έμεινα στο κέντρο, από τις δέκα ως τις έξι το πρωί. Κρυβόσουν, γιατί βγήκα να μιλήσω με το νοσοκομείο τουλάχιστον δέκα φορές μέχρι να βρεθεί η μικρή πατρινιά που δεν απαντούσε στο κινητό και δεν είχε έρθει στη δουλειά για βάρδια. Έμεινες νηστικός, όρθιος και κρυωμένος. Και όλα αυτά γιατί;

Γιατί απλά είσαι ανασφαλής. Όμως ποτέ εγώ δε σου έδωσα το δικαίωμα να νιώσεις έτσι. Σε κολάκευα, κάλυπτα τις ανασφάλειές σου, σου τόνωνα το ηθικό. Ένα που μου αναγνωρίζουν όλοι οι προηγούμενοι σύντροφοί μου, είναι ότι είμαι γυναίκα γκέισα. Ότι η συμπεριφορά μου ήταν πάντα άψογη. Δεν κομπλεξάρισα ποτέ κανένα, τους πρόσεχα, τους περιποιόμουν. Τα ίδια έκανα και σε σένα. Ίσως και λίγο περισσότερο γιατί αν εξαιρέσεις το μυαλό σου στα επαγγελματικά σου και τις γνώσεις σου, είσαι γεμάτος ανασφάλειες. Δε με ένοιαζε. Όλοι έχουν τα υπέρ και τα κατά τους. Όμως το να ζηλεύεις και να ξέρεις πόση ώρα μίλησα με το Νίκο στο τηλέφωνο και πότε, είναι αρρωστημένο. Και είναι γελοίο που το παραδέχτηκες!

Δε φτάνει που έψαξες το κινητό μου, που σκασίλα μου κιόλας, αν είχα κάτι να κρύψω είμαι αρκετά έξυπνη να το διαγράψω, δε φτάνει που το κάνεις φύλλο και φτερό κάθε φορά που νομίζεις ότι κοιμάμαι, το παραδέχεσαι κιόλας!

Δηλαδή, τόση βλακεία; Τόση;;;

Έχει και η ανοχή τα όριά της.

Ρε παπάρα, αφού έβλεπες ότι μου γέμιζαν το ποτήρι συνέχεια και αφού είδες ότι δεν είχα φάει κάτι, γιατί τότε, τα ξημερώματα που είχα ανάγκη να με στηρίξει κάποιος μέχρι να πάω στο αυτοκίνητο, δεν το έκανες εσύ; Πως με άφησες να οδηγήσω μέσα στη σούρα μου;;;
Η αγάπη σου, λέμε τώρα, φτάνει μέχρι να δεις αν σε απατώ και όχι αν θα είμαι ασφαλής;

Μπράβο σου πάντως.
Ήσουν τόση ώρα εκεί, ήσουν έξω από το σπίτι που με είδες να προσπαθώ να βάλω το αυτοκίνητο στην πυλωτή και να το σκέφτομαι τέσσερα λεπτά και τριάντα τρία δευτερόλεπτα γιατί τόσο κρατάει το τραγούδι της Nora Jones, και δεν είπες τίποτα. Και δε σε κατάλαβα κιόλας!
Βέβαια με το κεφάλι που είχα, και το γιο μου να έβλεπα, δε θα τον αναγνώριζα!

Άντε τώρα, το κουβαδάκι σου και σε άλλη παραλία!

Σε ξεφωνίζω εδώ, γιατί ξέρω ότι διαβάζεις κρυφά το μπλογκ μου, μήπως και βρω γκόμενο μέσω ίντερνετ! Καλά κρασιά φίλε…

Τόσον καιρό δίπλα μου και δε με άγγιξες στο μικρό μου δακτυλάκι! Δε με έμαθες καθόλου εννοώ γιατί σε έχω ικανό με τη ζήλεια σου να μην καταλάβεις τι θέλω να πω.

Ότι χωρίσαμε σημαίνει. Στο είπα αρκετές φορές αλλά ας το επαναλάβω. Επανάληψη, μήτηρ μαθήσεως!

Και για τελευταίο, αυτός που με συνόδευσε μέχρι το αυτοκίνητο, όχι δεν είναι ο Νίκος και είναι και παντρεμένος. Και τον αγκάλιασα και τον φίλησα γιατί είναι εξαιρετικός, ως επαγγελματίας, ως άνθρωπος, ως συνάδελφος! Και η εξήγηση δίνεται γιατί θέλω να είμαι απόλυτα σαφής. Δε σε θέλω στη ζωή μου γιατί είσαι ανυπόφορος. Όχι γιατί βρήκα άλλον!

υ.γ. και σου έστειλα και μήνυμα το πρωί. βεβαίως και προσπάθησα η ηλίθια να μη σε κάνω να ανησυχείς. αλλά ούτε αυτό εκτίμησες. κάτσε τώρα με την ανάμνησή μου! θα το χτυπήσεις το κεφάλι σου, αλλά τότε θα είναι αργά.

Ακούμε το ταγκό Jalousie με την ορχήστρα του Werner Muller.

Η ΖΩΗ ΤΡΑΒΑ ΤΗΝ ΑΝΗΦΟΡΑ

Λοιπόν, πρέπει να υπάρχει πάντα και παντού ένας μαλάκας.

Την Τετάρτη έφυγα από τη δουλειά στις εννέα και μισή το βράδυ. Το ωράριό μου ήταν από τις επτά το πρωί μέχρι τις τρεις το μεσημέρι. Είχαμε ένα θάνατο στις τέσσερις, μέχρι να κάνω ψυχολογική υποστήριξη στους συγγενείς πήγε πέντε. Μέχρι να βγάλω το πρόγραμμα του προσωπικού που για αυτό το λόγο κάθισα, πήγε έξι. Έρχεται μια γνωστή κυρία των Αθηνών, με βρίσκει εκεί, πιάνουμε λίγο την κουβέντα, πάει επτά. Πάω να φύγω. Με καλεί ένας ασθενής, μου ζητάει τη βοήθειά μου για ένα πολύ σοβαρό οικογενειακό του πρόβλημα, πάει οκτώ. Είχα φτάσει στα μισά του διαδρόμου για να πάρω το ασανσέρ για το ισόγειο και το γερμανούλη μου. Δυο βήματα πριν το ασανσέρ με φωνάζει ένας ταξίαρχος που έχω τη μάνα του άρρωστη, είναι και οικογενειακός φίλος, πάει η ώρα εννέα και μισή.

Αισίως φεύγω από τη δουλειά στις εννέα και τριάντα πέντε. Έφτασα σπίτι στις δέκα και πέντε. Νηστική, όρθια, κουρασμένη. Είχα πιει δυο καφέδες και αυτό ήταν όλη τη  μέρα.

Διψασμένη, πεινασμένη, ταλαιπωρημένη, μπαίνω στην πολυκατοικία μου και καλώ το ασανσέρ. Και δεν έρχεται. Δεν έχει καμιά ένδειξη λειτουργίας.
Και ανεβαίνω οκτώ ορόφους με τα πόδια.
Φτάνω στο σπίτι, κρύο. Κλείνω τα παράθυρα, ανάβω κλιματιστικό και γδύνομαι. Πάω να παραγγείλω κάτι για φαγητό, αλλά θυμάμαι πως δεν έχει ασανσέρ. Δε θα μου τα φέρει κανείς στον όγδοο με τα πόδια.
Μαγειρεύω. Η ώρα έχει πάει έντεκα. Τρώω, κάνω ένα ντους και πέφτω ξερή για ύπνο.

Το πρωί στις έξι και τέταρτο, το ασανσέρ λειτουργεί κανονικά. Πάω στη δουλειά.

Γυρνώ στις εφτά το βράδυ, νηστική, διψασμένη, κουρασμένη και οποία έκπληξη! Το ασανσέρ δε λειτουργεί!
Άντε μια από τα ίδια.

Την Παρασκευή το πρωί, το ασανσέρ λειτουργεί. Γυρνώ στις τέσσερις από τη δουλειά, το ασανσέρ λειτουργεί. Λειτουργεί έγραψα. Ανέβηκα σε σαράντα δευτερόλεπτα σπίτι μου.
Πέφτω για ύπνο και με ξυπνά ένας φίλος που κάτι ήθελε. Ξανακοιμάμαι. Πάει η ώρα εννέα. Σηκώνομαι, κάνω μπάνιο, λούζω μαλλιά, κάνω αποτρίχωση και αρχίζει η επιχείρηση μεταμόρφωση. Στις έντεκα μου τηλεφωνούν να κατέβω.
Καλώ το ασανσέρ, νιέντε!
Άντε κατέβα με το δωδεκάποντο οκτώ ορόφους. Ειδοποιώ και τη διαχειρίστρια. Στις τέσσερις το πρωί, επιστρέφω. Ψιλομεθυσμένη, μην πω ντίρλα, κουρασμένη, αλλού να πατώ και αλλού να βρίσκομαι. Και καλώ το ασανσέρ. Και γιατί να έρθει; Αυτό μου είπε να ξενυχτίσω και να γίνω φέσι; Και αρχίζει η ανάβαση.
Φτάνω στο δεύτερο, καλύτερα πριν φτάσω στο δεύτερο, σβήνει το φως. Πάω να ανοίξω την τσάντα μου που στα κλειδιά μου έχω φακό, χύνεται το περιεχόμενο της τσάντας στα σκαλιά. Να κατρακυλούν γυαλιά, το κραγιόν, το άρωμα, τα χαρτομάντιλα, ότι τέλος πάντων έχει μια τσάντα μέσα και να κάνουν και ένα θόρυβο!!!

Ανεβαίνω στα τυφλά, ανάβω το φως, κατεβαίνω μαζεύω την πραμάτεια μου και ξανά ανήφορος.

Φτάνω αισίως στο διαμέρισμά μου. Πρώτη φορά ζήλεψα τους μοναχούς στα μετέωρα. Αυτούς που ανεβαίνουν με το καλάθι. Ναι, αυτούς ζήλεψα…

Και επειδή η λογική λέει ότι δεν μπορεί η βλάβη να εμφανίζεται μέσα στη νύχτα, απλά ένας μαλάκας κάτι κάνει και το ασανσέρ κλειδώνει. Μου λέει ένας φίλος μου ότι κάποιος κομμουνιστής με διαβάζει και το κάνει επίτηδες! Εντάξει, το βλέπει με χιούμορ γιατί δεν ανεβαίνει αυτός 320 σκαλοπάτια.

Θέλω να πάω στο σούπερ μάρκετ. Αν γυρνώντας δεν έχει ασανσέρ; Θέλω να πάω στη μαμά μου, αλλά σκέφτομαι τον ανήφορο. Θέλω να παραγγείλω κάτι να φάω αλλά αναγκάζομαι να μαγειρεύω.

Δε θα τον πιάσω τον ηλίθιο; Θα τον πιάσω. Μαύρο θα τον κάνω! Θα βάλω ανακοίνωση όπως τότε που πήραν το χαρτί της στρατολογίας του γιου μου. Θα τον ξεφωνήσω όπως τότε.

Αν έχει λίγα τσίπα πάνω του, δε θα το ξανακάνει!

Η ΦΑΝΕΛΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

Είμαι στη δουλειά. Χτυπάει το κινητό μου από άγνωστο νούμερο. Το σηκώνω γιατί δεν ήταν με απόκρυψη. 

-Η κυρία Α…; 

-Μάλιστα, η ίδια, απαντώ. 

-Τηλεφωνώ από το αστυνομικό τμήμα, πρόκειται για τον κύριο. Ι.Π.Γ… 

-Είμαι η μητέρα του, τι συμβαίνει;

Μια μεγάλη παύση από την πλευρά της αστυνομίας και ένας βαθύς αναστεναγμός από τον αστυνομικό, με έκανε και έχασα το χρώμα μου. Το τι σκέφτηκα δε λέγεται. Τι ότι μπουζούριασαν το γιο μου γιατί θα έμπλεξε σε κανέναν καυγά. Τι ότι τον τραυμάτισαν αλλοδαποί που έχουν εμπορικά σεντόνια έξω από τη νομική. Τι ότι τον μάζεψαν από κανένα χαντάκι. Ότι μπορείτε να φανταστείτε πέρασε από το μυαλό μου στο χρονικό διάστημα του αναστεναγμού του αστυνομικού!
 

-Τι συμβαίνει κύριε; Ρωτώ φανερά αναστατωμένη.
-Τίποτα σημαντικό, του ήρθε το χαρτί να παρουσιαστεί φαντάρος…

Ουφ, εντάξει. Αυτό το περίμενα. Ρωτώ για πότε είναι η ειδοποίηση, μου λέει για τον επόμενο μήνα και του υπόσχομαι ότι θα πάω να πάρω την ειδοποίηση.

Τηλεφωνώ στο γιο μου. Τον ξυπνώ. Ήταν και η ώρα εννέα και μισή, το παιδί κάνει κούρα ύπνου τις παρασκευές!

-Που είσαι αγόρι μου, τον ρωτώ.
-Που να είμαι ρε μάνα; Στο σπίτι είμαι.
-Σήμερα παλικάρι μου, γιατί στις 14 Φεβρουαρίου θα είσαι στην Τρίπολη. Σε καλούν σμηνίτη!

Για πότε ξύπνησε, δε σας λέω, το φαντάζεστε. Βάζει κάτι γέλια.
-Ρε μάνα, έχεις έναν τρόπο να τα λες!

Πήγε πήρε το χαρτί από την αστυνομία, πήγαμε στου Ρουφ, πήρε την αναβολή και τώρα περιμένουμε την επίσημη ενημέρωση ότι το παιδί, θα έχει αναβολή ως το 2020!

Ακούμε την κραυγή του ανέμου σε σύνθεση Έννιο Μορικόνε.

Ο ΚΑΚΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΕΡΝΑ, Ο ΚΑΚΟΣ Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΜΕΝΕΙ

Ανήμερα τα Χριστούγεννα, γυρνώντας από το σπίτι της μαμάς μου, πάτησα στην είσοδο της πολυκατοικίας που διαμένω, ένα χαρτί και γλίστρησα. Επειδή, γυρνώντας οποιοσδήποτε νορμάλ άνθρωπος από τη μαμά του κουβαλάει και ταπεράκια με τροφή για την επόμενη εβδομάδα, και εγώ ως νορμάλ άνθρωπος ήμουν φορτωμένη σαν τον κυρ Μέντιο!

Σκάω χάμω, ευτυχώς ήταν καλά κλειστά και δε χάθηκε έτοιμο φαγητό και σηκώνομαι να δω τι ήταν αυτό το χαρτί.

Ήταν ένας φάκελος, σκισμένος από πάνω και μόλις τον σήκωσα σκέφτηκα  ποιος μαλάκας πήρε να διαβάσει το περιεχόμενο και πέταξε χάμω το φάκελο! Και οποία έκπληξις!!!

Ο φάκελος ήταν από τη στρατολογία, είχε επάνω το όνομα του γιου μου που είχε να έρθει στο σπίτι μου πάνω από μήνα και ευτυχώς είχε επάνω ημερομηνία και αριθμό πρωτοκόλλου.

Τη Δευτέρα ήταν αργία. Την Τρίτη το πρωί, από τη δουλειά, πήρα τηλέφωνο στη στρατολογία ηπείρου και έμαθα ότι το μόνο που έλεγε το έγγραφο που εστάλλει στον κανακάρη μου ήταν ότι επελέγει για το ένδοξο σώμα της μαμάς!

Και αναρωτιέμαι.

Ποιος καραμαλάκας πήρε το φάκελο που δεν απευθυνόταν σε αυτόν;

Και άντε και τον πήρε από λάθος, αφού είδε ότι δεν για τον ίδιο, γιατί δεν τον έφερε σε μένα;

Και άντε και δεν είδε ότι δεν ήταν για την αφεντομουτσουνάρα του και τον άνοιξε, γιατί όταν διαπίστωσε τι ήταν, δεν το έδωσε σε μένα;

Θα το έκοβα το κεφάλι που τον άνοιξε; Όχι.

Ας τον έβαζε με το περιεχόμενό του στο γραμματοκιβώτιό μου, αν ήθελε να μη μάθω ποιος ήταν.

Ήταν ανάγκη να βρω σκέτο το φάκελο;

Τι του πρόσφερε η γνώση ότι ο γιος μου θα καταταγεί στην αεροπορία και όχι στο στρατό ή το ναυτικό;

Πόσο μαλάκας μπορεί να είναι ένας άνθρωπος;

Δεν είναι η πρώτη φορά που διαπιστώνω ότι στην πολυκατοικία μας έχουμε έναν κακό γείτονα. Και όπως έλεγε και ο αείμνηστος μπαμπάς μου, ο κακός ο χρόνος περνά, ο κακός ο γείτονας μένει!

Τι μου έχουν πάρει το σήμα του αυτοκινήτου, την ειδοποίηση εννοώ, τι μου έχουν πάρει φακέλους με λογαριασμούς, τι μου έχουν κλέψει από το σπίτι έξω τα εργαλεία του τζακιού! Σημειωτέον, μόνο εγώ έχω τζάκι στην πολυκατοικία! Τα πήρες ρε ηλίθιε, που θα τα χρησιμοποιήσεις; Αφού τζάκι δεν έχεις!!!

Υπομονή Ρία μου. Που θα πάει; Μπορεί να του έρθει η επιφοίτηση και να πάψει να μας κάνει τη ζωή δύσκολη…

Υ.Γ. χάθηκα γιατί έπρεπε να τακτοποιηθώ στο καινούργιο τμήμα και να μάθω τις ιδιαιτερότητές του. Κάθε μέρα επέστρεφα σπίτι μου μετά τις επτά. Τώρα όμως που όλα ομαλοποιήθηκαν θα είμαι πιο τακτική στις αναρτήσεις μου.

Aκούμε το θεό της κλασσικής μουσικής Τσαϊκόφσκυ και το συναισθηματικό βάλς.

ΤΟ ΦΛΟΥΡΙ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΤΑΣ

Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν σήμερα.
Και φυσικά χρόνια πολλά στον πιο όμορφο, πιο έξυπνο, πιο γλυκό άντρα του κόσμου, το γιο μου!
Να είσαι γερός και τυχερός αγόρι μου, γιατί εκτός από υγεία, χρειάζεται και η τύχη. Όπως έγραψε και ένας φίλος μπλόγκερ, οι επιβάτες του τιτανικού, υγεία είχαν, τύχη δεν είχαν! Έχει ένα πόιντ!
Λοιπόν, σήμερα, θα σας πω τα νέα μου.
Ας αρχίσω από τα ανώδυνα.
Πήγα να φτιάξω τα μαλλιά μου τη μεθεπόμενη της  πρωτοχρονιάς.
Την προηγούμενη φορά που είχα πάει στο κομμωτήριο αυτό, αποκόμισα άριστες εντυπώσεις.
Πάω γιατί έχω ραντεβού για μανικιούρ πεντικιούρ στις 15:30 και βαφή και ανταύγειες στις 12:30!
Μπαίνω κουνάμενη συνάμενη, πάω στη ρεσεψιόν, δίνω τις ευχές μου στις κοπελιές και λέω το όνομά μου. Και οι δυο βλέπουν το ραντεβού του μανικιούρ πεντικιούρ και καμιά δε βλέπει το ραντεβού των δώδεκα και μισή για βαφή και ανταύγειες. Έχουν ανεβάσει και πάνω το ημερολόγιο και μου το δείχνουν ότι δεν έχει το όνομά μου το οποίο βέβαια φιγουράρει πρώτο πρώτο στο νέο χρόνο.
Τις κοιτώ, με βλέπουν που έχω πάρει το ειρωνικό και απαξιωτικό υφάκι μου που σκοτώνει κόσμο. Σταματούν, με κοιτούν, και με ρωτούν, τι συμβαίνει. 

-Κορίτσια, ξέρετε να διαβάζετε; Τις ρωτώ. Δε μου απαντούν, επιμένω. Τελικά μου λένε 

-Ναι ξέρουμε να διαβάζουμε. 

-Ωραία, τότε τι λέει εδώ; Και υπογραμμίζω με το δάκτυλό μου το όνομά μου. 

-Αααααα, ναι. Εδώ είστε.

Δεν τους χαρίστηκα. 

-Εμ, κοριτσια, είπατε να καθίσετε αφού λείπει ο ιδιοκτήτης, αλλά δε σας έκατσε, μου δείξατε το ημερολόγιο! Τους το είπα. Και τις κοίταξα για να δω ποια θα έρθει να μου πάρει το παλτό.

Έρχεται η μικρή. Μια πολύ όμορφη κοπελίτσα. Με ωραίο σώμα, με πλούσια κατσαρά μαλλιά και πανέμορφα πράσινα μάτια. Το έχετε ακούσει αυτό που λέει: από έξω μπέλα μπέλα και από μέσα κατσιβέλλα;;; Ε, αυτή τέτοια ήταν. Μου παίρνει το παλτό, και ενώ το κομμωτήριο είναι άδειο, με πάει στην άκρη του κομμωτηρίου δίπλα από τους νιπτήρες και με καθίζει σε έναν καθρέπτη.

-Θα σας αναλάβω εγώ, μου λέει, και θα σας κάνω τις ανταύγειες.
-Ωραία, της απαντώ. Ποιος θα μου περάσει το χρώμα;
-Θα το περάσουμε μετά.
-Πως μετά ρε κοπελιά; Πάω κομμωτήριο εδώ και 25 χρόνια και ποτέ δεν είδα να φτιάχνονται πρώτα οι ανταύγειες και μετά η βάση στα μαλλιά.
-Έτσι είναι η καινούργια μέθοδος.
-Κοίτα προσεκτικά το κεφάλι μου, βλέπεις ότι έχει ανταύγειες και μάλιστα πρόσφατες. Απλώς θέλω να αλλάξω το χρώμα τους. Αυτό δείχνει ότι πριν δυο μήνες έκανα ανταύγειες στο «…» κομμωτήριο στο κολωνάκι. Αν εφαρμοζόταν τέτοια μέθοδος και ήταν επιτυχημένη, γιατί δεν την εφαρμόζουν και εκεί;

Και τι κάνει ρε παιδιά, μου σκύβει το κεφάλι, και αρχίζει να με ψειρίζει για να δει αν έχω ανταύγειες. Και με πόναγε κιόλας.

-Ρε κοπελιά, της λέω, ήρθα να βάψω τα μαλλιά μου γιατί βγήκε η ρίζα ένα δάκτυλο. Αν μου βάλεις αλουμινόχαρτα στο κεφάλι για τις ανταύγειες, που ως γνωστών επιτρέπονται και στην εγκυμοσύνη γιατί ΔΕΝ ξεκινούν από τη ρίζα, πως θα βάψεις τη ρίζα της τούφας με την ανταύγεια αφού θα είναι στο αλλουμινόχαρτο;
-Αυτό είναι δική μου δουλειά, το πώς θα το κάνω.
(Και με υφάκι εκατό καρδιναλίων η κομμώτρια από τον αμάραντο και αν!)

Βάζω τα μεγάλα μέσα και τηλεφωνώ στην αδερφή μου που είχε κάνει ανταύγειες πριν μια εβδομάδα  στο ίδιο μαγαζί. Μου λέει ότι η μέθοδος είναι μάπα, να αφήσω τις καινοτομίες και να τα φτιάξω παραδοσιακά.

Χμ, έτσι είστε πουλάκια μου!!! θα σας φτιάξω εγώ!

-Κορίτσια, εγώ είμαι ανοικτή σε νέες προτάσεις, φτιάξτε τα όπως νομίζετε, αλλά αν δε μου αρέσουν, θα τα φτιάξετε όπως θέλω από την αρχή και χωρίς επιπλέον χρέωση. Εντάξει;

Δε με αγγίζανε. Το ήξερα. Είναι μόνο με ύφος. Άβουλες και χαζές.

-Λοιπόν, τι θα γίνει; Θα αρχίσουμε;
-Πως θα τα κάνουμε τελικά;
-Δε σας είπα; Θα τα κάνετε όπως λέτε, αλλά αν δε μου αρέσουν θα τα φτιάξετε από την αρχή όπως τα φτιάχνουν παντού. Τι από όσα είπα σας δυσκόλεψε;

Πάλι δε με αγγίζανε. Και η πιο μεγάλη έπιανε τις τουφίτσες μου και τις κοιτούσε. Δε θα τις αγόραζε, θα τις έβαφε…

-Τι θα γίνει ρε κοπελιές, έχει πάει μία η ώρα θα ξεκινήσουμε;
-Πως θα τα κάνουμε; (Για τρίτη φορά, είναι μειωμένης νοητικής αντίληψης.)
-Δε σας είπα; Επειδή εγώ είμαι άνθρωπος της καινοτομίας, φτιάξ’ τε τα  με το δικό σας τρόπο και αν δε μου αρέσει θα τα φτιάξετε από την αρχή με τον παραδοσιακό τρόπο.
-Άμα ήσασταν καινοτόμος δε θα βαρούσατε υστερία και θα το συζητούσαμε τόση ώρα, μου είπε η μεγαλύτερη.
-Αυτό δεν είναι και πολύ επαγγελματικό, γιατί πρώτον, είμαι πελάτισσα, δεύτερον, έχω πάντα δίκιο γιατί πληρώνω, τρίτον, δε σε έχω πιάσει από την καμένη περμανάντ να σε φέρω σβούρα και τέταρτον, αν πραγματικά ήξερες τι έκανες θα είχες ήδη αρχίσει. Απλά ξέρεις ότι θα κάνεις χαλια το κεφάλι μου και δε θες να αναλάβεις την ευθύνη. Αν όντως η τεχνική ήταν σωστή, και την κατείχες κιόλας άριστα, δε θα αμφέβαλλες για το αποτέλεσμα. Αλλά δεν το ΄χεις. Και αυτό φαίνεται!
Και σηκώνομαι να φύγω.
-Κοπελιές, τα διακόσια ευρώπουλα του λογαριασμού και τα είκοσι των μπουρμπουάρ, με μεγάλη χαρά θα τα δεχτούν στο απέναντι κομμωτήριο και πάω να βγω από την πόρτα.
Και θυμάμαι ότι είμαι η πρώτη πελάτισσα του νέου χρόνου! Ο Νίκος επέμενε γιατί με θεωρεί γουρλού, όταν πάω, γεμίζει το μαγαζί με πελάτισσες!
Μισή μέσα στην πόρτα, μισή έξω από την πόρτα, γυρνώ και τους λέω:
-Χαρά που θα κάνει ο Νίκος έτσι και του τηλεφωνήσω και του πω ότι η πρώτη πελάτισσα του χρόνου, έφυγε γιατί την είπατε υστερικιά!
Και βγαίνω και γελώ. Νιώθω ένα χέρι να με αγκαλιάζει. Ήταν ο Νίκος που ως ιδιοκτήτης, ήρθε αργότερα. Αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, ευχόμαστε και μου λέει:
-Καθυστερημένο το πρώτο ραντεβού του χρόνου!
-Όχι Νίκο μου, φευγάτο γιατί το βρίσανε!!! Και του εξηγώ.
Γυρνάμε μαζί πίσω, τις σκότωσε και τις δυο με το βλέμμα του, φυσικά έκανε τα μαλλιά μου με τον παραδοσιακό τρόπο και τα έκανε ο ίδιος ο ιδιοκτήτης, και ενώ ο λογαριασμός ήταν κοντά στο 200άρι, πλήρωσα μόνο 100…
Τα μαλλιά είναι όπως τα ήθελα.

Ας περάσουμε στα λιγότερο ανώδυνα. Την ώρα που το κεφάλι μου είχε τη βαφή επάνω, μου τηλεφωνήσανε από τη δουλειά και μου ανακοίνωσαν, δε με ρώτησαν, ότι αλλάζω τμήμα. Ρώτησα πως και έτσι, γιατί το καλοκαίρι μου πρότειναν να πάω σε αυτό το τμήμα και αρνήθηκα γιατί η προϊσταμένη του είναι συμμαθήτριά μου και φίλη μου. Δεν μπορούσα να της το κάνω αυτό. Τώρα όμως, δεν ερωτήθηκα. Μου ανακοινώθηκε η αλλαγή. Και αναρωτιέμαι: τι παρασκήνιο έχει παιχθεί; Τι λάθος έγινε και σε ποιο τμήμα; Στο δικό μου το παλιό, ή στο τμήμα που πάω; Θα παρεξηγηθεί η συμμαθήτριά μου; Θα έχω πόλεμο από τους υφισταμένους; Θα έχω υποστήριξη από τους ανωτέρους; Θα έχω δύναμη και κουράγιο να φτιάξω μια κλινική από την αρχή και εν λειτουργία, παρακαλώ;

Όσο και να είμαι υπέρ των προκλήσεων, ένα φόβο τον έχω. Απλά ποντάρω στο γεγονός της υποστήριξης από τους ανωτέρους μου που δική τους απόφαση ήταν η αλλαγή!

Γενικά, η αλλαγή, είναι υπέρ μου, θεωρώ ότι μου έπεσε το φλουρί της βασιλόπιττας του 2012!

Καλή μου χρονιά… άντε και καλή σας χρονιά!

Ακούμε το βαλς "Γραμμόφωνο" του Ευγένιου Ντόγκα.

ΠΟΥ ΠΑΜΕ;

Δεν πάει καλά ο κόσμος!

Και εξηγούμαι.

Διάβασα σε ένα ειδησεογραφικό σάιτ, ότι στην Ινδία, σκότωσαν ένα κορίτσι επτά ετών, για να θυσιάσουν το συκώτι της για μια καλή σοδειά.

Στο Αφγανιστάν, στο ίδιο σάιτ πριν μερικές μέρες, μια κοπελίτσα 15 ετών, βρέθηκε κλειδωμένη στο μπάνιο του υπογείου με σπασμένα χέρια και πόδια βασανισμένη από τα πεθερικά της γιατί δεν ήθελε να εκπορνευτεί.

Πριν κανένα μήνα, στην Ινδονησία, ένας σύζυγος, έκοψε τα δάκτυλα του δεξιού χεριού της γυναίκας του γιατί αυτή σπούδαζε στο πανεπιστήμιο.

Οι πεθερές στην Ινδία, αν βρουν νύφη στο γιο τους με μεγαλύτερη προίκα, καίνε με κηροζίνη τις νύφες τους στην κουζίνα, τα λεγόμενα ατυχήματα στην κουζίνα.

Οι κλειτοριδεκτομές, οι γάμοι από την ηλικία των επτά ετών και η διάθεση της ζωής των γυναικών είναι στα χέρια των αντρών στο 40% των κατοίκων του πλανήτη.

Εύλογα θα μου πείτε ότι αυτά συμβαίνουν στον τρίτο κόσμο.

Αμ δε!

Χθες έμαθα ότι στην Κύπρο, όχι στην Ινδία, όχι στην Αραβία ή στο Τιμπουκτού, μια γυναίκα, μάνα, μάνα το αντιλαμβάνεστε; Μάνα, άφησε το νεογέννητό της κάτω από ένα δέντρο στη λάρνακα. Το μωρό έσβησε από το κρύο και την πείνα…

Στην Ινδία, όταν γεννούν κορίτσια το θεωρούν κατάρα. Καθολικές χριστιανικές οργανώσεις, έχουν χτίσει ορφανοτροφεία και έχει φτιάξει έξω από χωριά, κατασκευές με ξύλο ή σίδερο που αφήνουν οι μάνες, ΟΙ ΜΑΝΕΣ, τα κορίτσια τους. Επειδή όμως δεν πάνε μέρα για να μην τις δουν, πάνε νύχτα, και το πρωί περνούν οι καλόγριες και τα μαζεύουν, τα παιδάκια κλαίνε, και οι τίγρεις έχουν ένα μεζέ στο πιάτο. Οι καλόγριες είπαν ότι πολλές φορές βρίσκουν μισοφαγωμένα τα παιδάκια που μπορεί να είναι από ημερών ως και επτά ετών.

Με τον υπέρηχο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, πολλές ινδές όταν ανακαλύπτουν ότι έχουν κορίτσι κάνουν έκτρωση και ως αποτέλεσμα, πολλά χωριά στα σχολεία έχουν 70 αγόρια μαθητές και μόνο 2 κορίτσια…

Χώρια που σε μουσουλμανικές χώρες, αν μια κοπελίτσα απορρίψει τον έρωτα ενός άντρα, κινδυνεύει να της πετάξουν βιτριόλι…

Και αναρωτιέμαι. Αν αυτά γίνονται στο 2012, στον εικοστό πρώτο αιώνα, τι γινόταν το μεσαίωνα; Και που κατευθύνεται η ανθρωπότητα όταν οι παγκόσμιες οργανώσεις ασχολούνται με τα ενθέματα σιλικόνης και όχι με αυτά τα προβλήματα;

Θα μου πείτε κινδυνεύουν οι γυναίκες με τα λάθος ενθέματα. Αλλά όταν η άλλη έχει 7.000 ευρώ για να κάνει βυζιά, θα έχει και άλλα 2.000 για να τα αφαιρέσει.

Το παιδάκι που γεννήθηκε κορίτσι, δεν έχει κανένα να τη βοηθήσει, δεν έχει καμιά ελπίδα.

Έλεος.

Ασχολούμαστε με μαλακίες και ουσιαστικά πράγματα τα αφήνουμε στο απυρόβλητο.

Εύχομαι για το 2012, περισσότερη ευαισθησία στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες σε παγκόσμιο επίπεδο. Εύχομαι να εκλείψει παγκοσμίως το έθιμο της κλειτοριδεκτομής. Εύχομαι να αποκτήσουν δικαιώματα οι γυναίκες στον αραβικό κόσμο. Εύχομαι να μη σκοτώνουν τα κοριτσάκια στην Ινδία. Εύχομαι να μην υπάρξει ποτέ ξανά μια γυναίκα που της έριξαν βιτριόλι…

Aκούμε το βάλς από την ωραία κοιμωμένη του Τσαϊκόφσκι.

OΜΟΡΦΑΑΑΑΑΑΑΝΤΡΑ ΜΟΥ!

NA ΣOY ΠΩ TI ΘA EXEI TO 2012!!!

 
TH MANA TOY KAI TO ΠATEPA TOY...

 
ΔEH,OTE,EYΔAΠ,XAPATΣI,KEΦAΛIKO,ΣHMA,AΣΦAΛEIA,TEΛH,.........
ΣTA ΠAΠAPIA ΣOY AN EXEIΣ ΛEΦTA,

AΛΛA 

ΣE KOBΩ NA MHN EXEIΣ!!!... 

OMOPΦAAAAAANTPA MOY,

KAΛH XPONIA !!!

 
ΘA BAΛΩ KAI BAZEΛINH ΓIA NA ΓΛIΣTPAEI !!!!!

Το κείμενο και τη φωτογραφία τα πήρα από το μπλογκ vavanta

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ!

Καλη σας ημέρα, καλή χρονιά με υγεία και προσωπική και οικογενειακή ευτυχία!

Διάλεξα να σας ευχηθώ με ένα βάλς του Γκεόργκι Σβιρίντοφ. Ρώσος συνθέτης που γεννήθηκε στο Κούρσκ της ρώσικης αυτοκρατορίας το 1915 και  πέθανε το 1998 από καρδιακή προσβολή  στη Μόσχα.

Ο πατέρας του Σβιρίντοφ ήταν συμπαθών στο μπολσεβίκικο κίνημα και σκοτώθηκε στις αψιμαχίες μεταξύ μπολσεβίκων και στρατιωτών όταν ο Γκεόργκι ήταν τεσσάρων ετών. Το πρώτο όργανο του Γκεόργκι ήταν μια μπαλαλάικα. Όμως το ταλέντο του φάνηκε και σε ηλικία έντεκα ετών έγινε δεκτός στη μουσική ακαδημία του Λένινγκραντ για να σπουδάσει πιάνο. Με τον β’ παγκόσμιο πόλεμο, στάλθηκε σε μια στρατιωτική ακαδημία αλλά λόγω κακής υγεία, απεβλήθη. Είχε περάσει ιδιαίτερα φτωχικά χρόνια και αυτό είχε αντίκτυπο στην υγεία του.

Το έργο του είναι κυρίως ένας λυρικός κύκλος επηρεασμένος από την ποίηση του Πούσκιν, με υπέροχα φωνητικά και χορωδιακά κομμάτια. 

Παρότι στη δύση ο Σβιρίντοφ είναι άγνωστος, στη Ρωσία χαίρει ιδιαίτερη εκτιμήσεως γιατί τα έργα του καθρεφτίζουν τη ρώσικη ψυχή με εξαιρετικά λυρικές μελωδίες.

Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι το βαλς από τη Χιονοθύελλα  ένα έργο που δίνει μουσικές εικόνες από το έργο του Πούσκιν και η σύνθεση έγινε το 1975 για τη φιλαρμονική της Μόσχας!

Είναι ένα ρομαντικό, τρυφερό και λίγο μελαγχολικό βαλς. Πλούσιο σε ήχους και με ρυθμό χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις με βαθμιαία έκρηξη. (από ρώσικη μετάφραση παιδιά, εγώ απλώς απολαμβάνω, δεν κρίνω, ή μ’ αρέσει κάτι, ή όχι!)

 

Για τη χώρα μας, εύχομαι ολόψυχα ειρήνη, ομόνοια και ομοψυχία. Λιγότερη Μέρκελ, λιγότερο ΔΝΤ, περισσότερη εθνική αξιοπρέπεια...