ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ…

Και καταθέτω τους φακέλους και περιμένω να πάρω άδεια για να δω και εγώ θάλασσα.

Και μου τηλεφωνεί η διευθύντρια και μου ζητά να μεταφέρω την άδειά μου δυο εβδομάδες πίσω για να τους καλύψω σε θέση επόπτριας που είχαν πρόβλημα. Το είχα ξανακάνει, σιγά τα ωά τα δίκροκα και φυσικά δέχτηκα. Να είμαστε και λογικοί, προσωπικά και η διευθύντρια του νοσηλευτικού τομέα και ο διοικητής, μου έχουν φερθεί εξαιρετικά καλά και θα ήταν γαϊδουριά από μέρους μου να αρνηθώ.

Και τηλεφωνώ στη Ζάκυνθο που με περίμεναν και το ανακοινώνω. Και ακούω το δούλεμα της αρκούδας. Τελικά, καθυστέρησα την άδειά μου μόνο δέκα μέρες.

Και ξεκινώ για Ζάκυνθο. Από τα χαράματα. ΔΕΝ ΕΠΕΣΑ, αν δεν το καταλάβατε, φέτος, δεν έπεσα! Και κάθετε δίπλα μου στο λεωφορείο ένας τύπος που την έχει δει τουλάχιστον Τζώρτζ Κλούνεϊ! Και να μου μιλάει σε όλο το ταξίδι, να θέλει να πιούμε καφέ μαζί όταν σταμάτησε το λεωφορείο, να κάθεται δίπλα μου και στο φέρυ από Κυλλήνη για Ζάκυνθο. Και να βρεθούμε στο νησί, και να πάμε για μπάνιο, και να διασκεδάσουμε κάποιο βράδυ.

Και επιτέλους φτάνουμε στο Τζάντε και εξαφανίστηκα! Και πάω την ίδια μέρα για το πρώτο και παρ’ ολίγο μοναδικό μπάνιο της χρονιάς και μόλις γυρνώ, αδιαθετώ! Κορίτσια το πιάσατε το υπονοούμενο. Αλλά ήμουν χάλια. και άυπνη. Και πάω να κοιμηθώ. Και πέφτει το ρεύμα. Ευτυχώς είχα στο κινητό φακό, ο γιος μου τον είχε βάλει. Και έρχεται ό ηλεκτρολόγος μέσα στη νύχτα, δε μας έβρισε, ήρθε, έφτιαξε τη βλάβη και επιτέλους ξεκουράστηκα. Πέρασα μια εβδομάδα φανταστική. Μετά γύρισα.

Αλλά ως συνήθως, άφησα ανοιχτή μια μπαλκονόπορτα στο σπίτι για να αερίζεται και να έχουν φως τα φυτά. Και βρίσκω ένα σπίτι αχούρι. Ξερά φύλλα στο σπίτι μέσα, σκόνη και λάσπη παντού γιατί είχε βρέξει και δυο μέρες πριν.

Κάνω γενική καθαριότητα γιατί είχε ξυπνήσει μέσα μου η νοικοκυρά, και το μεσημέρι που πήγα να χαλαρώσω μου τηλεφωνεί μια φίλη για να πάμε στην έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο. Τι θα έλεγα; Όχι; Όχι βέβαια, και πήγα, και γύρισα φορτωμένη σα γαϊδούρι. Αλλά ψόφια. Γιατί πήγα με τα πόδια και γύρισα με τα πόδια και με βάρος. Και πέφτω ψόφια.

Και ξυπνώ την επομένη ανανεωμένη και ξεκούραστη. Φτιάχνω έναν καφέ και κάθομαι στη βεράντα με ένα βιβλίο από τα καινούργια μου. Και σηκώθηκα την άλλη μέρα στις επτά το πρωί. Διάβαζα όλη τη νύχτα. Λέω, ας κοιμηθώ. Αλλά ένιωθα μια λιγουρίτσα. Παίρνω το χάπι του θυρεοειδούς, περιμένω μισή ώρα, φτιάχνω δυο αυγά τηγανητά, τρώω και κοιμάμαι. Και ξυπνώ στις έντεκα το βράδυ.

Ησυχία! Ωραία ήταν. Παίρνω το παιδί μου να δω τι κάνει, μου μίλησε κανονικά γιατί έπαιζε λόλ, δεν ξέρω τι είναι αυτό. Παίρνω την κολλητή, την ξύπνησα αλλά επειδή ανησύχησε μου μίλησε καλά αλλά την έκλεισα αμέσως. Και παίρνω και την αδερφή μου. Αυτή με έβρισε γιατί η ώρα είχε πάει και δώδεκα και μισή.

Τι να κάνω και εγώ; Έπιασα το βιβλίο μου.

Και διάβασα. Ως τις δέκα το άλλο πρωί. Μετά ακολουθήθηκε το αυτό μοτίβο every day, για τις επόμενες τέσσερις εβδομάδες. Τόσο είχα άδεια. Μιλάμε έκανα τη νύχτα μέρα και τη μέρα νύχτα. Καταλάβατε τώρα γιατί χάθηκα και δεν απαντούσα στα τηλεφωνήματά σας; Γιατί κοιμόμουν! Έβλεπα τις κλήσεις σας, αλλά δε σας τηλεφωνούσα πίσω γιατί ήταν μαύρα μεσάνυχτα…

Και έρχεται η μέρα που πρέπει να επιστρέψω στη δουλειά. Αλλά δεν κοιμάμαι γιατί έχουν αλλάξει οι κιρκαδικοί μου ρυθμοί. Ένας μήνας δεν είναι λίγος! Και πάω πρώτη μέρα στη δουλειά σαν κοτόπουλο. Την ώρα που έπρεπε σύμφωνα με τους ρυθμούς μου να κοιμηθώ, εγώ πήγα για δουλειά. Ευτυχώς που χάρηκαν που με είδαν και δεν ασχολήθηκα με το τμήμα. Κάποια χαζομάρα θα είχα κάνει. Μετά συνήλθα.

Και μου το σκάνε το παραμύθι. Μπορεί να μου το είπαν από την προηγουμένη αλλά το εμπέδωσα τη δεύτερη μέρα που πήγα στη δουλειά. Έγινε η κρίση μου, ήρθα πρώτη στη βαθμολογία, πήρα τη θέση που ήθελα και τώρα περίμενα να μου στείλουν ένα επίσημο έγγραφο που να με ενημερώνει. Και έρχεται, εξαιρετικά τεκμηριωμένο, οφείλω να ομολογήσω. Και περιμένουμε δέκα μέρες για τυχόν ενστάσεις. Και πάει μετά στο ΓΕΕΘΑ. Και περιμένουμε να πάρει υπογραφή από τον αρχηγό. Και παίρνει. Και περιμένουμε να πάρει υπογραφή από τον υπουργό εθνικής άμυνας. Και παίρνει. Και έρχεται σήμα στο νοσοκομείο με την απόφαση. Αλλά, χωρίς ημερομηνία ανάληψης καθηκόντων. 

Δηλαδή είμαι υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου. Έγινα επόπτρια, αλλά δεν έχω αναλάβει καθήκοντα. Και δεν ξέρω ούτε γιατί, ούτε πότε. Και ναι μεν είμαι στο τμήμα, αλλά περνάω αρμοδιότητες στις αντικαταστάτριές μου. Για να μην τις αφήσω στα βαθειά όπως την πάτησα εγώ όταν πήγα στον όροφο αυτό. Και σε μερικές μέρες θα παρίσταμαι απλώς.

Καλό είναι, αλλά θα σας εκμυστηρευτώ κάτι. Τη μέρα που ήρθε το σήμα, που το έδειξα στα παιδιά, βάλαμε τα κλάματα όλοι μαζί. Προσπάθησα να το ρίξω στο αστείο, ότι και καλά κλαίνε από ανακούφιση, αλλά δεν είναι έτσι.

Εγώ έκλαιγα γιατί το τμήμα το έστησα εκ των βάθρων, έκανα φοβερές αλλαγές βελτίωσης, αγάπησα τον κόσμο, με αγάπησαν και αυτοί, είμαστε περισσότερο φιλαράκια παρά προϊσταμένη και υφιστάμενοι. Βγαίνουμε για φαγητό, πάμε σε ντίσκο, κάνουμε πάρτυ. Τώρα πάνε όλα αυτά. Δε θα μου μιλάνε γιατί τα άλλα τμήματα θα τους λένε πως γλύφουν την επόπτρια. Και θα με αποφεύγουν. Θα κάνουν πάρτυ και δε θα με καλούνε για να μην τους λένε γλυφτρόνια… Από ότι μου είπαν, τα παιδιά στενοχωριούνται γιατί δεν ξέρουν ποια θα με αντικαταστήσει. Θα τα φροντίζει όπως εγώ; Θα τους ικανοποιεί στο πρόγραμμα όπως εγώ; Θα είναι δίκαιη; Θα τους καλύπτει; Ή θα πέφτουν οι αναφορές βροχή;

Και ενώ από τη μια χαίρομαι. Πολύ χαίρομαι, από την άλλη λυπάμαι που θα αποχωριστώ τα παιδιά μου…

Αυτά, γιατί έτοιμη είμαι να κλάψω πάλι.