ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΚΟΠOΙΣ ΚΤΩΝΤΑΙ

Και να πεις δεν το ήξερα; Από μικρή αγωνιζόμουν για το κάθε τι!

Αλλά περίμενα ένα ωραίο πρωί, να αρχίσω να απολαμβάνω. Είχα κουραστεί και κουράζομαι ακόμα πάρα πολύ, που κανονικά θα πρέπει να έχω αράπη με φοινικόφυλλα να μου κάνει αέρα κάθε μέρα μόλις πιάσει Μάιος!

Ένα ωραίο πρωί όμως στις 17 Δεκεμβρίου του περασμένου χρόνου, το 2013 δηλαδή,  ξυπνά κάποιος μπρούμυτα, και αποφασίζει να μας θέσει όρους και προϋποθέσεις για τις θέσεις ευθύνης που κατέχουμε… και βρίσκεται και κάποιος άλλος που του πιάστηκε το χέρι στον ύπνο και το υπογράφει. Και φυσικά όλα αυτά αφού προτάθηκαν, χωρίς συσκέψεις, χωρίς να λάβουν υπ όψιν προτάσεις για βελτίωση της απόφασης, υπεγράφησαν και έγιναν ένας ωραιότατος νόμος που μας έκανε τα νεύρα τσατάλια…

Και μετά που έγινε νόμος εν μία νυκτί και μας έκανε όλους τουρλουμπούκι, μας ενημέρωσαν φέρνοντάς μας προ τετελεσμένου γεγονότος. Μας μαζεύουν στο αμφιθέατρο και μας το ανακοινώνουν. Γίνεται ένας ψιλοπανικός, μόνο εγκεφαλικά δε μας ήρθαν και μας το σκάνε το παραμύθι, πρέπει να ελέγξετε το μητρώο σας, για τυχόν λάθη.

Θα σας εξηγήσω. Μέχρι τις 17/12/2013, οι θέσεις ευθύνης καλύπτονταν με σειρά αρχαιότητας. Τώρα προκηρύσσονται και μάλιστα κάθε μήνα που είσαι στο νοσοκομείο έχεις λαμβάνειν 0,3 μόρια. Δεν παίρνεις μόρια όταν είσαι σε άδεια κυήσεως, δεν παίρνεις μόρια όταν είσαι σε εκπαίδευση, δεν παίρνεις μόρια αν είσαι στο ΓΕΑ ή το ΓΕΕΘΑ, τη Σ/ΣΑΝ, αν υπηρετείς εκεί πάνω από δύο χρόνια!!! Αν έχεις ειδικότητα ή μεταπτυχιακό παίρνεις 1 μόριο, μάστερ 2, διδακτορικό 3. Μοριοδοτείται η διδασκαλία σε σχολεία των ΕΔ, όχι όμως άλλα σχολεία. Μοριοδοτείται η συμμετοχή και οι ομιλίες σε συνέδρια, όπως και η παρακολούθηση. Επίσης τα σχολεία που έχεις περάσει.

Όλα τα παραπάνω το πληρώ. Έλα όμως που όλα αυτά τα χρόνια, δε μου χρειάστηκαν πουθενά αυτά τα έντυπα και δε θυμόμουν αν τα είχα μαζεμένα κάπου! Άσε που προσωπικά θεωρώ άδικο να μου λένε ότι τώρα πίσω πίσω χρειάζομαι ένα κάρο χαρτιά. Ας μου το έλεγαν όταν ήμουν ανθυποσμηναγός. Τώρα που είμαι αντισμήναρχος και γίνομαι σμήναρχος, τώρα το θυμήθηκαν; Και αν κάνω εγώ χαρτιά, από κάποιες έχω πολύ περισσότερα προσόντα και αυτές θα χάσουν τις θέσεις τους. Το θεωρώ ανήθικο.

Και για αυτό το λόγο, δεν τσέκαρα καθόλου το μητρώο μου για να δω αν έχω ή όχι λάθη στις τοποθετήσεις μου. Είχα αποφασίσει να μη μετέχω στη διαδικασία γιατί δεν ήθελα να πάρω θέση αρχαιότερής μου. Και κοιμόμουν ήσυχη…

Και έρχεται ο Ιούλιος. Και προκηρύσσονται οι θέσεις των εποπτριών. Η σειρά μου δεν είχε έρθει για να γίνω επόπτρια, δε θα έκανα χαρτιά.

Και το λέω στην αδερφή μου. Η οποία ήταν συνάδελφος αλλά με τέσσερα παιδιά, την έκανε στα 18 χρόνια υπηρεσίας με μειωμένη σύνταξη. Δεν την απασχολούσε, δεν είχε άποψη και μου λέει, αδέρφι, κάνε ότι νομίζεις! Το είπε όμως στον άντρα της που είναι αντισυνταγματάρχης και διευθυντής του διακλαδικού καρδιοχειρουργικού κέντρου των ενόπλων δυνάμεων. Και με παίρνει τηλέφωνο ο αδερφός και μου σέρνει τα εξ αμάξης. Δίκιο είχε, αλλά τον γείωσα… Αυτός συναντιέται με το διοικητή του ΝΝΑ που είναι κουμπάρος του και του λέει τις αποφάσεις μου, εμένα με στέλνουν σε μια σύσκεψη στο ΓΕΕΘΑ, τον συναντώ, με κλείνει σε ένα γραφείο και με ψέλνει για σαράντα λεπτά και αρχίζω να κλονίζομαι. Επιστρέφω στο νοσοκομείο, πάω να ενημερώσω το διοικητή, μου τα χώνει και αυτός αλλά αυτός τουλάχιστον με άκουσε και μου έλυσε απορίες. Ανεβαίνω στο τμήμα μου, με βουτάει ο διευθυντής μου, ακούω τα ίδια από αυτόν και τον υποδιοικητή. Και μου λένε και το εξής αμίμητο! Αν δεν κάνεις χαρτιά, αποκλείεσαι από περαιτέρω εξέλιξη γιατί δε δείχνεις ενδιαφέρον για διοικητικές θέσεις. Αυτό με συγκλόνισε γιατί είμαι γνωστή ψωνάρα άλλωστε. Το ψάχνω με γνωστούς στο πεντάγωνο και έχουν δίκιο! Πρέπει να κάνω χαρτιά αν θέλω να ανέβω στη σκάλα της ιεραρχίας…

Τόμπολα! Τώρα τι κάνουμε; 

Η ηθική και η λογική συγκρούονται. Και συγκρούονται άγρια. Και μένω καμιά βδομάδα άυπνη και προβληματισμένη. Και κερδίζει η λογική. Και αποφασίζω να κάνω τα χαρτιά μου. Και μένουν καμιά δεκαριά μέρες μέχρι να λήξει η προθεσμία υποβολής υποψηφιοτήτων.

Και πρέπει να ελέγξω το μητρώο, ευτυχώς το μόνο που δεν είχαν ήταν η εκπαίδευση ενός έτους στη ΜΕΘ. Ελέγχω τα προγράμματα, τα φωτοτυπώ, τα επισυνάπτω στην αναφορά, αλλάζει το μητρώο. Αλλά μου παίρνει και ένα τριήμερο μέχρι να διορθωθεί. Και έρχεται Παρασκευή μεσημέρι. Φεύγω από το ΓΝΑ με ένα κεφάλι καζάνι. Δυο θάνατοι, υστερίες, φωνές, χαμός… πάω σπίτι και αποφασίζω να ξεκουραστώ και πρωί πρωί την επομένη να μαζέψω τη χαρτούρα μου για την υποψηφιότητα.

Και κοιμάμαι. Ξυπνώ πρωί, χτυπώ μια φραπεδιά, μια δεύτερη και ανοίγω το γραφείο να μαζέψω τα χαρτιά. Και τα χαρτιά είναι στο δεύτερο συρτάρι του γραφείου, αλλά δεν τα βλέπω. Και με πιάνει μια ταχυκαρδία. Καλά λέω, θα είναι στην ντουλάπα με όλα τα άλλα χαρτιά… σιγά να μην ήταν! Ψάχνω όλο το σπίτι. Όλο όμως. Χαρτιά πουθενά. Φυσικά! Αφού εκεί που ήταν, δεν τα είδα. Και ψάχνω όλη την ημέρα και φτάνει δώδεκα το βράδυ και εγώ είμαι νηστική, ταραγμένη, κουρασμένη και βαράω μια ωραιότατη υστερία να είναι όλη δικιά μου. Βάζω τα κλάματα, περνάει ένα μισάωρο και ηρεμώ. Θα ξαναψάξω αλλά ανάποδα αυτή τη φορά. Και φτιάχνω άλλον έναν καφέ και αρχίζω ξανά το ψάξιμο. Σιγά το παλάτι δηλαδή, αλλά τέλος πάντων, το έψαξα. Και ξημερώνει ο θεός τη μέρα, και εγώ είμαι αναμαλλιασμένη, με ταχυκαρδία, κουρασμένη, και χωρίς χαρτιά. Απτόητη ψάχνω. Στις δέκα περίπου, ανοίγω το δεύτερο συρτάρι του γραφείου. Εκεί τα χαρτιά! Όχι ότι είχαν πάει και πουθενά, αλλά επειδή είχα φάει τέτοια ταραχή, ξανακλαίω από ανακούφιση αυτή τη φορά και πέφτω για ύπνο.

Αλλά κάτι με ενοχλούσε. Και σε μία ώρα ξύπνησα και πήγα να ελέγξω τα χαρτιά. Και να τι με ενοχλούσε! Όταν μπήκαν και με κλέψανε, τα είχα στο συρτάρι του κομοδίνου της κρεβατοκάμαρας. Οι κλέφτες τα έβγαλαν έξω, έριξαν κατά λάθος το κρασί και τα έκαναν κόκκινα, εγώ τότε, τα πέρασα με ένα βετεξάκι  και τα έβαλα στο συρτάρι του γραφείου. Και τα ξέχασα. Και τα χαρτιά είχαν κολλήσει μεταξύ τους και μάλιστα ένα - δυο είχαν μουχλιάσει κιόλας.

Τώρα;;;;;;;;; τώρα, στην προσπάθειά μου να τα ξεκολλήσω, κατέστρεψα και μερικά. Γεμίζω την μπανιέρα νερό. Πετάω και δέκα φύλλα παγάκια μέσα για να μη βγει το μελάνι, και περιμένω. Κάθε φύλλο που ξεκόλλαγε, επέπλεε. Το έπαιρνα, το έβαζα ανάμεσα σε δυο πετσέτες για λίγο και μετά το … σιδέρωνα με τη στιρέλα. Όχι στον ατμό, αλλά τα σιδέρωσα όλα και τα έκανα κολλαριστά. Και τη δουλειά αυτή την τελειώνω τα μεσάνυχτα.

Μετά ήταν εύκολα τα πράγματα. Τι χρειαζόμουν; Να γράψω το βιογραφικό όπως ήταν το υπόδειγμα, να το τυπώσω 24 φορές, να βγάλω όλα τα χαρτιά μου 24 φωτοτυπίες το καθένα, να πάρω σε 24 έντυπα υπογραφές του προϊσταμένου του προσωπικού ότι οι τοποθετήσεις μου ήταν σύμφωνα με το μητρώο μου, να φτιάξω τους φακέλους, 24 έπρεπε να είναι, σας το είπα; να τα οργανώσω ανά θέση και να τα παραδώσω σε κλειστό φάκελο.

Περιττό να σας πω πως έπιασε ο απαυτός μου φωτιά! Με βοήθησε πολύ μια φίλη μέσα από το ΓΝΑ. Μου παραχώρησε το γραφείο της και έκανα εκεί τη δουλειά μου. Με βοήθησε το τμήμα μου πάρα πολύ. Δε με ενοχλούσαν καθόλου, τρέχανε για φύλλα, για υπογραφές όχι όμως χωρίς γκρίνιες, γιατί αν θα έπαιρνα τη θέση και θα έφευγα από εκεί. Δηλαδή εμείς τώρα προϊσταμένη σε βοηθάμε να μας εγκαταλείψεις! Αυτό το άκουγα τουλάχιστον 10 φορές τη μέρα. Άρχισα να έχω τύψεις που θα αφήσω την κλινική μου… μετά έπρεπε να βάλω δείκτες για τα σχολεία, τα συνέδρια που μίλησα, τις παραδόσεις που έκανα, εκεί με βοήθησε η μαμά μου που έχει εξαιρετικά πρακτικό πνεύμα, εντυπωσιάστηκε από τους φακέλους μου, ήθελε να κρατήσει έναν αλλά δε μου περίσσευε κανένας, και τη Δευτέρα που προβλέπεται, είμαι έτοιμη να καταθέσω τους 4 φακέλους των τεσσάρων υποψηφιοτήτων μου με έξι αντίτυπα του βιογραφικού μου μέσα σε καθένα. Ένα δάσος το κατέστρεψα με τόσο χαρτί που χάλασα. Αλλά χαλάλι του. Έκανα υποδειγματικό φάκελο που έπαθε πλάκα η επιτροπή. Ούτε γιατροί για θέσεις διευθυντών δεν έχουν τόσο προσεγμένο και σωστό φάκελο, είπε ένας! Όλα μαθαίνονται στο νοσοκομείο…

Τα υπόλοιπα σε άλλη ανάρτηση γιατί έχει και συνέχεια το πράγμα… και εγώ έχω να πάω για δουλειά.

Φιλούθια.