KΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙΣ

Κάθε πρωί τέτοιο καιρό, καθυστερώ στη δουλειά.

Οι αιτίες είναι πολλές.

Τα ξενύχτια. Αυτή η χρονιά δεν μπήκε και με τους καλύτερους οιωνούς, αλλά όσον αφορά την κοινωνικότητά μου, χτύπησε κόκκινο. Κατά μέσο όρο, ξενυχτώ δυο φορές την εβδομάδα. Έξοδοι, κόσμος στο σπίτι, μαζώξεις σε φιλικά σπίτια, επαγγελματικές συναντήσεις που καταλήγουν σε δείπνο και ποτό…

… έχουν ως αποτέλεσμα να στερούμαι τον ύπνο που τρέφει τα παιδιά. Και μπορεί ηλικιακά να μην είμαι στη νιότη μου, ψυχικά αισθάνομαι μπεμπέκα και έχω ανάγκη ύπνου. Έχει τύχει φέτος να πάω στη δουλειά μου χωρίς ούτε δέκα λεπτά ύπνου το προηγούμενο 24ωρο, ουκ ολίγες φορές.

Η θέα. Από το παράθυρο του μπάνιου μου, κάθε πρωί, βλέπω το φως να απλώνεται στην πόλη σιγά σιγά.

Η Αθήνα φωτίζεται σταδιακά από τον ήλιο. Ο ουρανός αρχίζει να ξανανοίγει και τα τελευταία αστέρια παύουν να φαίνονται. Ροδίζει ο Υμηττός, αρχίζει να λαμπυρίζει η Πεντέλη, αχνοφαίνεται η Πάρνηθα και διαγράφονται τα σπίτια που σβήνουν τα φώτα τους το ένα μετά το άλλο. Η θάλασσα αρχίζει να διακρίνεται και τα φώτα των πλοίων που λάμπουν στο σκοτάδι ξεθωριάζουν και σχηματίζονται οι όγκοι τους που πλέουν προς το λιμάνι του Πειραιά με μια αρχοντική μεγαλοπρέπεια. Την ώρα που κάνω μπάνιο, ξεχωρίζουν τα μεγάλα κτίρια, βλέπεις τα φώτα της πόλης να σβήνουν σταδιακά και εγώ ψάχνω δικαιολογία να καθίσω λίγο πιο πολύ στο μπάνιο να απολαμβάνω τη θέα της πόλης που ξυπνά. Να ξεβγάλω λίγο καλύτερα το κοντίσιονερ, να ρίξω για λίγο περισσότερη ώρα ζεστό νερό στην πλάτη μου, να ανοίξουν τα πνευμόνια μου από τους υδρατμούς…

… και μετά τρέχω να χτενιστώ, να ντυθώ, να ξεκινήσω έγκαιρα για να μην καθυστερήσω στην κίνηση και φτάσω στη δουλειά αργά.

Οι νερατζιές. Αυτό με σκοτώνει κάθε πρωί. Τώρα που έχουν ανθίσει οι νερατζιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, ότι τέλος πάντων είναι τα δέντρα στους δρόμους, η μυρωδιά τους με μεθά. Με το που μπαίνω στο αυτοκίνητο, ανοίγω τα παράθυρα και απολαμβάνω το άρωμά τους. Βρίσκω χίλιες δυο ηλίθιες δικαιολογίες να καθυστερήσω να βγω από το πάρκινγκ για να απολαύσω την ευωδία τους περισσότερο. Βάζω μπρος το αυτοκίνητο να ζεστάνω τη μηχανή (λες και χρειάζεται), βγαίνω από το αυτοκίνητο να ανοίξω την πόρτα του γκαράζ (λες και δεν πιάνει το τηλεκοντρόλ), ελέγχω εξονυχιστικά το δρόμο πριν ξεπαρκάρω (λες και βγαίνω στην Κηφισίας σε ώρα αιχμής), οδηγώ αργά (λες και από τα στενάκια θα ξεπηδήσουν αυτοκίνητα που κυνηγιούνται όπως στις ταινίες του James Bond), περνώ με χαμηλή ταχύτητα στα στενά (λες και στις έξι και μισή θα παίζουν τα παιδιά με τις μπάλες στο δρόμο). Μέχρι να βγω στη λεωφόρο έχω χάσει ένα δεκάλεπτο απολαμβάνοντας το μεθυστικό άρωμα των λουλουδιασμένων νερατζοπορτοκαλολεμονιών…

…και μετά τρέχω σαν τρελή και κάνω σφήνες για να είμαι στην ώρα μου.

(που δεν είμαι)

Άντε φιλάκια και καλό σαββατοκύριακο!