ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΤΙ ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ

Έκλεισε την πόρτα και πέταξε τα κλειδιά στο τραπέζι. Άναψε το τζάκι και έβαλε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και έμεινε να κοιτάζει τις φλόγες.

Το σκοτάδι έπεφτε γρήγορα και μόνο η πορτοκαλί λάμψη της φωτιάς φώτιζε το δωμάτιο.

Δεν έβγαλε τα ρούχα της. Το πουκάμισό της είχε το άρωμά του στο λαιμό. Από τα φιλιά του στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου.

Την αγαπούσε, το ήξερε. Δεν ήξερε γιατί ή για πόσο, αλλά την αγαπούσε.

Έκανε τα αδύνατα δυνατά να τη βλέπει όταν μπορούσε ακόμα και για μερικές ώρες. Δεν ήξερε πως τα κατάφερνε αλλά την έβλεπε. Έστω και για λίγο.

Ένιωθε ακόμα τα χέρια του να της σφίχνουν τη μέση. Τα χείλη του στο λαιμό της. Τα δάκρυά του κάτω από το αυτί της…

Ένιωθε εγκλωβισμένη. Καθόταν σε μια σκληρή πέτρα αγάπης και παράδοσης.

Και περιστοιχιζόταν από άλλες σκληρές πέτρες.

Της απόστασης. Τόσες χιλιάδες μίλια χώρια, πώς να τα εξαφανίσει; Πώς να εκμηδενίσει τις αποστάσεις; Πώς να διαλύσει ενδοιασμούς και αμφιβολίες που προέκυπταν από την απόσταση;

Της γλώσσας. Ούτε αυτός μιλούσε τη δική της, ούτε αυτή τη δική του. Τα αγγλικά τους ένωναν. Δυο φορές ξύπνησε και τον άκουσε να μιλά στη γλώσσα του μέσα στον ύπνο του. Δυο φορές προσπάθησε με χάδια να τον επαναφέρει στην πραγματικότητα. Μιλώντας του στη δικής γλώσσα. Και όταν συνήλθε, δεν ήταν τα αγγλικά που θα της μετέφεραν τον τρόμο και την αγωνία του για κάτι.

Της διαφορετικής θρησκείας. Βράχος που έφραζε το δρόμο τους. Κανείς δεν ήταν ιδιαίτερα θρήσκος αλλά η θρησκεία του καθενός διαμόρφωνε συμπεριφορές και πεποιθήσεις.

Της ζήλειας. Θες η απόσταση; Θες η θρησκεία; Θες η προσωπική ανασφάλεια; Η ζήλεια ήταν μια μεγάλη πέτρα που της καθήλωνε τα χέρια. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Την πλάκωνε. Αν δε σήκωνε το τηλέφωνο αμέσως. Αν δεν απαντούσε στο σκάιπ αμέσως. Αν, αν, αν… τρεις φορές την επισκέφθηκε τελείως ξαφνικά, μια ή δυο μέρες νωρίτερα για να κάνει έφοδο. Δεν την πείραξε. Ήταν ευχάριστη έκπληξη, Αλλά γιατί είχε την εντύπωση ότι της είχε βάλει κάποιον να την παρακολουθεί;

Της διαφορετικής νοοτροπίας και των διαφορετικών βιωμάτων. Αυτή χωρίς άσχημα βιώματα. Χωρίς βία, μεγάλωσε στο ροζ συννεφάκι της. Όλα της τα είχαν στο χέρι.  Αυτός, λόγω δουλειάς, είχε γυρίσει όλες τις εμπόλεμες ζώνες του πλανήτη. Αγωνίστηκε όχι μόνο για να σπουδάσει, αλλά για την ίδια την ύπαρξή του. Περίμενε από τους ανθρώπους πάντα το χειρότερο. Δεν εμπιστευόταν. Δεν αφηνόταν. Δεν ηρεμούσε. Ένας ξαφνικός θόρυβος, τον έκανε να περνά σε εγρήγορση μέχρι να διαπιστώσει τι ακριβώς ήταν. Αν αργούσε να γυρίσει, της τηλεφωνούσε τόσες φορές με τη δικαιολογία ότι φοβόταν για την ασφάλειά της.

Την πρόσεχε. Αυτό της άρεσε. Και αυτό όμως πέτρα ήταν. Δεν την άφησε να πατήσει χιόνι. Δεν την άφηνε να κουράζεται. Της έκανε δώρο ένα σταυρό με σμαράγδια και έπρεπε να τον φορά συνεχώς. Ήταν όμορφος αλλά μεγάλος και επικίνδυνο να φορά τέτοιο κόσμημα τέτοιες εποχές. Από τη μια θέλει να είναι ασφαλής, από την άλλη της επιβάλλει να προκαλεί. Αντιφατικά πράγματα.

Το διαφορετικό χιούμορ. Δεν αντιλαμβανόταν τα αστεία που του έκανε. Δεν καταλάβαινε αυτή τα δικά του.  Την κυνηγούσε να την κάνει να μη φοβάται ένα σκορπιό μεγέθους της παλάμης της. Γι’ αυτόν ήταν αστείο, για αυτήν τρόμος!

Όταν ξεχνούσαν ότι μιλούσαν άλλη γλώσσα, ότι πίστευαν σε άλλο θεό, ότι είχαν άλλα βιώματα, όταν κοιτιόνταν στα μάτια, όλα ήταν υπέροχα. Αλλά μπορείς μόνο να κοιτάς στα μάτια κάποιον; Όταν έσμιγαν στο κρεβάτι, όταν τα μέλη τους μπλέκονταν, όταν ακουμπούσε στο στέρνο του και χάζευαν τις φλόγες στο τζάκι,  τότε ήταν όνειρο.

Όλα τα άλλα όμως;

Οι εκρήξεις της ζήλειας του, οι έλεγχοι, τα δώρα, οι ξαφνικές επισκέψεις του, οι αγκαλιές, το πάθος, η λαγνεία, η προσοχή του, οι φιλοφρονήσεις του, την ονόμαζε και της φερόταν σα να ήταν η βασίλισσά του…

Δεν ήξερε τι ήταν όνειρο…

 Για όσους δεν κατάλαβαν, ήταν η συμμετοχή μου στο λογοτεχνικό σάββατο για το παιχνίδι που η φίλη Verónica Marsá έχει καθιερώσει στο μπλογκ της.