ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΒΒΑΤΟ

Η φίλη Verónica Marsá, μας κάλεσε σε ένα παιχνίδι.

Το παιχνίδι έχει ως εξής. Βάζει μια φωτογραφία στο μπλογκ της και μετά οι αναγνώστες βάζουν την ίδια φωτογραφία στο δικό τους και γράφουν και ένα κείμενο που τους ήρθε στο μυαλό με το που είδαν τη φωτογραφία.

Η φωτογραφία είναι αυτή.

Και δυστυχώς εγώ έκανα άσχημους συνειρμούς.

Η οικονομική κατάσταση της χώρας μας, τα συνεχή βαριά οικονομικά μέτρα, οι φασαρίες που γίνονται στο κέντρο με τους αγανακτισμένους, δίκαια πάντα, πολίτες, με έκαναν να δω τη σκάλα και να σκεφτώ το Γολγοθά της πατρίδας μας.

Ξέρουμε όλοι πως φτάσαμε σε αυτό το χάλι. Η χώρα μας έχει διεθνώς φτάσει στο ναδίρ της αξιοπρέπειας και της αξιοπιστίας. Κάθε μήνα εκλιπαρούμε μια ελεημοσύνη για να συνεχίσουμε να λεγόμαστε Ευρώπη. Δεν το θέλω. Δε γουστάρω εγώ που παινεύομαι πως είμαι ελληνίδα, να ντρέπομαι για τη χώρα μου.

Έρχεται η τρόικα και δίνει οδηγίες. Και πως εφαρμόζονται; Αντί να μειωθούν οι μισθοί των μεγαλοκαρχαριών, κόβουν στο μισό τη σαρδέλα; Γιατί οι βουλευτές δεν παραιτούνται της βουλευτικής αποζημίωσης; Θες να το παίξεις εθνοπατέρας; Με τα δικά σου έξοδα. Όχι μισθό, αυτοκίνητο, γραφείο, γραμματέα, μετακινήσεις, τηλέφωνα όλα τζάμπα. Η γριά που παίρνει 400 ευρώ σύνταξη συμβάλλει στο να βγει η χώρα από το λούκι, εσύ που παίρνεις τα μαλλιοκέφαλά μας, γιατί δε βάζεις το χέρι στην τσέπη;

Γιατί οι αλλοδαποί έχουν τρεις δουλειές ο ένας, και ο έλληνας δε βρίσκει ούτε μία; Γιατί έχουμε ψηλά τη μύτη. Σπούδασε στα ΙΕΚ ΠΟΡΔΙΤΣΑ μάρκετινγκ και διεύθυνση επιχειρήσεων, περιμένει να βρει δουλειά στο αντικείμενό του. Δεν μπορώ να διανοηθώ έλληνα που έχει χάσει τη δουλειά του, να μη γυρνάει στο χωριό ενώ έχει σπίτι εκεί και χωράφια και να μην τα καλλιεργεί γιατί αυτός είναι μαθηματικός! Υπάρχει. Δεν το βγάζω από το μυαλό μου. Γύρνα ρε κακομοίρη στο χωριό, πιάσε την τσάπα και θα δεις. Από το να ζεις με δανεικά στην Αθήνα, δεν είναι καλύτερα να έχεις δέκα πρόβατα και να πουλάς το γάλα, το τυρί, το μαλλί; Αλλά μετά θα λένε ότι είναι κτηνοτρόφος, όχι μαθηματικός. Το ότι θα πουν ότι είσαι κηφήνας δε σε απασχολεί, το κτηνοτρόφος σε πειράζει;

Δε φταίνε μόνο οι πολιτικοί, δε φταίνε μόνο οι αλλοδαποί, φταίει και η νοοτροπία μας. Ο απέναντί μου είναι ελαιοχρωματιστής. Του ζητώ προσφορά για να μου βάψει το σπίτι. Ένα δωμάτιο μόνο, τη σαλοτραπεζαρία. Το καλοκαίρι αυτή η δουλειά. Μου λέει ότι για το χώρο, θέλει 850 ευρώ. Ξέρω ότι είναι μαλάκας, αλλά έχει δυο παιδιά στο λύκειο και είπα να τον βοηθήσω. Ρωτάω τον αλβανό που βάφει το σπίτι της διαχειρίστριας. Ο αλβανός θέλει 300 ευρώ και οι μπογιές δικές μου. Ρωτάω τον έλληνα ξανά τώρα, που ξέρω ότι έχει να πιάσει νταβανόβουρτσα τουλάχιστον 8 μήνες. Πόσα ζήτησε; Όχι πες τε μου πόσα ζήτησε; 1000 ευρώ. Στον κώλο σου να τα βάλεις ρε φίλε! Θα το βάψω μόνη μου. Θα έρθουν οι φίλες μου, θα πάρουμε χρώματα, θα παίξουμε, θα γελάσουμε, θα φάμε, θα ακούσουμε μουσική και μετά θα με βοηθήσουν και να το καθαρίσω και θα το κάνω με 200 ευρώ  και θα έχω και τη χαρά της δημιουργίας. Και εσύ περίμενε να βρεις δουλειά! Έτσι σκέπτονται όλοι. Αντί να πουν, κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρι, κάθονται και ξημεροβραδιάζονται στο καφενείο με βερεσέ καφέ!

Πως ακριβώς θα βγούμε από την κρίση; Με ευχολόγια; Με το να περιμένομε την έξωθεν βοήθεια; Τι παράγουμε; Αφού αν δε φοράμε κοστούμι, δεν πάμε για δουλειά.

Γι αυτό η σκάλα στη φωτογραφία μου θύμισε το δικό μας μακρύ και ανηφορικό δρόμο. Πιστεύει κανείς ότι θα αλλάξουμε; Εγώ προσωπικά όχι. Μόνο αν έρθει μια γερμανική κατοχή, θα μας κάνει ανθρώπους. Όχι ρεμούλες. Όχι κομπίνες. Όχι λαδώματα. Όχι πτυχιούχους του εξωτερικού. Αν ρε κόπανε, ήσουν καλός μαθητής, γιατί δεν πέρασες στην Ελλάδα; Όλοι γιατροί και δικηγόροι θα γίνουν στην ψωροκώσταινα; Αφού δεν τραβάς. Τράβα γίνε υδραυλικός. Ηλεκτρολόγος. Πλακατζής. Όλοι γιατροί της αλλοδαπής, γυμναστές της αλλοδαπής, κτηνίατροι, οδοντίατροι. Για να κληρονομήσουν το χαρτοβασίλειο του μπαμπά τους. Δε μιλώ για τις βουλευτικές έδρες που είναι κληρονομικό δικαίωμα του απογόνου του εθνοπατέρα! Γιατί θα εκφραστώ άσχημα και κυρίως είμαι κόσμια!

Φιλενάδα, Βερόνικα, μπορεί το έργο να είναι καθαρά καλλιτεχνικό, όμως η σκάλα με τα τόσα σκαλοπάτια εμένα με πήγε αλλού και όχι στο έργο που θα έπρεπε να δω. Λυπάμαι που δεν είμαι στο κλίμα που ίσως ήθελες, αλλά όταν έχεις βασικά βιοποριστικά ζητήματα, δεν το ρίχνεις στην τέχνη. Κοιτάς να επιβιώσεις. Όχι να καλλιεργηθείς. Και αυτή τη στιγμή η χώρα μου κινδυνεύει. Κινδυνεύει η ύπαρξή της και μαζί της και εμείς οι πολίτες της.

Με βλέπω να καλλιεργώ καλαμπόκι, να μεγαλώνω κότες και να αρμέγω πρόβατα με τη σύνταξη παιδιά. Ευτυχώς έχω κάτι στρεμματάκια εκεί στα όρη τα άγρια βουνά!!!

(ακούμε την ευτυχία από το φιλμ ναύαρχος, ένα εκπληκτικό βαλς)