ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ (ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΒΒΑΤΟ)

Σηκώθηκε από το κρεβάτι, τράβηξε την κουρτίνα και χάζεψε για λίγο τον κήπο με τις τριανταφυλλιές. Στα δεξιά η πισίνα λαμπύριζε στον ήλιο. Δυο άντρες της προσωπικής της ασφάλειας περιπολούσαν στα φιδογυριστά δρομάκια ανάμεσα στα παρτέρια.

Η καμαριέρα της, της ετοίμασε το λουτρό. Το νερό ακριβώς στους 39 βαθμούς. Με το αγαπημένο της αφρόλουτρο που ο οίκος Dior έστελνε αποκλειστικά για αυτή.

Έκανε το μπάνιο της και ο προσωπικός μασέρ της, της έκανε μισή ώρα μασάζ για να τονώσει το σώμα της. Ο προσωπικός μακιγιέρ και ο κομμωτής της την περίμεναν στο μπουντουάρ. Σε άλλο ένα μισάωρο ήταν ήδη στην τραπεζαρία για το πρωινό της. Τι πρωινό, δέκα ήταν η ώρα. Ήπιε το χυμό μάνγκο, έφαγε τρεις φέτες φρυγανισμένες με αγνό βούτυρο και χαβιάρι και λίγο σέλινο και έφυγε βιαστική για το δικηγορικό γραφείο που την κάλεσαν.

Αρνήθηκε τη μερσεντές. Σήμερα ήθελε λίγη περιπέτεια. Θα έπαιρνε ταξί.

Οι σωματοφύλακες συνεννοήθηκαν με τα μάτια για το ποιοι θα την ακολουθήσουν. Τους έκοψε με ένα νεύμα. Σήμερα θα πήγαινε σε μια παλιά συμμαθήτρια από το κολλέγιο που άνοιξε δικηγορικό γραφείο στο κέντρο. Δε χρειαζόταν προστασία για να θυμηθεί τα παλιά τους σκάνδαλα…

Είχε πολύ καιρό να κατέβει στο κέντρο. Βγήκε στη λεωφόρο. Περίμενε ότι θα έβρισκε ταξί αμέσως. Έχασε ένα τέταρτο σηκώνοντας το χέρι της αλλά τα κίτρινα αυτοκίνητα δε σταματούσαν. Ίσως δεν ήταν καλή ιδέα να πάρει ταξί. Άναψε ένα από τα πουράκια μέντας της και σήκωσε το χέρι της γιατί έβλεπε άλλο ένα κίτρινο αυτοκίνητο. Πριν πάρει δυο ρουφηξιές, το ταξί σταμάτησε μπροστά της. Περίμενε να της ανοίξουν την πόρτα. Ο ταξιτζής κατέβασε το τζάμι του συνοδηγού και τη ρώτησε γιατί δεν μπαίνει μέσα. Σοκαρίστηκε και άνοιξε την πίσω πόρτα και πέρασε. Ο ταξιτζής δεν ξεκινούσε. Γύρισε την κοίταξε και της είπε ότι στο ταξί του απαγορεύεται το κάπνισμα. Δεύτερο σοκ. Ο πάπας και η βασίλισσα Φαμπιόλα, είχαν ανεχτεί τον καπνό του πούρου της. Αυτός ο μπας κλας ταρίφας της επέβαλε να πετάξει το τσιγάρο της από το παράθυρο!

Η κίνηση στο δρόμο ήταν φοβερή. Έφτασε μετά από σαράντα πέντε λεπτά στο Σύνταγμα και χρειάστηκαν άλλα είκοσι για να φτάσει στην Ομόνοια. Εκεί ο ταξιτζής την κατέβασε και της είπε ότι ο δρόμος που ήθελε ήταν δυο τετράγωνα δεξιά αλλά αυτός δεν μπορούσε να πάει μέχρι εκεί. Έβγαλε και του έδωσε ένα πεντακοσάευρο. Ο ταξιτζής άρχισε να βρίζει. Έλειψε λίγο και γύρισε με ένα μάτσο χαρτονομίσματα που της τα έδωσε και την πέταξε έξω από το ταξί.

Την ώρα που περπατούσε στο δρόμο, ένα μηχανάκι πετάχτηκε μπροστά της και της άρπαξε την τσάντα. Παραλίγο να πέσει. Δεν είχε προλάβει να βάλει τα χρήματα στο πορτοφόλι της. Έμεινε με το πορτοφόλι και τα λεφτά στο χέρι. Το φάιλοφαξ, το χρυσό κινητό της, τα πανάκριβα πουράκια μέντας που παράγγελνε στο βέλγιο και η κάρτα της πρώην συμμαθήτριάς της ήταν στην τσάντα της.

Γύρισε να βρει έναν αστυνομικό. Αυτό που έβλεπε τη σόκαρε. Δύσκολα έβλεπες έλληνα. Ή τουλάχιστον όπως νόμιζε ότι θα ήταν ένας έλληνας. Σκόνταψε κάποιος πάνω της. Μύριζε, τρέκλιζε, του έλειπαν τα δόντια και ήταν εξαιρετικά απισχνασμένος. Πριν συνειδητοποιήσει τι συνέβαινε, ο τύπος έφυγε από κοντά της με βήμα πιο σίγουρο και πολύ πιο ταχύ από το προηγούμενο τρέκλισμα. Και τότε είδε ότι το πορτοφόλι της έλειπε…

Κατέβηκε στο δρόμο και σήκωσε το χέρι με τα χαρτονομίσματα για να σταματήσει ένα ταξί να φύγει. Να φύγει. Να γυρίσει στο σπίτι της. Το κάστρο της. Τον περιφρουρημένο χώρο της που δεν την κλέβουν, δεν τη βρίζουν, δεν της σβήνουν τα πουράκια…

Κάποιος την έσπρωξε από πίσω, της έπεσαν τα χρήματα, έσκυψε να τα μαζέψει, αλλά άλλα τέσσερα χέρια μάζευαν τα δικά της χρήματα. Σηκώθηκε. Άφησε τα χρήματα.

Ξαναέκανε νόημα σε ένα ταξί. Σταμάτησε, περίεργο το βρήκε. Είχε μέσα και κάποιον άλλον. Δεν μπήκε. Ξανασήκωσε το χέρι της. Πάλι το επόμενο που σταμάτησε είχε και άλλον επιβάτη. Δέκα ταξί σταμάτησαν αλλά μόνο το ενδέκατο ήταν άδειο. Τώρα το ήξερε. Άνοιξε μόνη της την πόρτα και πέρασε στην πίσω θέση. Διόνυσο είπε και έγειρε αποκαμωμένη στο κάθισμα. Σε μισή ώρα έφτασε έξω από τη βίλα της. Ο φρουρός έτρεξε και άνοιξε την πόρτα της. Βγήκε πανικόβλητη και έτρεξε στο μέγαρο. Ο ταξιτζής φώναζε και ζητούσε την κούρσα. Ο φρουρός πλήρωσε και γύρισε να την κοιτάξει αγνοώντας τις βρισιές του ταξιτζή που έφευγε με ταχύτητα.

Η ηρωίδα μας μπήκε στο σπίτι της. Η καμαριέρα πήγε να της πάρει το παλτό. Το τελευταίο δημιούργημα του Valentino. Το μύρισε. Στραβομουτσούνιασε. Μύριζε φτώχεια και απλυσιά. Όχι όπως τις άλλες φορές που μύριζε ακριβό πούρο και άρωμα.

Η ηρωίδα ζήτησε τον κομμωτή της και την οικονόμο της.

Ο κομμωτής της κοίταξε τα μαλλιά της που είχαν χαλάσει, έλειπε μόνο δυο ώρες. Τι στο καλό έκανε στο κεφάλι της. Η οικονόμος στάθηκε αγέρωχη μπροστά της.

-Τι μπορώ να κάνω για σας, κυρία.

-Βαλεντίνα, από αύριο διαμένουμε μόνιμα στη βίλα στα περίχωρα της Γενεύης. Αθήνα τέλος. Είχα σήμερα μια αξέχαστη εμπειρία. Μια αξέχαστη, τραυματική, τρομακτική εμπειρία

Φεύγουμε χωρίς να επιστρέψουμε ποτέ ξανά!

Ακούμε Εντίθ Πιάφ και την τρελλή!

TUTTI FRUTTI

Μια εβδομάδα γεμάτη πέρασα και γι αυτό χάθηκα.

Ένα πολύ αγαπητό μου άτομο έφυγε από τη ζωή.

Κλάμα, θλίψη, αποχωρισμός…

Δε θέλω να επεκταθώ.

Γιόρταζα. Μόνο ένας το θυμήθηκε από την μπλογκόσφαιρα. Η Έλενα. Μου έδωσε τις πιο πρωτότυπες ευχές, δεν μπορώ να πω!

Τα παιδιά και ο διευθυντής μου έκαναν έκπληξη με το να μου πάρουν ένα δώρο που με συγκίνησε.

Με θυμήθηκαν άνθρωποι που δεν το περίμενα.

Τους ευχαριστώ όλους, γιατί και η γιορτή μου, δεν είναι και η πιο συνηθισμένη…

Λοιπόν, τι έχασα από την μπλογκόσφαιρα; Τι έγινε; Για ενημερώστε με παρακαλώ!

Θα φροντίσω σήμερα να κάνω μια μπλογκότσαρκα, αλλά όσο να ΄ναι, κάτι θα μου διαφύγει.

Αν δεν ξέρετε τι να κάνετε απόψε, το τμήμα μου κάνει πάρτυ μεταμφιεσμένων στην Παλιά Μαρκίζα στο Παγκράτι. Αν θέλετε μπορείτε να βάλετε τις στολές σας και να έρθετε. Όποιος δεν έρθει μασκαρεμένος, θα πληρώσει το λογαριασμό! Και θα είμαστε κάμποσοι. Θα μας έρθει γύρω στα 25 ευρώ το άτομο. Λοιπόν, μια πρόταση σας έκανα. Θα χαρώ να έρθετε. Για να με γνωρίσετε, θα είμαι η Φιόνα από τον Σρεκ. Θα είμαι τελείως πράσινη!!!

Φιλιά, αν αύριο μπορέσω, θα σας βάλω και φωτογραφίες.

Καλό σαββατοκύριακο να έχουμε και με προσοχή τους χαρταετούς!

 

ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ.

Παρακολουθήστε το βίντεο όλο. Θα εκπλαγείτε. Και θα αναθεωρήσετε τη γνώμη σας για την περιβόητη Μελίνα του υπουργείου πολιτισμού. Το βίντεο είναι μεγάλο, αλλά αξίζει να το δείτε όλο. Θα κατανοήσετε ποιοι κρύβονται πίσω από τη μεγαλύτερη συγκάλυψη της σύγχρονης εποχής. Θα αντιληφθείτε ποιοι μας κυβερνούσαν τόσα χρόνια.

ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΤΙ ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ

Έκλεισε την πόρτα και πέταξε τα κλειδιά στο τραπέζι. Άναψε το τζάκι και έβαλε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και έμεινε να κοιτάζει τις φλόγες.

Το σκοτάδι έπεφτε γρήγορα και μόνο η πορτοκαλί λάμψη της φωτιάς φώτιζε το δωμάτιο.

Δεν έβγαλε τα ρούχα της. Το πουκάμισό της είχε το άρωμά του στο λαιμό. Από τα φιλιά του στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου.

Την αγαπούσε, το ήξερε. Δεν ήξερε γιατί ή για πόσο, αλλά την αγαπούσε.

Έκανε τα αδύνατα δυνατά να τη βλέπει όταν μπορούσε ακόμα και για μερικές ώρες. Δεν ήξερε πως τα κατάφερνε αλλά την έβλεπε. Έστω και για λίγο.

Ένιωθε ακόμα τα χέρια του να της σφίχνουν τη μέση. Τα χείλη του στο λαιμό της. Τα δάκρυά του κάτω από το αυτί της…

Ένιωθε εγκλωβισμένη. Καθόταν σε μια σκληρή πέτρα αγάπης και παράδοσης.

Και περιστοιχιζόταν από άλλες σκληρές πέτρες.

Της απόστασης. Τόσες χιλιάδες μίλια χώρια, πώς να τα εξαφανίσει; Πώς να εκμηδενίσει τις αποστάσεις; Πώς να διαλύσει ενδοιασμούς και αμφιβολίες που προέκυπταν από την απόσταση;

Της γλώσσας. Ούτε αυτός μιλούσε τη δική της, ούτε αυτή τη δική του. Τα αγγλικά τους ένωναν. Δυο φορές ξύπνησε και τον άκουσε να μιλά στη γλώσσα του μέσα στον ύπνο του. Δυο φορές προσπάθησε με χάδια να τον επαναφέρει στην πραγματικότητα. Μιλώντας του στη δικής γλώσσα. Και όταν συνήλθε, δεν ήταν τα αγγλικά που θα της μετέφεραν τον τρόμο και την αγωνία του για κάτι.

Της διαφορετικής θρησκείας. Βράχος που έφραζε το δρόμο τους. Κανείς δεν ήταν ιδιαίτερα θρήσκος αλλά η θρησκεία του καθενός διαμόρφωνε συμπεριφορές και πεποιθήσεις.

Της ζήλειας. Θες η απόσταση; Θες η θρησκεία; Θες η προσωπική ανασφάλεια; Η ζήλεια ήταν μια μεγάλη πέτρα που της καθήλωνε τα χέρια. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Την πλάκωνε. Αν δε σήκωνε το τηλέφωνο αμέσως. Αν δεν απαντούσε στο σκάιπ αμέσως. Αν, αν, αν… τρεις φορές την επισκέφθηκε τελείως ξαφνικά, μια ή δυο μέρες νωρίτερα για να κάνει έφοδο. Δεν την πείραξε. Ήταν ευχάριστη έκπληξη, Αλλά γιατί είχε την εντύπωση ότι της είχε βάλει κάποιον να την παρακολουθεί;

Της διαφορετικής νοοτροπίας και των διαφορετικών βιωμάτων. Αυτή χωρίς άσχημα βιώματα. Χωρίς βία, μεγάλωσε στο ροζ συννεφάκι της. Όλα της τα είχαν στο χέρι.  Αυτός, λόγω δουλειάς, είχε γυρίσει όλες τις εμπόλεμες ζώνες του πλανήτη. Αγωνίστηκε όχι μόνο για να σπουδάσει, αλλά για την ίδια την ύπαρξή του. Περίμενε από τους ανθρώπους πάντα το χειρότερο. Δεν εμπιστευόταν. Δεν αφηνόταν. Δεν ηρεμούσε. Ένας ξαφνικός θόρυβος, τον έκανε να περνά σε εγρήγορση μέχρι να διαπιστώσει τι ακριβώς ήταν. Αν αργούσε να γυρίσει, της τηλεφωνούσε τόσες φορές με τη δικαιολογία ότι φοβόταν για την ασφάλειά της.

Την πρόσεχε. Αυτό της άρεσε. Και αυτό όμως πέτρα ήταν. Δεν την άφησε να πατήσει χιόνι. Δεν την άφηνε να κουράζεται. Της έκανε δώρο ένα σταυρό με σμαράγδια και έπρεπε να τον φορά συνεχώς. Ήταν όμορφος αλλά μεγάλος και επικίνδυνο να φορά τέτοιο κόσμημα τέτοιες εποχές. Από τη μια θέλει να είναι ασφαλής, από την άλλη της επιβάλλει να προκαλεί. Αντιφατικά πράγματα.

Το διαφορετικό χιούμορ. Δεν αντιλαμβανόταν τα αστεία που του έκανε. Δεν καταλάβαινε αυτή τα δικά του.  Την κυνηγούσε να την κάνει να μη φοβάται ένα σκορπιό μεγέθους της παλάμης της. Γι’ αυτόν ήταν αστείο, για αυτήν τρόμος!

Όταν ξεχνούσαν ότι μιλούσαν άλλη γλώσσα, ότι πίστευαν σε άλλο θεό, ότι είχαν άλλα βιώματα, όταν κοιτιόνταν στα μάτια, όλα ήταν υπέροχα. Αλλά μπορείς μόνο να κοιτάς στα μάτια κάποιον; Όταν έσμιγαν στο κρεβάτι, όταν τα μέλη τους μπλέκονταν, όταν ακουμπούσε στο στέρνο του και χάζευαν τις φλόγες στο τζάκι,  τότε ήταν όνειρο.

Όλα τα άλλα όμως;

Οι εκρήξεις της ζήλειας του, οι έλεγχοι, τα δώρα, οι ξαφνικές επισκέψεις του, οι αγκαλιές, το πάθος, η λαγνεία, η προσοχή του, οι φιλοφρονήσεις του, την ονόμαζε και της φερόταν σα να ήταν η βασίλισσά του…

Δεν ήξερε τι ήταν όνειρο…

 Για όσους δεν κατάλαβαν, ήταν η συμμετοχή μου στο λογοτεχνικό σάββατο για το παιχνίδι που η φίλη Verónica Marsá έχει καθιερώσει στο μπλογκ της.

ΕΠΤΑ ΣΕΠΤΑ...

Και επειδή ο αγαπημένος μου

τρέμενς

με κάλεσε και σε ένα άλλο παιχνίδι που παράλληλα προσφέρει και ένα βραβειάκι, δεν μπορώ να μην αποδεχτώ την πρόσκληση και το βραβείο.

Υποχρέωσή μου είναι να σας πω επτά πράγματα για μένα, και να προσφέρω το βραβείο και σε άλλους δεκαπέντε μπλόγγερς.

Και ξεκινώ.

Από μικρό κοριτσάκι, παρακολουθούσα παγοδρομίες και χορό στον πάγο. Τότε μόνο η ΥΕΝΕΔ έδειχνε αθλητικές εκδηλώσεις και ολυμπιακούς αγώνες και κυρίως το πρωί του Σαββάτου και της Κυριακής. Δεν έχανα ποτέ αυτές τις εκπομπές. Αργότερα, τα ιδιωτικά κανάλια έδειχνα το χορό στον πάγο ατομικά ή ζευγάρια μέσα στη νύχτα. Επίσης δεν τα έχανα. Το αγαπημένο μου ζευγάρι ήταν η Μάγια Ούσοβα και ο Αλεξάντερ Ζούλιν. Τώρα η Μάγια έχει αποσυρθεί και ο Ζούλιν είναι προπονητής ολυμπιονικών.  Όταν το ίντερνετ μας έφερε τις εκδηλώσεις αυτές πιο κοντά μας, έπαψα να ξυπνώ μέσα στη νύχτα για να τις παρακολουθήσω.

Λατρεύω τον κινεζικό και ιαπωνικό κινηματογράφο. Όλες αυτές τις ταινίες που βάζει η ΕΤ 1 τα βράδια, τις έχω δει πολλές φορές στο ίντερνετ, ευτυχώς έχουν αγγλικούς υπότιτλους. Δε μιλώ για τα καράτε και τις χαζομεταγλωτισμένες ταινίες. Μιλώ για τον καλό κινέζικο κινηματογράφο του Ζαν Γιμού και του ιάπωνα Ακίρα Κουροσάβα. Ειδικά κάτι ασπρόμαυρες ταινίες εποχής του Κουροσάβα, τις έχω δει όλες πέντε έξι φορές.

Διαβάζω πολύ. Πάρα πολύ. Κυρίως λογοτεχνία αλλά και ότι άλλο ενδιαφέρον πέσει στα χέρια μου. Δε συμπαθώ καθόλου μερικές ελληνίδες συγγραφείς που έχουν κάνει όνομα και τα βιβλία τους είναι τόσο απλοϊκά και προβλέψιμα. Προτιμώ ξένους συγγραφείς και έχω τουλάχιστον 850 τίτλους βιβλίων στη βιβλιοθήκη μου. Τελευταίο μου απόκτημα η σειρά των αρχαίων ελλήνων συγγραφέων. Έχω, πλέον, τα άπαντα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Και τα ξαναδιαβάζω.

Άκουγα μουσική κλασσική από 7 ετών. Είχε πάει ο μπαμπάς μου στη Γερμανία σε αποστολή και μου είχε φέρει τρεις δίσκους, την Πέμπτη και την Ένατη συμφωνία του Μπετόβεν, και τα βαλς του Στράους. Τους έχω λιώσει τους δίσκους αυτούς. Βέβαια, κανείς άλλος από την οικογένεια δεν τα άκουγε και περίμενα να πάει η μαμά να ψωνίσει για να βάλω τους δίσκους. Μεγαλώνοντας έγραφα κασσέτες και τις άκουγα στο walkman και μετά, με ακουστικά στο σιντί. Τώρα δε με ελέγχει κανείς και βάζω κυρίως όπερα, τα αγαπημένα μου κομμάτια στο αυτοκίνητο.

Είμαι εξαιρετικά υπομονετικός άνθρωπος. Μπορώ να περιμένω με τις ώρες μέσα στο αυτοκίνητο να τελειώσει ο γιος μου ότι έχει να κάνει και να είμαι εκεί, με ένα βιβλίο στο χέρι. Το ίδιο κάνω και στις σχέσεις μου. Δίνω ευκαιρίες και υπομένω μέχρις εσχάτων. Άμα όμως μου γυρίσει το μάτι, καλύτερα φύγε. Δεν μπορείς να φανταστείς τι γίνεται. Σε σφάζω και σε μαχαιρώνω με τη γλώσσα μου. Δεν ξέρω καν αν συνέρχεται ο άλλος μετά από αυτά που του λέω. Υποπτεύομαι ότι μερικοί σχεδόν ευνουχίστηκαν. Τουλάχιστον τέτοιες πληροφορίες έχω. Σφάζω το είπα, ας πρόσεχε. Τόσες ευκαιρίες είχε για να διορθωθεί. Αφού δε χαμπαριάζει, φταίω εγώ που φτάνω στα όριά μου;

Δεν πιστεύω στο μάτι. Δεν μπορώ να το δεχτώ, δεν εκτιμώ τους ανθρώπους που ζητούν επίμονα από τους άλλους να τους ξεματιάσουν. Την αδερφή μου, μορφωμένη γυναίκα, σύγχρονη και κοινωνική, την αποκαλώ Κατίνα γιατί κάθε μέρα τηλεφωνεί στη μαμά να την ξεματιάσει, αυτήν, το γιό της, την κόρη της, τον άντρα της… Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά;

Έχω πάντα στην τσάντα μου ένα ή δυο βιβλία. Και τα έχω γιατί αν χρειαστεί κάπου να περιμένω, δε θέλω να κάθομαι και να κοιτάω γύρω σα χαζή. Θα ανοίξω το βιβλίο μου και δε θα καταλάβω πως περιμένω. Θα είμαι αλλού. Το δεύτερο βιβλίο είναι για στοκ. Μπορεί το πρώτο να το τελειώσω. Τι θα κάνω μετά; Αν ξεμείνω, θα τρέξω στο πλησιέστερο περίπτερο για να πάρω ένα βιβλίο των εκδόσεων μπελ. Ωραία βιβλία σε φτηνή έκδοση και προσιτή τιμή.

Το βραβείο το προσφέρω στους παρακάτω μπλογγερ.

Στη veronica marsa

Στη ΦΟΥΛΗ

Στον blueprints

Στον πατριώτη syndesmos71

Στον επίσης πατριώτη ο αγράφων και των κάμπων

Στην παλιά αθηναία Evie

Στη χειμωνιάτικη λιακάδα που εδέησε να έρθει από το μαγευτικό βορρά

Στο συλλέκτη στιγμών

Στην κοριτσάρα που γαμάει και δέρνει

Στο φίλο που ζει ζωή σαν ξενοδοχείο

Στον ξενιτεμένο αμερικλανοφαρμακοτριφτάκο

Στο συνάδερφο ιατρό και συνεργάτη διεθνής καμαριέρα

Στον τελευταίο που μόνο τελευταίος δεν είναι

Στο φίλο heliotyponμε το μπλογκ με το σοκαριστικο όνομα

Και στο φίλο δημήτρη…

Ευχαριστώ πολύ τρέμενς, και σε καλη μεριά φίλοι μου το βραβειάκι. Πολύ θέλω να μάθω επτά πράγματα για τον καθένα από σας!

Τους υπόλοιπους, δεν τους το πρόσφερα γιατί είδα πως το είχαν ήδη πάρει. Θελω να ευχαριστήσω τους πάντες, αλλά δε γίνεται.

Καλή σας ημέρα φίλοι μου!

14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ. Ή ΑΛΛΙΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΓΔΥΝΩ update

Γιατί όλα αυτά τα χαζοχαρούμενα, αποσκοπούν στο να γδυθούμε και να ανοίξουμε τα πόδια μας.

Εγώ αποφάσισα να σας παρουσιάσω μερικές αστείες φωτογραφίες γιατί το γέλιο είναι υγεία. Θέμα το σεξ και οι σχέσεις των ανθρώπων...

Καλή διασκέδαση.

 

 

Αυτά! Χρόνια πολλά σε όσους θυμούνται μόνο σήμερα ότι είναι ερωτευμένοι!

Βρε το θρύλο! το έβαλε το γκολάκι! και ο Κάρολ, έσκισε. έπιασε σίγουρο γκολ!!!

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΒΒΑΤΟ

Η φίλη Verónica Marsá, μας κάλεσε σε ένα παιχνίδι.

Το παιχνίδι έχει ως εξής. Βάζει μια φωτογραφία στο μπλογκ της και μετά οι αναγνώστες βάζουν την ίδια φωτογραφία στο δικό τους και γράφουν και ένα κείμενο που τους ήρθε στο μυαλό με το που είδαν τη φωτογραφία.

Η φωτογραφία είναι αυτή.

Και δυστυχώς εγώ έκανα άσχημους συνειρμούς.

Η οικονομική κατάσταση της χώρας μας, τα συνεχή βαριά οικονομικά μέτρα, οι φασαρίες που γίνονται στο κέντρο με τους αγανακτισμένους, δίκαια πάντα, πολίτες, με έκαναν να δω τη σκάλα και να σκεφτώ το Γολγοθά της πατρίδας μας.

Ξέρουμε όλοι πως φτάσαμε σε αυτό το χάλι. Η χώρα μας έχει διεθνώς φτάσει στο ναδίρ της αξιοπρέπειας και της αξιοπιστίας. Κάθε μήνα εκλιπαρούμε μια ελεημοσύνη για να συνεχίσουμε να λεγόμαστε Ευρώπη. Δεν το θέλω. Δε γουστάρω εγώ που παινεύομαι πως είμαι ελληνίδα, να ντρέπομαι για τη χώρα μου.

Έρχεται η τρόικα και δίνει οδηγίες. Και πως εφαρμόζονται; Αντί να μειωθούν οι μισθοί των μεγαλοκαρχαριών, κόβουν στο μισό τη σαρδέλα; Γιατί οι βουλευτές δεν παραιτούνται της βουλευτικής αποζημίωσης; Θες να το παίξεις εθνοπατέρας; Με τα δικά σου έξοδα. Όχι μισθό, αυτοκίνητο, γραφείο, γραμματέα, μετακινήσεις, τηλέφωνα όλα τζάμπα. Η γριά που παίρνει 400 ευρώ σύνταξη συμβάλλει στο να βγει η χώρα από το λούκι, εσύ που παίρνεις τα μαλλιοκέφαλά μας, γιατί δε βάζεις το χέρι στην τσέπη;

Γιατί οι αλλοδαποί έχουν τρεις δουλειές ο ένας, και ο έλληνας δε βρίσκει ούτε μία; Γιατί έχουμε ψηλά τη μύτη. Σπούδασε στα ΙΕΚ ΠΟΡΔΙΤΣΑ μάρκετινγκ και διεύθυνση επιχειρήσεων, περιμένει να βρει δουλειά στο αντικείμενό του. Δεν μπορώ να διανοηθώ έλληνα που έχει χάσει τη δουλειά του, να μη γυρνάει στο χωριό ενώ έχει σπίτι εκεί και χωράφια και να μην τα καλλιεργεί γιατί αυτός είναι μαθηματικός! Υπάρχει. Δεν το βγάζω από το μυαλό μου. Γύρνα ρε κακομοίρη στο χωριό, πιάσε την τσάπα και θα δεις. Από το να ζεις με δανεικά στην Αθήνα, δεν είναι καλύτερα να έχεις δέκα πρόβατα και να πουλάς το γάλα, το τυρί, το μαλλί; Αλλά μετά θα λένε ότι είναι κτηνοτρόφος, όχι μαθηματικός. Το ότι θα πουν ότι είσαι κηφήνας δε σε απασχολεί, το κτηνοτρόφος σε πειράζει;

Δε φταίνε μόνο οι πολιτικοί, δε φταίνε μόνο οι αλλοδαποί, φταίει και η νοοτροπία μας. Ο απέναντί μου είναι ελαιοχρωματιστής. Του ζητώ προσφορά για να μου βάψει το σπίτι. Ένα δωμάτιο μόνο, τη σαλοτραπεζαρία. Το καλοκαίρι αυτή η δουλειά. Μου λέει ότι για το χώρο, θέλει 850 ευρώ. Ξέρω ότι είναι μαλάκας, αλλά έχει δυο παιδιά στο λύκειο και είπα να τον βοηθήσω. Ρωτάω τον αλβανό που βάφει το σπίτι της διαχειρίστριας. Ο αλβανός θέλει 300 ευρώ και οι μπογιές δικές μου. Ρωτάω τον έλληνα ξανά τώρα, που ξέρω ότι έχει να πιάσει νταβανόβουρτσα τουλάχιστον 8 μήνες. Πόσα ζήτησε; Όχι πες τε μου πόσα ζήτησε; 1000 ευρώ. Στον κώλο σου να τα βάλεις ρε φίλε! Θα το βάψω μόνη μου. Θα έρθουν οι φίλες μου, θα πάρουμε χρώματα, θα παίξουμε, θα γελάσουμε, θα φάμε, θα ακούσουμε μουσική και μετά θα με βοηθήσουν και να το καθαρίσω και θα το κάνω με 200 ευρώ  και θα έχω και τη χαρά της δημιουργίας. Και εσύ περίμενε να βρεις δουλειά! Έτσι σκέπτονται όλοι. Αντί να πουν, κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρι, κάθονται και ξημεροβραδιάζονται στο καφενείο με βερεσέ καφέ!

Πως ακριβώς θα βγούμε από την κρίση; Με ευχολόγια; Με το να περιμένομε την έξωθεν βοήθεια; Τι παράγουμε; Αφού αν δε φοράμε κοστούμι, δεν πάμε για δουλειά.

Γι αυτό η σκάλα στη φωτογραφία μου θύμισε το δικό μας μακρύ και ανηφορικό δρόμο. Πιστεύει κανείς ότι θα αλλάξουμε; Εγώ προσωπικά όχι. Μόνο αν έρθει μια γερμανική κατοχή, θα μας κάνει ανθρώπους. Όχι ρεμούλες. Όχι κομπίνες. Όχι λαδώματα. Όχι πτυχιούχους του εξωτερικού. Αν ρε κόπανε, ήσουν καλός μαθητής, γιατί δεν πέρασες στην Ελλάδα; Όλοι γιατροί και δικηγόροι θα γίνουν στην ψωροκώσταινα; Αφού δεν τραβάς. Τράβα γίνε υδραυλικός. Ηλεκτρολόγος. Πλακατζής. Όλοι γιατροί της αλλοδαπής, γυμναστές της αλλοδαπής, κτηνίατροι, οδοντίατροι. Για να κληρονομήσουν το χαρτοβασίλειο του μπαμπά τους. Δε μιλώ για τις βουλευτικές έδρες που είναι κληρονομικό δικαίωμα του απογόνου του εθνοπατέρα! Γιατί θα εκφραστώ άσχημα και κυρίως είμαι κόσμια!

Φιλενάδα, Βερόνικα, μπορεί το έργο να είναι καθαρά καλλιτεχνικό, όμως η σκάλα με τα τόσα σκαλοπάτια εμένα με πήγε αλλού και όχι στο έργο που θα έπρεπε να δω. Λυπάμαι που δεν είμαι στο κλίμα που ίσως ήθελες, αλλά όταν έχεις βασικά βιοποριστικά ζητήματα, δεν το ρίχνεις στην τέχνη. Κοιτάς να επιβιώσεις. Όχι να καλλιεργηθείς. Και αυτή τη στιγμή η χώρα μου κινδυνεύει. Κινδυνεύει η ύπαρξή της και μαζί της και εμείς οι πολίτες της.

Με βλέπω να καλλιεργώ καλαμπόκι, να μεγαλώνω κότες και να αρμέγω πρόβατα με τη σύνταξη παιδιά. Ευτυχώς έχω κάτι στρεμματάκια εκεί στα όρη τα άγρια βουνά!!!

(ακούμε την ευτυχία από το φιλμ ναύαρχος, ένα εκπληκτικό βαλς)

ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟΤΕΡΑ.

Ο γλυκός μου φίλος   tremens με κάλεσε να παίξω σε ένα παιχνίδι που αφορά δέκα αγαπημένα μου πράγματα.

Και ξεκινώ με τη σειρά που έχει και ο ίδιος.

Η αγαπημένη μου στιγμή μέσα στο 2011.

Θα μπορούσαν να είναι πολλές. Όμως αυτή που δε θα ξεχάσω είναι όταν ο γιος μου βγήκε από το πανεπιστήμιο και μου είπε πως ολοκλήρωσε την εγγραφή του. Ένιωσα τόσο περήφανη, τόσο συγκινημένη, τόσο μεγάλη… Ακόμα δακρύζω όταν το σκέφτομαι!

Το αγαπημένο μου άρωμα.

Εδώ και πολλά χρόνια, φοράω το ίδιο άρωμα. Είναι η ORGANJA  του γαλλικού οίκου Givanchy.

Το αγαπημένο μου φαγητό.

Άααα, όλα και όλα. Μπορεί να θεωρώ τον εαυτό μου πολιτισμένο και λάτρη της ιαπωνικής κουζίνας, αλλά σαν τα παϊδάκια με πατατούλες τηγανητές, δεν υπάρχει άλλο φαγητό!

Το αγαπημένο μου γλυκό.

Δηλαδή, υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει λατρέψει μια πάστα σοκολατίνα;;; με το κερασάκι της, με τη σοκολατένια τη σαντιγί της, με τους τόνους θερμίδες που έχει!

Το αγαπημένο μου ποτό.

Για χρόνια λάτρευα το μαρτίνι. Όμως τα τελευταία χρόνια προτιμώ την URSUS. Γλυκιά, ευχάριστη, δε σε χτυπάει γιατί είμαι και άμαθη στο αλκοόλ. Το πολύ να έχω σπίτι μια μαυροδάφνη. Μπροστά στο τζάκι με ούρσους στο κολονάτο ποτήρι και με δυο παγάκια, μπορώ να κάθομαι ώρες!

Το αγαπημένο μου βιβλίο.

Για την περασμένη χρονιά, το αγαπημένο μου βιβλίο ήταν το τελευταίο βιβλίο της J. M. Auel,  Η ΓΗ ΤΩΝ ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ. Ολόκληρη ανάρτηση έκανα για τη σειρά των βιβλίων της συγγραφέως αυτής με τίτλο  ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ. Δεν είναι εφάμιλλο των υπολοίπων, αλλά το περίμενα τόσα χρόνια με λαχτάρα που ίσως και γι αυτό να μου φάνηκε τόσο κατώτερο των άλλων. Όμως συνεχίζει να είναι από τα καλύτερα βιβλία των τελευταίων ετών.

Το αγαπημένο μου τραγούδι.

Από ελληνικά τραγούδια επειδή μου αρέσει πολύ ως συνθέτης ο Αντώνης Βαρδής, θα επιλέξω τον επίλογο. 

Από αγγλικά θα επιλέξω το don’ speak του συγκροτήματος no doubt, 

από κλασσικά κομμάτια  την άρια της βασίλισσας της νύχτας με τη Ναταλί Ντεσέι.

Η αγαπημένη μου σειρά.

Δεν είναι ελληνική, δεν είναι αμερικάνικη. Είναι ρώσικη. Είναι ένα πρόγραμμα του καναλιού ένα της Ρωσίας με τίτλο η εποχή των παγετώνων. Για την ακρίβεια το τίτλος της σειράς πέρυσι ήταν Η Μάχη Των Τιτάνων. Και είναι φυσικά χορός στον πάγο με εκπληκτικά αποτελέσματα. Καμιά σχέση με το δικό μας σόου!

Η αγαπημένη μου έξοδος.

Δεν είναι με το αγαπημένο μου πρόσωπο. Δεν είναι σε κάποια κλασσική παράσταση. Είναι όταν βγαίνουμε με τις φίλες μου και πάμε στον Πειραιά, σε ένα δικό μας μικρό υπόγειο μαγαζάκι όπου γονατίζουμε και οι τέσσερις τα μεζεδάκια και πίνουμε και τέσσερα καραφάκια ούζο. Αυτό είναι έξοδος. Να γελάς, να τρως, να σχολιάζεις και κυρίως να λες τον πόνο σου…

Η αγαπημένη μου διαδρομή.

Θέλει και ρώτημα;;; η παραλιακή διαδρομή Αθηνών Σουνίου. Μέρα ή νύχτα, χειμώνας ή καλοκαίρι, με βροχή ή λιακάδα. Δεν υπάρχει για μένα ωραιότερη διαδρομή!

Δε θα καλέσω κανένα να παίξει. Γιατί οι περισσότεροι το έχουν κάνει. Όποιος όμως λατρεύει τα παιχνίδια αυτού του τύπου, μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του καλεσμένο και να  το κάνει!

Ευχαριστώ τρέμενς. Εμένα μου αρέσουν πολύ τα μπλογκοπαίχνιδα!!!

Ακούμε ένα παιδικό τραγούδι ρώσσικο με την αλεπού Αλίκη και το γάτο Βασίλη από τη ρώσσικη εκδοχή του Πινόκιο.

ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΕ ΕΒΑΛΕ ΣΤΟ ΜΑΤΙ...

... και όχι μόνον εμένα. Μετά την κλοπή που σε λίγες μέρες κλείνει ένας χρόνος που βρήκα το σπίτι βομβαρδισμένο και όλα μου τα πράγματα αξίας να έχουν κάνει φτερά, χθες βράδυ ανακαλύψαμε στην πολυκατοικία που διαμένω, ότι έχουν ανοίξει όλες, μα όλες τις αποθήκες μας και τις άδεισαν. Δέκα αποθήκες, ανοιγμένες όλες.

Περιμένω τη σήμανση. Πληροφορίες περισσότερες το βράδυ...

Προσωπικά είχα δώδεκα χρόνια να κατέβω στην αποθήκη. Πράγματα αξίας δεν είχα. Όμως, ενοχληθηκα. Ποιος με γλωσσοτρώει; Ποιος;;;

Aκούμε την κόρη του Ραβί Σανκάρ, Νόρα Τζόουνς, στο βυθιζόμαστε σύντομα... προφητικό άσμα!

ΚΑΙ ΕΝΩ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΛΑΜΠΟΥΝ ...

... είναι ο τίτλος της άριας από την όπερα ΤΟΣΚΑ που διάλεξα να σας ευχηθώ καλό μήνα!

Η Tosca είναι μια όπερα σε λιμπρέτο του Luigi Illica και μουσική του Giacomo Puccini. Το λιμπρέτο είναι στα ιταλικά και η υπόθεση είναι βασισμένη στο έργο του γάλλου θεατρικού συγγραφέα Victorien Sardou με τον ομώνυμο τίτλο και  γράφτηκε για τη μούσα του Sardou, Sarah Bernhardt. Μιλάει για τον έρωτα της Τόσκα και του Μάριο που φυσικά δεν έχει ευτυχή κατάληξη μια και ο Μάριο εκτελείται. Η άρια που σας παραθέτω είναι από την τρίτη πράξη και είναι ο αποχαιρετισμός του  Μάριου στη ζωή και την αγάπη που χάνει αφού θα τον εκτελέσουν με το πρώτο φως της αυγής. Ο τίτλος της άριας είναι E lucevan le stelle.

Τενόρος ο εξαιρετικών δυνατοτήτων Roberto Alagna και η συγκεκριμμένη εκτέλεση είναι από τη Δρέσδη  το 1999 με διευθυντή ορχήστρας τον Guseppe Sinopoli.

Ο Roberto Alagna γεννήθηκε έξω από το Παρίσι από σικελούς γονείς το 1963. Είναι, κυρίως, αυτοδίδακτος τενόρος. Η πρώτη του σύζυγος πέθανε από όγκο στον εγκέφαλο το 1994, ξαναπαντρεύτηκε το 1996 τη ρουμάνα σοπράνο Άντζελα Γκεοργκίου. Χώρισαν και από τον Μάιο του περασμένου έτους ξαναείναι μαζί. Από φωνή σκίζει, αλλά από συνέπεια, έχει ένα θέμα...

Καλό μήνα φίλοι μου και να διασκεδάσετε όσο μπορείτε!