ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΓΙΑ ΓΕΡΑ ΝΕΥΡΑ...

Διαβάζω καθημερινά στα μπλογκ, γιατί από αυτά ενημερώνομαι, ότι υπάρχει κρίση.

Ηθικής, σίγουρα.

Αξιών, δεν το συζητώ.

Οικονομική, εκεί διατηρώ τις αμφιβολίες μου.

Και εξηγούμαι.

Πήγα χθες το μεσημέρι να πάρω τη μαμά μου από το Διόνυσο. Είχε πάει στο χωριό και έφερε και καλούδια.

Ξεκίνησα από το σπίτι γύρω στις τρεις και μισή. Τι γύρω, ακριβώς ήταν τρεις και μισή. Το τι κίνηση βρήκα στην Κηφισίας δεν περιγράφεται. Όλοι έξω, με τα αυτοκινητάκια τους.

Άμα έχει κρίση, δεν παίρνεις τα μέσα μαζικής μεταφοράς; Δεν ελαχιστοποιείς τα περιττά έξοδα; Δεν περιορίζεις τις εξόδους σου; Ε, εγώ αυτό δεν το έχω δει. Εγώ έκοψα την παραδουλεύτρα, ψιλομαγειρεύω, έκοψα μαχαίρι τις νυχτερινές βόλτες στο Σούνιο με το αυτοκίνητο και όλα αυτά για να ανταπεξέλθω στην κρίση.

Έφτασα στο Διόνυσο γύρω στις πέντε παρά. Η μαμά με το θείο μου είχαν σταματήσει να φάνε ψάρια και θα καθυστερούσαν, έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να τα πω και με τη θεία μου και με τον ξάδερφο τον πλαστικό χειρουργό. Τέλειο το βρήκε το μπότοξ. Πολύ χάρηκα. Σε λίγες μέρες θα με το ξανακάνει… λέει ότι πρέπει. Τώρα, ή πάνω μου μαθαίνει, ή έτσι πρέπει να είναι!

Φτάνει η χήρα μάνα, φορτώνω τα προικώα στο γερμανούλη και ξεκινάμε για το σπίτι της. Και φτάνουμε στο ύψος του ΚΑΤ. Και αυτό ήταν. Κάναμε τρεις ώρες να φτάσουμε στο κέντρο. Πήχτρα. Σημειωτόν σε όλη σχεδόν τη διαδρομή. Εντελώς σταματημένοι για κανένα δεκάλεπτο στο ύψος του golden hall. Μιλάμε για ορδές οικονομικά ασθενών ελλήνων που γονάτιζαν το mall. Και μη μου πείτε ότι δεν ψώνιζαν γιατί μόνο στο πάρκινγκ να βάλεις το αυτοκίνητο, πληρώνεις! Και με αυτοκίνητα είχαν πάει όλοι εκεί. Και όλοι έφευγαν με σακούλες. Και όχι μια, πολλές σακούλες από φίρμες. Μήπως τα μοιράζουν δωρεάν εκεί; Γιατί αν τα μοιράζουν δωρεάν, να  πάω και εγώ. Μόνο που όταν πήγα, πλήρωσα αδρά όχι μόνο το ρόλεξ αλλά και τον καφέ!

Κρίση κρίση, αλλά τις βόλτες με το αυτοκίνητο, τα ψώνια, τις αγορές μια χαρά τις κρατάει ακόμα ο έλλην.

Έκανα μια βόλτα στη λεωφόρο βουλιαγμένης με τα πόδια. Πριν τρία χρόνια έσφυζε από ζωή η περιοχή. Όλα τα καταστήματα είχαν κόσμο. Πριν τρεις μήνες, ένα στα τρία καταστήματα ήταν κλειστό και ανάμενε ιδιοκτήτη. Έπαθα ένα σοκ είναι η αλήθεια.

Όμως τα πολυκαταστήματα τύπου mall, δεν έχουν τέτοιο πρόβλημα. Μάλλον η κρίση είναι μια μεταβατική κατάσταση ή το έναυσμα για την αλλαγή του τρόπου λειτουργίας του λιανικού εμπορίου. Δεν μπορεί ένας από τους πιο εμπορικούς δρόμους της Αθήνας να έχει το 33% των καταστημάτων κλειστά και στο mall της Κηφισίας να γίνεται το έλα να δεις! Ακόμα και στο mall στη λεωφόρο βουλιαγμένης, χαμός γίνεται. Η κίνηση δε σταματά ποτέ. Ότι ώρα και να πας ως τις εννέα το βράδυ, τα καταστήματα είναι ανοικτά και τα καφέ και τα φαγάδικα γεμάτα!

Υποθέτω ότι όταν θα βγούμε από την κρίση, θα διαπιστώσουμε πολλές διαφορές σε πράγματα που μέχρι τότε δεν είχαμε δώσει την πρέπουσα σημασία. Ίσως οι αγορές με τον τρόπο που τις είχαμε συνηθίσει να μην υπάρχουν πια. Να έχουν γίνει ζώνες εμπορικές, κατοικιών, διασκέδασης και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο…

Αλλά είδωμεν…

ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ...

...να μου κάνουν, πάλι θα στάξω τη χολή μου για τα καινούργια σόου! Και μεταξύ μας, μου αρέσει που τους στολίζω...

Επιπροσθέτως...

...είμαι φίρμα, πώς να το κάνουμε!

Δεν πρόλαβα να γράψω για το κουϊντέτο της αδερφής και μαθαίνω πως ένας εξ αυτών, θέλει να το σταματήσει το παιχνίδι γιατί μάλλον χαζομάρα είναι!

Προφανώς ο τύπος είναι φαν μου! (γράφουμε και καμιά χαζομάρα για να περνάει η ώρα!).

Θυμάστε που το καλοκαίρι είχα βάλει κάτι βιντεάκια με χορό στον πάγο; Και που σχολίαζα και το καινούργιο παιχνίδι της τηλεόρασης, ότι θα είναι ωραίο;;;

Ε, το παίρνω πίσω.

Το dancing on ice, έχει το αγγλικό κόνσεπτ, και έχει παγοδρόμιο του κώλου, με τα συγχωρήσεως. Τί φόρα να πάρουν οι χορευτές, σκέιτερς, σελέμπριτις και να κάνουν τις φιοριτούρες τους;

Αυτό είναι να έχεις ένα δίχρονο πιτσιρίκι και να το μάθεις πως είναι ο πάγος. Όχι να μάθουν μεγάλοι άνθρωποι να περπατούν, να χορεύουν και να κάνουν και παπάδες (όπως περίμενα εγώ που έβλεπα το ρώσικο!)!!!

(αυτό είναι για να δείτε πως  θα έπρεπε να είναι το dancing on ice)...

Ας περάσουμε λίγο στο πάνελ. 

Κρίνουν τους καημένους τους ανθυποσελέμπριτις, ένας εκδότης, μια τραγουδίστρια και ένας εκφωνητής!

Αει, δεν πάμε καθόλου καλά! Δεν υπάρχουν δυο έλληνες που να έχουν ασχοληθεί με το καλλιτεχνικό πατινάζ να μπουν στο πάνελ και να κάνουν τους κριτές;; υπάρχουν, το ξέρω πολύ καλά, ειδικά μια πρωταθλήτρια είναι κόρη του γυναικολόγου που με ξεγέννησε και βρίσκεται στην αμερική για να προπονείται. Απλά, είναι πιο εύκολο να μαζέψεις τηλεθεατές αν έχεις μια τραγουδίστρια που έχει απήχηση στη νεολαία, ένα ζευγάρι που ο άντρας δεν είναι και το πιο ήσυχο είδος και η γυναίκα κάνει χωρίς να είναι,  την ωραία και την παρουσιάστρια. Όσο για τον Κωστάλα, το έχει η μοίρα του, στα στερνά να κάνει τη γλάστρα.

Ας περάσουμε και στην παρουσιάστρια. 

Άχρωμη, άγευστη, άνευρη. Πρέπει να έβαλε πολύ μέσον ο Κωστόπουλος να την πάρουν για παρουσιάστρια. Χάλια. Δε μιλά καλά, δεν ντύνεται καλά, δεν κάνει έξυπνα σχόλια. Όλα της τα λένε στα αυτιά και τα αναμεταδίδει. Που είναι η λάμψη και η χάρη της Μακρυπούλια;;; γέμιζε την οθόνη και εντυπωσίαζε και με τις ατάκες της!

Και σειρά έχουν οι διαγωνιζόμενοι. 

Δε θα αναφερθώ στους επαγγελματίες πατινέρ! Οι άνθρωποι πληρώνονται να κάνουν τη δουλειά τους και την κάνουν. Ας πιάσουμε τους εγχώριους. Αν εξαιρέσεις την Παππά που πριν πολλά χρόνια το έπαιζε ηθοποιός, τους άλλους, ποιος τους ξέρει;;; Άντε και  τον Φραγκολιά και το Χειμωνέτο, δεν ήξερα  και κανέναν άλλο. Και αν δεν ήταν και οι δυο κούκλοι, ούτε αυτούς θα ήξερα!

Την κωλόγρια, παρντόν, την Παππά, γιατί τη βάλανε; Για να παίρνει πόζες ακίνητη την ώρα που ο σκληρά εργαζόμενος παρτενέρ της κάνει φούρλες γύρω της;;;

Εντάξει, είπαμε, στο ελλάντα δεν έχει χιόνι και πάγο. Όμως, δε θα έβλαπτε να πηγαίνουν για κανένα δίμηνο κάθε μέρα στο παγοδρόμιο να μάθουν όχι να χορεύουν, απλά να κινούνται στον πάγο. Όχι να σκύβουν μπροστά το σώμα τους και να βάζουν τον ή την παρτενέρ να τους τσουλά ή να τους σπρώχνει στον πάγο! Είναι ξεφτίλα. Και μην ακούσω ότι άμα δεν το κάνεις, μη μιλάς, γιατί, ναι δεν το έκανα, αλλά παρακολουθώ την εκπομπή στη Γερμανία και οι ηθοποιοί πετάνε, παρακολουθώ το ρώσικο και δεν το συζητώ οι άνθρωποι είναι το κάτι άλλο, παρακολουθώ το αμερικάνικο και είναι χίλιες φορές καλύτερο από το δικό μας!

Ας περάσω στους λοιπούς συντελεστές. 

Οι κομμωτές για παράδειγμα, μάλλον κάνουν απεργία. Τόσα ωραία κεφάλια έχουν, σα ηλίθιους τα κάνουν. 

Οι μοδίστρες, δουλεύουν με πολύ φτηνά υλικά. 

Το κοινό,  εκτός από το ότι το έχει δαγκώσει από το κρύο, είναι τόσο ζεστό και φιλικό όπως η Μέρκελ όταν βλέπει το Γιωργάκη!

Εν ολίγοις, μεγάλη απογοήτευση το σόου. Κρίμα γιατί το περίμενα πως και πως. Αλλά έμεινα με τη χαρά. Ούτε τα τραγούδια που επιλέγουν είναι ωραία, ούτε τα κοστούμια, ούτε τα μαλλιά, ούτε τα σχόλια. Να δίνει οδηγίες η φοράδα η ναμπερ ουάν που δε θυμάμαι πως τη λένε τώρα, για να κουνιέται περισσότερο ο χ ανθυποσελεμπριτις, ενώ η ίδια εκ τους ασφαλούς κοιτά και ούτε καν κουνάει το κεφάλι της όταν μιλά, δε μου κάνει και το ότι καλύτερο!

Αλήθεια, με ποιο κριτήριο επιλέχθηκαν οι διαγωνιζόμενοι; Με τη χάρη τους; Την τσαχπινιά τους; Την ηλικία τους; Γιατί η Παππά τα χρονάκια της τα έχει. Και ξέρετε, ο γέρος ή από πέσιμο πάει ή από… και το πέσιμο είναι πολύ πιθανό στην περίπτωσή της. Και πως θα βρει άλλον σύζυγο τώρα η μεγαλομπεμπέκα και να έχει και φράγκα;;; γιατί αν είχε αυτή φράγκα, δε θα ξεφτιλιζόταν έτσι! Οι υπόλοιποι έχουν μια ευκαιρία να γίνουν γνωστοί.  Και τη χρησιμοποιούν. Η Παππά είναι τα τελευταία σπαρταρίσματα πριν τη λήθη…

Τζάμπα η προσμονή. Τζάμπα οι ελπίδες μου για εντυπωσιακό σόου. Καλά να πάθω. Αφού ξέρω ότι περάσει από ελλάντα μεριά, μόνο καλύτερο δε γίνεται!

Εντάξει, τώρα που έσταξα τη χολή μου, μπορώ να αρχίσω το καινούργιο βιβλίο που μου έστειλε ένας φίλος από τη γαλλία. Ευτυχώς είναι στα αγγλικά, γιατί τα γαλλικά μου είναι παμπτώχου!

και αυτό είναι αυτό που βλέπουμε, αν το βλέπουμε κάθε κυριακή βράδυ....

MAZAOYΕΡ ΚΑΙ ΑΠΟΡΙΕΣ...

Προχθές, λέμε τώρα, οι New York Times, είχαν ένα άρθρο του Μαρκ Μαζάουερ.

Σας παραθέτω το άρθρο με τίτλο, Η Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη.

Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις...

στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ίσως προκαλεί έκπληξη που… αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα.
Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης. Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από…

τη φυλακή της αυτοκρατορίας.

Για τους φιλέλληνες, η παλιγγενεσία της αποτελούσε τον πιο ευγενή αγώνα. “Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου”, έγραψε ο Σέλεϊ στο ποίημά του “Ελλάς”, “το μεγαλείο της Ελευθερίας τινάχθηκε και έλαμψε! “

Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς ευρωπαίους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί έτρεξαν να πολεμήσουν υπό την γαλανόλευκη σημαία της Ελλάδας για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της.

Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο ριζοσπαστικός νέος συνδυασμός της συνταγματικής δημοκρατίας και του εθνικισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε στην ήπειρο και κορυφώθηκε στην “ειρήνη που τερμάτισε κάθε ειρήνη” στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τρεις αυτοκρατορίες, η οθωμανική , εκείνη των Αψβούργων και η ρωσική, κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από έθνη-κράτη. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο.

Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, έλληνες και τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.

Η ελληνο – τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία. Είναι ειρωνικό, λοιπόν, που η Ελλάδα ήταν επίσης στην πρωτοπορία της αντίστασης στους ναζιστές. Τον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Άξονα, ταπεινώνοντας τον Μουσολίνι στον ελληνο – ιταλικό πόλεμο ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επευφημούσε την Ελλάδα.

Και πολλοί χειροκρότησαν πάλι λίγους μήνες αργότερα όταν ένας νεαρός αριστερός αντιστασιακός ονόματι Μανώλης Γλέζος σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη ένα βράδυ με έναν φίλο και κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα που οι Γερμανοί είχαν πρόσφατα υψώσει. Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ελληνική αστυνομία θα έριχνε δακρυγόνα στον κ. Γλέζο ο οποίος διαδήλωνε κατά του προγράμματος λιτότητας. Αλλά στο τέλος, η Ελλάδα υπέκυψε στη γερμανική κατοχή.

Η κυριαρχία των ναζιστών έφερε μαζί της την πολιτική κατάρρευση, την μεγάλη πείνα, και μετά την απελευθέρωση, την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις. Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον κλιμακούμενο εμφύλιο στην Ελλάδα για να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει το Δόγμα Τρούμαν και την ειρηνική δέσμευση αμερικανικών πόρων για τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης.

Ανυψωμένη ξαφνικά σε έναν διατλαντικό αγώνα, η Ελλάδα συμβόλιζε τώρα μια πολύ διαφορετική Ευρώπη – μία Ευρώπη που είχε αυτοκαταστραφεί, και που ο μόνος δρόμος εξόδου από την ανέχεια των μέσων της δεκαετίας του 1940 ήταν ως μικρότερος εταίρος της Ουάσινγκτον. Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή.

Η πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στις αδυναμίες και την εξάρτηση της διχοτομημένης ηπείρου. Και εδώ η Ελλάδα έγινε σύμβολο μιας νέας φάσης στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ένωση. Προανήγγειλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του ’90, πρώτα στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία και μετά στην Ανατολική Ευρώπη.

Και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ένωση την όρεξη για διεύρυνση και τη φιλοδοξία να εξελιχθεί από ένα μικρό κλαμπ πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε φωνή για ολόκληρη την προσφάτως εκδημοκρατισμένη ήπειρο, η οποία εξαπλώθηκε κατά πολύ στο νότο και την ανατολή. Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του ’90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα θέσει το ερώτημα: “ποιό θα είναι το μέλλον της ηπείρου;”.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη – κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα.

Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον.

*Μαρκ Μαζάουερ,
Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας,
καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ.

Εγώ το άρθρο το πήρα από το μπλογκ, τρικαλα εδώ, αλλά είναι γνωστό ότι ο μπλόγγερ παίζει με τη φλογέρα του και δεν μπορώ να βάλω λινκ.

Και τώρα οι ενστάσεις μου. 

Κατ’ αρχάς, όταν θες να διατηρήσεις την αξιοπιστία σου ως επιστήμονας, δε συγχέεις τον εμφύλιο της Ελλάδας με τον πόλεμο της Κορέας και του Βιετνάμ που οι βόμβες ναπάλμ καίγανε τον κόσμο. Αυτό από μόνο του κλονίζει την αξιοπιστία σου.

Η Ελλάδα στην προκειμένη περίπτωση και μιλάω για την οικονομική της κατάσταση, δε διεκδικεί την πρωτοτυπία. Η Ισλανδία, βρέθηκε στη δική μας κατάσταση πολύ νωρίτερα από εμάς. Απλώς χειρίστηκαν το θέμα πολύ πιο υπεύθυνα και δεν έχουν τα δικά μας χάλια πλέον…

Ούτε η Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων είναι αυτή που καθορίζει την τύχη της Ευρώπης. Απλά φοβούνται επειδή το δικό μας παράδειγμα ακολουθεί η Ισπανία και η Ιταλία και η Πορτογαλία, μήπως θα πρέπει και αυτές τις χώρες να τις χαρτζιλικώνει ο πλούσιος βορράς. 

Η Ιταλία, μέσα σε λίγες ώρες επέλεξε πρωθυπουργό, μείωσε τους υπουργούς της στο ελάχιστο και έδειξε τέτοια αποφασιστικότητα και πυγμή που για το μέλλον της δε φοβούνται η Γερμανία και η Γαλλία που στην ουσία καθορίζουν τις τύχες των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών.

Αλλά το κυριότερο που με ενόχλησε στο άρθρο, είναι ότι δεν ασχολείται με τους λόγους που η Ελλάδα έφτασε στο σημερινό της χάλι. Θα μου πείτε το γνωστό μότο που και εγώ χρησιμοποιώ: εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε. Ε ναι, και το αποτέλεσμα δεν είναι καλό. Δεν πρέπει να αναλύσουμε τι φταίει;;;

Η Ευρώπη, και για την ακρίβεια η ευρωπαϊκή ένωση, έχει φερθεί στην Ελλάδα εξαιρετικά καλά. Τα χρήματα που έχουν δοθεί στην Ελλάδα, ήταν πολλά και θα μπορούσε η χώρα να αναπτύξει πρωτογενή παραγωγή στη γεωργία, την κτηνοτροφία, τη βιοτεχνία, τη βιομηχανία. Και μην ακούσω τις μαλακίες ότι παράγουμε ένα σωρό πράγματα γιατί θα δαγκώσω κανέναν. Ναι ρε έξυπνε, παράγουμε αλουμίνιο. Πάρ’ το και χρησιμοποίησέ το. Παράγουμε βωξίτη, μπράβο! αυτό τι ακριβώς μου προσφέρει εμένα; Μπορώ να το φάω αν δε με πληρώσει το κράτος που είμαι δημόσιος υπάλληλος και δεν πέρασα και με μέσο αλλά με πανελλαδικές εξετάσεις και μάλιστα μετά έδωσα και τόσα έξτρα μαθήματα;;; μάρμαρο, νικέλιο, χαλκό, τσιμέντο, μαγνήσιο, χρυσό, βετονίτη, όσμιο…

Εγώ δεν έχω ορυχείο χρυσού ή νταμάρι εξόρυξης μαρμάρου. Το μαγνήσιο και το χρυσό (σνιφ) και το όσμιο, δεν μπορώ να τα χρησιμοποιήσω. Ακόμα και κουβέρτα να θελήσω να αγοράσω, εισαγόμενη θα είναι. Ναι η Βέτλανς Νάουσα έκλεισε και πήγε στη Βουλγαρια. Πάλι  θεωρείται εισαγόμενο προϊόν. Άσε για τα βρακιά. Δεν παράγουμε. Εισαγόμενα είναι. Και τα  triumph, και τα luna. Μακαρόνια ακόμα και ο Ακάκιος από έξω τα παίρνει. Αν δεν κάτσω στον αργαλειό που έχω στο κατώι στο εξοχικό να φτιάξω μόνη μου μια βελεντζούλα να ζεσταθεί το κοκαλάκι μου, με βλέπω να καίω τις καρέκλες του Βαράγκη στο τζάκι!

Ωραίες οι απορίες και οι λογοτεχνικές εξυπνάδες για το πρώην μεγαλείο μας, αλλά το τι έχουμε το ξέρουμε. Δε με ενδιαφέρει τι βλέπεις μακροπρόθεσμα, εγώ άμεσα θέλω να πληρωθώ. Μπορείς, εσύ που είσαι έξω από το χορό, να μου πεις, τι έφταιξε και είμαστε σε αυτό το χάλι; Μπορείς να μου πεις, τι πρέπει να κάνουμε για να τσιμπήσουμε αυτούς που μας οδήγησαν εδώ; Μπορείς να μου δώσεις κατευθύνσεις για το πώς θα βγούμε από το λαβύρινθο της οικονομικής δυσπραγίας; Μπορείς να μου πεις πως θα πάρουμε πίσω τα φράγκα που μερικοί έξυπνοι υποτίθεται διαχειρίζονταν για μας αλλά στην ουσία τα έφαγαν;;; αν δεν μπορείς να μου δώσεις απαντήσεις στα παραπάνω, χέστηκα για τους τίτλους και τις περγαμηνές σου. Εγώ θέλω λύσεις και προτάσεις. Όχι φανφάρες και ύμνους για το ένδοξο παρελθόν μου. Που και αυτό λάθος το ξέρεις, αλλά ας το καταπιώ γιατί φαίνεται ότι είσαι φιλέλλην και αυτό το σέβομαι!

Με τις υγείες μας, σας βάζω και το βιντεάκι που μερικοί μάγκες της διασποράς έλληνες έφτιαξαν γιατί ούτε για να υπερασπιστούμε τη χώρα μας εμείς οι ντόπιοι δεν είμαστε άξιοι. Μόνο για να μπούμε σε κανένα λογαριασμό και να τσιμπήσουμε για πάρτη μας μερικές χιλιάδες ευρώ είναι οι χακεράδες μας. Να χακάρουν κανέναν σκοπιανό σάιτ ή τούρκικο, ούτε τους περνά από το μυαλό τους…

 

ΛΑΘΗ ΛΑΘΗ ΛΑΘΗ...

Δε θα μιλήσω για τα λάθη που μας έφεραν στο σημερινό χάλι μας. Υπάρχουν πολύ πιο ενημερωμένοι για αυτά από μένα. Θα μιλήσω για τα λάθη σε κάποιο άλλο τομέα. Και εξηγούμαι:

Στο τμήμα μου αυτές τις μέρες είχα ένα νοσηλευτή που υπηρετεί τη θητεία του. Έχει σπουδάσει γιατρός, χρωστάει πέντε μαθήματα και πήρε την ειδικότητα του νοσοκόμου.

Είναι πολύ πρόθυμος, ευγενικός, δείχνει ενδιαφέρον να μάθει και μου έκανε εντύπωση το ήθος του.

Το παιδί το λένε Ερκάν, και είναι από την Κομοτηνή. Είναι έλληνας υπήκοος και μουσουλμάνος στο θρήσκευμα.

Και αναρωτιέμαι τι λάθη έχουν κάνει οι εκάστοτε κυβερνήσεις στο θέμα των μουσουλμάνων της Θράκης.

Ο Ερκάν, είναι τώρα 25 χρονών. Δε θυμάται  πολλά από τις κυβερνήσεις πριν το 2000.

Όλες οι άλλες κυβερνήσεις, τους έκαναν να νιώσουν ξένοι στην ίδια τους τη χώρα.

Δεν τους έδιναν δάνεια οι τράπεζες.

Δεν έπαιρναν επιδοτήσεις από το κράτος για τις καλλιέργειες τους. Δεν τους έδιναν άδεια να πάρουν τρακτέρ.

Δεν τους έβαλαν  κεραίες για τηλεόραση ελληνικών καναλιών.

Στέλνανε τα παιδιά τους σχολείο και τους υποχρέωναν να διδάσκονται θρησκευτικά. Και όλοι γνωρίζουμε ότι τα θρησκευτικά στα σχολεία είναι κατηχητικό. Όχι ενημερωτικό μάθημα.

Δεν έστειλαν δασκάλους που να κατανοούν τη διαφορετικότητα του θρησκεύματος με αποτέλεσμα να αρνούνται οι γονείς να στείλουν τα παιδιά σχολείο και να τα πηγαίνουν στα θρησκευτικά σχολεία που έφτιαξαν  με τούρκικα χρήματα και τούρκους δασκάλους.

Πληρώνουν φόρους, στρατεύονται, αλλά δεν έχουν δικαίωμα να απαιτήσουν από τους έλληνες κυβερνώντες.

Αν τους επιδοτούσαν όπως τους χριστιανούς της περιοχής, θα είχαν και αυτοί βίλες και τζιπ. Όμως ενημερώνονταν μόνο οι χριστιανοί και οι μουσουλμάνοι παρότι ήταν στα ίδια καφενεία, δε μάθαιναν τι να κάνουν. Ήθελαν και αυτοί να συμμετέχουν σε πολλά κοινά, όμως το ίδιο το σύστημα τους  απέκλειε.

Μήπως δε σκοτώθηκαν μουσουλμάνοι στον ελληνοϊταλικό πόλεμο; Δεν έχυσαν το αίμα τους για την Ελλάδα; Ναι. Όμως ποιος τους το αναγνωρίζει; Επειδή στην κατοχή, η Θράκη ήταν υπό βουλγαρική κατοχή, δε σημαίνει ότι δεν υπέφεραν και αυτοί.

Αν η κάθε κυβέρνηση αντιμετώπιζε τους μουσουλμάνους της Θράκης σαν τους εβραίους της Θεσσαλονίκης, δε θα ανησυχούσαμε με την επιρροή που έχουν οι τούρκοι στη θρησκευτική αυτή μειονότητα της χώρας μας. Όμως γνωρίζουν ότι αυτοί τους έκαναν να στραφούν στη γείτονα χώρα. 

Όταν χαρίστηκαν δορυφορικά πιάτα από τους τούρκους που πιάνουν τριάντα κανάλια τούρκικα, όταν βάζουν λεωφορεία να τους πηγαίνουν στην Τουρκία να ψωνίσουν, όταν δίνουν υποτροφίες στα παιδιά τους να σπουδάσουν, πως αυτοί να μη νιώθουν πιο δική τους τη χώρα που τους βοηθά από τη χώρα που τους παραγκωνίζει;

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ!

Senhora do mar	Lady of the sea
Senhora do mar	Lady of the sea
Ante vós, me tendes caída	Before you, I'm fallen
Quem vem tirar meia da vida e da paz	Who comes and takes half of life and peace
Desta mesa, desta casa, perdidas?	From this table, from this house, now lost?
Amor, qu'é de ti?	Love, where are you?
Senhora do mar	Lady of the sea
Ante vós, minha alma está vazia	Before you, my soul is empty
Quem vem chamar a si o que é meu?	Who comes and takes what is mine?
Ó mar alto, traz pr'a mim	Oh high sea, bring me
Amor meu sem fim	My endless love
Ai, negras águas, ondas de mágoas	Ah, black waters, waves of sorrow
Gelaram-m'o fogo no olhar (Senhora do mar)	Have frozen the fire in my eyes (Lady of the sea)
Ele não torna a navegar (Ele não torna a navegar)	He's not sailing anymore (He's not sailing anymore)
E ninguém vos vê chorar	And nobody sees you crying
Senhora do mar	Lady of the sea
Quem vem tirar meia da vida e da paz	Who comes and takes half of life and peace
Desta mesa, desta casa, perdidas?	From this table, from this house, now lost?
Amor, qu'é de ti?	Love, where are you?
Ai, negras águas, ondas de mágoas	Ah, black waters, waves of sorrow
Gelaram-m'o fogo no olhar (Senhora do mar)	Have frozen the fire in my eyes (Lady of the sea)
Feridas em sal, rezas em vão (Rezas em vão)	Salty wounds, prayers in vane (Prayers in vain)
Deixai seu coração (Deixai seu coração)	Let his heart (Let his heart)
Bater junto a mim (Bater junto a mim)	Beat next to me (Beat next to me)
Ai, negras águas, ondas de mágoas	Ah, black waters, waves of sorrow
Gelaram-m'o fogo no olhar (Senhora do mar)	Have frozen the fire in my eyes (Lady of the sea)
Ele não torna a navegar (Ele não torna a navegar)	He's not sailing anymore (He's not sailing anymore)
E ninguém vos vê chorar (E ninguém vos vê chorar)	And nobody sees you crying (And nobody sees you crying)
Senhora do mar (Senhora do mar)	Lady of the sea (Lady of the sea)

Σε κάποιον που θα αργήσει πολύ να ξαναδεί στεριά.

ΠΟΥ ΝΑ ΠΩ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΜΟΥ;

Είμαι έτοιμη να σκάσω.

Πέρυσι αναβάθμισα το κινητό μου και πήρα ένα καταπληκτικό μοντέλο Nokia που με εξυπηρέτησε πάρα πολύ και το είχα χαρεί μέχρι εκεί που δεν πάει…

Πριν μερικές μέρες, προσπαθώντας να αντιγράψω μερικές φωτογραφίες από το κινητό στον υπολογιστή, έκανα κάτι διαγραφές και προφανώς διέγραψα σημαντικά αρχεία του τηλεφώνου που έχουν σαν αποτέλεσμα να μην έχω καμιά από τις επαφές μου στο τηλέφωνο όταν μπαίνω στον τηλεφωνικό κατάλογο.

Λέω, θα έβαλα κατά λάθος να φαίνονται οι επαφές από την κάρτα sim. Κάνω τις απαραίτητες ρυθμίσεις να έχει και τις δυο κάρτες να φαίνονται. Καμιά επαφή. Βάζω τη μια, τίποτα. Βάζω την άλλη, επίσης τίποτα.

Το ωραίο είναι ότι όταν κάποιος μου τηλεφωνεί, γράφει ποιος είναι ακόμα και αν εχει να μου τηλεφωνήσει πάνω από χρόνο. Αρκεί να είχα αποθηκευμένο το νούμερό του.

Το πάω στη wind, το κοιτάνε, δεν καταφέρνουν κάτι.

Το πάω στη Nokia, το αυτόν!

Λέω, δεν πειράζει, εγώ να είμαι καλά, θα πάρω το ίδιο κινητό τώρα. Το ζητάω από τη Nokia,  α, ξέρετε, αυτό  είναι παλιό μοντέλο και δεν το βγάζει πια η  εταιρεία. Ρε παιδιά, πέρυσι το πήρα. Κάθε τρεις μήνες βγαίνει καινούργιο μοντέλο και τα παλιά αποσύρονται!

Και αναρωτιέμαι. Τι στο καλό έχουν για μυαλό; Εγώ αυτό  το μοντέλο θέλω. Γίνεται σαν ωραιότατο λαπτοπάκι, είναι τατς σκρην, με το νυχάκι μου κάνω ότι δουλειά θέλω. Δε θέλω κανένα καινούργιο μοντέλο που να πρέπει να ακουμπάω όλο το δάκτυλο επάνω. Θέλω το κινητούλι μου…

Αλλά δε… μόνο το μοντέλο μίνι υπάρχει και όχι και απόλυτο σίγουρο αυτό και έχει και 250 ευρουλάκια. Άντε τώρα να ψάχνω να βρω όλα τα μοντέλα ποιο θα έχει τατς σκρην επίσης. Και να μη θέλει και τα μαλλιοκέφαλά μου για τιμή!!!

Έλειψα, γιατί εκτός από το τηλέφωνο έκανα και ένα φορμάτ στον υπολογιστή και το είχα δώσει σε ένα φίλο να το φτιάξει. Είμαι με το παλιό ακόμα, αλλά ο πόνος για το υπέροχο τηλεφωνάκι μου, με έκανε να κάνω την ανάρτηση με το εφεδρικό παιχνιδάκι μου!

QUINTET

Μια πεντάδα είναι μια ομάδα που περιέχει πέντε μέλη. Αυτό είναι το κουιντέτο. Και εμείς κάθε εβδομάδα έχουμε ένα τέτοιο στην τηλεόραση. Το κουιντέτο της αδερφής. Ξέρω πως πολλοί θα θυμώσετε με όσα θα γράψω, αλλά βγήκα από τα ρούχα μου με τις διαφημίσεις αυτού του προγράμματος. Είναι πέντε ξεφωνημένοι και προσπαθούν να κάνουν άντρα (;) έναν κακομοίρη που νομίζει ότι τα πέντε λεπτά δημοσιότητας που του αναλογούν είναι να ξεφτιλίζεται δημόσια. Να δείχνουν τα βρακιά του, το σπίτι του, την οικογένειά του και πως του κάνουν αποτρίχωση. Τι να πει κανείς;

Η ηθική κατάπτωση είναι σημάδι των καιρών μας. Όμως θεωρώ ότι αυτό παραπάει. Έχεις ανάγκη από λεφτά ρε φίλε; Τότε δούλεψε. Γιατί οι αλβανοί, οι πακιστανοί και οι ινδοί έχουν δουλειές και εσύ δεν έχεις; Απλά θες λεφτά, αλλά τα θες εύκολα και γρήγορα. Και πετάς την αξιοπρέπειά σου στα σκουπίδια για ένα χαλί και ένα κρεβάτι. Πως θα αντικρίσεις τους συναδέλφους σου την επομένη που το επεισόδιο θα προβληθεί; Δηλαδή είναι τόσο μεγάλη η επιθυμία σου να βγεις στην τηλεόραση που ξεβρακώνεσαι στην κυριολεξία, για πόσα; Νομίζεις ότι εσύ κερδίζεις από αυτό το κόνσεπτ;

Τα έχουμε ισοπεδώσει όλα και δε μας φταίει κανείς. Μόνοι μας τα κάναμε σκατά. Αν κάθε φορά που ένα πρόγραμμα δεν ικανοποιούσε την καλαισθησία μας, κλείναμε την τηλεόραση, τότε κάτι τέτοια σούργελα δε θα έβρισκαν ευκαιρία να προβληθούν.

Ωραία παραδείγματα για τη νεολαία μας. Ωραίο παράδειγμα θα έχει ο κάθε κακομοίρης να δείξει στα παιδιά του μετά από μερικά χρόνια. Δε χρειάζεται να διαβάσεις, να δουλέψεις για να έχεις χρήματα να επιπλώσεις το σπίτι σου. Θα βρεθούν πέντε αδερφές που θα σε ξεφτιλίσουν και θα σου φτιάξουν καινούργιο διαμέρισμα. Θα σου πάρουν και πέντε φανέλες και θα είσαι έτοιμος για το επόμενο σαββατοκύριακο που θα φας φασόλια γιατί όλα τα θαύματα κρατάνε τρεις μέρες και τα μεγάλα τέσσερις. Την πέμπτη θα είσαι μόνος και άφραγκος πάλι. Δε θα σου προσφέρουν φουά γκρα, συκώτι χήνας είναι μη γελιέσαι, και ροκφορ, αυτό είναι μουχλιασμένο τυρί τώρα το λένε μπλου τζηζ, απλά θα μείνεις να φας το κοκκινιστό της μαμάς σου με το κριθαράκι. Άντε να έχει και μια ντοματοσαλάτα με ντόπιο κρεμμύδι που θα κλάνεις μετά στα τελευταίας μόδας μαξιλάρια του καναπέ σου που βέβαια δεν είναι και ότι θα πολυγούσταρες, αλλά κάποιον του χάριζαν ένα γάιδαρο και αυτός τον κοίταζε στα δόντια…

Και τώρα μπορείτε να με βρίσετε που αποκαλώ τους ομοφυλόφιλους αδερφές, αλλά η εικόνα που παρουσίαζαν αυτή ήταν. Το να είσαι ομοφυλόφιλος δεν είναι κατάρα, κατάρα το κάνεις εσύ με τη συμπεριφορά σου!

ΣΙΔΕΡΟΚΕΦΑΛΟΣ...

Άντε βρε, με τις υγείες μας ο καινούργιος πρωθυπουργός.

Και όπως έλεγε η μακαρίτισσα η γιαγιά μου, αυτός παλιός και άλλος καινούργιος.

Γιατί θα παλιώσει και πολύ φοβάμαι πως θα περιμένει πως και πως την ώρα να παραδώσει την πρωθυπουργία.

Τόσα σενάρια, τόσες ίντριγκες και που κατέληξαν; Στην αρχική τους επιλογή. Δεν ξέρω αν τα μμε το ψυχανεμίστηκαν ή τους το κάρφωσε κάποιος, αλλά από την πρώτη στιγμή μόνο αυτό το όνομα έπαιζε. Μετά μπήκαν στη μέση και κάτι κουφά έτσι για ξεκάρφωμα και να ‘τος ο εθνοσωτήρας!

Τώρα τι εθνοσωτήρας είναι αυτός που δεν τον αφήνουν να έχει το δικό του επιτελείο και του φορτώνουν άλλοι αυτούς με τους οποίους θα πρέπει να δουλέψει, δεν ξέρω…

Ξέρετε τι δεν έχω δει και δεν πιστεύω ότι θα δω ποτέ;

Έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό που όταν θα επιλέξει υπουργούς, θα πει, αυτός από το ΚΚΕ, είναι εξαιρετικός με διοικητικά και οργανωτικά προσόντα, τεχνοκράτης, έμπειρος και ικανός και θα τον κάνω υπουργό στο τάδε υπουργείο. Αυτός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ικανός για το τάδε υπουργείο και αυτός ο άσχετος, είναι για αυτό το υπουργείο. Δυστυχώς τα υπουργεία έγιναν δώρα για να ευχαριστήσουν τους ημέτερους και δραστήριους βουλευτές (του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος). Δεν κοιτούν τι γνώσεις έχει ο καθένας και τι ικανότητες παρά μόνο πόσα χρόνια είναι στο κόμμα, τι έχει προσφέρει σε χρήμα, ψήφους, εξυπηρετήσεις και αυτός παίρνει το χαρτοφυλάκιο.

Ας είναι. Από πίτα που δεν τρως, μη σε μέλει και αν καεί.

Σιδεροκέφαλος κύριε Παπαδήμα. Και με γερά νεύρα!

ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ!

Ώδυνεν όρος και έτεκε μυν!

Την ώρα που γράφω την ανάρτηση αυτή, ακόμα δεν έχει ανακοινωθεί το όνομα του πρωθυπουργού της χώρας. Δυο μέρες τώρα τον μαγειρεύουν. Ακόμα και εγώ που είμαι άσχετη, έχω ακούσει και έχω διαβάσει μόνο το όνομα του  Παπαδήμα. 

Η χώρα μας είναι ακέφαλη. 

Η χώρα που μεγαλώσαμε. Που αγαπάμε, που δε θέλουμε να τη δούμε να καταστρέφεται από τα βίτσια των πολιτικών.

Δεν ξέρω αν την ώρα που θα κοινωποιηθεί η ανάρτηση θα έχει ανακοινωθεί η νέα κυβέρνηση, πάντως πολύ κακό για το τίποτα.

Κρίμα για τη χώρα που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο όλο. 

Κρίμα για τους πολίτες που πίστεψαν τις προεκλογικές υποσχέσεις των πολιτικών. 

Κρίμα για όλους εμάς που δε φταίμε και πληρώνουμε την ασυδοσία, την υποκρισία και την έλλειψη αξιοπρέπειάς τους.

Κρίμα, κρίμα, κρίμα...

Η πιο επιτυχημένη γελοιγραφία, την βρήκα σε ένα αμερικάνικο σάιτ.

ΜΗ ΔΑΓΚΩΘΕΙΣ, ΘΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΤΕΙΣ!

Με πόση κακία μερικοί άνθρωποι κατηγορούν κάποιους άλλους, λέγοντας αισχρά πράγματα που είναι και τελείως ψέματα! Είμαι ολόκληρη γαϊδούρα, και ακόμα δεν έχω χωνέψει την ευκολία με την οποία κάποιοι δυσφημίζουν τους άλλους!

Πριν λίγες μέρες μίλαγα με μια κυρία που υποτίθεται ότι έχει κύρος και κάποιο επίπεδο. Σκατά επίπεδο έχει! Μη σου πω δάπεδο…

Όταν της είπα κάτι, μου είπε για έναν κοινό γνωστό μας που η ίδια συνεργάζεται μαζί του στην εταιρεία που δουλεύουν και οι δυο, ότι όταν αυτός, ας τον πούμε Βρασίδα, όταν λοιπόν, ο Βρασίδας δει κάποιον να μιλάει με την, ας την πούμε Παρθενόπη, όταν λοιπόν,  ο Βρασίδας δει την Παρθενόπη να μιλάει με κάποιον, ζηλεύει και κάνει τα αδύνατα δυνατά να διακόψει τη συζήτηση. Δηλαδή, τη ρωτάω, θες να πεις, ότι ο Βρασίδας, δείχνει ενδιαφέρον για σένα;;; Όχι βέβαια, μου λέει, δεν ξέρεις;;; Τι να ξέρω ρε Παρθενόπη; Να, πώς να σου το πω ρε Ρία, σου φαίνεται ο Βρασίδας πολύ άντρας; Τόμπολαααα!

Προσωπικά μου φαίνεται πολύ άντρας και μάλιστα πολύ ωραίος. Ψηλός, τριχωτός, με κάτι πλάτες νααα (με το συμπάθειο), αρμονικά χαρακτηριστικά…

Τίποτα στη συμπεριφορά του μαρτυρά ότι δεν είναι φανατικός άντρας. Εν ολίγοις, η Παρθενόπη μου τον είπε εντελώς πούστη. Δεν έδωσα σημασία στα λεγόμενά της, γιατί και η εμπειρία της στους άντρες είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Και το ίδιο απόγευμα, πάω με το γιο μου στη Γλυφάδα να πιούμε ένα καφέ και να τσιμπήσουμε κάτι. Του λέω πως το μαγαζί που θέλει να πάει αργότερα με τους φίλους του, είναι από την εποχή μου και πως σε ένα τραπέζι υπάρχει χαραγμένο με ένα κλειδί η φράση, Ρία σ’ αγαπώ και του λέω ποιος το έγραψε. Σιγά, ρε μάνα, που είχατε βγει από το σπήλαιο όταν ήσουν εσύ 18! μου λέει. Κωλόπαιδο, πάμε να στο δείξω. Και πάμε…

Μπαίνουμε, καθόμαστε στο τραπέζι, του το δείχνω και την ώρα που παραγγέλνουμε, ένα ποτό να πιούμε, μπαίνει ο Βρασίδας με μια τύπισσα που ο γιος μου λέει, κοίτα μωρό που κυκλοφορεί το πουρό… αγόρι μου, η κοπέλα είναι στην ηλικία μου του λέω. Ε, άμα είχες και συ τη μέση της, μωρό  θα σε έλεγα. Μου απαντάει…

Την κοπέλα την ξέρω. Είναι γνωστή μας. Όχι τίποτα το ιδιαίτερο, όμορφη, αλλά εύκολη. Με μεγάλο στήθος, κομψή, αλλά και αντροτραγανίστρα.

Δε θα έβγαινε με το Βρασίδα αν υπήρχε η παραμικρή υποψία ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Βέβαια θα του φάει  μερικές χιλιάδες ευρώ, αλλά ο καθένας όπως μπορεί και βολεύεται.

Φεύγω χωρίς να χαιρετίσω το ζευγάρι, πάω σπίτι, και βρίσκω τρεις κλήσεις από την Παρθενόπη. Της τηλεφωνώ και τι μου λέει; Ότι όλο το απόγευμα ήταν με το Βρασίδα, και τώρα ήρθε σπίτι να αλλάξει για να πάνε για φαγητό!

Ε, της λέω, μην πας στο ……. Γιατί ο Βρασίδας είναι εκεί από τις εννέα απόψε με την Δ……, και από ότι μου είπε ο γιος μου, ακόμα εκεί είναι… μην έχεις κανένα κακό συναπάντημα. Ε μα, με είχε πρήξει. Ή είναι ομοφυλόφιλος, ή έχεις ραντεβού μαζί του. Που δεν έχεις, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας!

Ρε κοπελιά, στάσου σταθερή σε ότι λες. Μου τον είπες πούστη, τώρα πως λες ότι βγήκε μαζί σου; Ή εσύ είσαι ντιπ απελπισμένη, (που είσαι, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας) και βγαίνεις με κάποιον που είναι ομοφυλόφιλος, ή απλά τον κατηγορείς γιατί δε σου κάθεται.

Και ας πούμε ότι είναι το δεύτερο (που είναι, αλλά δεν είναι το θέμα μας), δεν καταλαβαίνεις ότι αν τύχει και το πεις και κάπου αλλού, μπορεί να φτάσει στα αυτιά του και να έχεις ντράβαλα;;; δε θέλω να σε σκέφτομαι να τρως σφαλιάρα από το Βρασίδα, έχει ένα χέρι σαν κουπί…ούτε να σε πιάσει μπροστά στους συναδέλφους σας να σε ξεχέσει! Και θα έχει και δίκιο.

Πως κατηγορείς έναν άνθρωπο ελαφρά τη καρδία;;;

Ακόμα και αλήθεια να ήταν, είναι δικαίωμά του. Εσύ τι ζόρι τραβάς και το διαδίδεις;

Άσε που έχει ακριβώς την αντίθετη φήμη με αυτή που του κόλλησες…

Πως ξεφτιλίζεις έτσι έναν άνθρωπο που συνεργάζεσαι σε καθημερινή βάση; Πως μπορείς και τον κοιτάς στα μάτια ενώ ξέρεις ότι από πίσω του, του σκάβεις το λάκκο;

Η κακία είναι εξαιρετικά άσχημο συναίσθημα με ολέθριες επιπτώσεις. Είναι ψυχοφθόρα, είναι ύπουλη, είναι καταστροφική.

Με πόση ευκολία μπορεί κάποιος να πει για κάποια είναι πουτάνα, αυτός πούστης, ο τάδε κλέφτης και ο δείνα χαρτόμουτρο… όταν τα λες, δε διαπράττεις φόνο. Φόνο θα κάνει το θύμα όταν το μάθει και πέσεις στα χέρια του… Και άντε να τον κατηγορήσεις ότι βιαιοπράγησε! Προσωπικά, θα του έδινα και συγχαρητήρια…

Παρθενόπη, μη μάθει ο Βρασίδας τι λες για αυτόν, γιατί βλέπω να σε αφήνει με την κυλόττα στο λόμπυ της εταιρείας για να μάθεις από πρώτο χέρι αν πηδάει η πηδιέται!!!

ΠΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ...

Με αφορμή τα πολιτικά γεγονότα των τελευταίων ημερών, θυμήθηκα το χαρακτηρισμό του λαού μας από έναν αμερικανό πριν 80 χρόνια.
Δεν είναι τυχαίος ο χαρακτηρισμός των Ελλήνων από το δικαστή Kelly, που τον Ιούλιο του 1931 κέρδισε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό για τον ευστοχότερο χαρακτηρισμό ενός λαού, που προκήρυξε η εφημερίδα «Κόσμος» της Ουάσιγκτον.

Ορίστε το τι έγραψε:

«Μπροστά στο δικαστήριο της αδέκαστης ιστορίας αποκαλύφτηκε ο Έλληνας, εξαρχής κατώτερος των περιστάσεων, αν και κατείχε τα πρωτεία από άποψη διανόησης. Ο Έλληνας είναι: Ευφυέστατος αλλά και αλαζόνας. Δραστήριος αλλά και αμέθοδος. Φιλότιμος αλλά και πολεμιστής. 
 
Έχτισε τον Παρθενώνα και τον άφησε αργότερα να μεταβληθεί σε ερείπια. Ανέδειξε τον Σωκράτη, για να τον καταδικάσει να πιει το κώνειο. Θαύμαζε τον Θεμιστοκλή και τον εξόρισε. Ανακήρυξε δίκαιο τον Αριστείδη, αλλά τον εξοστράκισε. Δημιούργησε το Βυζάντιο και το άφησε να πέσει στους Τούρκους. Έκανε την επανάσταση του 1821 και τη διακινδύνευσε. Κάλεσε τον Καποδίστρια και τον δολοφόνησε. Τριπλασίασε την Ελλάδα και την εξέθεσε στον κίνδυνο να τη χάσει.  Παράδοξο πλάσμα, ατίθασο, ημίκακο, αβέβαιων διαθέσεων, σοφόμωρο και εγωπαθές. Αν θέλετε, θαυμάστε τον. Αν προτιμάτε, λυπηθείτε τον. Αν μπορείτε, ταξινομήστε τον». 

Μας πήρανε χαμπάρι πολύ νωρίς. Εμείς σήμερα, απλά τους επιβεβαιώνουμε...

6...

Μου λείπεις.

Πολύ.

Πάρα πολύ.

Κάθε μέρα.

Δεν πέρασε μέρα, εδώ και τόσα χρόνια, που να μην προσπαθήσω να σου τηλεφωνήσω για τον οποιοδήποτε λόγο.

Και κάποιος βρίσκεται να μου θυμίσει ότι δε γίνεται…

Και σήμερα, πρέπει να κάνω αυτό το θλιβερό καθήκον.

Δεν μπορώ ακόμα να το χωνέψω.

Δεν μπορεί να έχει γίνει αυτή η αδικία.

Όσο πλησίαζαν οι μέρες, τόσο πιο δύσκολο ήταν. Αλλά για το παιδί και τη μαμά έπρεπε εγώ να είμαι δυνατή.

Κάθε πρωί που πάω στη δουλειά, κλαίω.

Ήταν η ώρα που μιλούσαμε και λέγαμε τα νέα μας για πρώτη φορά κάθε μέρα.

Μου λείπει αυτή η απλή ρουτίνα.

Μου λείπει η σιγουριά που απέπνεε η παρουσία σου.

Μου λείπει η συντροφικότητα που είχαμε αναπτύξει και το ιδιότυπο χιούμορ μας.

Είμαι μόνη μου χωρίς εσένα. Και ας περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ.

Ήθελα και εσένα στη ζωή μου.

Ήθελα τον ίσκιο σου.

Πως μπόρεσες να με αφήσεις μπαμπά;;;

ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ Ο ΜΗΝΑΣ (που αναμένεται εξαιρετικά δύσκολος)

Ο Όσκαρ Στροκ γεννήθηκε στη Λευκορωσσία στις 6 Ιανουαρίου του 1893 και ήταν συνθέτης. Ήταν το όγδοο παιδί της οικογένειας. Σπούδασε στην Αγία Πετρούπολη πιάνο και ασχολήθηκε με το να συνθέτει μουσική για ταινίες. Έζησε στη Ρίγα, το Βερολίνο, το Παρίσι, την Άλμα-Άτα και τη Μόσχα και μελωποίησε πολλά ποιήματα διάσημων ρώσσων ποιητών. Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, υπηρετώντας σε μια ταξιαρχία, συνέθεσε πολλά πατριωτικά τραγούδια που σκοπό είχαν να εμψυχώσουν τους ρώσσους ενάντια στις δυνάμεις του άξονα. Μετά τον πόλεμο, επηρεασμένος από τη δυτική μουσική, εκδιώχθηκε από το κόμμα και διαγράφηκε το όνομά του από τις λίστες των συνθετών. Τα έργα του αρχισαν να γίνονται δίσκοι, μόνο μετά από το 1970. Είναι ο συνθέτης του κλασσικού ρώσσικου τάνγκο "Μαύρα Μάτια".  Πέθανε στις 22 Ιουνίου 1975. 

Ιδιαίτερα ταλαντούχος, έμεινε στην ιστορία ως ο βασιλιάς του τάνγκο. 

Το τάνγκο που ακολουθεί, είναι κατά τη γνώμη μου το καλύτερο τάνγκο που έχει γραφτεί ποτέ. Ψάχνω απεγνωσμένα να το βρω σε σιντί, αλλά μέχρι τώρα στάθηκε αδύνατο. Το ανακάλυψα στη λαϊκή όταν αγόρασα μια κασσέτα με ρώσσικα τάνγκο πριν δέκα χρόνια, ίσως και περισσότερο. Και έκτοτε, έπαθα πλάκα.

Απολαύστε το, Tango fantasy by Oscar Strok...

Καλό μελωδικό μήνα, φίλοι μου.