ΜΙΑ ΛΙΒΥΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ...

Να πω ότι φταίει το νέφος, ψέματα θα είναι.

Να πω ότι φταίει η περιβαλλοντική μόλυνση, πάλι ψέματα θα είναι.

Ο άνθρωπος. Μόνο αυτός φταίει. Όπως είπε και ο αριστοτέλης, ο αρχαίος όχι ο Ωνάσης, έλεος, μόνο τα φράγκα έχετε στο νου σας, ο άνθρωπος είναι το ωραιότερο και το χειρότερο ζώο της φύσης.

Χθες είπα να πάρω τη μαμά μου και το βλαστάρι μου να πάμε στην εκκλησία για την ανάσταση. Όχι ότι το πολυήθελα, αλλά μου το ζήτησε η μαμά και δεν ήθελα να της χαλάσω το χατίρι.

Και πήγα. Και αυτό ήταν. Δε θα ξαναπάω.

Βγαίνοντας από την πολυκατοικία της μαμά μου, μια κυρία  με άσπρα μαλλιά, μα το θεό ρε παιδιά, μα το θεό, έριχνε αυτά τα βαρελότα που κάνουν ένα διαολεμένο θόρυβο. Αλήθεια σας λέω. Αφού το σχολιάσαμε με το παιδί και μας άκουσε κιόλας. Μέχρι να φτάσουμε στην εκκλησία, τα είδαμε όλα. Κάθε τέσσερα βήματα και βαρελότο η κωλόγρια.

Εκεί, στην εκκλησία ντε, γινόταν το μουρλής. Παιδιά να κλαίνε. Γέροι να βρίζουν. Μερικοί να κουνούν το κεφάλι τους αποδοκιμαστικά. Βλαμμένα να ρίχνουν βαρελότα συνεχώς. Η ώρα ήταν έντεκα και μισή. Είπαμε να ακούσουμε και λίγη λειτουργία. Αμ δε! Επάνω σε μια αερογέφυρα για τους πεζούς, ήταν μαζεμένα τα περισσότερα βλαμμένα και ρίχνανε τα βαρελότα στο δρόμο. Πέρασε ένα σμαρτ, κόντεψε να γίνει Κούγκι!

Προς τις δώδεκα παρά τέταρτο, ο κόσμος άρχισε να έχει φως στις λαμπάδες τους. Πως το πήραν αφού ο παπάς δεν είχε πει το δεύτε λάβετε φως, δεν ξέρω. Άρχισαν όλοι να έχουν αναμμένες λαμπάδες και μου γύρισε το μάτι. Μια τύπισσα που σίγουρα μετά το χριστός ανέστη, θα πήγαινε στη Βανδή άναψε τη λαμπάδα της και μου άναψε και τα μαλλιά. Μου τα έσβησε η μαμά μου. Την Τετάρτη έχει κομμωτήριο μπας και σουλουπωθώ! Την Τρίτη έχω να πάω τη μαμά στον Αϊ Γιάννη το Ρώσο. Οπότε, η επιχείρηση συμμόρφωση αναβάλλεται μια μέρα.

Μαζεύτηκαν όλοι στο υπόστεγο της εκκλησίας και εκεί γινόταν το αδιαχωρητο. Να προσέχεις τη λαμπάδα σου να μη σβήσει με τον αέρα, να μην κάψεις τον άλλο, να μην καείς και συ. Και σε όλα αυτά, να ρίχνουν και βαρελότα. Ξαφνικά όλοι απομακρύνθηκαν από δίπλα μου. Εγώ δεν πήρα χαμπάρι. Σκάει ένα μπαμ ακριβώς πίσω μου. Λαμπαδιάζει το φόρεμα στον ποδόγυρο. Αυτό ήταν. Φεύγω, λέω στη μαμά μου. Ο παπάς δεν είχε πει ακόμα το χριστός ανέστη. Αλλά για μένα αυτό ήταν. Δεν ξαναπάω στην ανάσταση.

Ξεκινάμε με το παιδί και τη μαμά να πάμε στο σπίτι. Τοίχο τοίχο πηγαίναμε και πάλι κινδυνεύαμε.

Και στη λωρίδα της Γάζας, λιγότερα μπαμ άκουγες. Εμπόλεμη ζώνη η Παναγίτσα πίσω από το Ιντερκοντινένταλ! Μέχρι να πάμε σπίτι, θυμηθήκαμε όλους τους αγίους και τους θαυματοποιούς.

Με το που μπήκαμε στο σπίτι, κάναμε καταμέτρηση απωλειών. Ένα φόρεμα με τρύπες και μια τούφα καψαλισμένη. Σχετικά λίγες σε σχέση με το χαμό που γινόταν.

Άσε την τρομάρα από τα μπαμ μπουμ. Είμαι και καρδιακή, το πώς τη γλίτωσα, ένας θεός ξέρει!