ΑΜ ΔΕ!!!

Αυτό με την κατάνυξη των ημερών δεν το έχω καταλάβει.

Ούτε την τάση που έχουν οι άνθρωποι λόγω των ημερών, να συγχωρούν.

Δηλαδή όλο το χρόνο δε συγχωρούμε και το Πάσχα δίνουμε άφεση!

Μωρ’ τι μας λες!!!

Γιατί να συγχωρέσω; Όταν με πλήγωνες, με έκανες να κλαίω, να πονώ και να χτυπιέμαι από τη στενοχώρια, εγώ δεν είχα ψυχή;

Εμένα ποιος με συγχώρεσε για να συγχωρέσω;

Γιατί εγώ να είμαι μεγαλόκαρδη και εσείς όλοι μικρόψυχοι;

Εγώ τι έχω και πρέπει να κάνω πίσω και να τα καταπίνω αμάσητα; Κακίες, μικρότητες, ύπουλες συμπεριφορές, λόγια, έργα…

Εγώ έχω ουρά; Έχω κέρατο; Έχω φτερά αγγέλου;;;

Όχι δεν έχω. Γιατί λοιπόν, εγώ (όπου εγώ, βάλτε τον εαυτό σας), να αδιαφορήσω για όσα μου έκανες και να σε συγχωρήσω;

Σε ένοιαξε εσένα όταν μου έβγαζες το μάτι (μεταφορικό είναι, σας τα κάνω λιανά γιατί με τόση χοληστερίνη αυτές τις μέρες, το κάψατε το νιονιό!), το πώς ήμουν εγώ και αν με πείραξε η συμπεριφορά σου; Όχι. Εμένα γιατί να με νοιάξει και να το παίξω σήμερα κυρία;

Δεν είμαι. Δε συγχωρώ, θα συνεχίσω να θυμάμαι και θα στο ανταποδώσω εν ευθέτω χρόνω… μήπως εσύ έτσι δεν έκανες;

Είσαι και μαλάκας, (ο οποιοσδήποτε, μην τσιμπάτε, αυτός που με/σε πλήγωσε), θες να κάνεις το κακό σε εμένα, αλλά περιμένεις και να σε συγχωρήσω κάποια στιγμή. Ίσως, στο νεκροκρέββατό μου. Αλλά τώρα όχι.

Δικαιολογίες και ελαφρυντικά, δεν αναγνωρίζονται. Όταν κύριε, ή και κυρία, έκανες ότι έκανες, με σκέφτηκες; Κάθισες να αναλογιστείς πόσο θα πονέσω με αυτό που κάνεις; Στο μικρόκοσμό σου για να κάνεις τη δουλειά σου, χρησιμοποίησες όλα τα μέσα που μπορούσες να έχεις. Και με το οπλοστάσιο αυτό με χτύπησες. Λίγο, πολύ, αλύπητα… Δεν έχει σημασία το κίνητρο. Εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Τα λόγια σου, οι ενέργειές σου, οι πράξεις σου, η συμπεριφορά σου, με πλήγωσαν. Γιατί περιμένεις τώρα να σε συγχωρέσω;;;

Πόθεν πως;;;

Εσύ είσαι γεμάτος ενοχές και εγώ θα σε ανακουφίσω; Αμ δε!

Δεν είναι ανωτερότητα, είναι αδυναμία. Και όχι, δε θα σε συγχωρέσω. Γιατί δεν είσαι τριών χρονών να μη διαχωρίζεις το καλό από το κακό… Ήξερες τι έκανες. Τώρα θα υποστείς τις συνέπειες.

Αυτή η ανάρτηση έγινε μετά από συζήτηση που είχα με το γιο μου και επειδή σε πολλά μπλογκ είδα μια τάση άφεσης αμαρτιών σε άτομα που κατά καιρούς τους τραυμάτισαν, ψυχικά, ηθικά, σωματικά.

Όχι ρε φίλε. Δεν είναι λύση η συγχώρεση. Αν τον συγχωρέσεις, θα το ξανακάνει. Γιατί πρέπει εσύ να είσαι ο υπεράνω, για να μπορούν οι άλλοι να σε πληγώνουν;;;

Αδυναμία είναι η συγχώρεση. Δεν είναι δύναμη. Δύναμη είναι να το θυμάσαι και να πράττεις ανάλογα. Όχι να πεις, δε γαμιέται, δεν αλλάζει τίποτα… Γιατί όντως δε θα αλλάξει. Αν όμως εσύ, εγώ, ο άλλος, του δείξουμε ότι θυμόμαστε, θα αλλάξει αυτός συμπεριφορά.

Θα συγχωρέσετε το δοσίλογο, το συνεργάτη των γερμανών που στην κατοχή έστειλε τον άντρα σας, τον αδερφό σας, το γιο σας στο γερμανικό απόσπασμα; Συγχωρέστε τον, αλλά τα δικά σας παιδιά, ανίψια εγγόνια δε θα είχαν για μια ζωή πατέρα να τα φροντίσει, να τα προστατέψει, να τα συμβουλέψει, να τους συμπαρασταθεί…

Ακραίο το παράδειγμα, αλλά πραγματικό πέρα ως πέρα!!!

Ελπίζω να το πιάσατε το νόημα. Άντε, φιλιά, γιατί έχω και ένα ταξιδάκι στα πέριξ να κάνω!