ΑΝΟΙΞΗ

Το Σάββατο είχε μια υπέροχη μέρα και ως συνήθως, πήρα τους δρόμους. Και φυσικά πήγα στο αγαπημένο μου μέρος.

Στο Σούνιο.

Είχε κίνηση στη διαδρομή, παρόλα αυτά, το πάτησα λιγάκι.

Η θάλασσα ήταν γαλήνια. Ίσα που ρυτίδωνε το γαλάζιο της…

Τα λιβάδια ανθισμένα, κάθε ένα και με το δικό του χρώμα. Ροζ, γαλάζιο, κίτρινο, κατακόκκινο.

Από το ναυτικό όμιλο Λαυρίου, μικρά εκπαιδευτικά σκαφάκια αρμένιζαν με πανιά.

Ανεμοπτεριστές με συντρόφευαν σε όλη τη διαδρομή.

Οικογένειες είχαν βγει για πικνίκ στα Λεγραινά.

Νέοι και γέροι κάθονταν σε παγκάκια στην Ανάβυσσο και χαίρονταν τον ήλιο.

Παιδάκια έπαιζαν κυνηγώντας πεταλούδες.

Η διαδρομή ήταν υπέροχη.

Ο ήλιος έλαμπε.

Η θάλασσα γυάλιζε.

Το πράσινο εκτυφλωτικό.

Ο ναός γεμάτος ανθρώπους, νέοι, επισκέπτες από άλλες χώρες, και παιδιά.

Ενθουσιάστηκα που νέα ζευγάρια έφερναν τα παιδιά τους στον ιερό χώρο του Σουνίου. Και με πόσο σεβασμό τους μιλούσαν!

Επέστρεψα με ένα υπέροχο συναίσθημα αγαλλίασης και ανακούφισης.

Ήρθε η άνοιξη, παντού!

ΞΥΠΝΑ...

Δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που δεν εννοούν να καταλάβουν την άρνηση.

Σου λέει η κοπέλα με τον έναν τρόπο ότι δε σε θέλει ως σύντροφο. Δεν το καταλαβαίνεις. Σου το λέει με άλλο τρόπο ότι δε σε βλέπει ερωτικά. Δεν το εννοείς. Σου λέει ξεκάθαρα ότι δε θέλει να έρθεις στην πόλη της. Πάλι εσύ στην καρακοσμάρα σου.

Τι πρέπει να κάνει για να καταλάβεις ότι σε έχει απορρίψει; Να παντρευτεί άλλον; Αμ, και τότε, τα ίδια θα κάνεις. Θα της τηλεφωνείς, θα της εμφανίζεσαι ξαφνικά μπροστά της, θα κοιτάς να την εξυπηρετήσεις με σκοπό να την πλησιάσεις.

Ρε φίλε, ήταν ξεκάθαρη. Δηλαδή πιο πολύ δε θα μπορούσε να είναι, τι άλλο να κάνει;

Βαρέθηκα να ακούω την κλάψα σου. Βαρέθηκα να ακούω την ανάλυση της τακτικής που θα ακολουθήσεις. Βαρέθηκα να σε παρηγορώ και να σε έχω να κλαίς στον ώμο μου.

Σου είπα τόσες φορές ότι δεν την αγαπάς. Απλά έχεις αφήσει τον εαυτό σου να αγαπήσει κάτι που ποτέ δεν είχες και δε θα έχεις.

Έχεις στερήσει τη δυνατότητα της ευτυχίας από τον εαυτό σου.

Έχεις εξιδανικεύσει μια γυναίκα που σε έδιωξε πριν δέκα χρόνια. Που σου τηλεφωνεί μόνο όταν έχει ανάγκη από τις γνωριμίες σου. Που σου έκλεισε το τηλέφωνο όταν της είπες ότι δεν έγινε αυτό που ήθελε, άρα δεν τη βοήθησες όπως περίμενε.

Που αρνείται κατηγορηματικά κάθε κίνηση τρυφερότητας και λατρείας από μέρους σου. Που δέχεται όμως τα δώρα που της κάνεις.

Σε δέκα χρόνια έχεις αλλάξει πολύ. Μπορεί να είσαι ο ευγενικός και χαμηλών τόνων φίλος μου, αλλά ρε πουλάκι μου έχεις αλλάξει. Εγώ που σε ξέρω τόσα χρόνια, μπορώ να το πω. Γιατί αυτή να μην έχει αλλάξει; Γιατί θεωρείς ότι το όχι της, δε σημαίνει όχι;

Γιατί δεν ξεκολλάς; Δεν είναι λογικό, δεν είναι έξυπνο, δεν είναι υγιές και φυσιολογικό.

Πραγματικά, αν σε γνώριζα τώρα και όχι πριν σχεδόν είκοσι χρόνια, δε θα ήθελα ούτε γνωστό να σε έχω.

Πως όμως να ξεχάσω ότι έκανες για μένα όποτε σε είχα ανάγκη; Πώς να ξεχάσω πόσο καλός και συμπονετικός είσαι;

Πώς να ξεχάσω τι ήσουν όταν σε γνώρισα και να κάνω πέρα τώρα; Τώρα που με χρειάζεσαι;

Αλλά μήπως με ακούς; Μήπως καταλαβαίνεις; Μήπως κρατάς μια σταθερή στάση;

Έχεις γίνει άλλος άνθρωπος. Και επειδή ξέρω ότι με διαβάζεις, σου δίνω περιθώριο τρεις μήνες να συνέλθεις. Αν δεν ανοίξεις τα μάτια σου να δεις την πραγματικότητα και να προσαρμοστείς σε αυτήν, εγώ θα ξεχάσω ότι υπήρξες φίλος μου και ότι υπήρξα φίλη σου.

Είναι αδιανόητο, μορφωμένος άνθρωπος, με λογική να φέρεται τόσο παράλογα. Και εμείς αγαπήσαμε, και εμείς χωρίσαμε, και εμείς φάγαμε χυλόπιτα. Κανείς μας δεν έκανε έτσι. Τι διάολο, τούβλο έφαγες στο κεφάλι και δε βλέπεις ότι πρέπει να προχωρήσεις μπροστά;

Η ιστορία έχει πολλά παραδείγματα ανθρώπων που αρνήθηκαν την πραγματικότητα. Τους έχει απονείμει και το επίθετο τρελός. Θες να τους κάνεις παρέα; Καμιά αντίρρηση. Απλά μετά δε θα λες είμαι φίλος της Ρίας. Όπως και εγώ θα ξεχάσω την ύπαρξή σου. Ή θα συνέλθεις, ή θα πορευτείς με τα καμένα χαρτιά που έχεις φίλους. Και ξέρεις πολύ καλά ποιους εννοώ. Με τέτοιους φίλους όμως, που έχεις, δεν απορώ που δεν ξυπνάς. Η μοναδική σου γυναίκα φίλη όμως, σου λέει άνοιξε τα γκαβά σου και δες την αλήθεια. Ξύπνα και ξεπέρασέ το. Ίσα που προλαβαίνεις να κάνεις οικογένεια και παιδιά.

Σύνελθε γιατί θα ξυπνήσεις ένα πρωί, θα είσαι γέρος, άρρωστος, χωρίς φίλους, οικογένεια, αυτή παντρεμένη και ευτυχισμένη και εσύ μόνος και δυστυχής. Και θα το χτυπήσεις το κεφάλι σου, αλλά θα είναι αργά. Θα έρθει η μέρα που θα πεις ότι η Ρία είχε δίκιο, αλλά τι να το κάνω; Όταν ο καλύτερός μου φίλος, θα είναι γέρος, μόνος, δυστυχής και φυσικά αποτυχημένος σε όλους τους τομείς;

Έχεις αφήσει τη δουλειά σου να περάσει σε δεύτερη μοίρα, σταμάτησες τις εργασίες που έτρεχαν, δε δίνεις σημασία στην άρρωστη μάνα σου, το μόνο που σε νοιάζει είναι η τύπισσα που σε φτύνει.

Μα είναι φυσιολογικές αντιδράσεις αυτές; Όχι πες μου είναι;;;

Ξέρω τι θα μου πεις, τις έχουμε κάνει άπειρες φορές αυτές τις συζητήσεις. Αλλά τα παραδείγματα που μου φέρνεις είναι από τα καμένα χαρτιά. Λοιπόν, τρεις στους τρεις είναι υψηλότατο και συντριπτικό το ποσοστό της μαλακίας που σας δέρνει εσάς τους τρεις!

Δε με νοιάζει για τους άλλους, εσένα όμως σε πονάω. Κοίτα να συνειδητοποιήσεις πόσο ρεζίλι γίνεσαι, γιατί εγώ σε τρεις μήνες θα αποτελώ παρελθόν. Και να δω σε ποιον θα κλαίγεσαι όλη τη νύχτα μετά!

 

ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΛΟΓΙΑ!!!

ΑΓΩΓΗ;

Η νέα γενιά δεν έχει σεβασμό. Δεν έχει αρχές.

Δεν ξέρει να ξεχωρίζει απλά πράγματα και καθημερινά. Δεν έχει ούτε καν τρόπους.

Ναι, ναι, ναι, δεν έχει τρόπους. Δεν ξέρω αν φταίνε οι γονείς τους που δεν τους διαπαιδαγώγησαν σωστά ή αν τα σχολεία δεν το κατάφεραν, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Άκου, σκατό 25 χρονών, απλή νοσηλεύτρια διετούς, τηλεφωνώ να ενημερωθώ και μου λέει ΄΄δεν έχω όρεξη για κουβέντα πρωί πρωί΄΄ και μου κλείνει το τηλέφωνο!!!

Λές και την έπαιρνε η κολλητή της να μιλήσουν για γκόμενους! Σεβασμός στην ηλικία, τη θέση, τον άγνωστο που είναι στην άλλη γραμμή του σύρματος, καμία. Καμία. Μετρημένα είναι τα ψωμιά της!

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ, μέρος 4ο

Ότι έχω βγει από τη σχολή. Έχω έρθει στο ΓΝΑ, έχω ράψει στολές, έχω αγοράσει γαλόνια και κάθε μέρα έρχομαι στο νοσοκομείο με το αυτοκίνητο του μπαμπά μου.

Είμαι στο εκπαιδευτικό τουρ από κλινική σε κλινική. Και ως νεότερη αξιωματικός, κάνω καθημερινά τη νοσηλεία με την εποπτεία μιας μεγαλύτερης αξιωματικού. Την τέταρτη μέρα, μου λέει η κοπέλα, απόστρατη πλέον και με τρία παιδιά, Ρία δε θα ξανάρθω μαζί σου, τα πας μια χαρά. Θα ζητήσω από την προϊσταμένη να σε κρατήσουμε εδώ.

Χαμόγελο εγώ, περηφάνια, τι να σας λέω!

Ξεκινώ τη νοσηλεία. Φτάνω σε μια γιαγιά που κάθε πρωί βαφόταν, περιποιόταν τον εαυτό της, φορούσε εκπληκτικά νυχτικά με ασορτί ρομπίτσες. Της δίνω τα φάρμακά της και  πάω να φύγω. Δεν είχε ενδοφλέβια. Τα κοιτά και πριν φτάσω στην πόρτα μου λέει. Αυτό κορίτσι μου πάρ’ το πίσω. Δεν το παίρνω γιατί κολλάει στη μασέλα. Κοιτάω και τι να δω; Μου έδινε το υπόθετο για τον πόνο!!! Μάσαγε το υπόθετο! Και κόλλαγε το άτιμο στη μασέλα!!!

Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω. Πάω στη μεγαλύτερη αξιωματικό. Της το λέω και ξεσπάει σε κάτι γέλια, μα κάτι γέλια!!! Το λέει στην προϊσταμένη, εγώ να τρέμω, αρχίζει και αυτή τη γέλια. Η γιαγιά ήταν στο νοσοκομείο δυο μήνες. Την είχαμε ταράξει σε εξετάσεις γιατί νομίζαμε ότι δεν την έπιαναν τα παυσίπονα και αυτή τα έτρωγε αντί να τα βάλει εκεί που πρέπει!

Σε άλλο τμήμα. Ασθενής παλιός προϊστάμενος του μπαμπά μου. Σακχαροδιαβητικός. Κάθε πρωί, μόλις ερχόταν το πρωινό, του έκανα την ινσουλίνη του. Με πείραζε, μου έλεγε αστεία, εκείνο το πρωί, μόλις με είδε, χωρίς να τον πλησιάσω άρχισε και φώναζε. Άτιμη, με πονάς, βοήθεια, υποφέρω. Εγώ δεν έχω ετοιμάσει ακόμα τη σύριγγα και το φάρμακο και γελάω. Αλλά απ’ έξω περνάει ο διευθυντής του νοσοκομείου. Ακούει τις φωνές, μπαίνει μέσα, βλέπει εμένα που ακόμα ετοιμάζω τη σύριγγα, βλέπει αυτόν στην πολυθρόνα να φωνάζει και εμένα να γελάω. Ρωτάει τον ασθενή τι του έκανα. Ο ασθενής βάζει τα γέλια και λέει: ψαρώνω την ανθυποσμηναγό. Ο διευθυντής το βρίσκει εξαιρετικά αστείο, γελάει και μέχρι το Μάρτιο που αποστρατεύτηκε, κάθε φορά που με έβλεπε φώναζε: βοήθεια, με πονάς, άτιμη, δεν έχεις ελαφρύ χέρι. Ακόμα και αν τον συναντούσα στο διάδρομο. Ευτυχώς αποστρατεύτηκε και τέλειωσαν τα βάσανά μου!

Χειρουργική κλινική. Έχω παραλάβει χειρουργημένο νεαρό που πρέπει να τον ξυπνήσω για να δω επίπεδο συνείδησης και μετά να καταγράψω την κατάστασή του. Προσπαθώ. Του μιλάω, τον ταρακουνάω, του κάνω ερωτήσεις. Κοιτώ μια κυρία γύρω στα 40 περιποιημένη βαμμένη με έκδηλη αγωνία που κάθεται δίπλα του και του κρατά το χέρι. Ξύπνα ρε παλικάρι του λέω, ήρθε και η  μαμά σου, να μην ανησυχεί. Και ως εκ θαύματος ο νεαρός ανοίγει τα μάτια του, κοιτάει γύρω γύρω και μου λέει: ποια μαμά; Η γυναίκα μου είναι! Ο νεαρός δεν ήταν ούτε 30! Από τότε άλλαξα το παραμύθι. Ξύπνα να δεις ποιος είναι εδώ, έλεγα πλέον!

ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΜΑΤΑ;;;

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι άντρες είναι εξαιρετικά αφελείς.

Όχι μόνο στον τρόπο που σκέφτονται ο οποίος είναι απλοϊκός, αλλά και στον τρόπο που ενεργούν.

Είναι άκομψοι, είναι ανόητοι, είναι επιεικώς χαζοί.

Είναι εύκολο να τους κοροϊδέψεις, να τους χλευάσεις, να τους κάνεις να πιστέψουν τα αδύνατα. 

Μπορείς να τους χειριστείς με ευκολία. Να παίξεις με το μυαλό τους. Να τους χειραγωγείς το συναίσθημα και τη λίμπιντο. Να τους οδηγείς όπου θες.

Είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στο κλάμα και την επίπλαστη και επιφανειακή θλίψη. Είναι πολύ εύκολο να τους αποσπάσεις το μυαλό από το οτιδήποτε με ένα μεγάλο ντεκολτέ και μια μίνι φούστα. Είναι υπόθεση δευτερολέπτων να αποσπάσεις μια θετική απάντηση σε ότι θες με μια υπόσχεση ακόλαστης νύχτας…

Και τώρα για αυτούς τους οργανισμούς, εμείς οι γυναίκες κάνουμε αποτρίχωση, δίαιτα, βγάζουμε τα φρύδια μας, φοράμε ρούχα που υπό άλλες συνθήκες ούτε θα κοιτούσαμε, ξενυχτάμε πάνω από την ούρσους και τη νορθ, κοκκινίζουμε τις κάρτες μας, γονατίζουμε τα χόντος, μιλάμε με τις ώρες στα τηλέφωνα, πάμε σε μάγισσες σε χαρτορίχτες, αποθεώνουμε τον Πλούταρχο…

Ούτε εμείς έχουμε μυαλό, τελικά!

Αχ, δε θυμάμαι που διάβασα, ότι αν δεν υπήρχαν άντρες ο κόσμος θα ήταν γεμάτος από χοντρές ευτυχισμένες γυναίκες. Πολύ πετυχημένο!!!

ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ...ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ...

...Μετατραυματικό σοκ, το λένε οι γιατροί.

Δεν τρώω, δεν κοιμάμαι, κλαίω ξαφνικά χωρίς αιτία και αφορμή.

Άλλαξα κλειδαριά, έβαλα συναγερμό, κοσμήματα πλέον δεν έχω, αλλά σηκώνομαι και ελέγχω την πόρτα τουλάχιστον πέντε φορές.

Στριφογυρνώ στο κρεβάτι μέχρι τα ξημερώματα.

Καθημερινά τρέφομαι με καφέδες και άντε κανένα σοκολατάκι.

Κάθε βράδυ οι φίλες μου κάνουν νυχτέρι σπίτι μου. Πίνουμε ότι έχει η κάβα μου, βλέπουμε ταινίες και μετά τα μεσάνυχτα φεύγουν.

Και εγώ ελέγχω την πόρτα ξανά και ξανά, ελέγχω τα παράθυρα, ανάβω φώτα, σβήνω φώτα. Κλείνω τα κλιματιστικά, ανοίγω τα κλιματιστικά. Ανάβω το τζάκι, το σβήνω. Και ξημερώματα, αν είμαι τυχερή κοιμάμαι.

Ζητώ συγνώμη για τις καθυστερημένες αναρτήσεις και τη μη απάντηση στα σχόλιά σας. Οι αναρτήσεις οι προηγούμενες ήταν προγραμματισμένες.

Ελπίζω να συνέρθω γρήγορα.

Όμως δεν είμαι σε θέση ακόμα…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ...

Ένα μυστικό φυλαγμένο καλά επί τέσσερις ολόκληρες δεκαετίες έρχεται ξαφνικά στο φως για να ανατρέψει όλα όσα πιστεύαμε. Ένας «άγγελος» ηλικίας μόλις… 200.000 χρόνων αποκαλύπτει τα απόκρυφα μυστικά της Σελήνης και γεννά χιλιάδες ερωτήματα! Πόσα μας κρύβουν οι «εγκέφαλοι» της NASA; Γιατί αποφάσισαν ξαφνικά να μας φανερώσουν πράγματα που απειλούν να ανατρέψουν επιστημονικές θεωρίες μισού αιώνα; Ή μήπως βρισκόμαστε μπροστά σε μία ακόμη φάρσα με στόχο τους εύπιστους που οραματίζονται την έλευση εξωγήινων;

Εκατοντάδες ιστοσελίδες που ασχολούνται με παράξενα και μεταφυσικά θέματα φιλοξενούν εδώ και έναν μήνα τη φωτογραφία ενός μικρού αγάλματος ύψους μόλις είκοσι πέντε εκατοστών. Παριστάνει μια γυναικεία ανθρωποειδή μορφή με μακριά μαλλιά και μακρύ φόρεμα που καλύπτει τα πόδια… Στους ώμους της φέρει ένα ζευγάρι φτερά και μοιάζει πολύ με την εικόνα που έχουμε όλοι για τους αγγέλους.

Έως εδώ, τίποτε το παράξενο. Εκείνο που έκανε τη φωτογραφία να κάνει τον γύρο του κόσμου συνοδευόμενη από ένα είδος ρεπορτάζ, το οποίο ωστόσο δεν αναπαρήγαγαν τα γνωστά ΜΜΕ, ήταν ο ισχυρισμός ενός επιστήμονα που εργάστηκε επί είκοσι τρία χρόνια στη NASA ότι το άγαλμα αυτό βρέθηκε το 1969 ενσωματωμένο σε ένα από τα βράχια της Σελήνης και έφεραν στη Γη οι αστροναύτες του «Απόλλων 11»!

Ο γεωλόγος δρ Μόρις Τσαρλς που αποκάλυψε την ύπαρξη του αγαλματίδιου ισχυρίζεται ότι εργαζόταν στη NASA επί είκοσι τρία χρόνια, από το 1964 έως το 1987, αλλά διατηρεί ακόμη στενές σχέσεις με τους παλιούς συνεργάτες του. Υποστηρίζει λοιπόν ότι η χημική ανάλυση στην οποία υποβλήθηκε το αγαλματίδιο απέδειξε ότι δημιουργήθηκε από ένα μείγμα σιδήρου που υπάρχει μόνο στη Σελήνη και μάλιστα γυαλίστηκε «στο χέρι» για να έχει μια εντυπωσιακά ασημόχρωμη γυαλάδα.

Σύμφωνα με τον καθηγητή, οι γεωλόγοι εκτιμούν ότι κατασκευάστηκε πριν από 200.000 χρόνια, δηλαδή 170.000 χρόνια πριν εμφανιστεί στη Γη το ανθρώπινο είδος!

«Το είδος του μετάλλου δείχνει ότι κατασκευάστηκε στη Σελήνη και δεν μεταφέρθηκε εκεί από εξωγήινα όντα! Αυτό σημαίνει πως κάποτε η Σελήνη είχε ατμόσφαιρα που επέτρεπε την ανάπτυξη ζωής και μάλιστα ενός εξελιγμένου είδους με υψηλή αίσθηση της ομορφιάς» υποστηρίζει ο καθηγητής.

Μετά την επίδειξή του σε δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ, το αγαλματίδιο μεταφέρθηκε σε άγνωστη τοποθεσία για περαιτέρω μελέτη και εργαστηριακή εξέταση…

Ένας άλλος Ιησούς ή δημιούργημα των Ανουνάκι;

Πώς όμως έφτασε το αγαλματίδιο στα χέρια του δρα Τσαρλς, αν και έμεινε κρυφό επί σαράντα χρόνια;

«Ήταν κοινό μυστικό η ύπαρξή του, αλλά τα “κεφάλια” της NASA την κρατούσαν απόρρητη γιατί φοβόντουσαν παγκόσμιο πανικό! Πρόσωπα που για ευνόητους λόγους πρέπει να μείνουν ανώνυμα μου έφεραν κρυφά το άγαλμα» διατείνεται ο ίδιος.

Στο ρεπορτάζ που συνοδεύει τη φωτογραφία, ένας ανθρωπολόγος από την Ουάσινγκτον που δεν κατονομάζεται χαρακτηρίζει τους κατασκευαστές του «αγγέλου» ως όντα με θρησκευτικές πεποιθήσεις που μοιάζουν με τις χριστιανικές! «Δεν αποκλείεται να είχαν έναν δικό τους “Ιησού”, πράγμα που θα αποδείκνυε ότι οι πνευματικές αρχές είναι συμπαντικές» φέρεται να λέει προκαλώντας αντιδράσεις: «Αυτό είναι καθαρή χριστιανική προπαγάνδα» απαντά ο δρ Μάιλς Φρέντερικς από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, δίνοντας μιαν άλλη εκδοχή: «Οι Σουμέριοι έλεγαν ιστορίες για τους Ανουνάκι από τον 18ο αιώνα π.Χ. Ίσως τους επισκέφθηκαν όντα από τη Σελήνη που έφτιαξαν το άγαλμα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή τους»!

Κανείς δεν ξέρει αν το άγαλμα και οι ισχυρισμοί του δρα Τσαρλς είναι αληθινά. Η NASA διέψευσε επισήμως τους ισχυρισμούς του. Πάντως, το ίδιο είχε κάνει και στις 20 Απριλίου, όταν κλήθηκε να σχολιάσει δηλώσεις του πρώην αστροναύτη Εντγκαρ Μίτσελ στο CNN, σύμφωνα με τις οποίες η συντριβή ενός UFO στο Ρόσγουελ του Νιου Μέξικο ήταν πραγματικό γεγονός! Ο Μίτσελ, που είχε συμμετάσχει στην αποστολή του «Απόλλων 14» στη Σελήνη, υποστήριξε ακόμη ότι οι Αρχές των ΗΠΑ -αλλά και οι διεθνείς- γνωρίζουν καλά ότι υπάρχει εξωγήινη ζωή, αλλά το κρατούν μυστικό από την κοινή γνώμη!

Αν δε με πιστεύετε, ρίξτε μια ματιά εδώ:

http://mystikos-planitis.blogspot.com/2010/02/nasa.html#ixzz1EfHxi0q8

ΤΙ ΄Ν' ΤΟΥΤΟ ΜΩΡΕ;;;

Τί είναι αυτό;

Παριστάνει μια γυναικεία ανθρωποειδή μορφή με μακριά μαλλιά και μακρύ φόρεμα που καλύπτει τα πόδια… Στους ώμους της φέρει ένα ζευγάρι φτερά και μοιάζει πολύ με την εικόνα που έχουμε όλοι για τους αγγέλους.

Η απάντηση σε δυο μέρες.

ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΑΙΟΣ

Πάει, πέρασε και ο Φεβρουάριος…

Πόσο νομίζετε ότι μένει μέχρι το Μάιο; Δυο μήνες όλο και όλο!

Και μετά αρχίζουν τα δύσκολα.

Είναι περίοδος εξετάσεων.

Όχι δικών μου καλέ.

Του παιδιού.

Μεταξύ μας, τα έχω παίξει.

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο έκδηλο είναι το άγχος μου. Ο μικρός, τι μικρός δηλαδή, μόνο ένα κεφάλι με περνάει, δεν το έχει χάσει το μυαλό του. Πολύ ψύχραιμος είναι.

Εγώ πάλι, καθόλου.

Ξυπνώ το βράδυ, σκέφτομαι εναλλακτικές λύσεις, προσπαθώ να του δίνω κουράγιο (που δεν το χρειάζεται), του αναπτερώνω το ηθικό όταν απαιτείται, μπροστά του δε, είμαι τέρας ψυχραιμίας. Έχει το πουλάκι μου τις ανησυχίες του, ας μην του προσθέσω και άλλες εγώ!

Όταν όμως είμαι μόνη, ανεβαίνουν οι σφύξεις μου και βλέπω αστράκια. Έχω ρίξει και δυο λιποθυμίες ενώ σκεφτόμουν τις εξετάσεις και τα αποτελέσματα. Το τι τεχνικές χαλάρωσης έχω εφαρμόσει δε λέγεται. Αλλά τρίχες είναι όλα. Όλα ξεκινάνε από το μυαλό μας.

Οι γονείς, επειδή γνωρίζουμε ότι διακυβεύεται το μέλλον των παιδιών μας, έχουμε περισσότερο άγχος από τα βλαστάρια μας. Δεν ξέρω αν τα παιδιά συνειδητοποιούν την εξέχουσα σημασία της επιτυχίας τους στις πανελλαδικές εξετάσεις, οι γονείς όμως, σίγουρα.

Του έχω πει να δηλώσει και Πάντειο πανεπιστήμιο. Του έχω φέρει χίλια δυο επιχειρήματα. Αλλά στάθηκε μάταιο το όλο εγχείρημα.

Μου λέει και κάτι για δημοσιογραφία και μου έρχεται σκοτοδίνη. Μου πετάει και μερικά περίεργα και κάθε μέρα είμαι και πιο χάλια…

Μέρα με τη μέρα, παραλογίζομαι στο θέμα αυτό όλο και πιο πολύ. Και φοβάμαι μήπως το παιδί το καταλάβει και του μεταφέρω το άγχος μου.

Έχω κανονίσει άδεια για την περίοδο των εξετάσεων. Έχω κανονίσει άδεια για τα αποτελέσματα των εξετάσεων.

Δηλαδή, δεν έχω δηλώσει τίποτα ακόμα. Δεν ξέρω πότε γράφουν, δεν ξέρω πότε βγαίνουν τα αποτελέσματα. Με ρωτούν στη δουλειά πότε θα πάρω άδειες για να βγουν οι υπηρεσίες του έτους, και εγώ δεν ξέρω. Ευτυχώς μόνο δυο αξιωματικοί που εμπλεκόμαστε σε αυτές τις υπηρεσίες έχουμε παιδιά που δίνουν πανελλαδικές και οι άλλες δείχνουν κατανόηση.

Θυμάμαι όταν ήμουν έγκυος, ήταν καλοκαίρι, ήμουν στο μήνα μου και κάθε μέρα περίμενα να γεννήσω. Η τηλεόραση μετέδιδε συνεχώς για τις πανελλαδικές που έδιναν τα παιδιά. Καθόμουν στη βεράντα με θέα την ακρόπολη και χάιδευα την κοιλιά μου και έλεγα να με ακούσει το μωρό «αγόρι μου, εμείς έχουμε δεκαοχτώ χρόνια να ανησυχήσουμε για τις πανελλαδικές»! Λοιπόν, παιδιά, έφτασε ο καιρός! Τώρα ανησυχούμε εμείς για τις πανελλαδικές.

Βρε πως περνάει ο καιρός!!!