ΞΕΣΠΑΣΜΑ...

Ο πατέρας μου, το προηγούμενο βράδυ πριν μπω στη σχολή, γιατί αν δεν το γνωρίζετε, ΕΜΕΝΑ ΜΕΣΑ στη σχολή, έμπαινα Κυριακή βράδυ και έβγαινα, αν έβγαινα, την Παρασκευή μεσημέρι, λοιπόν, το προηγούμενο βράδυ, 16 Σεπτεμβρίου ήταν, είχα τις ενστάσεις μου για το αν θα τα καταφέρω, μου είπε. Κορίτσι μου,  τι θα πει αν θα τα καταφέρεις; Τόσες και τόσες πριν από σένα πως τα κατάφεραν; Το βρήκα εξαιρετικό επιχείρημα. Και τα κατάφερα. Η ψυχή  μου το ξέρει πως, αλλά ο στόχος ήταν στόχος. Πάντα ήθελα να γίνω αξιωματικός της αεροπορίας. Ήταν το όνειρό μου. Και όταν έγινα ανθυποσμηναγός, νόμισα ότι το πέτυχα. Αν ήξερα τι θα περνούσα, ούτε απ’ έξω από τη σχολή δε θα πέρναγα. Ένα θα σας πω και είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Με κάλεσαν στο γραφείο να απολογηθώ γιατί αγόρασα BMW!!! Λες και το πλήρωσαν αυτές! Είναι λογικά πράγματα αυτά;;; Κι όμως! Είχα πει ότι θα έφευγα. Εγώ τέτοιες κατινιές δεν τις άντεχα στο πετσί μου, μετά όμως σκέφτηκα ότι ακόμα και αν πέρναγα στο πανεπιστήμιο με την πρώτη και τέλειωνα χωρίς να χάσω ώρα, πάλι θα πέρναγαν τουλάχιστον 8 χρόνια μέχρι να βγάλω δικά μου λεφτά. Και το πήρα απόφαση να μείνω. Αλλά είπα, θα συμβιβαστώ αλλά αυτό που θα κάνω, θα το κάνω καλύτερα από όλους, και το κάνω. Είμαι η καλύτερη, έχω ρίξει το διάβασμα της αρκούδας. Ξέρω τον ΜΠΑΛΛΑ απ’ έξω.(το έμβλημα της σχολής που τέλειωσα, είναι η Αθηνά σκεπτόμενη, εξ ου και η φωτογραφία).

Τώρα, που η αλήθεια να λέγεται, διάγουμε την πιο αξιοπρεπή περίοδο διοίκησης και από πλευράς νοσηλευτικής και από πλευρά διοίκησης μονάδας, τώρα είναι που πονώ περισσότερο. Δεν έχω κανένα παράπονο από τη διευθύντρια και την υποδιευθύντρια ή τις επόπτριες. Δε θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερη ομάδα να διευθύνει τη νοσηλευτική υπηρεσία. Θα μου πείτε, γιατί τότε λέω ότι πονάω.

Και εξηγούμαι:

Η δουλειά μου είναι ψυχοφθόρα. Έχει καλές και κακές στιγμές. Αυτό το κατάλαβα νωρίς. Έδωσα εξετάσεις, επέτυχα και πήγα για ειδικότητα. Επέλεξα τη χειρουργική νοσηλευτική. Γιατί; Πολύ απλό. Γιατί όσο βαριά και αν είναι κάποιος, έρχεται με τον καρκίνο του στη χειρουργική κλινική, χειρουργείται, είναι στο κρεβάτι, πονάει, δεν κινείται, αλλά κάθε μέρα είναι και καλύτερα, σηκώνεται, περπατάει, τρώει, ενεργείται, στο τέλος φεύγει από το τμήμα γερός, όρθιος, γελαστός, και ας πάει δίπλα στην ογκολογική. Βλέπεις έμπρακτα πως βοηθάς. Το εισπράττεις από τον ασθενή και την πορεία του. Δεν τον βλέπεις να κάνει χημειοθεραπεία, να λιώνει και να σβήνει.

Έκανα και άλλη ειδικότητα. Νοσηλευτική αιμοδυναμικού εργαστηρίου. Ένα χρόνο στο Ωνάσσειο.  Για καθαρά εγωιστικούς λόγους. Ήμουν καινούργια στο αιμοδυναμικό εργαστήριο και μου έδειχναν οι υπαξιωματικοί. Εντάξει, το δέχτηκα, γιατί δεν ήξερα που παν τα τέσσερα και έπρεπε να μάθω να κινούμαι στο χώρο. Αλλά τα περιστατικά δεν ήταν ιδιαίτερα εξειδικευμένα τότε, οπότε μετά από κανένα τρίμηνο μου ζήτησαν ένα ειδικό σύρμα που δεν το ήξερα. Και μου λέει μια υπαξιωματικός υποτιμητικά, τι ακόμα δεν το έμαθες αυτό;;; άσε που δεν το είχαμε ξαναχρησιμοποιήσει, μου κάθισε στο μάτι! Συνεννοήθηκα με την επόπτρια και τη διευθύνουσα και έκανα αίτηση στο Ωνάσσειο, με δέχτηκε και έγινα εξπέρ. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα μου ξαναέκανε υπόδειξη η υπαξιωματικός. Δεν το άντεχε ο εγωισμός μου.

Μέχρι να γίνω προϊσταμένη, ήμουν μόνο σε χειρουργικές κλινικές. Μετά πήγα σε παθολογική. Μη ρωτάτε γιατί, έχει να κάνει με τις κατινιές που έλεγα. Ήμουν η μικρότερη και με έκαναν ότι ήθελαν γιατί μερικές φορές δε λειτουργεί η λογική και για τρία χρόνια έτσι επιζούσαμε. Καινούργιο διάβασμα, έμαθα και τον READ απ έξω. Έγινα εξπέρ και στην παθολογία. Και το τμήμα το πόνεσα. Το αναδιοργάνωσα από την αρχή, αγόρασα με δικά μου έξοδα ένα σωρό πράγματα. Ένωσα το προσωπικό. Το έκανα μια ομάδα και φίλους μεταξύ τους και με εμένα. Είμαι η μοναδική προϊσταμένη που δε με αφήνει το προσωπικό μου να λείψω για άδεια ή μαζεμένα ρεπώ. Περνούν καλά όταν είμαι εκεί. Οι δουλειές γίνονται χωρίς φωνές, άγχος, καταπίεση και προπάντων, χωρίς λάθη. Όσο μπορεί να γίνει αυτό, γιατί όποιος δουλεύει, θα κάνει και λάθη, αρκεί να μην είναι εις βάρους του ασθενή.

Τότε γιατί πονώ; Γιατί δεν μπορώ να βλέπω νέα παιδιά να πεθαίνουν. Να υποφέρουν, να πονάνε, να αγωνιούν, να καταλαβαίνουν ότι έρχεται το τέλος. Δεν μπορώ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ. Έχω ένα νέο παιδί με σάρκωμα ewing που υποφέρει. Τρελλαίνομαι. Πέθανε και η ξαδέρφη μου από την ίδια αρρώστια και γίνομαι χώμα καθημερινά. Έχω μια νέα γυναίκα με καρκίνο στον εγκέφαλο, νέα, όμορφη, πετυχημένη εργαζόμενη, σύζυγο και μητέρα. Έχασε πρώτα την προσωπικότητά της, έγινε επιθετική, υβριστική, μη συνεργάσιμη και μετά έπεσε σε λήθαργο. Τώρα αργοσβήνει. Καλύτερα που δεν καταλαβαίνει τι έχει και το τέλος που επέρχεται. Μιλάμε για μέρες, ίσως και ώρες.

Αισθάνομαι απαίσια. Βλέπω τον πατέρα του παιδιού. Οκτώ χρόνια έχει αφήσει τα πάντα. Είναι δίπλα του μέρα νύχτα. Έρχεται και με ρωτά πως πάει ο γιος του. Τι να του πω; Τι να πεις να παρηγορήσεις τη μάνα ή τα παιδιά αυτών των περιστατικών; Και ενώ ακούς τα ουρλιαχτά πόνου του νέου παιδιού, έρχεται και μια καρακαηδόνα και σου λέει ότι η μαμά της που είναι 90+ έχει ένα βηχαλάκι!

Τη βουτάς από το μαλλί ή δεν την βουτάς; Αμ δεν τη βουτάς! Γιατί για το δικό της μικρόκοσμο, η μαμά της που είναι με εφτά εγκεφαλικά άμα έχει βηχαλάκι για αυτήν είναι σοβαρό. Χαμογελάς, της δίνεις λύση και γυρνάς στα σοβαρά. 

Υποφέρω παιδιά. Δε με νοιάζει όταν έρχονται γεροντάκια με χίλια δυο προβλήματα και τρέχουμε να τα σώσουμε για μερικές ώρες. Ή αν τρέχουμε να διορθώσουμε λάθη γιατρών εξονοσοκομειακών που ενώ βλέπουν έναν άρρωστο στο σπίτι δεν τον στέλνουν στο νοσοκομείο για να μη χάσουν τα 100 ευρώ που παίρνουν επίσκεψη και όταν επιτέλους φτάσει ο παππούς στο νοσοκομείο τρέχουν οι δικοί μας γιατροί και νοσηλευτές να σώσουν τα αδιόρθωτα. Με νοιάζει όμως όταν έχω παιδιά νέα με καρκίνους και ανίατες νόσους που έρχονται, υποφέρουν και ότι και να κάνουμε δεν αλλάζει κάτι.

Το βλέπω και στα μάτια των γιατρών. Που κάνουν τα πάντα και το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Το βλέπω στα ψέματα που λένε στον ασθενή για την πορεία του ή τις εξετάσεις που έκανε. Το βλέπω στο σκυφτό κεφάλι τους όταν ενημερώνουν τους συγγενείς. Το βλέπω στον τρόπο που πετούν τα μπλοκ, τα στυλό τους φακέλους πάνω στο γραφείο όταν βλέπουν την αξονική με τις μεταστάσεις ή τις διηθήσεις. Ρε πούστη μου, και αυτοί υποφέρουν. Και διπλά, γιατί νιώθουν πιο υπεύθυνοι. Πως αντέχουν;;;

Εγώ τα έχω παίξει. Διάλεξα να γίνω αυτό που είμαι. Είναι επιλογή μου. Αλλά δεν υπολόγισα σωστά. Δεν υπολόγισα τον πόνο, τα δάκρυα, το θάνατο. Και νιώθω ανήμπορη. Νιώθω ένα τίποτα. Δεν μπορώ να κάνω κάτι να βοηθήσω περισσότερο ή να ανακουφίσω. Όσο γρήγορα και αν κάνω, όσες μορφίνες και να βάλω στον ορό, το παιδί θα πονάει. Δεν το μπορώ… αύξησα το στοκ των μορφινών στο τμήμα σε είκοσι από πέντε, για να μην υπάρχει καμιά στιγμή που δε θα καλύπτω το παιδί αλλά και πάλι το ακούω να φωνάζει από πόνο. Η φωνή του με ακολουθεί στο αυτοκίνητο, στο σπίτι, με ξυπνά τα βράδια… δεν το αντέχω.

Μετά από τόσα χρόνια, η δουλειά μου δεν είναι πρακτική, δεν κάνω νοσηλεία, δεν πλένω ή καθαρίζω αρρώστους, απλά λύνω προβλήματα. Νοσηλευτικά, διαδικαστικά, κοινωνικά, οικογενειακά.

Δε με νοιάζει που αλλάζω το πρόγραμμα του προσωπικού μου κάθε τρεις και λίγο. Δε με νοιάζει που την τελευταία στιγμή κόβω άδειες και δίνω ρεπώ. Δε με νοιάζει που χρωστάω στον εαυτό μου ρεπώ ενός μηνός γιατί δε χρωστώ στα παιδιά που δουλεύουν ακάματα.

Με νοιάζει όμως τις φορές που δεν μπορώ να βοηθήσω. Δεν μπορώ να βλέπω νέα παιδιά να λιώνουν και να πεθαίνουν. Δεν το αντέχω…