ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ

Με ξέρετε; Δε με ξέρετε.

Καιρός να σας πω μερικά πράγματα για μένα.

Είμαι φίδι κολοβό. Μην ακούτε που λένε ότι βοηθώ τον κόσμο όλο. Ψέματα είναι για να με καλοπιάσουν. Στριμμένη είμαι, περίεργη και σνομπ.

Πολύ σνομπ όμως.

Περισσότερο όμως, είμαι στριμμένη και περίεργη.

Με ενοχλούν πολλά πράγματα. Δε θα αναφερθώ στα γνωστά, όπως ταξιτζήδες (χθες πήρα ένα ταξί από το σταθμό του τρένου για το σπίτι μου, και ο ταξιτζής  το έπαιζε και γκόμενος τρομάρα του, και μου την έπεσε!), οικονομική πολιτική (άντε πάλι σήμερα εκλογές γιατί έχουμε λεφτά για πέταμα), για την ανθελληνική διάθεση όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών ταγών μας (με το υπέδαφος της Ελλάδος θα ξεχρέωνε και η Αμερική την Κίνα που κρατά στα θησαυροφυλάκιά της το μεγαλύτερο απόθεμα του κόσμου σε δολάρια), τη μαλακία που δέρνει τις δημόσιες υπηρεσίες (ακόμα να έρθει το εκκαθαριστικό της εφορίας μου), την ασυνειδησία των οδηγών (που και παράλυτος να είσαι, περιμένουν να τρέξεις άμα σου κορνάρουν), θα μιλήσω για ότι με ενοχλεί προσωπικά εμένα.

Με ενοχλεί να είσαι με παρέα και να είσαι ο μοναδικός ξερόλας. Από ιστορία μέχρι χρηματιστήριο είσαι ο πραγματικός ειδήμων. Σιγά ρε φίλε μη σκίσεις κανένα καλσόν! Άσε και τους άλλους να πουν τη γνώμη τους και μην προσπαθείς να τους πείσεις για τις απόψεις σου. Άσε να μιλήσουν, μπορεί να μάθεις κάτι. Άσε που από πίσω σου σε κοροϊδεύουν! Μου γυρνάει το μάτι με κάτι τέτοιους τύπους. Προσπαθώ να την κάνω διακριτικά, γιατί άμα το ανοίξω το στοματάκι μου, δε θα έχει να κρυφτεί ο τύπος. Σκέφτομαι, τρομάρα μου, μην τον εκθέσω στους φίλους του, την γκόμενα, τη σύζυγο ή τα παιδιά του και το βουλώνω. Κακώς βέβαια, αλλά το κάνω.

Με ενοχλεί να μιλάω με κάποιον ή κάποια και να μη με αφήνει να μιλήσω γιατί θέλει να πει τα δικά της. Ας είναι άσχετα με το θέμα. Ας είναι παρασάγγας μακριά από αυτό που ρώτησα. Να ξεκινά, να την πιάνει το παραλήρημα και άντε να τη σταματήσεις. Τώρα τελευταία έχω μια τέτοια. Ξέρω ότι η αγανάκτησή της την κάνει να φέρεται έτσι, αλλά μου σπάει τα νεύρα. Με έχουν ακούσει πολλοί να μιλάω στο τηλέφωνο τις τελευταίες μέρες και ενώ μόνο ακούω για κανένα τέταρτο, ξαφνικά αρχίζω: σταμάτα, σταμάτα, σκάσε καλέ, βούλωστο επιτέλους να καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις! Έχουν χάσει κάθε ιδέα για μένα οι άνθρωποι.

Μου τη δίνει να περιμένεις στην ουρά, στην τράπεζα, στη στάση του νοσηλευτή (χωρίς να έχεις δουλειά να κάθεσαι εκεί) και να κουδουνίζεις τα κέρματα στην τσέπη σου. Ρε φίλε, άμα τα ανακατεύεις τα ψιλά, θα αυγατίσουν;;; όχι, γιατί αν αυξάνονται τοιουτοτρόπως, να το κάνουμε όλοι και να βάζουμε στις τσέπες μας εκατοντάευρα!

Το αυτόν σε παραλλαγή, είναι να έχουν την αρμαθιά με τα κλειδιά στο χέρι και να τα κουδουνίζουν. Κλειδιά είναι, παναθεμά σε, δεν είναι λιβανιστήρι να τα κουνάς να ακούς το γκλιν γκλον τους! Συνέχισε να το κάνεις και θα βρεθείς στο γαστρεντερολογικό να προσπαθούν ενδοσκοπικά να σου τα δώσουν στο χέρι…

Με ενοχλεί το τικ τακ που κάνουν τα ρολόγια κάθε δευτερόλεπτο. Είχα ωραιότατο κούκο και τον χάρισα, τον είχε φέρει ο μπαμπάς από την Ελβετία αλλά το τικ τακ θα με έστελνε εξπρές στο Δαφνί. Για τον ίδιο λόγο, προτιμώ επιτραπέζια ωρολόγια με μπαταρία. Ακόμα και το ρολόι που μου χάρισε πρώην γκόμενος, ο ίδιος έλεγε ότι ήταν ακριβό, τρίχες ήταν, με το που τον ξεφορτώθηκα, το έβγαλα γιατί τώρα που το ροχαλητό του δε διαταράσσει τις νύχτες μου, άκουγα τις κινήσεις του δευτερολεπτοδείκτη!

Με ενοχλεί να είμαι σε κλειστό χώρο και να υπάρχει ένας μαλάκας αρσενικός, (πάντα, θα καταλάβετε παρακάτω γιατί) και να παίζει με το κομπολόι του και να μετρά τις χάντρες. (καταλάβατε γιατί λέω αρσενικός και όχι θηλυκός;) Ρε κακομοίρη, το ρημάδι δεν αλλάζει αριθμό χαντρών όσο και αν τις μετρήσεις, τριάντα τρεις θα τις βρεις τις ριμάδες τις μπίλιες. Μη μας κάνεις τσατάλια τα νεύρα όλων όσων είμαστε εκεί. Κάποιος πιο καρδαμωμένος από μένα, θα στο ταΐσει χάντρα χάντρα αν συνεχίσεις.

Θα αναρωτιέστε τι με έπιασε. Και πολύ καλά κάνετε και αναρωτιέστε. Χθες ήρθα από τον εξωτικό προορισμό που βρισκόμουν. Ήμουν στη Λάρισα. Πήγα και ήρθα με το τρένο. Ωραία πήγα. Μόνη ήμουν στο κουπέ, έλυσα σε τρεις ώρες (ναι η υπερταχεία πάει στη Λάρισα σε τρεις ώρες και δέκα λεπτά, σοκ έπαθα όταν έφυγε στην ώρα του και όταν έφτασε στην ώρα του), σχεδόν ένα περιοδικό σουντόκου, βλέπετε οι τσούπρες κωλόγρια και μάγισσα Κίρκη, δεν είπαν να μου φέρουν τα βιβλία τους στο σταθμό να πάρουν και τα λεφτά, να έχω και ιδιόχειρη αφιέρωση, να έχω και εγώ κάτι να περάσω την ώρα μου! Με πουλήσατε, αλλά θα δείτε και εγώ. Θα σας στοιχειώσω μέχρι να μου κάνετε ιδιόχειρη αφιέρωση στα βιβλία σας που τα παρήγγειλα ήδη και την Τρίτη θα τα έχω… (αν δε μου αρέσουν θα σας κράξω, κόρες!). Μόλις βαρέθηκα, βάφτηκα, μάζεψα τα προικώα μου και περίμενα να σταματήσει το τρένο να κατέβω. Ωραία ήταν. Μόνο που κατουριόμουν και δεν πήγα στην τουαλέτα γιατί φοβόμουν για τα πράγματα.

Στο γυρισμό, η πρώτη θέση είναι του κώλου. Τζάμπα τα λεφτά μου. Άσε που είχε καθυστέρηση το τρένο μια ώρα και ενώ θα έφευγα στη μία έφυγα στις δυο, νηστική, κουρασμένη, ψόφια, τουλάχιστον είχα κατουρήσει στο ξενοδοχείο θα έκανε και πάνω από τέσσερις ώρες να φτάσει. Δεν ήταν η υπερταχεία. Μέσα στο βαγόνι της πρώτης θέσης, ήμασταν τέσσερα άτομα, τα δυο υπήρχαν μέσα, δυο μπήκαμε στη Λάρισα. Ο κύριος από τη Λάρισα, μας έκανε τα νεύρα τσατάλια. Είχε ένα κομπολόι και γυρίσαμε με πονοκέφαλο όλοι, πλην αυτού!

Κατά Χαλκίδα μεριά και αφού είχα εξαντλήσει την υπομονή μου και την μπαταρία του κινητού που έβαλα στα αυτιά μου για να ακούω μουσική παρά το ντιγκ ντινγκ ντινγκ του κομπολογιού του, γύρισα και του είπα με τόνο που δε σήκωνε και πολλά πολλά: θα μας πάτε ως την Αθήνα με το κομπολόι ή να το ρίξω από το παράθυρο; Και με χειροκρότησαν οι άλλες δυο κυρίες! Φαντάσου τι είχαμε πάθει. Ρε τον κρετίνο, θες να παίξεις με το κομπολόι σου, ρε μπάρμπα,  καν’ το, πάρε όμως ένα που δεν κάνει θόρυβο για να μη σε δείρει κάποιος…

Με επηρέασε τόσο το περιστατικό, που στον ύπνο μου είδα χθες ότι του το τάισα το κομπολόι!

Άντε με τις υγείες μου!