ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ...

Η αχαριστία…

Δεν υπάρχει κανείς που να μην έχει ένα τουλάχιστον παράδειγμα που να σχετίζεται με το παραπάνω ελάττωμα.

Όλοι έχουν κάποια ιστορία να μοιραστούν για άτομα που ευεργέτησαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και η ανταπόδοση να μην υπήρξε ποτέ.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αναγνωρίζουν τη βοήθεια που δέχονται. Που θεωρούν δεδομένη την όποια προσφορά γιατί όπως λένε, δεν τη ζήτησαν. Έχετε ακούσει πιο ηλίθιο επιχείρημα; Προσωπικώς, όχι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαζομάρα από το να πεις σε κάποιον ότι δε στο ζήτησα, μόνος σου το έκανες! Ρε ηλίθιε, δεν το ζήτησες με λόγια, το ζήτησες με έργα, με υπονοούμενα, με έμμεσο τρόπο. Που θα ήξερα εγώ τι ακριβώς χρειαζόσουν για να το προσφέρω αν δεν το έδειχνες με κάθε τρόπο;;;

Αλλά και μερικοί αγνοούν ότι άμεσα ζήτησαν βοήθεια από κάποιους, αυτοί τους βοήθησαν και μετά τους γυρνούν την πλάτη αντί να τους είναι δια βίου υπόχρεοι.

Δεν μπορώ να τους καταλάβω αυτούς τους ανθρώπους. Η ανθρώπινη φύση είναι προικισμένη με πολλά χαρακτηριστικά. Η πλειοψηφία έχει αυτό το δώρο, της αναγνώρισης. Κάποιοι όμως το στερούνται.

Φταίνε οι προκαταλήψεις;;; ότι θα πουν οι άλλοι ότι σε έχει φτιάξει ο τάδε ή ο δείνα; Φταίνε οι «σύμβουλοι» που τα φέρνουν έτσι ώστε να προβάλετε η δική τους συμβολή και όχι αυτών που πραγματικά βοήθησαν;;; φταίει ο υπέρμετρος εγωισμός κάποιων που δεν μπορούν να διανοηθούν ότι χρωστούν το τι είναι ή το τι έχουν στη βοήθεια άλλων; Φταίει η γαϊδουριά που τους κάνει να ξεχνούν;

Ότι και να φταίει, το αποτέλεσμα είναι να μένει ο έχων την καλή διάθεση, με τη φράση: κάνε το καλό και ρίχ’ το στο γιαλό.

Καλά, έχω φτιάξει γιαλούς, άλλο πράγμα. Πάντως είναι το ωραιότερο συναίσθημα που μπορείς να φανταστείς να έρθει να σε βρει κάποιος που δε θυμάσαι ότι του έκανες καλό και να σε ευχαριστήσει μπροστά σε κόσμο.

Θα σας πω μια πραγματική ιστορία. Πριν πολλά χρόνια, ήμουν νέα υποσμηναγός, ένας νεαρός σπουδαστής της σχολής ικάρων, τραυματίστηκε σε τροχαίο και τον είχαμε στο νοσοκομείο. Είχε χτυπήσει παντού, κάποια στιγμή αφού βγήκε από την εντατική και ήρθε στο τμήμα, δε σηκωνόταν από το κρεβάτι. Η μάνα του, από τις Σέρρες η οικογένεια, έκλαιγε νυχθημερόν. Ρωτάω το διευθυντή της κλινικής αν μπορώ να τον σηκώσω τον ασθενή. Μου δίνει την άδεια, αν τα καταφέρω, καλώς, μου είπε. Παίρνω το μακαρίτη τον κύριο Γιώργο και τη μάνα του και πάω στο κρεβάτι του ίκαρου. Μεγάλε, σήμερα θα σηκωθείς από το κρεβάτι, του λέω. Τον καθίζουμε, τον βάζουμε στο καρότσι και η μάνα του για καμιά δεκαριά μέρες τον πήγαινε βόλτα στο προαύλιο του νοσοκομείου με το αμαξίδιο. Μετά του έδωσα ένα «π» να περπατάει και το πέτυχα να κάνει μερικά βήματα. Μετά έμεινα έγκυος και έφυγα από το νοσοκομείο. Μερικά χρόνια μετά, είμαι υπηρεσία σε άλλο όροφο, έρχεται ένας σμηναγός, όχι ιπτάμενος, και ρωτάει για μένα. Δε μου θυμίζει τίποτα. Μπροστά είναι ο γενικός επόπτης και ο διευθυντής της κλινικής που είχε έρθει να δει τους χειρουργημένους τους το απόγευμα. Του λέω ότι εγώ είμαι η κυρία που ψάχνει. Μου λέει: είμαι ο Θ…. ο Γ…….ς και εγώ δε σας θυμάμαι, αλλά η μαμά μου έμαθε ότι θα ερχόμουν στο ΓΝΑ και μου είπε να σας βρω και να σας πω ευχαριστώ, γιατί χωρίς εσάς δε θα περπατούσα τώρα… 

Καλά, το τι κλάμα έριξα που είδα όρθιο το ικαράκι και να έχει και κανονική εξέλιξη στους βαθμούς, δεν περιγράφεται. Μόλις μου είπε το όνομα, τον θυμήθηκα. Είχα ρίξει εργατοώρες και εργατοώρες στο προσκεφάλι του και στην προσπάθεια να κάνει ένα βήμα. Οι φυσικοθεραπευτές δεν ασχολιόντουσαν γιατί νόμιζαν ότι δεν υπήρχε θέληση. Απλά το παιδί ήταν σοκαρισμένο. Είναι παντρεμένος και έχει τρία παιδιά. Με συναντά κάθε φορά που έρχεται στο ΓΝΑ…

Τι να πει κανείς σε κάτι τέτοια; Με κάτι τέτοιες χαζομαρίτσες, και χαρές και ικανοποιήσεις δε φεύγω από την υπηρεσία. Για κάτι τέτοια μικρά που μπορεί για μένα να είναι τίποτα, αλλά για τον ασθενή τα πάντα, μένω. Γιατί η δουλειά μου είναι ψυχοφθόρα, σε πονά σε καθημερινή βάση, αλλά τι να κάνεις; Όσους μπορείς να βοηθήσεις τους βοηθάς και προχωράς.

Αφορμή για αυτήν την ανάρτηση είναι κάποια λόγια που άκουσα που λένε κάποιοι (ένας) για τους ένστολους, ότι είμαστε άχρηστοι και αντιπαραγωγικοί, ενώ οι ίδιοι (ίδιος) έχει προσωπικά ευεργετηθεί από τους ένστολους και δη τα νοσοκομεία τα στρατιωτικά. Άντε να μην ανοίξω το στόμα μου, γιατί είμαι και πάρα πολύ καλό κορίτσι…