ΓΙΑΤΙ;;;

 
Εδώ και αρκετά χρόνια, παίζω σε ένα ιντερνετικό παιχνίδι. Καμιά σχέση με όσα διαβάσατε σε προηγούμενη ανάρτηση για το παιχνίδι κυριαρχίας με την Τουρκία.

Σε αυτό το παιχνίδι, εγώ ήμουν ελεύθερη παίκτρια. Δηλαδή δεν αγόραζα γύρους. Απλά έπαιζα για το κέφι μου. Για να διακριθείς όμως, χρειάζεσαι ισχυρή προστασία. Εκτός από τον τότε σύντροφό μου που έπαιζε και αυτός στο παιχνίδι και αγόραζε γύρους, με βοηθούσε και ένας άλλος παίκτης από τη Σκωτία με το όνομα «νυχτερίδα». Γύρο στο γύρο, γίναμε φίλοι και μιλούσαμε στο msn με αυτόν και τη γυναίκα του. Περισσότερο με τη γυναίκα του γιατί αυτός δούλευε και εκτός του Κilmarock που διέμεναν.

Ανταλλάσαμε πολλά e mail με την Κt και τον Dazz. Ώσπου ένα πρωί μου λέει η Κt ότι σε δυο μέρες είναι η κηδεία του Dazz.

Έπαθα ένα μικρό σοκ, ειδοποίησα και στο παιχνίδι και έστειλα τα συλλυπητήριά μου.

Σήμερα, έμαθα ότι ο Dazz αυτοκτόνησε. Νόμιζα ότι ήταν άρρωστος ή ότι έγινε ατύχημα. Αλλά η γυναίκα του μου είπε ότι κρεμάστηκε και τον βρήκαν τα δυο μεγαλύτερα αγόρια τους. Ο μεγάλος μάλιστα, προσπάθησε να τον επαναφέρει με το φιλί της ζωής, αλλά μάταια… θα παραμείνουν άγνωστα τα αίτια του εγχειρήματός του. Δεν είχαν οικονομικά ή επαγγελματικά προβλήματα. Δεν ήταν άρρωστος και το έκρυβε. Δεν είχαν προβλήματα στη σχέση τους το ζευγάρι…

Και αναρωτιέμαι.

Τι είναι αυτό που σε κάνει να αφήσεις τα πιο αγαπημένα σου πρόσωπα πίσω;

Τι είναι αυτό που σε τραβά να παραιτηθείς από όλα;

Να αφήσεις γυναίκα και τέσσερα παιδιά, τα δυο κάτω από τριών χρονών πίσω σου.

Πόσο θάρρος θέλει να αναζητήσεις το άγνωστο, ίσως και τρομερό;

Η πράξη σου είναι θάρρος ή δειλία;

Παραιτείσαι ή αναζητείς;

Πληγώνεις ή πληγώνεσαι;

Πόσο εγωιστικό ή αλτρουιστικό είναι αυτό που κάνεις;

Πως καταλήγεις να απαρνηθείς το ύψιστο δώρο που είναι η ζωή;

Πως αποφασίζεις για κάτι που θα αφήσει προβληματισμούς και τραύματα σε αυτούς που αγαπάς;

Γιατί;;;

Κουράγιο Kt.

Καλό ταξίδι Dazz. 

ΠΑΤΕΡΑΣ Ή πα-ΤΕΡΑΣ ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

 Δεν το πίστευα μέχρι να το ζήσω.

Δε μου περνούσε από το μυαλό.

Χώρισες. Καλά έκανες. Καλύτερα μόνος και αξιοπρεπής, παρά με ένα σύντροφο που δεν υπάρχει αλληλοκατανόηση και σεβασμός.

Κράτα όμως και μια στάση που να σε δικαιώνει. Μην ξευτιλίζεις το μέχρι πρότινος σύντροφό σου. Μην ξυπνάς το Μήτρο μέσα σου που δέρνει το γομάρι γιατί δεν πούλησε τα ξύλα του!

Έχεις παιδιά. Ρε ξεφτίλα, δικά σου είναι, πόνεσέ τα λίγο. Μην τα χρησιμοποιείς για να πάρεις λεφτά από την καημένη τη μάνα τους. Αν είσαι τόσο μάγκας και ικανός, γιατί είναι τίγκα στην ψείρα και τη βρώμα;

Γιατί είναι τρομοκρατημένα;

Γιατί κυκλοφορείς στο σπίτι γυμνός όταν τα τρία κοριτσάκια σου είναι μόλις έξι και τέσσερα ετών; Δεν καταλαβαίνεις ότι με το δικό σου ύψος και το δικό τους, στο επίπεδο των ματιών τους είναι τα γεννητικά σου όργανα;

Γιατί τους λες ψέματα; Δε σου έχει πει κανένας ότι στα παιδιά δε λέμε ψέματα για γεγονότα που βιώνουν; Για πράγματα που θα έρθουν και θα διαψευστείς πανηγυρικά και φυσικά θα πέσεις στα μάτια τους; Γιατί πληγώνεις την ψυχούλα τους με ανακρίβειες και πράγματα που δε θα γίνουν ποτέ;

Γιατί χρησιμοποιείς τα παιδιά ως μοχλό πίεσης για να περάσεις εσύ καλά; Να πάρεις λεφτά και σπίτια;

Γιατί οι ενέργειές σου όλες δείχνουν πόσο δίκιο είχε η γυναίκα να σε στείλει στη μάνα σου;

Ξέρεις κανένα παιδί να τρέφεται σε αυτήν την τρυφερή ηλικία με τσιπς και τυρόπιτες από τις καφετέριες που συχνάζεις εσύ; Ποιο παιδάκι βλέπει τη μαμά του και ζητάει μακαρόνια; Μια μακαρονάδα ρε άχρηστο κορμί, μπορείς και εσύ να τη φτιάξεις. Και ας είναι σκέτη με κέτσαπ!

Ξέρεις κανένα παιδί που να λέει στη μαμά του ότι το συγκεκριμένο μαγαζί έχει καλύτερο γύρο, ενώ το άλλο, καλύτερο κοντοσούβλι; Μαγειρεμένο φαί δεν ξέρει τι θα πει. Ακόμα και εγώ που απεχθάνομαι το μαγείρεμα, έχω μαγειρέψει τα πάντα όταν το παιδί ήταν μαζί μου.

Ποιο κοριτσάκι σε αυτήν την ηλικία γνωρίζει όλες τις καφετέριες και τα ονόματά τους;

Ποιο κοριτσάκι βλέπει τη μαμά του και ρωτάει για δικηγόρους εισαγγελείς και δικαστές; Που βλέπει κόλλα Ά4 και ρωτάει από το δικαστήριο είναι; Τι λέει; Ποιος το έστειλε;

Ποιο παιδί στα έξι του ξέρει απ’ έξω όλες τις σειρές της τηλεόρασης το μεσημέρι και όχι τα παιδικά καρτούν;

Ας μη σχολιάσω το τρομοκρατημένο βλέμμα τους ή τη φοβισμένη στάση που κρατούν απέναντι στη μαμά τους. Ευτυχώς αυτό διαρκεί μόνο λίγα λεπτά. Μετά χαλαρώνουν και ηρεμούν.

Ποιο παιδί το ρωτάς για το πώς περνά τη μέρα του και δε μιλά αλλά παίρνει αμυντική στάση;

Ποιο παιδί λέει ότι η μαμά του είναι κακιά και μετά σου λέει ο μπαμπάς μου το είπε;

Ποιο παιδί του λέει η μαμά του ότι θα το πάει στο jumbo και αυτό βάζει τα κλάματα; Γιατί φοβάται ότι θα το αφήσει εκεί; Ποιος του έχει πει τέτοιο πράγμα;;;

Ποιο παιδί στα έξι του ψάχνει την τσάντα της μαμάς του για να πάρει τα κέρματα που της έπεσαν από το πορτοφόλι και τα κρατά σφιχτά λες και θα του πάρουν τα τρία και τέσσερα ευρώ;

Ποιος πατέρας που σέβεται τον εαυτό του λέει στο παιδί του ότι είναι ερωτευμένος μαζί του;

Ποιος πατέρας λέει στη μάνα των παιδιών του ότι για να δει τα παιδιά της, πρέπει να δώσει σε εσένα 100 ευρώ;

Κρίμα τα παντελόνια σου.

Για σένα, καλύτερα να φορούσες φούστα.

Τα παντελόνια δηλώνουν αρχίδια που εσύ δε διαθέτεις.

Άντε να χαθείς ρε, που ο Θεός σου χάρισε και παιδιά…

ΞΕΣΠΑΣΜΑ...

Ο πατέρας μου, το προηγούμενο βράδυ πριν μπω στη σχολή, γιατί αν δεν το γνωρίζετε, ΕΜΕΝΑ ΜΕΣΑ στη σχολή, έμπαινα Κυριακή βράδυ και έβγαινα, αν έβγαινα, την Παρασκευή μεσημέρι, λοιπόν, το προηγούμενο βράδυ, 16 Σεπτεμβρίου ήταν, είχα τις ενστάσεις μου για το αν θα τα καταφέρω, μου είπε. Κορίτσι μου,  τι θα πει αν θα τα καταφέρεις; Τόσες και τόσες πριν από σένα πως τα κατάφεραν; Το βρήκα εξαιρετικό επιχείρημα. Και τα κατάφερα. Η ψυχή  μου το ξέρει πως, αλλά ο στόχος ήταν στόχος. Πάντα ήθελα να γίνω αξιωματικός της αεροπορίας. Ήταν το όνειρό μου. Και όταν έγινα ανθυποσμηναγός, νόμισα ότι το πέτυχα. Αν ήξερα τι θα περνούσα, ούτε απ’ έξω από τη σχολή δε θα πέρναγα. Ένα θα σας πω και είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Με κάλεσαν στο γραφείο να απολογηθώ γιατί αγόρασα BMW!!! Λες και το πλήρωσαν αυτές! Είναι λογικά πράγματα αυτά;;; Κι όμως! Είχα πει ότι θα έφευγα. Εγώ τέτοιες κατινιές δεν τις άντεχα στο πετσί μου, μετά όμως σκέφτηκα ότι ακόμα και αν πέρναγα στο πανεπιστήμιο με την πρώτη και τέλειωνα χωρίς να χάσω ώρα, πάλι θα πέρναγαν τουλάχιστον 8 χρόνια μέχρι να βγάλω δικά μου λεφτά. Και το πήρα απόφαση να μείνω. Αλλά είπα, θα συμβιβαστώ αλλά αυτό που θα κάνω, θα το κάνω καλύτερα από όλους, και το κάνω. Είμαι η καλύτερη, έχω ρίξει το διάβασμα της αρκούδας. Ξέρω τον ΜΠΑΛΛΑ απ’ έξω.(το έμβλημα της σχολής που τέλειωσα, είναι η Αθηνά σκεπτόμενη, εξ ου και η φωτογραφία).

Τώρα, που η αλήθεια να λέγεται, διάγουμε την πιο αξιοπρεπή περίοδο διοίκησης και από πλευράς νοσηλευτικής και από πλευρά διοίκησης μονάδας, τώρα είναι που πονώ περισσότερο. Δεν έχω κανένα παράπονο από τη διευθύντρια και την υποδιευθύντρια ή τις επόπτριες. Δε θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερη ομάδα να διευθύνει τη νοσηλευτική υπηρεσία. Θα μου πείτε, γιατί τότε λέω ότι πονάω.

Και εξηγούμαι:

Η δουλειά μου είναι ψυχοφθόρα. Έχει καλές και κακές στιγμές. Αυτό το κατάλαβα νωρίς. Έδωσα εξετάσεις, επέτυχα και πήγα για ειδικότητα. Επέλεξα τη χειρουργική νοσηλευτική. Γιατί; Πολύ απλό. Γιατί όσο βαριά και αν είναι κάποιος, έρχεται με τον καρκίνο του στη χειρουργική κλινική, χειρουργείται, είναι στο κρεβάτι, πονάει, δεν κινείται, αλλά κάθε μέρα είναι και καλύτερα, σηκώνεται, περπατάει, τρώει, ενεργείται, στο τέλος φεύγει από το τμήμα γερός, όρθιος, γελαστός, και ας πάει δίπλα στην ογκολογική. Βλέπεις έμπρακτα πως βοηθάς. Το εισπράττεις από τον ασθενή και την πορεία του. Δεν τον βλέπεις να κάνει χημειοθεραπεία, να λιώνει και να σβήνει.

Έκανα και άλλη ειδικότητα. Νοσηλευτική αιμοδυναμικού εργαστηρίου. Ένα χρόνο στο Ωνάσσειο.  Για καθαρά εγωιστικούς λόγους. Ήμουν καινούργια στο αιμοδυναμικό εργαστήριο και μου έδειχναν οι υπαξιωματικοί. Εντάξει, το δέχτηκα, γιατί δεν ήξερα που παν τα τέσσερα και έπρεπε να μάθω να κινούμαι στο χώρο. Αλλά τα περιστατικά δεν ήταν ιδιαίτερα εξειδικευμένα τότε, οπότε μετά από κανένα τρίμηνο μου ζήτησαν ένα ειδικό σύρμα που δεν το ήξερα. Και μου λέει μια υπαξιωματικός υποτιμητικά, τι ακόμα δεν το έμαθες αυτό;;; άσε που δεν το είχαμε ξαναχρησιμοποιήσει, μου κάθισε στο μάτι! Συνεννοήθηκα με την επόπτρια και τη διευθύνουσα και έκανα αίτηση στο Ωνάσσειο, με δέχτηκε και έγινα εξπέρ. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα μου ξαναέκανε υπόδειξη η υπαξιωματικός. Δεν το άντεχε ο εγωισμός μου.

Μέχρι να γίνω προϊσταμένη, ήμουν μόνο σε χειρουργικές κλινικές. Μετά πήγα σε παθολογική. Μη ρωτάτε γιατί, έχει να κάνει με τις κατινιές που έλεγα. Ήμουν η μικρότερη και με έκαναν ότι ήθελαν γιατί μερικές φορές δε λειτουργεί η λογική και για τρία χρόνια έτσι επιζούσαμε. Καινούργιο διάβασμα, έμαθα και τον READ απ έξω. Έγινα εξπέρ και στην παθολογία. Και το τμήμα το πόνεσα. Το αναδιοργάνωσα από την αρχή, αγόρασα με δικά μου έξοδα ένα σωρό πράγματα. Ένωσα το προσωπικό. Το έκανα μια ομάδα και φίλους μεταξύ τους και με εμένα. Είμαι η μοναδική προϊσταμένη που δε με αφήνει το προσωπικό μου να λείψω για άδεια ή μαζεμένα ρεπώ. Περνούν καλά όταν είμαι εκεί. Οι δουλειές γίνονται χωρίς φωνές, άγχος, καταπίεση και προπάντων, χωρίς λάθη. Όσο μπορεί να γίνει αυτό, γιατί όποιος δουλεύει, θα κάνει και λάθη, αρκεί να μην είναι εις βάρους του ασθενή.

Τότε γιατί πονώ; Γιατί δεν μπορώ να βλέπω νέα παιδιά να πεθαίνουν. Να υποφέρουν, να πονάνε, να αγωνιούν, να καταλαβαίνουν ότι έρχεται το τέλος. Δεν μπορώ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ. Έχω ένα νέο παιδί με σάρκωμα ewing που υποφέρει. Τρελλαίνομαι. Πέθανε και η ξαδέρφη μου από την ίδια αρρώστια και γίνομαι χώμα καθημερινά. Έχω μια νέα γυναίκα με καρκίνο στον εγκέφαλο, νέα, όμορφη, πετυχημένη εργαζόμενη, σύζυγο και μητέρα. Έχασε πρώτα την προσωπικότητά της, έγινε επιθετική, υβριστική, μη συνεργάσιμη και μετά έπεσε σε λήθαργο. Τώρα αργοσβήνει. Καλύτερα που δεν καταλαβαίνει τι έχει και το τέλος που επέρχεται. Μιλάμε για μέρες, ίσως και ώρες.

Αισθάνομαι απαίσια. Βλέπω τον πατέρα του παιδιού. Οκτώ χρόνια έχει αφήσει τα πάντα. Είναι δίπλα του μέρα νύχτα. Έρχεται και με ρωτά πως πάει ο γιος του. Τι να του πω; Τι να πεις να παρηγορήσεις τη μάνα ή τα παιδιά αυτών των περιστατικών; Και ενώ ακούς τα ουρλιαχτά πόνου του νέου παιδιού, έρχεται και μια καρακαηδόνα και σου λέει ότι η μαμά της που είναι 90+ έχει ένα βηχαλάκι!

Τη βουτάς από το μαλλί ή δεν την βουτάς; Αμ δεν τη βουτάς! Γιατί για το δικό της μικρόκοσμο, η μαμά της που είναι με εφτά εγκεφαλικά άμα έχει βηχαλάκι για αυτήν είναι σοβαρό. Χαμογελάς, της δίνεις λύση και γυρνάς στα σοβαρά. 

Υποφέρω παιδιά. Δε με νοιάζει όταν έρχονται γεροντάκια με χίλια δυο προβλήματα και τρέχουμε να τα σώσουμε για μερικές ώρες. Ή αν τρέχουμε να διορθώσουμε λάθη γιατρών εξονοσοκομειακών που ενώ βλέπουν έναν άρρωστο στο σπίτι δεν τον στέλνουν στο νοσοκομείο για να μη χάσουν τα 100 ευρώ που παίρνουν επίσκεψη και όταν επιτέλους φτάσει ο παππούς στο νοσοκομείο τρέχουν οι δικοί μας γιατροί και νοσηλευτές να σώσουν τα αδιόρθωτα. Με νοιάζει όμως όταν έχω παιδιά νέα με καρκίνους και ανίατες νόσους που έρχονται, υποφέρουν και ότι και να κάνουμε δεν αλλάζει κάτι.

Το βλέπω και στα μάτια των γιατρών. Που κάνουν τα πάντα και το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Το βλέπω στα ψέματα που λένε στον ασθενή για την πορεία του ή τις εξετάσεις που έκανε. Το βλέπω στο σκυφτό κεφάλι τους όταν ενημερώνουν τους συγγενείς. Το βλέπω στον τρόπο που πετούν τα μπλοκ, τα στυλό τους φακέλους πάνω στο γραφείο όταν βλέπουν την αξονική με τις μεταστάσεις ή τις διηθήσεις. Ρε πούστη μου, και αυτοί υποφέρουν. Και διπλά, γιατί νιώθουν πιο υπεύθυνοι. Πως αντέχουν;;;

Εγώ τα έχω παίξει. Διάλεξα να γίνω αυτό που είμαι. Είναι επιλογή μου. Αλλά δεν υπολόγισα σωστά. Δεν υπολόγισα τον πόνο, τα δάκρυα, το θάνατο. Και νιώθω ανήμπορη. Νιώθω ένα τίποτα. Δεν μπορώ να κάνω κάτι να βοηθήσω περισσότερο ή να ανακουφίσω. Όσο γρήγορα και αν κάνω, όσες μορφίνες και να βάλω στον ορό, το παιδί θα πονάει. Δεν το μπορώ… αύξησα το στοκ των μορφινών στο τμήμα σε είκοσι από πέντε, για να μην υπάρχει καμιά στιγμή που δε θα καλύπτω το παιδί αλλά και πάλι το ακούω να φωνάζει από πόνο. Η φωνή του με ακολουθεί στο αυτοκίνητο, στο σπίτι, με ξυπνά τα βράδια… δεν το αντέχω.

Μετά από τόσα χρόνια, η δουλειά μου δεν είναι πρακτική, δεν κάνω νοσηλεία, δεν πλένω ή καθαρίζω αρρώστους, απλά λύνω προβλήματα. Νοσηλευτικά, διαδικαστικά, κοινωνικά, οικογενειακά.

Δε με νοιάζει που αλλάζω το πρόγραμμα του προσωπικού μου κάθε τρεις και λίγο. Δε με νοιάζει που την τελευταία στιγμή κόβω άδειες και δίνω ρεπώ. Δε με νοιάζει που χρωστάω στον εαυτό μου ρεπώ ενός μηνός γιατί δε χρωστώ στα παιδιά που δουλεύουν ακάματα.

Με νοιάζει όμως τις φορές που δεν μπορώ να βοηθήσω. Δεν μπορώ να βλέπω νέα παιδιά να λιώνουν και να πεθαίνουν. Δεν το αντέχω…

ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ (ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ)

Μια ανάρτηση για gamers..

"Το καλύτερο και περισσότερο διαδεδομένο Internet browser online Strategy game που μπορεί κάποιος να παίξει.

200.000 άτομα από όλο το κόσμο μεταξύ αυτών 7.000 Έλληνες παίζουν καθημερινά αυτό το ενδιαφέρον παιχνίδι που συνδυάζει τον πόλεμο με την επιχειρηματικότητα, την πολιτική, το χρηματιστήριο, τη στρατηγική, τη δημοσιογραφία, το chatting αλλά και πολλές άλλες πτυχές που μόνο αν ασχοληθείς με αυτό θα καταλάβεις πόσες...

πολλές είναι αυτές.

Η ΧΩΡΑ ΣΟΥ eGreece ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ..... Οι γείτονες μας σύντομα θα μας επιτεθούν.

Για αυτό το λόγο φίλε Έλληνα παίκτη ΣΕ ΚΑΛΟΥΜΕ να έρθεις στην εικονική μας πατρίδα και να μας ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ να αμυνθούμε σε όλους αυτούς τους κινδύνους αλλά και να διασκεδάσουμε με αυτό το παιχνίδι που σου προσφέρει πάρα πολλές δυνατότητες ανάπτυξης του προσωπικού σου χαρακτήρα.

Δες το παρακάτω βίντεο να ενημερωθείς.

http://www.youtube.com/watch?v=K8EBs1KFOHQ

http://www.youtube.com/watch?v=-9PYf5_AMXM

Youtube channel με promotion videos.

http://www.youtube.com/user/eRepublikeGreece?feature=mhum#p/a/u/0/uIdVEHQAKyg

Το Υπουργείο νέων παικτών της eGreece είναι έτοιμο να σε βοηθήσει στα πρώτα σου βήματα μόλις μπεις στο παιχνίδι.

Εγγράψου στο παιχνίδι ακολουθώντας το παρακάτω λινκ.

http://www.erepublik.com/en/referrer/kaulantis

ΑΝΑΡΤΗΣΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ."

αναγνωστης

Ε, ΚΑΙ;;;

Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα αλλιώς! Λένε στις εξωτικές Καρδιτσίους νήσους.

Έγιναν εκλογές, βγήκαν ούτε και ξέρω ποιοι, αλλά ειλικρινά πες τε μου, πιστεύετε ότι κάτι θα αλλάξει;

Γιατί αν πραγματικά πιστεύετε κάτι τέτοιο, στείλτε μέηλ να σας δώσω τηλέφωνα και διευθύνσεις εξαιρετικών ψυχιάτρων!

Εδώ στην Αθήνα, δεν ξέρω ποιος θα είναι δήμαρχος ή νομάρχης. Αλλά σημασία τα πρόσωπα δεν έχουν και ερωτώ:

- θα λυθεί το κυκλοφοριακό χάος; Θα πηγαίνουμε στη δουλειά μας με το αυτοκινητάκι μας χωρίς να χάνουμε δυο ωρίτσες στο δρόμο;

- θα πάψει η Αθήνα να γίνεται λίμνη σε κάθε νεροποντή; Θα πάψει να τρέχει η πυροσβεστική κάθε τρεις και λίγο να αντλεί νερό από σπίτια και δρόμους;

- θα πρασινίσει η Αθήνα; Θα γίνουν πάρκα; Θα δεντροφυτευτούν δρόμοι;

- θα μειωθεί το καυσαέριο στην πόλη μου; Θα πάψουν να κυκλοφορούν αυτοκίνητα που αφήνουν ένα μαύρο σύννεφο πίσω τους κάθε φορά που πατούν το γκάζι τους;

- θα πάψουν να υπάρχουν εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα στους δρόμους που αποτελούν εστία μολύνσεως;

- θα πάψουν να κάνουν απεργία οι υπάλληλοι του δήμου σε κάθε γιορτή ώστε να μην πνιγόμαστε στα σκουπίδια;

- θα σταματήσουν οι επαίτες και οι αλλοδαποί να με ενοχλούν όταν μια φορά στο τόσο πάω να πιω τον καφέ μου στο κέντρο της Αθήνας;

- θα υπάρχουν σε κάθε γωνία κάδοι ανακύκλωσης, ή θα συνεχίσω να κουβαλώ μπουκάλια τενεκεδάκια μπαταρίες χαρτί και πλαστικό στο νοσοκομείο για να τα βάζω στους εκεί κάδους;;;

- θα σταματήσουν να μου φορτώνονται σε κάθε φανάρι αλλοδαποί να αγοράσω χαρτιά, ταινίες, χάρτες, φορτιστές, ξεσκονόπανα, της παναγιάς τα μάτια;;;

ΟΧΙ. Αφού λοιπόν, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, γιατί τόσο ζόρι; Γιατί τόση χαρτούρα στα γραμματοκιβώτια; Γιατί τόση φασαρία; Γιατί τόσος χαμός και χαρές και πανηγύρια;

Στα ίδια σκατά θα κολυμπάμε και αύριο. Και θυμήθηκα το ανέκδοτο: σήμερα λέει ο δεσμοφύλακας σας έχω ένα καλό και ένα κακό νέο. Φωνές χαρές οι κρατούμενοι. Το καλό είναι ότι θα αλλάξετε εσώρουχα. Το κακό νέο είναι ότι θα τα αλλάξετε μεταξύ σας!

ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ

Με ξέρετε; Δε με ξέρετε.

Καιρός να σας πω μερικά πράγματα για μένα.

Είμαι φίδι κολοβό. Μην ακούτε που λένε ότι βοηθώ τον κόσμο όλο. Ψέματα είναι για να με καλοπιάσουν. Στριμμένη είμαι, περίεργη και σνομπ.

Πολύ σνομπ όμως.

Περισσότερο όμως, είμαι στριμμένη και περίεργη.

Με ενοχλούν πολλά πράγματα. Δε θα αναφερθώ στα γνωστά, όπως ταξιτζήδες (χθες πήρα ένα ταξί από το σταθμό του τρένου για το σπίτι μου, και ο ταξιτζής  το έπαιζε και γκόμενος τρομάρα του, και μου την έπεσε!), οικονομική πολιτική (άντε πάλι σήμερα εκλογές γιατί έχουμε λεφτά για πέταμα), για την ανθελληνική διάθεση όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών ταγών μας (με το υπέδαφος της Ελλάδος θα ξεχρέωνε και η Αμερική την Κίνα που κρατά στα θησαυροφυλάκιά της το μεγαλύτερο απόθεμα του κόσμου σε δολάρια), τη μαλακία που δέρνει τις δημόσιες υπηρεσίες (ακόμα να έρθει το εκκαθαριστικό της εφορίας μου), την ασυνειδησία των οδηγών (που και παράλυτος να είσαι, περιμένουν να τρέξεις άμα σου κορνάρουν), θα μιλήσω για ότι με ενοχλεί προσωπικά εμένα.

Με ενοχλεί να είσαι με παρέα και να είσαι ο μοναδικός ξερόλας. Από ιστορία μέχρι χρηματιστήριο είσαι ο πραγματικός ειδήμων. Σιγά ρε φίλε μη σκίσεις κανένα καλσόν! Άσε και τους άλλους να πουν τη γνώμη τους και μην προσπαθείς να τους πείσεις για τις απόψεις σου. Άσε να μιλήσουν, μπορεί να μάθεις κάτι. Άσε που από πίσω σου σε κοροϊδεύουν! Μου γυρνάει το μάτι με κάτι τέτοιους τύπους. Προσπαθώ να την κάνω διακριτικά, γιατί άμα το ανοίξω το στοματάκι μου, δε θα έχει να κρυφτεί ο τύπος. Σκέφτομαι, τρομάρα μου, μην τον εκθέσω στους φίλους του, την γκόμενα, τη σύζυγο ή τα παιδιά του και το βουλώνω. Κακώς βέβαια, αλλά το κάνω.

Με ενοχλεί να μιλάω με κάποιον ή κάποια και να μη με αφήνει να μιλήσω γιατί θέλει να πει τα δικά της. Ας είναι άσχετα με το θέμα. Ας είναι παρασάγγας μακριά από αυτό που ρώτησα. Να ξεκινά, να την πιάνει το παραλήρημα και άντε να τη σταματήσεις. Τώρα τελευταία έχω μια τέτοια. Ξέρω ότι η αγανάκτησή της την κάνει να φέρεται έτσι, αλλά μου σπάει τα νεύρα. Με έχουν ακούσει πολλοί να μιλάω στο τηλέφωνο τις τελευταίες μέρες και ενώ μόνο ακούω για κανένα τέταρτο, ξαφνικά αρχίζω: σταμάτα, σταμάτα, σκάσε καλέ, βούλωστο επιτέλους να καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις! Έχουν χάσει κάθε ιδέα για μένα οι άνθρωποι.

Μου τη δίνει να περιμένεις στην ουρά, στην τράπεζα, στη στάση του νοσηλευτή (χωρίς να έχεις δουλειά να κάθεσαι εκεί) και να κουδουνίζεις τα κέρματα στην τσέπη σου. Ρε φίλε, άμα τα ανακατεύεις τα ψιλά, θα αυγατίσουν;;; όχι, γιατί αν αυξάνονται τοιουτοτρόπως, να το κάνουμε όλοι και να βάζουμε στις τσέπες μας εκατοντάευρα!

Το αυτόν σε παραλλαγή, είναι να έχουν την αρμαθιά με τα κλειδιά στο χέρι και να τα κουδουνίζουν. Κλειδιά είναι, παναθεμά σε, δεν είναι λιβανιστήρι να τα κουνάς να ακούς το γκλιν γκλον τους! Συνέχισε να το κάνεις και θα βρεθείς στο γαστρεντερολογικό να προσπαθούν ενδοσκοπικά να σου τα δώσουν στο χέρι…

Με ενοχλεί το τικ τακ που κάνουν τα ρολόγια κάθε δευτερόλεπτο. Είχα ωραιότατο κούκο και τον χάρισα, τον είχε φέρει ο μπαμπάς από την Ελβετία αλλά το τικ τακ θα με έστελνε εξπρές στο Δαφνί. Για τον ίδιο λόγο, προτιμώ επιτραπέζια ωρολόγια με μπαταρία. Ακόμα και το ρολόι που μου χάρισε πρώην γκόμενος, ο ίδιος έλεγε ότι ήταν ακριβό, τρίχες ήταν, με το που τον ξεφορτώθηκα, το έβγαλα γιατί τώρα που το ροχαλητό του δε διαταράσσει τις νύχτες μου, άκουγα τις κινήσεις του δευτερολεπτοδείκτη!

Με ενοχλεί να είμαι σε κλειστό χώρο και να υπάρχει ένας μαλάκας αρσενικός, (πάντα, θα καταλάβετε παρακάτω γιατί) και να παίζει με το κομπολόι του και να μετρά τις χάντρες. (καταλάβατε γιατί λέω αρσενικός και όχι θηλυκός;) Ρε κακομοίρη, το ρημάδι δεν αλλάζει αριθμό χαντρών όσο και αν τις μετρήσεις, τριάντα τρεις θα τις βρεις τις ριμάδες τις μπίλιες. Μη μας κάνεις τσατάλια τα νεύρα όλων όσων είμαστε εκεί. Κάποιος πιο καρδαμωμένος από μένα, θα στο ταΐσει χάντρα χάντρα αν συνεχίσεις.

Θα αναρωτιέστε τι με έπιασε. Και πολύ καλά κάνετε και αναρωτιέστε. Χθες ήρθα από τον εξωτικό προορισμό που βρισκόμουν. Ήμουν στη Λάρισα. Πήγα και ήρθα με το τρένο. Ωραία πήγα. Μόνη ήμουν στο κουπέ, έλυσα σε τρεις ώρες (ναι η υπερταχεία πάει στη Λάρισα σε τρεις ώρες και δέκα λεπτά, σοκ έπαθα όταν έφυγε στην ώρα του και όταν έφτασε στην ώρα του), σχεδόν ένα περιοδικό σουντόκου, βλέπετε οι τσούπρες κωλόγρια και μάγισσα Κίρκη, δεν είπαν να μου φέρουν τα βιβλία τους στο σταθμό να πάρουν και τα λεφτά, να έχω και ιδιόχειρη αφιέρωση, να έχω και εγώ κάτι να περάσω την ώρα μου! Με πουλήσατε, αλλά θα δείτε και εγώ. Θα σας στοιχειώσω μέχρι να μου κάνετε ιδιόχειρη αφιέρωση στα βιβλία σας που τα παρήγγειλα ήδη και την Τρίτη θα τα έχω… (αν δε μου αρέσουν θα σας κράξω, κόρες!). Μόλις βαρέθηκα, βάφτηκα, μάζεψα τα προικώα μου και περίμενα να σταματήσει το τρένο να κατέβω. Ωραία ήταν. Μόνο που κατουριόμουν και δεν πήγα στην τουαλέτα γιατί φοβόμουν για τα πράγματα.

Στο γυρισμό, η πρώτη θέση είναι του κώλου. Τζάμπα τα λεφτά μου. Άσε που είχε καθυστέρηση το τρένο μια ώρα και ενώ θα έφευγα στη μία έφυγα στις δυο, νηστική, κουρασμένη, ψόφια, τουλάχιστον είχα κατουρήσει στο ξενοδοχείο θα έκανε και πάνω από τέσσερις ώρες να φτάσει. Δεν ήταν η υπερταχεία. Μέσα στο βαγόνι της πρώτης θέσης, ήμασταν τέσσερα άτομα, τα δυο υπήρχαν μέσα, δυο μπήκαμε στη Λάρισα. Ο κύριος από τη Λάρισα, μας έκανε τα νεύρα τσατάλια. Είχε ένα κομπολόι και γυρίσαμε με πονοκέφαλο όλοι, πλην αυτού!

Κατά Χαλκίδα μεριά και αφού είχα εξαντλήσει την υπομονή μου και την μπαταρία του κινητού που έβαλα στα αυτιά μου για να ακούω μουσική παρά το ντιγκ ντινγκ ντινγκ του κομπολογιού του, γύρισα και του είπα με τόνο που δε σήκωνε και πολλά πολλά: θα μας πάτε ως την Αθήνα με το κομπολόι ή να το ρίξω από το παράθυρο; Και με χειροκρότησαν οι άλλες δυο κυρίες! Φαντάσου τι είχαμε πάθει. Ρε τον κρετίνο, θες να παίξεις με το κομπολόι σου, ρε μπάρμπα,  καν’ το, πάρε όμως ένα που δεν κάνει θόρυβο για να μη σε δείρει κάποιος…

Με επηρέασε τόσο το περιστατικό, που στον ύπνο μου είδα χθες ότι του το τάισα το κομπολόι!

Άντε με τις υγείες μου!

                                    

ΓΕΜΙΣΑΜΕ ΨΩΝΙΑ ΟΜΩΣ...

Πριν μερικές μέρες, μόλις είχα γυρίσει σπίτι, χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Ξαφνιασμένη, αντίκρισα μια κυρία, η οποία μου ήτο και άγνωστη, βεβαίως βεβαίως!

Πουλούσε βιβλία. Ένα συγκεκριμένα. Ένα βιβλίο με μαύρο εξώφυλλο και με χρυσά λαχούρια. Επειδή συνέπεσε να μην έχω ανάγνωσμα εκείνη τη μέρα, το αγόρασα.

Είκοσι, λαχταριστά, ζεστά, γαλαζούλικα ευρουλάκια έδωκα στην εν λόγω κυρία.

Και από τη χαρά μου, αντί να λύσω το καθιερωμένο μου σουντόκου πριν κοιμηθώ, ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο.

Ως συνήθως, έριξα μια ματιά στο Curriculum Vitae της συγγραφέως.

Θεωρητικά, είναι παιδί ίντιγκο. Τώρα τι τρίχα είναι αυτή με τα παιδιά ίντιγκο, το προσπερνώ.

Λέω, μικρό είναι, άρα ευαισθητούλι, ας το διαβάσω, εύκολο ανάγνωσμα θα είναι και εύπεπτο…

Και το ξεκινώ. Τι παπαριά ήταν αυτή; Τι χαζομάρα; Τι άχρηστο ανάγνωσμα;

Κρίμα τα λεφτάάάάάάάάά. Είκοσι ευρώ, τα έκλαψα. Πρώτη φορά κλαίω λεφτά για βιβλίο. Πρώτη. Και πολύ φοβάμαι ότι δε θα είναι και η τελευταία.

Άλλο ένα βιβλίο βρήκα το ίδιο άχρηστο, αλλά δεν το είχα πληρώσει. Μου το είχε δώσει μια φίλη, που δεν το είχε διαβάσει. Και πολύ καλά είχε κάνει δηλαδή η κοπέλα!

Έπρεπε να με παραξενέψει το γεγονός ότι το πουλούσαν το βιβλίο πόρτα πόρτα όπως τα τάπερ. Και τα τάπερ, είναι και χρήσιμα. Αυτό ήταν για πέταμα. Ούτε για κωλοσφούγγισμα δεν ήταν. Ήταν σκληρά τα φύλλα του και χοντρά. Για να παίρνει όγκο. Το απόλυτο τίποτα.

Και να με ρωτήσετε, τον τίτλο δεν τον θυμάμαι. Πρέπει να κοιτάξω στο τζάκι που το έχω για προσάναμμα όταν το ανάψω για να σας το πω.

Στο άλλο, τον τίτλο τον θυμάμαι. Και ξαφνικά έβρεξε χρόνια. Σιγά ρε κουλτουριάρη, μη βρέξει και δεινόσαυρους! Τόση μαλακία μαζεμένη, από αυτούς τους κουλτουριάρηδες του κώλου, μόνο σε αυτά τα δυο βιβλία βρήκα.

Είμαι μέσα στην τσατίλα. Πήγα σήμερα να αγοράσω βιβλίο για να έχω στο τρένο και βρήκα τη σάρα τη μάρα και το κακό συναπάντημα στα ράφια του βιβλιοπωλείου. Διάβαζα τον τίτλο, ξεφύλλιζα το βιβλίο, σταματούσα σε μια σελίδα και διάβαζα για να δω τον τρόπο γραφής, την αμεσότητα του λόγου, τη ροή της σκέψης του συγγραφέα και διαπίστωνα τα ανείπωτα. Πομπώδεις εκφράσεις, ασύνδετες προτάσεις, παρομοιώσεις άσχετες με το θέμα, λουλούδια, πουλιά, σκατά, γαμήσια, χύσια όλα μαζί σε μια παράγραφο. Νόημα να μη βγαίνει, η περίληψη από πίσω να μη δίνει πληροφορίες, λέξεις σκόρπιες, όμορφες κατά τη γνώμη του συγγραφέα, άσχετες μεταξύ τους… Κάπου εκεί μου τηλεφώνησαν από τη δουλειά, άφησα τις συγγραφικές απόπειρες του κάθε πονεμένου στο ράφι και έφυγα σούμπιτη μήπως και σώσω καμιά γριά!

Θα μου πείτε, τι μου ήρθε νυχτιάτικα να γράψω για αυτά. Αύριο φεύγω ταξίδι και έψαχνα να βρω ένα βιβλίο για να διαβάσω. Και τα είδα στη βιβλιοθήκη μου. Τα μετέφερα στο τζάκι για προσάναμμα.

Και αύριο θα λύνω σουντόκου σε όλη τη διαδρομή. Δεν πειράζει. Θα φτάσω στον προορισμό μου με υψηλότερο δείκτη ευφυΐας!

Το κάθε νούμερο που έχει λεφτά για πέταμα, αρχίζει και γράφει πέντε χαζομάρες, το ονομάζει διήγημα, μυθιστόρημα και μας το πλασάρει. Κανένα βέβαια μεγάλο εκδοτικό ίδρυμα δεν το εκδίδει. Το εκδίδει με δικά του έξοδα και μας το σερβίρει ως πόνημα ευαισθησίας, μελέτης, ή κόπου πνευματικού, μη χέσω. Και βάζουν και ένα πιασάρικο τίτλο, ακαταλαβίστικο για να πειστούν τα κορόιδα ότι είναι υψηλή διανόηση. Τσάκια μπλε! Ότι τους κατέβαινε μεταξύ ρεψίματος και πορδής, το έγραφαν και εμείς (εσείς, εγώ την πάτησα άπαξ, δεν την ξαναπατώ) τα θύματα τσιμπάτε στον τίτλο και το αγοράζετε. Και οι κουραδόμαγκες κερδίζουν από την αφέλειά σας.

Μετά τα ψωνια τραγουδιστές, μετά τα ψώνια ηθοποιούς, μετά τα ψώνια μοντέλα, ήρθε ο καιρός και για τα ψώνια συγγραφείς… και που να σφίξουν οι φτώχιες!!!

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ.

Χρόνια πολλά!

Χρόνια πολλά στους ιπτάμενους που καθημερινά περιπολούν το γαλάζιο ουρανό μας στο Αιγαίο.

Χρόνια πολλά στους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας.

Χρόνια πολλά στους μηχανικούς που πρωτεύουν σε όλα τα διεθνή σχολεία.

Χρόνια πολλά στους οικονομικούς και τους εφοδιαστές που με τις περικοπές προσπαθούν να μας κάνουν να μην καταλάβουμε τις ελλείψεις.

Χρόνια πολλά στους διοικητικούς μας.

Χρόνια πολλά στους ιατρούς και τις νοσηλεύτριες.

Χρόνια πολλά στους κομπιουτεράδες μας, ναι, έχουμε και από αυτούς.

Χρόνια πολλά στα στρατευμένα σμηνιτάκια.

Χρόνια πολλά στην ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ και όλα τα στελέχη της.

Γεννήθηκα, μεγάλωσα και υπηρετώ σε αυτή, αλλά πάνω από όλα, την αγαπώ. Πες τε με ιδεαλίστρια, χαζή, ονειροπόλα, αλλά η πολεμική αεροπορία είναι η οικογένειά μου!

Έχω μεγαλώσει μέσα σε μονάδα, έχω δει όλη τη μονάδα μαυροφορεμένη, έχω χαρεί, έχω κλάψει, έχω πονέσει στην αεροπορία, μέσα στην αεροπορία, για την αεροπορία. Αν αυτά δεν την κάνουν οικογένεια, τότε τι την κάνει;

Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΜΑΡΜΟΤΑΣ

Ότι μπορείτε να φανταστείτε σε αναποδιά, ατύχημα, άσχημη εξέλιξη, το βίωσα αυτές τις πέντε μέρες…

Ήταν η εβδομάδα της μαρμότας! Τα είδα όλα. Θάνατοι, λάθη, χαζομάρες, ατυχίες. Όλα μα όλα.

Ευτυχώς πέρασε και ευελπιστώ σε μια καλύτερη εβδομάδα…

Είμαι και κουρασμένη γιατί όταν έβαζα υπηρεσίες δεν πρόσεξα πως οι ημερομηνίες που διάλεξα ήταν η μια μετά την άλλη και έτσι δουλεύω 21 ημέρες σερί. Ναι σερί. Χωρίς να έχω ένα ρεπώ, να πω θα ξυπνήσω στις δέκα το πρωί. Όχι. Εκεί, στις πέντε και μισή καθημερινά για ένα μήνα σχεδόν.

Να ζω τα ασύλληπτα. Να γίνεται της τρελλής. Όχι, δε λέω αλήθεια, της θεόμουρλης γινόταν.

Έχετε ακούσει για την επιτομή του γκαντέμη;;; μη μου πείτε για τον έρμο το Μητσοτάκη γιατί μπροστά σε μια γνωστή και άντε πες φίλη μου, ο Μητσοτάκης είναι το νηπιαγωγείο μπροστά στο μεταπτυχιακό της nasa! Δεν κάνω πλάκα καθόλου. Απ’ όπου περνάει, χτυπάει ΚΑΡΠΑ με μαθηματική ακρίβεια. Και να ήθελα να πιστέψω ότι δεν ισχύει, ένα θα σας πω.

Στην πρώτη, μα εντελώς πρώτη μου υπηρεσία σε αυτό το πόστο,  πήρε να μου ευχηθεί καλή αρχή και έπεσε ένα αεροπλάνο.  Όσο και να είμαι γουρλού εγώ, το δικό της γκαντεμοσπορο δεν μπορώ να τον αντιπαρέλθω. Τουλάχιστον δε σκοτώθηκαν οι πιλότοι. Όταν το βράδυ είδα το αεροσκάφος, έπαθα σοκ. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Αλλά τα κανάλια το έδειχναν καθαρά. Είχε προσγειωθεί, λέμε τώρα, με τις ρόδες πάνω και είχε πέσει από τριάντα μέτρα ύψος. Ευτυχώς, χωρίς οι επιβαίνοντες να πάθουν κάτι πολύ σοβαρό.

Βάλτε τώρα με το νου σας, ότι ξαναείμαι υπηρεσία αυτό το σαββατοκύριακο και τη Δευτέρα που είναι αργία για την αεροπορία…

Έκανα το σταυρό μου, έσφιξα καλά το νάρθηκα και ξεκινώ για το μακρύ τριήμερο. Μεταξύ μας, πολύ τις γουστάρω αυτές τις υπηρεσίες. Αρκεί να μη συναντιέμαι με τη φίλη μου υπηρεσιακώς. Άμα σκάσει μύτη, την κάτσαμε τη βάρκα.

ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ...

Η αχαριστία…

Δεν υπάρχει κανείς που να μην έχει ένα τουλάχιστον παράδειγμα που να σχετίζεται με το παραπάνω ελάττωμα.

Όλοι έχουν κάποια ιστορία να μοιραστούν για άτομα που ευεργέτησαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και η ανταπόδοση να μην υπήρξε ποτέ.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αναγνωρίζουν τη βοήθεια που δέχονται. Που θεωρούν δεδομένη την όποια προσφορά γιατί όπως λένε, δεν τη ζήτησαν. Έχετε ακούσει πιο ηλίθιο επιχείρημα; Προσωπικώς, όχι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαζομάρα από το να πεις σε κάποιον ότι δε στο ζήτησα, μόνος σου το έκανες! Ρε ηλίθιε, δεν το ζήτησες με λόγια, το ζήτησες με έργα, με υπονοούμενα, με έμμεσο τρόπο. Που θα ήξερα εγώ τι ακριβώς χρειαζόσουν για να το προσφέρω αν δεν το έδειχνες με κάθε τρόπο;;;

Αλλά και μερικοί αγνοούν ότι άμεσα ζήτησαν βοήθεια από κάποιους, αυτοί τους βοήθησαν και μετά τους γυρνούν την πλάτη αντί να τους είναι δια βίου υπόχρεοι.

Δεν μπορώ να τους καταλάβω αυτούς τους ανθρώπους. Η ανθρώπινη φύση είναι προικισμένη με πολλά χαρακτηριστικά. Η πλειοψηφία έχει αυτό το δώρο, της αναγνώρισης. Κάποιοι όμως το στερούνται.

Φταίνε οι προκαταλήψεις;;; ότι θα πουν οι άλλοι ότι σε έχει φτιάξει ο τάδε ή ο δείνα; Φταίνε οι «σύμβουλοι» που τα φέρνουν έτσι ώστε να προβάλετε η δική τους συμβολή και όχι αυτών που πραγματικά βοήθησαν;;; φταίει ο υπέρμετρος εγωισμός κάποιων που δεν μπορούν να διανοηθούν ότι χρωστούν το τι είναι ή το τι έχουν στη βοήθεια άλλων; Φταίει η γαϊδουριά που τους κάνει να ξεχνούν;

Ότι και να φταίει, το αποτέλεσμα είναι να μένει ο έχων την καλή διάθεση, με τη φράση: κάνε το καλό και ρίχ’ το στο γιαλό.

Καλά, έχω φτιάξει γιαλούς, άλλο πράγμα. Πάντως είναι το ωραιότερο συναίσθημα που μπορείς να φανταστείς να έρθει να σε βρει κάποιος που δε θυμάσαι ότι του έκανες καλό και να σε ευχαριστήσει μπροστά σε κόσμο.

Θα σας πω μια πραγματική ιστορία. Πριν πολλά χρόνια, ήμουν νέα υποσμηναγός, ένας νεαρός σπουδαστής της σχολής ικάρων, τραυματίστηκε σε τροχαίο και τον είχαμε στο νοσοκομείο. Είχε χτυπήσει παντού, κάποια στιγμή αφού βγήκε από την εντατική και ήρθε στο τμήμα, δε σηκωνόταν από το κρεβάτι. Η μάνα του, από τις Σέρρες η οικογένεια, έκλαιγε νυχθημερόν. Ρωτάω το διευθυντή της κλινικής αν μπορώ να τον σηκώσω τον ασθενή. Μου δίνει την άδεια, αν τα καταφέρω, καλώς, μου είπε. Παίρνω το μακαρίτη τον κύριο Γιώργο και τη μάνα του και πάω στο κρεβάτι του ίκαρου. Μεγάλε, σήμερα θα σηκωθείς από το κρεβάτι, του λέω. Τον καθίζουμε, τον βάζουμε στο καρότσι και η μάνα του για καμιά δεκαριά μέρες τον πήγαινε βόλτα στο προαύλιο του νοσοκομείου με το αμαξίδιο. Μετά του έδωσα ένα «π» να περπατάει και το πέτυχα να κάνει μερικά βήματα. Μετά έμεινα έγκυος και έφυγα από το νοσοκομείο. Μερικά χρόνια μετά, είμαι υπηρεσία σε άλλο όροφο, έρχεται ένας σμηναγός, όχι ιπτάμενος, και ρωτάει για μένα. Δε μου θυμίζει τίποτα. Μπροστά είναι ο γενικός επόπτης και ο διευθυντής της κλινικής που είχε έρθει να δει τους χειρουργημένους τους το απόγευμα. Του λέω ότι εγώ είμαι η κυρία που ψάχνει. Μου λέει: είμαι ο Θ…. ο Γ…….ς και εγώ δε σας θυμάμαι, αλλά η μαμά μου έμαθε ότι θα ερχόμουν στο ΓΝΑ και μου είπε να σας βρω και να σας πω ευχαριστώ, γιατί χωρίς εσάς δε θα περπατούσα τώρα… 

Καλά, το τι κλάμα έριξα που είδα όρθιο το ικαράκι και να έχει και κανονική εξέλιξη στους βαθμούς, δεν περιγράφεται. Μόλις μου είπε το όνομα, τον θυμήθηκα. Είχα ρίξει εργατοώρες και εργατοώρες στο προσκεφάλι του και στην προσπάθεια να κάνει ένα βήμα. Οι φυσικοθεραπευτές δεν ασχολιόντουσαν γιατί νόμιζαν ότι δεν υπήρχε θέληση. Απλά το παιδί ήταν σοκαρισμένο. Είναι παντρεμένος και έχει τρία παιδιά. Με συναντά κάθε φορά που έρχεται στο ΓΝΑ…

Τι να πει κανείς σε κάτι τέτοια; Με κάτι τέτοιες χαζομαρίτσες, και χαρές και ικανοποιήσεις δε φεύγω από την υπηρεσία. Για κάτι τέτοια μικρά που μπορεί για μένα να είναι τίποτα, αλλά για τον ασθενή τα πάντα, μένω. Γιατί η δουλειά μου είναι ψυχοφθόρα, σε πονά σε καθημερινή βάση, αλλά τι να κάνεις; Όσους μπορείς να βοηθήσεις τους βοηθάς και προχωράς.

Αφορμή για αυτήν την ανάρτηση είναι κάποια λόγια που άκουσα που λένε κάποιοι (ένας) για τους ένστολους, ότι είμαστε άχρηστοι και αντιπαραγωγικοί, ενώ οι ίδιοι (ίδιος) έχει προσωπικά ευεργετηθεί από τους ένστολους και δη τα νοσοκομεία τα στρατιωτικά. Άντε να μην ανοίξω το στόμα μου, γιατί είμαι και πάρα πολύ καλό κορίτσι…