ΜΑ ΠΟΥ ΖΕΙΤΕ ΤΕΛΩΣ ΠΑΝΤΩΝ;

Ξεφύλλιζα ένα περιοδικό που αγόρασα όχι γιατί ήμουν φανταστική αναγνώστριά του, αλλά γιατί προσέφερε ένα πολύ ωραίο δώρο. Δεν έχει σημασία τι. Ή μάλλον έχει. Έδινε δώρο ένα νεσεσέρ και ένα μικρό σακ-βουαγιάζ. Δεν έχει σημασία αν καταλάβατε ποιο περιοδικό πρόκειται.

Σημασία έχει, ότι μέχρι να το τελειώσω, κόντεψα να αυτοπυρποληθώ. Έχασα κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Τι ότι είμαι άχρηστη σκέφτηκα, τι ότι με εκμεταλλεύονται, τι ότι είμαι η μοναδική φτωχή σ’ αυτήν τη χώρα!

Και για να γίνω πιο σαφής: Που ζουν οι συντάκτες αυτών των περιοδικών; Και βάζω όλα τα γυναικεία περιοδικά, όπως και αυτά του λάιφ στάιλ στην ίδια κατηγορία. Υπάρχουν ελληνίδες που θα δώσουν για ένα ζευγάρι μπότες 825 ευρώ; Και αν ναι, πόσες είναι; Δε διαπιστώνουν ότι τα περιοδικά έχουν υψηλές πωλήσεις μόνο όταν προσφέρουν αξιόλογα δώρα; Και άμα θέλουν ας το αρνηθούν. Αν δεν ίσχυε αυτό δε θα πρόσφεραν τσάντες, πετσέτες, μπλουζάκια ή σετ μακιγιάζ με αρώματα σε κάθε τεύχος σχεδόν.

Πραγματικά, μετά τις πρώτες σελίδες που ανέγραφαν τιμές των διαφημιζόμενων προϊόντων που δεν ήταν διαφημιστικό ένθετο (!), άρχισα να έχω ταχυκαρδία. Μα καλά, μόνο εγώ παίρνω 1200 ευρώ το μήνα; Μόνο εγώ έχω κάρτες που έχουν χτυπήσει κόκκινο και τώρα προσπαθώ να τις ξεχρεώσω; Μόνο εγώ πληρώνω πάγια έξοδα όπως φως, νερό, τηλέφωνο, κοινόχρηστα, βενζίνη, λογαριασμό κινητού και φυσικά κομμωτήριο, σούπερ μάρκετ, τσιγάρα, κ.λ.π.; Πως αντεπεξέρχονται οικονομικά όλες αυτές που φορούν μπότες με τα 4/5 του μισθού μου; Και αν οι μπότες τους στοιχίζουν τόσο, πόσο στοιχίζει το ρολόι τους; Πόσο στοιχίζει ένα απογευματινό σύνολό τους με τα κοσμήματά τους;

Μήπως δε ζω στη χώρα που οι εφημερίδες καθημερινά περιγράφουν το πόσο φτωχικά ζει ο λαός; Μήπως τα περιοδικά και οι υποδείξεις τους απευθύνονται στις κατοίκους του Μπρουνέι; Όχι τίποτα άλλο, αλλά δε γίνεται να αυξάνεις τις πωλήσεις σου με το να προσφέρεις μια τσάντα και μέσα στο ίδιο τεύχος να διαφημίζεις προϊόντα που η αξία του καθενός είναι όσος και ο μισθός μιας καθηγήτριας.

Αν απευθύνονται τα περιοδικά αυτά στις ελάχιστες ελληνίδες που το πορτοφόλι τους σηκώνει την αγορά των προϊόντων που διαφημίζονται στις σελίδες τους, τότε προς τι η προσφορά των δώρων που δεν είναι διαφημιστικά;

Για να είμαστε, λοιπόν, ειλικρινείς. Η μέση Ελληνίδα που στηρίζει αυτά τα περιοδικά, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις επιταγές της μόδας που αυτά προστάζουν. Το μόνο που πετυχαίνουν έτσι είναι να δημιουργούν κακέτυπα και φτηνές απομιμήσεις των μοντέλων που ποζάρουν με τα απλησίαστα είδη.

Θα μου πείτε και εμένα τι με νοιάζει; Με νοιάζει. Γιατί και εγώ θέλω να είμαι καλοντυμένη και κομψή και μοντέρνα και ποιοτική. Μόνο που το βαλάντιό μου δε μου επιτρέπει να αγοράσω ούτε μπρελόκ υπογραφής, πόσο μάλλον την απογευματινή τσάντα που αξίζει όσο και η μηνιαία αποζημίωσή μου από τη δουλειά μου.

Δε θέλω να ανοίγω περιοδικά που στοιχίζουν, ας μην κοροϊδευόμαστε, και να τα ξεφυλλίζω και να αισθάνομαι τουλάχιστον σκουλήκι. Έχω την ταπεινή απαίτηση να με σέβονται. Να μη μου χτυπάνε κατάμουτρα την αδυναμία μου ( ; ) να κάνω διακοπές στις εξωτικές Μαλδίβες, ούτε ότι δεν μπορώ να ντυθώ κατόπιν παραγγελίας στο Βαλεντίνο, και φυσικά ούτε ότι δεν μπορώ να φορέσω το ρολόι που στοιχίζει όσο και η αγορά του διαμερίσματός μου.

Ζητώ μόνο να πλησιάσουν λίγο και τη μέση Ελληνίδα. Ας ξεκαβαλίσουν λίγο το καλάμι και ας γυρίσουν στην πραγματικότητα. Αν μπουν μια μέρα στο μετρό τις ώρες που οι εργαζόμενοι πάνε στη δουλειά τους, θα διαπιστώσουν ότι ένα μεγάλο ποσοστό των γυναικών κρατάει τσάντες ή φοράει φουλάρια ή έχει στην κατοχή του πράγματα που τα προσέφεραν περιοδικά. Και τι σημαίνει αυτό; Ότι το δώρο του περιοδικού έχει χρηστική αξία και για αυτό αγοράζουν το περιοδικό. Αν αυτό δεν ήταν αλήθεια, αν τα περιοδικά μπορούσαν να κρατήσουν τις υψηλές πωλήσεις χωρίς δώρα, δε θα κατακλύζονταν κάθε μήνα τα περίπτερα και οι πάγκοι με τα περιοδικά από χίλια δυο αντικείμενα που μόνο σε πάγκους περιοδικών δε θα έπρεπε να βρίσκονται.

Έλεος. Μην υποτιμάται όλες εμάς που ψωνίζουμε από τη συνοικιακή μπουτίκ της περιοχής μας και δεν καταθέτουμε κάθε μήνα το μισθό μας στα παπουτσάδικα του Κολωνακίου. Μην προσπαθείτε να μας κάνετε να μιμηθούμε τον τρόπο ζωής ανθρώπων που ποτέ δε σηκώθηκαν στις πέντε το πρωί για να προλάβουν να βρίσκονται στη δουλειά τους στις επτά ακριβώς. Και ξέρετε, αυτές που ξυπνούν στις πέντε, είναι σε αυξημένο ποσοστό και νέες και ωραίες και το αλαβάστρινο δέρμα τους δεν το οφείλουν σε πανάκριβα spa.

Αν δεν υπήρχαμε εμείς, δε θα υπήρχατε και εσείς. Και μετά ίσως και εσείς να ζοριζόσασταν να αγοράσετε αυτά που άλλοτε διαφημίζατε στις σελίδες σας…