ΤΙ ΖΗΤΟΥΜΕ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ

Λίγες μέρες πριν είχα αυτή τη συζήτηση με το σύντροφό μου. Σύμφωνα, λοιπόν με τη δική του άποψη μια γυναίκα στη σχέση της πρέπει να έχει συναισθηματική ασφάλεια, οικονομική εξασφάλιση και καλό σεξ. Η συναισθηματική ασφάλεια καλύπτει τις ψυχολογικές της ανάγκες, η οικονομική εξασφάλιση τις πρακτικές ανάγκες και το καλό σεξ τις βιολογικές.

Δεν μπορώ να μην παραδεχτώ τη σαφήνεια και τη συντομία των λόγων του. Πράγματι ποτέ άλλοτε δεν ένοιωσα τόσο καλυμμένη από μια τόσο λιτή, ψυχρή και σκληρή απάντηση.

Είναι τόσο εύκολο λοιπόν να μείνουμε σε μια σχέση και όμως η μοναξιά κυκλώνει τους πάντες. Όλες γνωρίζουμε γυναίκες που είναι μόνες τους. Και δε μιλάμε για άσχημες, χοντρές, ασουλούπωτες ή βρώμικες γυναίκες. Μιλάμε για καλλιεργημένες, περιποιημένες, χειραφετημένες γυναίκες που όμως παραμένουν μόνες τους γιατί κάτι λείπει από τους άντρες που γνωρίζουν.

Εμείς οι ίδιες, πόσο διάστημα διανύσαμε μόνες μέχρι να βρούμε αυτόν με τον οποίο τώρα είμαστε μαζί; Και πόσο βέβαιες είμαστε ότι η σχέση μας θα διαρκέσει τόσο όσο θέλουμε εμείς;

Πόσο πραγματικότητα είναι αυτή η περιβόητη συναισθηματική ασφάλεια; Τι είναι αυτό ή αυτά που θα μας δημιουργήσουν αυτήν την αίσθηση της σιγουριάς που όλες θέλουμε και έχουμε ανάγκη αλλά φοβόμαστε ή ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε;

Καθημερινά πρέπει να αγωνιζόμαστε για να παραμείνουμε στο κέντρο της προσοχής του συντρόφου. Δεν πρέπει επουδενί να τον κάνουμε να μας κατεβάσει από το βάθρο που μας έχει ανεβάσει. Δεν πρέπει να μας δει να κάνουμε αποτρίχωση, να βάζουμε μάσκες για ομορφιά, να ξυπνάμε χωρίς να έχουμε ξεβαφτεί από τη χτεσινοβραδινή έξοδο… Τα νύχια μας είναι εκ γενετής μακριά στιλπνά και βαμμένα άψογα. Το ίδιο και τα φρύδια μας. Τα πόδια μας χωρίς κάλους και σκληρίες. Είναι δύσκολο να είσαι γυναίκα και παράλληλα επαγγελματίας και νοικοκυρά.

Εξεπλάγην ευχάριστα όταν πήγα στο σπίτι του και μπορεί να ήταν με λειτουργικές ελλείψεις, όμως όλα ήταν τακτοποιημένα στην εντέλεια! Το μπάνιο ήταν μικρό αλλά τακτοποιημένο και πρακτικά άδειο. Πού βαζάκια με κρέμες ημέρας, νυχτός, ματιών, ορούς αντιρυτιδικούς κ.τ.λ.; Πού σκιές, μολύβια, μάσκαρα, ρίμελ, κραγιόν, ρουζ, μέικ απ, αντισέρν, βερνίκια νυχιών, ασετόν, γαλακτώματα καθαρισμού, τονωτικές λοσιόν κ.τ.λ.; Πού βουρτσάκια, πινέλα για τα χείλη, για τις σκιές, το ρουζ, το μέικ απ, το φον τετ εν, τις βλεφαρίδες, τα νύχια;, Πού βαφές μαλλιών, τσιμπιδάκια για τα φρύδια, λίμες για τα δικά μας νύχια και λίμες για τα ψεύτικα, βουρτσάκια για την κυτταρίτιδα, νυχοκόπτες για τα νύχια μας και για τα ψεύτικα, κοπίδια για πετσάκια, κόπτες για παρανυχίδες; Πού τρίφτες για το σώμα, για το πρόσωπο, για τα χέρια, για τα πόδια, για τις φτέρνες… δύσκολο πράγμα να είσαι γυναίκα.

Να πρέπει να είσαι σα μοντέλο (ασχέτως διαστάσεων), να έχεις πάντα διάθεση ευχάριστη, κέφι για ερωτοτροπίες, κουράγιο για νυχτερινές περιπλανήσεις εντός και εκτός οικίας. Αναρωτήθηκε κανείς αν αντιμετωπίζουμε προβλήματα με τον προϊστάμενο, αν τσακωθήκαμε με την καλύτερή μας φίλη, αν μας την έπεσε ο παίδαρος της διπλανής πόρτας, αν έφτασε η κάρτα μας στο κόκκινο; Οι άντρες σύντροφοι δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για ότι μας απασχολεί αν δεν έχει να κάνει άμεσα με τους ίδιους. Δεν τους νοιάζει αν η μαμά μας μας είχε στήσει στον τοίχο για τρεις ώρες αναλύοντας πόσο αταίριαστη είναι η σχέση μας μαζί του. Δεν τον απασχολεί αν ο πρώην σύντροφος μας έστειλε λουλούδια χωρίς λόγο. Τον απασχολεί μόνο αν υπάρχει περίπτωση να ξαπλώσουμε μαζί με τον πρώην – προϊστάμενο – γείτονα.

Λοιπόν, προκύπτει και κάτι καινούργιο. Οι γυναίκες χρειαζόμαστε αποδοχή. Και κατανόηση. Και στοργή. Και επιβεβαίωση. Δύσκολα πράγματα ε;

Δεν είμαστε όλες με μέση δακτυλίδι, με δυο μέτρα πόδια και στήθος στητό - μεγάλο – μάρμαρο, χωρίς κυτταρίτιδα και με δέρμα αλαβάστρινο. Είμαστε απλές καθημερινές γυναίκες. Με μερικά κιλά παραπάνω που δεν προλαβαίνουμε ή δε θέλουμε να πάμε γυμναστήριο. Το στήθος έχει χάσει τη σφριγηλότητά του γιατί περάσαμε τα 24 και γιατί ίσως έχουμε θηλάσει. Το δέρμα μας είναι θαμπό από το κάπνισμα, το ξενύχτι, την κακή περιποίηση… Όμως τους αγαπάμε και τους πονάμε. Γιατί τα αισθήματά μας θα αλλάζουν αν δεν είμαστε στην εντέλεια; Θα πάψουμε να τους φερόμαστε καλά αν πριν πέσουμε για ύπνο φορέσουμε μια φανελένια πιτζάμα αντί για το σέξι μεταξωτό νυχτικό; Θα τους συμπαραστεκόμαστε λιγότερο αν μας τσακώσουν να βάζουμε τις ψεύτικες βλεφαρίδες πριν βγούμε για να μας επιδείξουν στους φίλους τους που μόλις οι ίδιοι γυρίζουν την πλάτη τους οι φίλοι τους μας δίνουν χαρτάκια με τα κινητά τους;

Άντε όμως να το καταλάβουν οι άμοιροι. Και γιατί τους χαρακτηρίζω έτσι; Γιατί ίσως δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει αγάπη. Αγάπη δεν είναι μόνο χάδια, φιλιά και σεξ.

Είναι και διεκδίκηση. Το ότι μας είπαν ή μας έδειξαν ότι μας αγαπούν δεν αρκεί. Πρέπει καθημερινά να μας διεκδικούν από τους πειρασμούς που μας περιβάλλουν. Και που ακόμα και για τη χειρότερη από εμάς υπάρχουν εν αφθονία. Δεν είναι απαραίτητο να βγάλουν το ρόπαλο και να δέρνουν όποιο αρσενικό εμφανίζεται στον ορίζοντα. Αρκεί να φροντίζουν τον εαυτό τους όχι μόνο όταν βγαίνουμε έξω αλλά και στο σπίτι τους. Δεν απαιτούμε να κυκλοφορούν με μεταξωτή ρόμπα και φουλάρι στο λαιμό, αλλά ας φορέσουν ένα σώβρακο της προκοπής και όχι το βαμβακερό σλίπ του παππού μας!

Είναι και φόβος. Να μην τους χάσουμε και να μη μας χάσουν. Φόβος για την πορεία της σχέσης μας, την εξέλιξή της. Φόβος για τα γηρατειά, τα οικονομικά μας, την εμφάνισή μας, τα σχόλια των φιλενάδων μας, την αναρρίχησή μας στην ιεραρχία της εταιρείας που δουλεύουμε… Και για όλους αυτούς τους φόβους αυτοί έχουν εμάς. Εμείς όμως ποιον έχουμε; Ακόμα και αν δεν έχουμε κάποιον και ιδιαίτερα αυτούς, εμείς οι γυναίκες έχουμε την ικανοποίηση ότι εμείς καταλαγιάζουμε τους φόβους τους.

Είναι και ζήλια. Ναι αυτό το μικρό πράσινο τερατάκι που κάνει κατάληψη στο νου μας όταν τρεις τη νύχτα χτυπά το κινητό του και αυτός εντελώς αθώα μας λέει ποια είναι και δεν το απαντά. Ζηλεύουμε όταν τους καλούμε και δεν απαντούν. Όταν μας μιλούν τυπικά γιατί κάποιος ή κάποια ή και κάποιοι είναι μπροστά και τα αντικείμενα του πόθου μας κρατούν ύφος. Όταν χαζεύουν τις γυναίκες οδηγούς των άλλων αυτοκινήτων, όταν χαμογελούν στις συναδέλφους τους συνωμοτικά στα πάρτυ του γραφείου τους. Και χίλιες δυο άλλες φορές. Άλλες το δείχνουμε και άλλες όχι. Άλλες το καταχωνιάζουμε στο πίσω μέρος και άλλες περιμένουμε να πετάξουμε τη σπόντα μας είτε γίνει κατανοητή είτε όχι. Ναι ζηλεύουμε και περιμένουμε να δείξουν ανοχή ίσως και ικανοποίηση. Να πάψουν να μας πειράζουν και κυρίως να μας δίνουν αφορμές.

Είναι έμπνευση. Είναι αυτό το υπέροχο συναίσθημα που μας κάνει όλες ποιήτριες ή ζωγράφους. Διακοσμήτριες ή μαγείρισσες. Όλα είναι απόρροια της αγάπης. Γι αυτούς γράφουμε διθυράμβους στα ημερολόγιά μας, γι αυτούς δημιουργούμε πιάτα εξωτικά και κάνουμε τα σπίτια μας να μοιάζουν με βίλες που περιγράφονται σε ερωτικά μυθιστορήματα. Γιατί αγαπούμε. Άλλες εκφραζόμαστε σαν την Ιουλιέτα και άλλες σαν τη Νίνα Νικολακοπούλου. Όπως και να ‘ναι όμως ξυπνούν μέσα μας όλες οι μούσες. Και χορεύουμε, και τραγουδούμε, και υποκρινόμαστε…

Αγάπη είναι και αμφιβολία. Και για τους άνδρες ξεκινούμε να διαβάζουμε τα ζώδια, να τρέχουμε σε χαρτορίχτρες και καφετζούδες. Να αισθανόμαστε ανασφαλείς με την παραμικρή καθυστέρηση στα ραντεβού. Να αμφιβάλουμε για το αν εννοούσε όσα έλεγε ή απλά ήθελε να μας εντυπωσιάσει… πρέπει να μας δεχθούν και έτσι. Ανασφαλείς, ανήσυχες, αγχωμένες. Εμείς δείχνουμε να τους αποδεχόμαστε και να καλύπτουμε τις όποιες ανάγκες τους. Αυτοί υποψιάστηκαν ποτέ κάτι από αυτά;

Και επιμονή. Φυσικά. Και υπομονή. Και προσπάθεια. Και ψυχραιμία. Μα είναι δυνατό όλα αυτά; Και όμως ναι.

Η ζωή της γυναίκας μέσα σε μια σχέση μοιάζει με ένα πουπουλάκι στον άνεμο. Ακόμα και η πιο μικρή πνοή ανέμου το σπρώχνει και σε διαφορετική κατεύθυνση. Έτσι και εμείς. Τη μια είμαστε γοητευτικές σειρήνες και έτοιμες για όλα και την άλλη απαίσια γκρέμλιν που ορκιζόμαστε να κάνουμε κόλαση τη ζωή του καλού μας επειδή δεν παρατήρησε το καινούργιο κούρεμά μας. Το πρωί ξυπνάμε όλο τρυφερότητα και στοργή για το αχτένιστο και αξύριστο <<μωρό μας>> και το βράδυ πέφτουμε απογοητευμένες από το αχάριστο και βρωμερό γουρούνι που μας βασανίζει ανελέητα. Αγκαλιάζουμε τον άνδρα μας και τον στηρίζουμε στην όποια μεγάλη απόφαση της ζωής του και παράλληλα είμαστε έτοιμες να συντρίψουμε τον εγωισμό του με την πρώτη προδοσία. Κατανοούμε τις ανασφάλειες και τους προβληματισμούς του αλλά, παράλληλα, είμαστε έτοιμες να υπερασπιστούμε με περισσό πείσμα τις δικές μας απόψεις για το οτιδήποτε… Εντάξει, είμαστε λίγο ψυχοπαθείς αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς. Μήπως εμείς θέλουμε να είμαστε τόσο αλλοπρόσαλλες; Τόσο απρόβλεπτες; Δεν το θέλουμε. Απλά δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.

Μήπως οι άνδρες μπορούν να ζήσουν χωρίς το γλυκό βάσανο που λέγεται γυναίκα;

Τι ζητάμε, λοιπόν; Τα πάντα. Ότι δίνουμε αυτά θέλουμε και να πάρουμε. Και χάδια όταν υποφέρουμε από εμμηνορυσιακό σύνδρομο, και στοργή όταν η μύτη μας είναι κόκκινη από το συνάχι, και κατανόηση όταν έρχεται το τέλος του κόσμου με το κόκκινο σπυράκι στο σαγόνι μας… Και επιβεβαίωση ότι είμαστε οι μοναδικές γυναίκες της ζωής τους. Και υποστήριξη όταν τσακωνόμαστε με τον οποιοδήποτε…Και να καταπίνουν που και που τον εγωισμό τους γιατί δεν είναι απαραίτητο να ζητάμε μόνο εμείς συγνώμη όταν τσακωνόμαστε.