ΜΑΝΑ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ

Και λίγα λέω. Και εξηγούμαι.

Το βλαστάρι μου τελείωσε αισίως τη στρατιωτική του θητεία και άρχισε να διαμορφώνει τα σχέδια για το μέλλον του. Τουλάχιστον έτσι είπε στη μανούλα.

Η αλήθεια ήταν  άλλη όμως. Έψαχνε από καιρό να βρει ένα καλό μεταπτυχιακό στην πόλη του φωτός. Και το βρήκε. Ενώ ήταν ακόμη σμηνίταρχος. Και έκανε τα χαρτιά του και τα έστειλε. Εγώ το έμαθα όταν ήρθε η ώρα να πληρώσω τα μεταφορικά του φακέλου που ανέρχοντο στο ευτελές ποσό των 100 ευρώ.

Δεν είπα τίποτα, δε μου έπεφτε και λόγος, άλλωστε. Δεν πολυπίστευα πως θα τον έπαιρναν γιατί από γνωστά μου παιδιά, που έκαναν το ίδιο, αυτά είχαν στείλει δεκάδες βιογραφικά. Το δικό μου μόνο ένα και μετά από πολύ έντονες πιέσεις, άντε και άλλο ένα στην Ολλανδία. Στη γαλλία δε, το πανεπιστήμιο αυτό, δέχεται μια στις 120 αιτήσεις, το δικό μου γιο θα παίρνανε;;;

Περνάει ο καιρός, μου το σκάει το παραμύθι, μάνα πρέπει να πάμε Παρίσι και Άμστερνταμ για συνεντεύξεις εκ του σύνεγγυς. Και πάμε. Κρύο... και των γονέων! Και βροχή, πολύ βροχή, και εδώ ήταν αρχές Μαΐου και έκανε ζέστη, επέστρεψα και ζεστάθηκε το κοκκαλάκι μου! Εννοείται πως έγινε δεκτός και στα δυο. Και διαλέγει την πόλη του φωτός.

Το αγόρι μου, το αγόρι μου, το αγόρι μου, γλυκό και τραγανό σαν καραμέλλα, έγινε δεκτό στο τέταρτο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου, το SiencesPo!

Χαρές η μανούλα, πιο πολλές χαρές ο υιός, μου το σκάει το παραμύθι, ότι υπάρχει δυνατότητα παραμονής στην παγκόσμια εστία των πανεπιστημίων στο Παρίσι, τη σιτέ ουνιβερσιτέ, δεν το γράφω στα γαλλικά γιατί θα γελάσει ο κάθε πικραμένος με τα παμπτώχου γαλλικά μου. Κάνουμε τις αιτήσεις μας στο φοντασιόν ελλενίκ, και στο φουαγιε ελλενίκ και για να είμαστε και προετοιμασμένοι, αρχίζω και ψάχνω και για σπίτια.

Και εκεί μου ήρθε το πρώτο εγκεφαλικό. Οι γάλλοι, μην πω τίποτα για το σόι τους, είναι καρακλεφταράδες του κερατά. Ένα σπίτι 9 (εννέα, ναι, εννέα τετραγωνικά), (η κρεββατοκάμαρά μου είναι 20 –είκοσι-, τετραγωνικά), στον 8^ο (όγδοο) όροφο, χωρίς ασανσέρ και με κεκλιμένο το επίπεδο του ταβανιου (τύπου σοφίτα), με τροποιημένη ντουλάπα σε ντουζιέρα, (οι ντουλάπες έχουν ύψος 1,80, ο γιος μου είναι 1,94) και χωρίς χέστρα στο δωμάτιο, η χέστρα στο διάδρομο του κτιρίου να τη μοιράζεσαι με άλλα 3-4 παρόμοια διαμερίσματα (;), το νοικιάζουν μόνο στο ευτελές ποσό των 900 ευρώ μηνιαίως, χωρίς να υπολογίζεις ασφάλεια, ρεύμα, νερό, wifi, γκάζι και φόρο δήμου γιατί διαμένεις στο Παρίσι!

Δε μιλάω για τις εγγυήσεις, 2000 ευρώ ο ιδιοκτήτης της βίλας των 9 τετραγωνικών, 2000 ευρώ η ΔΕΗ για να σου συνδέσει το ρεύμα, 2000 ευρώ το νερό για να συνδεθεί, 2000 ευρώ το ίντερνετ, 2000 ευρώ το γκάζι. Δηλαδή με το καλημέρα Παρίσι, θες επιεικώς, ένα ποσό 10.000 για πέταμα.

Και αυτά είναι τα πιο φτηνά. Γκαρσονιέρα όπως τις θεωρούμε εμείς στην ελλάδα τις γκαρσονιέρες, με κουζινίτσα, πλήρες μπάνιο, και βεραντούλα, αυτά εις Παρισίους, ανέρχονται στα 3.200 ευρώ το φτηνότερο που είναι και μία ώρα έξω από το Παρίσι...

Επιπροσθέτως, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, έχουμε capital controls, που σημαίνει πως η μανούλα θα έχει τη δυνατότητα να στείλει μόνο 1000 ευρώ το μήνα έξω.

Και πες πως δεν τον παίρνουν τον  κανακάρη μου στις εστίες, οι ιδιωτικές, έχουν ενοίκιο το λιγότερο 800 ευρώ και χωρίς νερό, θέρμανση, ηλεκτρισμό και φυσικά ούτε λόγος για τουαλέτα στο δωμάτιο! Πες ότι νοικιάζει μια τρύπα, γιατί τί άλλο μπορεί να νοικιάσει; Με τί θα φάει το παιδί όταν μόνο το ενοίκιο είναι 900 ευρώ; Με καναβούρι; Και το καναβούρι λεφτά θέλει. Το παιδί πρέπει να πληρώνει μηνιαίους λογαριασμούς, να τρέφεται, να μετακινείται, να επικοινωνεί με τη μανούλα... με αέρα θα τρέφεται μου φαίνεται!

Καταλάβατε τώρα γιατί λέω μάνα σε απόγνωση;;;

Καπάκι, πάω για ανανέωση του διαβατηρίου μου. Και την ώρα που πάω στην τράπεζα, χαζεύω ένα τριςχαριτωμένο σκύλο ράτσας μπόξερ, όχι πάνω από δυο μηνών, δεν προσέχω που πατάω και σκάω κάτω σαν καρπούζι. Πεζοδρόμιο – Ρία, σημειώσατε 1! Το δεξί γόνατο έχει ένα οικόπεδο που για να πληρώσω τον έμφιά του πρέπει να εκδοθώ, ο δεξιός αγκώνας μελανός, ο αριστερός αστράγαλος έγινε σε dt διπλάσιος σε περίμετρο και πήρε το χρώμα της θάλασσας σε όλες της τις αποχρώσεις. Πάω στο νοσοκομείο, Παρασκευή μεσημέρι, μου λέει ο ορθοπεδικός, να κάνω εισαγωγή γιατί το πόδι πρέπει να είναι ψηλά, με πάγο και να μην το πατήσω για 15 ημέρες! Σιγά μην έκανα εισαγωγή! Με έβγαλε 4 ημέρες ελεύθερη υπηρεσίας, πήρα τις πατερίτσες μου ξανά, και την Τρίτη, πήγα και έκανα εισαγωγή και πήρα  30 μέρες αναρρωτική. Και τώρα είμαι με το πόδι ψηλά, με νάρθηκα και πατερίτσες να περιμένω την Παρασκευή που μας έρχεται να το πατήσω.

Και είχα τόσα πράγματα να κάνω! Να ψωνίσουμε κοστούμια του παιδιού, υπολογιστή φορητό γιατί το γαλλικό σύστημα έχει αλλιώς τα γράμματα από την Ελλάδα  (δεν ξέρω πως το λένε το σύστημα αυτό, μου το εξήγησε ο υιός), να πάρουμε ένα πολύ χοντρό μπουφάν και άλλες τέτοιες χαζομαρίτσες, και εγώ είμαι με το πόδι στον τοίχο και διαβάζω...

Εντάξει, είδα και το πρώτο επεισόδιο του έβδομού κύκλου του game of thrones,  αλλά θα προτιμούσα να είμαι επί ποδός.

Γιατί τις 20 μέρες που θα πάω στο Παρίσι, θα νοικιάσω το σπίτι στο rbnb και θα βγάλω και τα έξοδά μου και κάποιος θα είναι στο σπίτι για να μην το ξανανοίξουν! Και εγώ είμαι με το πόδι ψηλά...

Αυτά. Πρέπει να ξαναξαπλώσω. Πολύ καθυστέρησα και αρχίζει και ξαναπρήζεται το άκρο μου! Φιλιά!!!