ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ...

Και τώρα γελάστε μαζί μου.

Φίλη από το ίντερνετ που ήθελε κάτι ιατρικό, μου τηλεφωνεί και ζητά τα φώτα μου. Δεν το συζητώ, τις δίνω συμβουλές και την περιμένω να έρθει στην Αθήνα για να την πάω σε γιατρό του νοσοκομείου προκειμένου να πάρει μια σαφή και υπεύθυνη άποψη.

 

Μου τηλεφωνεί πως είναι στην Αθήνα και πως μπορεί να έρθει στο ΓΝΑ. Ωραία της λέω, πάρε το μετρό, κατέβα στην Κατεχάκη και ανέβα προς τα πάνω. Το νοσοκομείο γράφει απ’ έξω 251 ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ. Θα το δεις και θα πεις στην πύλη πως ήρθες να δεις εμένα.

-Ωραία, το έχω, έρχομαι, μου απαντά.

Κανονίζω τις δουλειές μου να έχω χρόνο να τη δω, και περιμένω. Και περιμένω. Και περιμένω. Μου τηλεφωνεί πως είναι στην πύλη. Μπες και πήγαινε στον πέμπτο όροφο, της λέω, και έρχομαι έξω από το ασανσέρ να σε παραλάβω.

Πάω στον πέμπτο, και περιμένω. Και περιμένω. Και περιμένω. Της τηλεφωνώ.

-Που είσαι κορίτσι μου;

-Στον πέμπτο.

-Που στον πέμπτο;

-Στο σαλονάκι που έχει.

- Δεν έχει σαλονάκι στον πέμπτο.

-Έρχομαι στο ασανσέρ, μου λέει.

Και περιμένω. Και περιμένω και περιμένω.

-Που είσαι καλέ;

-Στο ασανσέρ.

-Μα εκεί είμαι και δε σε βλέπω.

-Εκεί είμαι.

Δεν ήταν. Ένας κύριος με φαλάκρα και γυαλιά ήταν, η κοπελιά δεν ήταν. Μια γιαγιά σε αναπηρικό καροτσάκι με την αλλοδαπή ήταν, αυτή δεν ήταν. 

-Που είσαι;

-Στο ασανσέρ του πέμπτου.

-Περπάτησες πολύ από το μετρό ή λίγο; Βρήκες αμέσως το νοσοκομείο ή όχι.

Δεν απαντά.

-Ρώτα ρε κορίτσι μου σε ποιο νοσοκομείο είσαι.

-Ποιον να ρωτήσω;

-Έναν με άσπρα. Άντρα ή γυναίκα δεν έχει σημασία, ρώτα.

Και ρωτάει. Που είμαι; Στο 401!

-Δεν είναι αυτό το νοσοκομείο μου, βγες και έλα παραπάνω.

-Το έχω, το έχω, έρχομαι.

Και περιμένω και περιμένω και περιμένω.

Σε λιγο τηλέφωνο.

-Είμαι στην πύλη, δε με αφήνουν να περάσω και θέλουν δικό σου τηλεφώνημα.

Παίρνω στην πύλη, δίνω το όνομά της, μου λένε δεν περιμένει κανείς εδώ. Μια ωραία κυρία με μακριά μαλλιά ρε παιδιά, θα σας πει πως έρχεται σε μένα.

-Ειδικά για σας δε θα χρειαζόμασταν τηλεφώνημα κυρία Α…, μόλις έρθει θα περάσει αμέσως.

Της τηλεφωνώ πίσω.

-Που είσαι;

-Στην πύλη.

-Είπες πως ήρθες για μένα;

-Ναι το είπα, πάρε και πες τους.

-Πήρα και δεν είσαι εκεί.

-Όχι είμαι.

-Που είσαι; Μήπως είσαι στο υπουργείο απέναντι;

-Ναι εκεί είμαι.

Έρχεται στο ΓΝΑ. Επιτέλους δηλαδή, γιατί εγώ πηγαινοερχόμουν στο ασανσέρ και με άκουγαν που μίλαγα. Το τι γέλιο έπεσε, δεν περιγράφεται.

Πήγε στο 401, άντε να της συγχωρήσω γιατί δεν ήξερε. Ολόκληρη επιγραφή ίσα με την περιφέρειά μου που έγραφε στρατός, δεν την είδε; Πήγε στο υπουργείο, το ότι έγραφε υπουργείο δεν το είδε; Αφού της είπα, να γράφει αεροπορία! Και ήρθε εν τέλει στο ΓΝΑ.

-Είδα στολές στο πρώτο νοσοκομείο, γαλόνια είδα, εδώ θα είναι, είπα. Πήγα στο υπουργείο, στολές είδα, γαλόνια είδα, εδώ θα είναι είπα.

-Ρε στο 401 είναι φαντάροι, στο υπουργείο αστυνομικοί, σμηνίτες και μπλέ που είδες και πήγαινες όπου έβρισκες.

-Που να ξέρω εγώ;

Έγραφε αεροπορία;

-Δεν κοίταξα.

Περπάτησε και έμαθε!!!