ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Εγώ η διαχειρίστρια του παρόντος ιστοτόπου, ΔΕΝ είμαι υποψήφια δημοτική σύμβουλος.

Το λέω για να το ξεκαθαρίσουμε.

Πολλοί γνωστοί, που δε θυμόνταν αν ζούσα ή αν πέθανα, αν διαμένω ακόμα στην Αθήνα ή τις εξωτικές καρδιτσίους νήσους, αν είμαι ελληνίδα πολίτης ή όχι, με θυμήθηκαν τώρα που ζητούν την ψήφο μου.

Από τον Πειραιά, από τη Ραφήνα, από τις εξωτικές καρδιτσίους νήσους, από το Περιστέρι, από την Κρήτη, όλοι μου έστειλαν μέηλ, μηνύματα, με πήραν τηλέφωνο και μου έστειλαν κάρτες.

Να τρελαίνεσαι!

Άσε το τι είδα γραμμένο στο φέισμπουκ. Το γέλιο που έριξα είναι άλλο πράγμα.

Πάρτε μια γεύση:

 

Λοιπόν, στα δικά μας τώρα. Βγήκε η Κονσίτα στη γιουροβίζιον. Το  ωραίο ήταν που η μικρή μου ανιψιά με ρώτησε αν μεγαλώνοντας θα βγάλει μούσια. Εγώ δεν την είδα τη γιουροβίζιον γιατί άπλωνα την κορμάρα μου στους βελούδινους καναπέδες στο ρετιρέ δυο δρόμους πριν την πλατεία του αγίου Στεφάνου στη Βιέννη. Μια φίλη με φιλοξένησε για μερικές μέρες. Πήγα στην όπερα, μπαλέτο είδα βέβαια, όχι όπερα, αλλά χόρτασα γλυκά σοκολατένια. Τώρα πρέπει να πέσει πείνα και των γονέων για να έρθω στα ίσα μου. Λοιπόν, εκεί στην Αυστρία, ο κόσμος ήταν διχασμένος όσον αφορά την Κονσίτα. Αυτοί που συναναστράφηκα, δεν ήταν υπέρ της υποψηφιότητας της εν λόγω αοιδού. Όχι ότι δεν παραδέχονταν το ταλέντο και την προσπάθειά της, αλλά δεν εκπροσωπούσε το μέσο αυστριακό και το πνεύμα του. Ναι η κουλτούρα τους είναι ιδιαίτερα ανεκτική και αγκαλιάζει τις ιδιαιτερότητες του καθενός, αλλά το να ανατεθεί σε αυτό το άτομο η εκπροσώπηση της χώρας, δεν τους άρεσε καθόλου. Σαφώς ήταν ένα μήνυμα στη Ρωσία και το εθνικιστικό κόμμα της Αυστρίας που είναι τρίτο κόμμα, αλλά η πλειοψηφία των βιεννέζων που μίλησα, δεν το είδαν με καθόλου καλό μάτι. Παρεμπιπτόντως, δεν το άκουσα το άσμα…

Σαν την Ελλαδίτσα μας, πουθενά. Με τον ήλιο της, με τα ανθισμένα λιβάδια της, με την καταγάλανη θάλασσά της. Με τον κόσμο που είναι έτοιμος να σου ανοίξει το σπίτι του γιατί είσαι ξένος. Πες τε με προκατειλημμένη, αλλά σαν τους μακεδόνες, πουθενά στην Ελλάδα. Κιμπάρηδες, φιλόξενοι, γλεντζέδες! Άσε τους Θρακιώτες!!! Μην τους πεις ότι είσαι στρατιωτικός, μόνο που δε σε φιλάνε. Να σου δώσουν το κρεβάτι τους να κοιμηθείς. Να σε κεράσουν τον καφέ στην καφετέριά τους, να σου κάνουν το τραπέζι, να σε ξεναγήσουν στις ομορφιές του νομού τους. Όμορφα πράγματα. Εκεί ξαναβρίσκεις την εμπιστοσύνη σου στον έλληνα.

 

Γιορτάσαμε τη γιορτή της μητέρας, εγκαινιάστηκε και το αεροδρόμιο στην Καρδίτσα, όλο όμορφα πράγματα… Και γιορτάσαμε και την ημέρα του νοσηλευτή.

 

 

Αυτά. Στο σπίτι μου με περίμενε μια απρόσμενη έκπληξη, αλλά αυτό σε άλλη ανάρτηση.

Φιλιά.