ΑΤΙΤΛΟ

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, με υγεία, με χαρές, με αγαπημένα πρόσωπα και ότι άλλο επιθυμείτε να το βρείτε στην αγκαλιά σας!

περισσότερα νέα με τον καινούργιο χρόνο!

ΤΟ ΦΥΣΑΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΡΥΩΝΕΙ

…τι το φυσάω, ανεμιστήρα του έβαλα και δεν κρυώνει!

Και εξηγούμαι: την Τετάρτη το πρωί, πηγαίνοντας στη δουλειά, ανάβει ένα φωτάκι στο ταμπλό του τουτού μου. Επειδή στις έξι και τέταρτο το πρωί, δεν έχει κίνηση, δε βρήκα τη δυνατότητα να ανοίξω το μάνιουαλ του αυτοκινήτου να δω τι σημαίνει το πορτοκαλί λαμπάκι που είναι ένας κύκλος και έχει δεξιά και αριστερά κάτι παρενθέσεις διακεκομμένες. Φτάνω στη δουλειά, κοιτάω, παθαίνω ένα κάτι τις. Αυτό δείχνει κάτι στα τακάκια. Όχι ότι ξέρω και τι είναι αυτό, αλλά θυμόμουν ότι έχει σχέση με τα φρένα.

Στις εννέα, τηλεφωνώ στην αντιπροσωπεία, μου τα μασάγανε… με δίνανε από τον Άννα στον Καϊάφα. Δουλειά δε γινόταν, μου γύρισε και το μάτι και έκλεισα.

Χειμώνας, βροχές, τα φρένα πρέπει να είναι σε άριστη κατάσταση, βάζω και το παιδί μέσα, θέλω να είναι ασφαλέστατο. Τηλεφωνώ σε ένα φίλο που έχει τη γενική αντιπροσωπεία μιας άλλης γερμανικής μάρκας αυτοκινήτων.

-Κώστα, χαλάσανε τα τακάκια…

-Και πως το κατάλαβες Ρία;

-Άναψε το λαμπάκι.

-Σιγά, έχεις δυο εβδομάδες να το πας σε μάστορα.

-Όχι, θέλω να το φτιάξω άμεσα γιατί βρέχει, βάζω και το παιδί μέσα και θέλω να είναι στην εντέλεια.

-Στέλνω κάποιον να το πάρει.

Και έστειλε ο άνθρωπος. Και το πήρε και την άλλη μέρα μου τηλεφωνεί και μου ρίχνει ένα χεστήριο να είναι όλο δικό μου!

-Καλά ρε ηλίθια, δεν το πας το αυτοκίνητο για σέρβις;

-Τι λες ρε Κώστα; Στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου, έχω ένα μικρό μπλε σπιράλ και γράφω πότε έκανα σέρβις, τι του έκανα και πόσα έδωσα.

-Κοπελιά, σε κοροϊδεύανε. Το αυτοκίνητο δεν το σήκωσαν ποτέ ψηλά να δουν αν έχει κάτι. Και έχει την Άρτα και τα Γιάννενα… απορώ πως δε βρέθηκες σε κανένα χαντάκι ή σε καμιά κολόνα!!!

-Και πόσο πάει το μαλλί ρε Κώστα;

-Θες αυθεντικά της μάρκας σου, ή ιμιτασιόν;

Και ο σοφός φωστήρας απαντά: δεν ξέρω…

-Καλά θα σου φτιάξω δυο τιμολόγια, ένα με αυθεντικά, ένα με ιμιτασιόν και μου λες τι θες.

Και περιμένω. Παραλλήλως βέβαια, 

παίρνω και στο εξουσιοδοτημένο συνεργείο που πήγαινα το γερμανούλη μου κάθε έξι μήνες σχεδόν εδώ και οκτώ χρόνια. Όχι γιατί έκανα χιλιόμετρα, αλλά γιατί επειδή δεν κάνω 10.000 χιλιόμετρα το χρόνο, και κάνω και ταξίδια με το παιδί μέσα, πριν από τα ταξίδια, το ρίχνω μια ματιά που αντιστοιχεί τουλάχιστον σε 300 ευρώ στην καλύτερη των περιπτώσεων!

Καλά, λέω στον αρχιμάστορα, τέλος Σεπτεμβρίου έκανα σέρβις και δε μου είπες πως τα τακάκια είναι φθαρμένα, τα ψαλίδια, κάτι άλλα μπιλάκια, τα αμορτισέρ, τα δισκόφρενα και μερικά άλλα που δεν τα θυμάμαι τώρα, αλλά εκείνη την ώρα, ούτε υπολογιστής να ήμουν ρε παιδιά, τα θυμήθηκα και τα είπα όλα όπως μου τα είχε πει ο Κώστας. Εμείς μου λέει, το βάζαμε το αυτοκίνητο στον εγκέφαλο και δε μας έβγαζε βλάβη.

Ρε φίλε, του λέω, και ανέβαιναν τα ντεσιμπέλ της φωνής μου, όταν έρχομαι σε εσένα, σε εμπιστεύομαι και περιμένω να δεις τα πάντα. Αν ήξερα εγώ, θα τα έκανα μόνη μου. Δε θα σε μοσχοπλήρωνα. Εσύ όταν έρχεσαι στο νοσοκομείο, βάζεις μόνος σου την αντιβίωση την ενδοφλέβια; Εμπιστεύεσαι εμένα. Έτσι έκανα και εγώ. Όταν πας στο γιατρό του λες τι εξετάσεις να σου κάνει; Πώς να σου πω εγώ τι να δεις; Εσύ είσαι ο μάστορας, εγώ είμαι νοσηλεύτρια!

Μην τα πολυλογώ, μου 

γύρισε το μάτι με τις χαζοδικαιολογίες του, κλείνω το τηλέφωνο. Και περιμένω να μου βγάλει τη λυπητερή ο Κώστας.

Και μου τη βγάζει. Σήμερα. Δηλαδή μιλάμε για όντως λυπητερή. Όχι απλή λυπητερή, θρήνος βγήκε! Με αυθεντικά ανταλλακτικά, 1667 ευρώ. Με ιμιτασιόν, 1167. Μέσα και το φαναρτζίδικο που βρήκα το γερμανό χτυπημένο εντός νοσοκομείου.

Άλλη πονεμένη ιστορία αυτή. Μου το χτυπάνε και μου γυρνάει το μάτι. Το πάω στην αντιπροσωπεία, 550 ευρώ. Το πάω σε ένα φαναρτζίδικο στη γειτονιά μου, 350 ευρώ. Ο Κώστας 170 ευρώ!  Τα εργατικά στον Κώστα με τις φαναροδουλειές όλα μαζί 350 ευρώ, μέσα στα 1667.

-Τι να κάνω ξανθιά οδηγέ; Με ρωτάει ο Κώστας, που πάει, δεν το γλιτώνω το ξανθιά πλέον και δεν το λέει με καθόλου καλή έννοια πλέον!

Παίρνω στην αντιπροσωπεία, από εκεί που πήρα το αυτοκίνητο, ρωτώ πόσο θέλουν να αλλάξουν όλα αυτά που μου είπε ο Κώστας, με βάζουν σε αναμονή με το ηλιθιοτράγουδο του Γιωργάκη Μιχαλάκου που σιχαίνομαι να ακούω και μου το σκάνε το παραμύθι, 3420 ευρώ κυρία μου! Έτσι έρχονται τα εγκεφαλικά!!! και χωρίς να τους πω για το πίσω δεξιό φτερό που θέλει φτιάξιμο.

Παίρνω πίσω τον Κώστα. Φτιάξ’ το, του λέω. Με αυθεντικά ή ιμιτασιόν; Ότι με κρατά στο δρόμο αυθεντικό του λέω. Τι θα μου έβαζε ιμιτασιόν; Τα φίλτρα στην καμπίνα; Όλα αυθεντικά μετά. Και πάει το μαλλί 1667 ζεστά, λαχταριστά ευρώπουλα που αντί να τα πάω στην Πράγα ή τη Βουδαπέστη, θα τα πάρει ο Κώστας και η bmw!

Άντε βρε, καλές γιορτές να έχουμε!

ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕ, ΚΑΤΑΛΑΒΕ...

Τι σημαίνει άραγε ωριμότητα; Ίσως και αποδοχή.

Να φτάνεις σε ένα σημείο που μπορείς να δεχτείς τις αλλαγές που γίνονται γύρω σου. Όχι ότι είναι εύκολο, όμως με τα χρόνια μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι. Άλλωστε ο άνθρωπος κατέκτησε τον πλανήτη ακριβώς επειδή έμαθε να προσαρμόζεται.

Δε θα έπρεπε μετά από πενήντα χρόνια να μαθαίνει κάποιος πως πρέπει να προσαρμόζεται; Όταν είσαι στη Ρώμη, πρέπει να φερθείς σα ρωμαίος.

Κυρία, κυρία, η Ρία μου πήρε  την κούκλα μου!

Όχι ρε κοπελιά. Η Ρία δεν πήρε την κούκλα σου. Την άφησες στο πάτωμα και τη σήκωσε. Η κυρία είπε να μην είναι παιχνίδια στο πάτωμα. Δε σου την άρπαξε από τα χέρια. Την πέταξες και τη σήκωσε. Τώρα γιατί γκρινιάζεις;

Ο άνθρωπος είναι περίεργο ζώο. Ότι έχει δεν το εκτιμά. Όταν το χάνει τρώγεται να το πάρει πίσω.

Διώχνουμε τον γκόμενο κακήν κακώς. Μόλις μάθουμε πως τα έφτιαξε με άλλη, μας λείπει και τον διεκδικούμε. (για να τα ξεκαθαρίσουμε, αλληγορικό είναι αυτό, ειδικά εγώ δεν το έκανα ποτέ, δεν είναι στη λογική μου.)

Και όταν το είχες αυτό που τώρα έχασες, τι το έκανες; Το τίμησες; Το βόηθησες; Το πήγες παραπέρα; Ή έκανες κατάχρηση θέσεως και εξουσίας; Μήπως έπρεπε να φύγει από εσένα; Ή καλύτερα, μήπως το άφησες να φύγει; Μήπως το έδιωξες; Μήπως δήλωσες απαρέσκεια;

Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τις συνέπειες των πράξεών μας. Μας αρέσει, δε μας αρέσει, μόνοι μας φτιάχνουμε τη ζωή μας. Είμαστε εκεί που είμαστε, ανάλογα με τις επιλογές μας, τις ικανότητες μας και τη δυνατότητα να εκμεταλλευτούμε τις ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται.

Από τη στιγμή μάλιστα που κάνουμε κάποια επιλογή, πρέπει να την υποστηρίζουμε με λόγια και έργα. Όχι άλλα να λέμε και άλλα να κάνουμε. Γιατί η ασυνέπεια λόγων και έργων, γίνεται μπούμερανγκ. Και σε κοροϊδεύουν μετά. Θες να γίνεις περίγελος; Μάλλον όχι. Άρα το να τιμάς τις επιλογές σου είναι μονόδρομος.

Ο άνθρωπος πρέπει να ξεκαθαρίζει μέσα του μερικά πράγματα. Να διαχωρίζει λογική και ηθική. Να διακρίνει συμπεριφορές και φερσίματα. Να οριοθετήσει το συναίσθημα και τον επαγγελματισμό. Να έχει σαφή όρια αρμοδιοτήτων.

Ο άνθρωπος είναι σε θέση να καταλάβει ότι ο ετεροπροσδιορισμός δείχνει έλλειψη αυτοπεποίθησης. Αν έχεις ανάγκη μια θέση, ένα σπίτι ή μια ομάδα φίλων που θα σε παινεύουν για να νιώσεις ότι είσαι κάποιος, τότε το έχασες το παιχνίδι.

Τη θέση του ο καθένας την παίρνει συνεπεία πολλών παραγόντων, συγκυρίες καταστάσεων, γνωριμίες, τύχη, αξία. Το να την τιμήσει όμως είναι καθαρά θέμα ικανοτήτων. Το να σε κάνουν πρόεδρο, πχ της δημοκρατίας και εσύ να φροντίσεις να βγάλεις νόμους που να εξυπηρετούν τον μπατζανάκη σου, μάλλον δε τη τιμάς την προσφορά που σου έγινε, (αλληγορικό επίσης).

Ο άνθρωπος πρέπει να είναι δίκαιος, σωστός, αντικειμενικός. Άλλωστε η αξία του φαίνεται όταν έχει εξουσία. Όταν όλοι είμαστε υπό, καλοί είμαστε όλοι. Όταν κάποιος ξεχωρίσει από το σωρό θα δείξει τι ποιότητας άνθρωπος είναι. Αυτή είναι η λυδία λίθος. Η εξουσία. Σε όλα τα επίπεδα.

Άντε καλημέρα γιατί πολύ το βάρυνα πρωί πρωί. Ασε που έχω και δέκατα πρωινιάτικα και χθες που γύρναγα σπίτι, έβγαλα τις γόβες στο μπάνιο και μέχρι να πάω στο υπνοδωμάτιο που είχα τις παντόφλες μου (με μόνο 8 πόντους τακούνι), στραμπούλιξα το δεξί αστράγαλο. Πονάει ο λαιμός μου, έχω ένα βάρος στα παραρίνια, βουΐζουν τα αυτιά μου, πονάει και το πόδι και το έχω με επιστραγαλίδα!

Περαστικά μου, καλή εβδομάδα και φιλάκια!

ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ…

Και καταθέτω τους φακέλους και περιμένω να πάρω άδεια για να δω και εγώ θάλασσα.

Και μου τηλεφωνεί η διευθύντρια και μου ζητά να μεταφέρω την άδειά μου δυο εβδομάδες πίσω για να τους καλύψω σε θέση επόπτριας που είχαν πρόβλημα. Το είχα ξανακάνει, σιγά τα ωά τα δίκροκα και φυσικά δέχτηκα. Να είμαστε και λογικοί, προσωπικά και η διευθύντρια του νοσηλευτικού τομέα και ο διοικητής, μου έχουν φερθεί εξαιρετικά καλά και θα ήταν γαϊδουριά από μέρους μου να αρνηθώ.

Και τηλεφωνώ στη Ζάκυνθο που με περίμεναν και το ανακοινώνω. Και ακούω το δούλεμα της αρκούδας. Τελικά, καθυστέρησα την άδειά μου μόνο δέκα μέρες.

Και ξεκινώ για Ζάκυνθο. Από τα χαράματα. ΔΕΝ ΕΠΕΣΑ, αν δεν το καταλάβατε, φέτος, δεν έπεσα! Και κάθετε δίπλα μου στο λεωφορείο ένας τύπος που την έχει δει τουλάχιστον Τζώρτζ Κλούνεϊ! Και να μου μιλάει σε όλο το ταξίδι, να θέλει να πιούμε καφέ μαζί όταν σταμάτησε το λεωφορείο, να κάθεται δίπλα μου και στο φέρυ από Κυλλήνη για Ζάκυνθο. Και να βρεθούμε στο νησί, και να πάμε για μπάνιο, και να διασκεδάσουμε κάποιο βράδυ.

Και επιτέλους φτάνουμε στο Τζάντε και εξαφανίστηκα! Και πάω την ίδια μέρα για το πρώτο και παρ’ ολίγο μοναδικό μπάνιο της χρονιάς και μόλις γυρνώ, αδιαθετώ! Κορίτσια το πιάσατε το υπονοούμενο. Αλλά ήμουν χάλια. και άυπνη. Και πάω να κοιμηθώ. Και πέφτει το ρεύμα. Ευτυχώς είχα στο κινητό φακό, ο γιος μου τον είχε βάλει. Και έρχεται ό ηλεκτρολόγος μέσα στη νύχτα, δε μας έβρισε, ήρθε, έφτιαξε τη βλάβη και επιτέλους ξεκουράστηκα. Πέρασα μια εβδομάδα φανταστική. Μετά γύρισα.

Αλλά ως συνήθως, άφησα ανοιχτή μια μπαλκονόπορτα στο σπίτι για να αερίζεται και να έχουν φως τα φυτά. Και βρίσκω ένα σπίτι αχούρι. Ξερά φύλλα στο σπίτι μέσα, σκόνη και λάσπη παντού γιατί είχε βρέξει και δυο μέρες πριν.

Κάνω γενική καθαριότητα γιατί είχε ξυπνήσει μέσα μου η νοικοκυρά, και το μεσημέρι που πήγα να χαλαρώσω μου τηλεφωνεί μια φίλη για να πάμε στην έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο. Τι θα έλεγα; Όχι; Όχι βέβαια, και πήγα, και γύρισα φορτωμένη σα γαϊδούρι. Αλλά ψόφια. Γιατί πήγα με τα πόδια και γύρισα με τα πόδια και με βάρος. Και πέφτω ψόφια.

Και ξυπνώ την επομένη ανανεωμένη και ξεκούραστη. Φτιάχνω έναν καφέ και κάθομαι στη βεράντα με ένα βιβλίο από τα καινούργια μου. Και σηκώθηκα την άλλη μέρα στις επτά το πρωί. Διάβαζα όλη τη νύχτα. Λέω, ας κοιμηθώ. Αλλά ένιωθα μια λιγουρίτσα. Παίρνω το χάπι του θυρεοειδούς, περιμένω μισή ώρα, φτιάχνω δυο αυγά τηγανητά, τρώω και κοιμάμαι. Και ξυπνώ στις έντεκα το βράδυ.

Ησυχία! Ωραία ήταν. Παίρνω το παιδί μου να δω τι κάνει, μου μίλησε κανονικά γιατί έπαιζε λόλ, δεν ξέρω τι είναι αυτό. Παίρνω την κολλητή, την ξύπνησα αλλά επειδή ανησύχησε μου μίλησε καλά αλλά την έκλεισα αμέσως. Και παίρνω και την αδερφή μου. Αυτή με έβρισε γιατί η ώρα είχε πάει και δώδεκα και μισή.

Τι να κάνω και εγώ; Έπιασα το βιβλίο μου.

Και διάβασα. Ως τις δέκα το άλλο πρωί. Μετά ακολουθήθηκε το αυτό μοτίβο every day, για τις επόμενες τέσσερις εβδομάδες. Τόσο είχα άδεια. Μιλάμε έκανα τη νύχτα μέρα και τη μέρα νύχτα. Καταλάβατε τώρα γιατί χάθηκα και δεν απαντούσα στα τηλεφωνήματά σας; Γιατί κοιμόμουν! Έβλεπα τις κλήσεις σας, αλλά δε σας τηλεφωνούσα πίσω γιατί ήταν μαύρα μεσάνυχτα…

Και έρχεται η μέρα που πρέπει να επιστρέψω στη δουλειά. Αλλά δεν κοιμάμαι γιατί έχουν αλλάξει οι κιρκαδικοί μου ρυθμοί. Ένας μήνας δεν είναι λίγος! Και πάω πρώτη μέρα στη δουλειά σαν κοτόπουλο. Την ώρα που έπρεπε σύμφωνα με τους ρυθμούς μου να κοιμηθώ, εγώ πήγα για δουλειά. Ευτυχώς που χάρηκαν που με είδαν και δεν ασχολήθηκα με το τμήμα. Κάποια χαζομάρα θα είχα κάνει. Μετά συνήλθα.

Και μου το σκάνε το παραμύθι. Μπορεί να μου το είπαν από την προηγουμένη αλλά το εμπέδωσα τη δεύτερη μέρα που πήγα στη δουλειά. Έγινε η κρίση μου, ήρθα πρώτη στη βαθμολογία, πήρα τη θέση που ήθελα και τώρα περίμενα να μου στείλουν ένα επίσημο έγγραφο που να με ενημερώνει. Και έρχεται, εξαιρετικά τεκμηριωμένο, οφείλω να ομολογήσω. Και περιμένουμε δέκα μέρες για τυχόν ενστάσεις. Και πάει μετά στο ΓΕΕΘΑ. Και περιμένουμε να πάρει υπογραφή από τον αρχηγό. Και παίρνει. Και περιμένουμε να πάρει υπογραφή από τον υπουργό εθνικής άμυνας. Και παίρνει. Και έρχεται σήμα στο νοσοκομείο με την απόφαση. Αλλά, χωρίς ημερομηνία ανάληψης καθηκόντων. 

Δηλαδή είμαι υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου. Έγινα επόπτρια, αλλά δεν έχω αναλάβει καθήκοντα. Και δεν ξέρω ούτε γιατί, ούτε πότε. Και ναι μεν είμαι στο τμήμα, αλλά περνάω αρμοδιότητες στις αντικαταστάτριές μου. Για να μην τις αφήσω στα βαθειά όπως την πάτησα εγώ όταν πήγα στον όροφο αυτό. Και σε μερικές μέρες θα παρίσταμαι απλώς.

Καλό είναι, αλλά θα σας εκμυστηρευτώ κάτι. Τη μέρα που ήρθε το σήμα, που το έδειξα στα παιδιά, βάλαμε τα κλάματα όλοι μαζί. Προσπάθησα να το ρίξω στο αστείο, ότι και καλά κλαίνε από ανακούφιση, αλλά δεν είναι έτσι.

Εγώ έκλαιγα γιατί το τμήμα το έστησα εκ των βάθρων, έκανα φοβερές αλλαγές βελτίωσης, αγάπησα τον κόσμο, με αγάπησαν και αυτοί, είμαστε περισσότερο φιλαράκια παρά προϊσταμένη και υφιστάμενοι. Βγαίνουμε για φαγητό, πάμε σε ντίσκο, κάνουμε πάρτυ. Τώρα πάνε όλα αυτά. Δε θα μου μιλάνε γιατί τα άλλα τμήματα θα τους λένε πως γλύφουν την επόπτρια. Και θα με αποφεύγουν. Θα κάνουν πάρτυ και δε θα με καλούνε για να μην τους λένε γλυφτρόνια… Από ότι μου είπαν, τα παιδιά στενοχωριούνται γιατί δεν ξέρουν ποια θα με αντικαταστήσει. Θα τα φροντίζει όπως εγώ; Θα τους ικανοποιεί στο πρόγραμμα όπως εγώ; Θα είναι δίκαιη; Θα τους καλύπτει; Ή θα πέφτουν οι αναφορές βροχή;

Και ενώ από τη μια χαίρομαι. Πολύ χαίρομαι, από την άλλη λυπάμαι που θα αποχωριστώ τα παιδιά μου…

Αυτά, γιατί έτοιμη είμαι να κλάψω πάλι.

ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΚΟΠOΙΣ ΚΤΩΝΤΑΙ

Και να πεις δεν το ήξερα; Από μικρή αγωνιζόμουν για το κάθε τι!

Αλλά περίμενα ένα ωραίο πρωί, να αρχίσω να απολαμβάνω. Είχα κουραστεί και κουράζομαι ακόμα πάρα πολύ, που κανονικά θα πρέπει να έχω αράπη με φοινικόφυλλα να μου κάνει αέρα κάθε μέρα μόλις πιάσει Μάιος!

Ένα ωραίο πρωί όμως στις 17 Δεκεμβρίου του περασμένου χρόνου, το 2013 δηλαδή,  ξυπνά κάποιος μπρούμυτα, και αποφασίζει να μας θέσει όρους και προϋποθέσεις για τις θέσεις ευθύνης που κατέχουμε… και βρίσκεται και κάποιος άλλος που του πιάστηκε το χέρι στον ύπνο και το υπογράφει. Και φυσικά όλα αυτά αφού προτάθηκαν, χωρίς συσκέψεις, χωρίς να λάβουν υπ όψιν προτάσεις για βελτίωση της απόφασης, υπεγράφησαν και έγιναν ένας ωραιότατος νόμος που μας έκανε τα νεύρα τσατάλια…

Και μετά που έγινε νόμος εν μία νυκτί και μας έκανε όλους τουρλουμπούκι, μας ενημέρωσαν φέρνοντάς μας προ τετελεσμένου γεγονότος. Μας μαζεύουν στο αμφιθέατρο και μας το ανακοινώνουν. Γίνεται ένας ψιλοπανικός, μόνο εγκεφαλικά δε μας ήρθαν και μας το σκάνε το παραμύθι, πρέπει να ελέγξετε το μητρώο σας, για τυχόν λάθη.

Θα σας εξηγήσω. Μέχρι τις 17/12/2013, οι θέσεις ευθύνης καλύπτονταν με σειρά αρχαιότητας. Τώρα προκηρύσσονται και μάλιστα κάθε μήνα που είσαι στο νοσοκομείο έχεις λαμβάνειν 0,3 μόρια. Δεν παίρνεις μόρια όταν είσαι σε άδεια κυήσεως, δεν παίρνεις μόρια όταν είσαι σε εκπαίδευση, δεν παίρνεις μόρια αν είσαι στο ΓΕΑ ή το ΓΕΕΘΑ, τη Σ/ΣΑΝ, αν υπηρετείς εκεί πάνω από δύο χρόνια!!! Αν έχεις ειδικότητα ή μεταπτυχιακό παίρνεις 1 μόριο, μάστερ 2, διδακτορικό 3. Μοριοδοτείται η διδασκαλία σε σχολεία των ΕΔ, όχι όμως άλλα σχολεία. Μοριοδοτείται η συμμετοχή και οι ομιλίες σε συνέδρια, όπως και η παρακολούθηση. Επίσης τα σχολεία που έχεις περάσει.

Όλα τα παραπάνω το πληρώ. Έλα όμως που όλα αυτά τα χρόνια, δε μου χρειάστηκαν πουθενά αυτά τα έντυπα και δε θυμόμουν αν τα είχα μαζεμένα κάπου! Άσε που προσωπικά θεωρώ άδικο να μου λένε ότι τώρα πίσω πίσω χρειάζομαι ένα κάρο χαρτιά. Ας μου το έλεγαν όταν ήμουν ανθυποσμηναγός. Τώρα που είμαι αντισμήναρχος και γίνομαι σμήναρχος, τώρα το θυμήθηκαν; Και αν κάνω εγώ χαρτιά, από κάποιες έχω πολύ περισσότερα προσόντα και αυτές θα χάσουν τις θέσεις τους. Το θεωρώ ανήθικο.

Και για αυτό το λόγο, δεν τσέκαρα καθόλου το μητρώο μου για να δω αν έχω ή όχι λάθη στις τοποθετήσεις μου. Είχα αποφασίσει να μη μετέχω στη διαδικασία γιατί δεν ήθελα να πάρω θέση αρχαιότερής μου. Και κοιμόμουν ήσυχη…

Και έρχεται ο Ιούλιος. Και προκηρύσσονται οι θέσεις των εποπτριών. Η σειρά μου δεν είχε έρθει για να γίνω επόπτρια, δε θα έκανα χαρτιά.

Και το λέω στην αδερφή μου. Η οποία ήταν συνάδελφος αλλά με τέσσερα παιδιά, την έκανε στα 18 χρόνια υπηρεσίας με μειωμένη σύνταξη. Δεν την απασχολούσε, δεν είχε άποψη και μου λέει, αδέρφι, κάνε ότι νομίζεις! Το είπε όμως στον άντρα της που είναι αντισυνταγματάρχης και διευθυντής του διακλαδικού καρδιοχειρουργικού κέντρου των ενόπλων δυνάμεων. Και με παίρνει τηλέφωνο ο αδερφός και μου σέρνει τα εξ αμάξης. Δίκιο είχε, αλλά τον γείωσα… Αυτός συναντιέται με το διοικητή του ΝΝΑ που είναι κουμπάρος του και του λέει τις αποφάσεις μου, εμένα με στέλνουν σε μια σύσκεψη στο ΓΕΕΘΑ, τον συναντώ, με κλείνει σε ένα γραφείο και με ψέλνει για σαράντα λεπτά και αρχίζω να κλονίζομαι. Επιστρέφω στο νοσοκομείο, πάω να ενημερώσω το διοικητή, μου τα χώνει και αυτός αλλά αυτός τουλάχιστον με άκουσε και μου έλυσε απορίες. Ανεβαίνω στο τμήμα μου, με βουτάει ο διευθυντής μου, ακούω τα ίδια από αυτόν και τον υποδιοικητή. Και μου λένε και το εξής αμίμητο! Αν δεν κάνεις χαρτιά, αποκλείεσαι από περαιτέρω εξέλιξη γιατί δε δείχνεις ενδιαφέρον για διοικητικές θέσεις. Αυτό με συγκλόνισε γιατί είμαι γνωστή ψωνάρα άλλωστε. Το ψάχνω με γνωστούς στο πεντάγωνο και έχουν δίκιο! Πρέπει να κάνω χαρτιά αν θέλω να ανέβω στη σκάλα της ιεραρχίας…

Τόμπολα! Τώρα τι κάνουμε; 

Η ηθική και η λογική συγκρούονται. Και συγκρούονται άγρια. Και μένω καμιά βδομάδα άυπνη και προβληματισμένη. Και κερδίζει η λογική. Και αποφασίζω να κάνω τα χαρτιά μου. Και μένουν καμιά δεκαριά μέρες μέχρι να λήξει η προθεσμία υποβολής υποψηφιοτήτων.

Και πρέπει να ελέγξω το μητρώο, ευτυχώς το μόνο που δεν είχαν ήταν η εκπαίδευση ενός έτους στη ΜΕΘ. Ελέγχω τα προγράμματα, τα φωτοτυπώ, τα επισυνάπτω στην αναφορά, αλλάζει το μητρώο. Αλλά μου παίρνει και ένα τριήμερο μέχρι να διορθωθεί. Και έρχεται Παρασκευή μεσημέρι. Φεύγω από το ΓΝΑ με ένα κεφάλι καζάνι. Δυο θάνατοι, υστερίες, φωνές, χαμός… πάω σπίτι και αποφασίζω να ξεκουραστώ και πρωί πρωί την επομένη να μαζέψω τη χαρτούρα μου για την υποψηφιότητα.

Και κοιμάμαι. Ξυπνώ πρωί, χτυπώ μια φραπεδιά, μια δεύτερη και ανοίγω το γραφείο να μαζέψω τα χαρτιά. Και τα χαρτιά είναι στο δεύτερο συρτάρι του γραφείου, αλλά δεν τα βλέπω. Και με πιάνει μια ταχυκαρδία. Καλά λέω, θα είναι στην ντουλάπα με όλα τα άλλα χαρτιά… σιγά να μην ήταν! Ψάχνω όλο το σπίτι. Όλο όμως. Χαρτιά πουθενά. Φυσικά! Αφού εκεί που ήταν, δεν τα είδα. Και ψάχνω όλη την ημέρα και φτάνει δώδεκα το βράδυ και εγώ είμαι νηστική, ταραγμένη, κουρασμένη και βαράω μια ωραιότατη υστερία να είναι όλη δικιά μου. Βάζω τα κλάματα, περνάει ένα μισάωρο και ηρεμώ. Θα ξαναψάξω αλλά ανάποδα αυτή τη φορά. Και φτιάχνω άλλον έναν καφέ και αρχίζω ξανά το ψάξιμο. Σιγά το παλάτι δηλαδή, αλλά τέλος πάντων, το έψαξα. Και ξημερώνει ο θεός τη μέρα, και εγώ είμαι αναμαλλιασμένη, με ταχυκαρδία, κουρασμένη, και χωρίς χαρτιά. Απτόητη ψάχνω. Στις δέκα περίπου, ανοίγω το δεύτερο συρτάρι του γραφείου. Εκεί τα χαρτιά! Όχι ότι είχαν πάει και πουθενά, αλλά επειδή είχα φάει τέτοια ταραχή, ξανακλαίω από ανακούφιση αυτή τη φορά και πέφτω για ύπνο.

Αλλά κάτι με ενοχλούσε. Και σε μία ώρα ξύπνησα και πήγα να ελέγξω τα χαρτιά. Και να τι με ενοχλούσε! Όταν μπήκαν και με κλέψανε, τα είχα στο συρτάρι του κομοδίνου της κρεβατοκάμαρας. Οι κλέφτες τα έβγαλαν έξω, έριξαν κατά λάθος το κρασί και τα έκαναν κόκκινα, εγώ τότε, τα πέρασα με ένα βετεξάκι  και τα έβαλα στο συρτάρι του γραφείου. Και τα ξέχασα. Και τα χαρτιά είχαν κολλήσει μεταξύ τους και μάλιστα ένα - δυο είχαν μουχλιάσει κιόλας.

Τώρα;;;;;;;;; τώρα, στην προσπάθειά μου να τα ξεκολλήσω, κατέστρεψα και μερικά. Γεμίζω την μπανιέρα νερό. Πετάω και δέκα φύλλα παγάκια μέσα για να μη βγει το μελάνι, και περιμένω. Κάθε φύλλο που ξεκόλλαγε, επέπλεε. Το έπαιρνα, το έβαζα ανάμεσα σε δυο πετσέτες για λίγο και μετά το … σιδέρωνα με τη στιρέλα. Όχι στον ατμό, αλλά τα σιδέρωσα όλα και τα έκανα κολλαριστά. Και τη δουλειά αυτή την τελειώνω τα μεσάνυχτα.

Μετά ήταν εύκολα τα πράγματα. Τι χρειαζόμουν; Να γράψω το βιογραφικό όπως ήταν το υπόδειγμα, να το τυπώσω 24 φορές, να βγάλω όλα τα χαρτιά μου 24 φωτοτυπίες το καθένα, να πάρω σε 24 έντυπα υπογραφές του προϊσταμένου του προσωπικού ότι οι τοποθετήσεις μου ήταν σύμφωνα με το μητρώο μου, να φτιάξω τους φακέλους, 24 έπρεπε να είναι, σας το είπα; να τα οργανώσω ανά θέση και να τα παραδώσω σε κλειστό φάκελο.

Περιττό να σας πω πως έπιασε ο απαυτός μου φωτιά! Με βοήθησε πολύ μια φίλη μέσα από το ΓΝΑ. Μου παραχώρησε το γραφείο της και έκανα εκεί τη δουλειά μου. Με βοήθησε το τμήμα μου πάρα πολύ. Δε με ενοχλούσαν καθόλου, τρέχανε για φύλλα, για υπογραφές όχι όμως χωρίς γκρίνιες, γιατί αν θα έπαιρνα τη θέση και θα έφευγα από εκεί. Δηλαδή εμείς τώρα προϊσταμένη σε βοηθάμε να μας εγκαταλείψεις! Αυτό το άκουγα τουλάχιστον 10 φορές τη μέρα. Άρχισα να έχω τύψεις που θα αφήσω την κλινική μου… μετά έπρεπε να βάλω δείκτες για τα σχολεία, τα συνέδρια που μίλησα, τις παραδόσεις που έκανα, εκεί με βοήθησε η μαμά μου που έχει εξαιρετικά πρακτικό πνεύμα, εντυπωσιάστηκε από τους φακέλους μου, ήθελε να κρατήσει έναν αλλά δε μου περίσσευε κανένας, και τη Δευτέρα που προβλέπεται, είμαι έτοιμη να καταθέσω τους 4 φακέλους των τεσσάρων υποψηφιοτήτων μου με έξι αντίτυπα του βιογραφικού μου μέσα σε καθένα. Ένα δάσος το κατέστρεψα με τόσο χαρτί που χάλασα. Αλλά χαλάλι του. Έκανα υποδειγματικό φάκελο που έπαθε πλάκα η επιτροπή. Ούτε γιατροί για θέσεις διευθυντών δεν έχουν τόσο προσεγμένο και σωστό φάκελο, είπε ένας! Όλα μαθαίνονται στο νοσοκομείο…

Τα υπόλοιπα σε άλλη ανάρτηση γιατί έχει και συνέχεια το πράγμα… και εγώ έχω να πάω για δουλειά.

Φιλούθια.