ΤΑ ΕΧΩ ΠΑΙΞΕΙ.

Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου. Αν δεν έβρισκα μήνυμα από ανώνυμο σχολιαστή για το που βρίσκομαι, δε θα καταλάβαινα πόσες μέρες έχω να κάνω ανάρτηση και να ασχοληθώ με το ιστοκαλύβιόν μου!

Όπως ξέρετε, γιατί φρόντισα να σας ενημερώσω δηλαδή, η μαμά υπέστη εν ψυχρώ αρθροπλαστική ισχίου. Συνεπεία τούτου, περπατεί με «Π». Και συνεπεία τούτου, πρέπει κάποιος να είναι μαζί της γιατί δεν μπορεί να μεταφέρει τίποτα εκτός από την ανοικονόμητη κορμάρα της και το «Π». Το πρωί είναι το βλαστάρι μας εκεί. Ο γιος μας. (Για να δείτε πως έχω τελείως αριστερές ιδέες κοινοκτημοσύνης, μοιράζομαι ακόμα και το γιο μου, τον έχω μεσιακό με τη μάνα μου). Μόλις φύγω από τη δουλειά, πηγαίνω στη μαμά κατευθείαν. Μόλις μπαίνω εγώ, ο υιός φεύγει. Σαν το cutty sark με τη μέρα ένα πράγμα!

Και περνάμε στο πιο ωραίο μέρος της ανάρτησης. Θα σας περιγράψω πως περνώ στο πατρικό μου σπίτι…

Η αλήθεια είναι πως

βρίσκω μαγειρεμένο φαγητό. Ιδανικό δεν το συζητώ. Τρώω, μόνη μου, γιατί οι άλλοι έχουν φάει. Μαζεύω το τραπέζι και το νεροχύτη, όχι ότι πλένω τα πιάτα, τα βάζω στο πλυντήριο. Φορώ ένα νυχτικό της μαμάς, και ένα ζευγάρι παντόφλες της αδερφής μου που είναι όχι φλάτ, καραφλάτ μη σας πω… και κάθομαι στη βεράντα δίπλα στη μαμά.

Συνήθως δε θέλει κάτι.

Οπότε, τι κάνω;;;; εεεε;;;; τι;;;;

Όπως το σκεφτήκατε, πιάνω το βιβλίο μου. Βάζω το γυαλί μου, αράζω, διαβάζω δυο σειρές και η μαμά θέλει παγωμένο νερό.

Βγάζω το γυαλί, αφήνω το βιβλίο πάω στην κουζίνα, φέρνω το παγωμένο νερό, κάθομαι, βάζω το γυαλί, ανοίγω το βιβλίο, διαβάζω δυο σειρές, η μαμά θέλει να πάω το ποτήρι μέσα για να μην είναι ακατάστατο το σπίτι. Βγάζω το γυαλί, αφήνω το βιβλίο, πάω το ποτήρι μέσα. Γυρνώ, βάζω γυαλί, πιάνω βιβλίο, βρίσκω το σημείο που άφησα ένα λεπτό πριν, διαβάζω δυο σειρές, με

φωνάζει η μαμά γιατί θέλει το κινητό της. Βγάζω το γυαλί, αφήνω το βιβλίο, της φέρνω το κινητό. Κάθομαι, βάζω το γυαλί, πιάνω το βιβλίο διαβάζω δυο σειρές, τελειώνει τη συνομιλία της, θέλει να το βάλω να φορτίσει. Αφήνω το βιβλίο, βγάζω το γυαλί, βάζω το κινητό να φορτίζει και επιστρέφω, πιάνω το βιβλίο, βάζω το γυαλί διαβάζω δυο σειρές, τώρα θέλει το σταθερό το τηλέφωνο. Βγάζω το γυαλί, αφήνω το βιβλίο, φέρνω το σταθερό, πιάνω το βιβλίο, βάζω το γυαλί, διαβάζω δυο σειρές και τελειώνει και θέλει να πάω το ασύρματο στη θέση του.

Το πιάσατε το υπονοούμενο. Ακριβώς έτσι όλη τη μέρα. Θέλω το περιοδικό μου, θέλω τα γυαλιά της πρεσβυωπίας για το περιοδικό μου, θέλω τα άλλα τα γυαλιά για να δω τα τούρκικα στην τηλεόραση. Θέλω το χαρτί το κοινοχρήστων να κάνω υπολογισμούς. Θέλω το πλεκτό μου. Θέλω ένα γιαούρτι. Θέλω το χάπι το αντιπηκτικό. Θέλω το χάπι της πιέσεως. Θέλω το αυτό, θέλω εκείνο, ααα, σκούπισε το σαλόνι, σφουγγάρισε, ξεσκόνισε, πλύνε τη βεράντα, στρώσε τον καναπέ, φτιάξε μου ένα καφέ.

Και όλα αυτά ενώ διαβάζω. 

Μόλις όλα αυτά τελειώσουν και διαβάσω μια ολόκληρη παράγραφο, αρχίζει, άσε το βιβλίο να πούμε καμιά κουβέντα… συνήθως έχω τις ψείρες και ακούω μουσική η παρακολουθώ κανένα σήριαλ και έτσι δεν την ακούω. Οπότε αρχίζει και μου πετά πράγματα. Ένα μαξιλάρι, το κινητό της, το περιοδικό, μόνο την κούνια δεν έχω φάει ακόμα στο κεφάλι. Όλα τα άλλα ναι…

Αλλά έχει και την πλάκα του το πράγμα. Της παίρνω το τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης και μόλις αρχίσουν τα τούρκικα, μπαίνω μπροστά και της κλείνω το οπτικό πεδίο.

Κάνει αριστερά, κάνει δεξιά αλλά δεν μπορεί. Και εκεί διαπραγματεύομαι το διάβασμά μου.

Το βράδυ έρχεται ο υιός, φεύγω εγώ. Πάω σπίτι, κάνω ένα μπάνιο και ξεραίνομαι ως το πρωί που πάω στη δουλειά.

Εύλογα θα μου πείτε, γιατί δεν παίρνω ένα ζευγάρι παντόφλες με τακούνι για να μπορώ περπατώ. Έχω βγάλει ένα ζευγάρι, το έχω σε σακούλα, με ένα δροσερό νυχτικό αλλά κάθε πρωί τα ξεχνώ… Οπότε, τώρα που ξέρετε το δράμα μου, με συμπαθείτε και δε με παρεξηγείτε που απέχω λόγω κόπωσης από το μπλογκ. Προσωρινό είναι. Την άλλη εβδομάδα αφήνει το «Π» και πιάνει το μπαστούνι, οπότε τα χάλια μου, θα αρχίσει να περπατά στους δρόμους και θα τους οργώνω μαζί της. Εδώ κουτσή ήταν και περπάταγε. Φαντάσου τώρα που δε θα πονά κιόλας!

Αν δείτε μια κυρία με μπαστούνι να τρέχει και από πίσω τη δουλάρα, εγώ και η μαμά μου είμαστε!!!