ΤΙ ΤΡΑΒΑΜΕ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΕΣ...

...λέω εγώ η ψωνάρα τώρα!

Απορώ πως δε με ρώτησε κάποιος ή καλύτερα, κάποια, για το αν γνώρισα κανένα μαμάκια στα καμένα προξενιά που μου έκαναν.

Ε λοιπόν, υπήρχε περίπτωση να μην έχω γνωρίσει τέτοιο φρούτο; Όχι πες τε μου, υπάρχει γυναίκα που έστω, έστω και μόνο μια φορά ζωή της δεν έχει γνωρίσει ένα μαμάκια; Δεν υπάρχει. Είναι τόσο σύνηθες το φρούτο αυτό που ευδοκιμεί στη χώρα μας, που δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να τη γλιτώσω εγώ.

Ιταλέ, κρατήσου, έτερος καμένος!!!

Κεφάλαιο όγδοο: ο μαμάκιας.

Συνάδελφος από το πεντάγωνο. Είμαστε σε διπλανά γραφεία, έχει τη γιορτή του και αποφασίζουμε όλο το γραφείο να τον πάμε κάπου έξω. Το μαθαίνουν πολλοί, και έρχονται και από άλλες διευθύνσεις και φέρνουν και φίλους τους. Ο καθένας θα πλήρωνε τα δικά του και μόνο ο εορτάζων δε θα πλήρωνε. Το έχει μάθει όλος ο κλάδος και θα έρθει και μια φίλη μου, γραμματέας του κλαδάρχη, που καιρό προσπαθεί να με πείσει να βγούμε για να με γνωρίσει στον αδερφό του φίλου της.

Πάμε στο κέντρο που έχω διαλέξει εγώ, γιατί ήμουν escort officer σε μια αντιπροσωπεία και το είχα διαλέξει και τότε και άρεσε στο διευθυντή και τον κλαδάρχη.

Ο κόσμος έχει μαζευτεί και ήρθε και ο εορτάζων. Και φτάνει και η Σόφη με το φίλο της και τον κουνιάδο της.

Εκ πρώτης όψεως ο κουνιάδος πολύ ωραίος. Πάρα πολύ ωραίος. Και από δουλειά τέλειος και από τρόπους. Λυσσάει η Σόφη, μου τον συστήνει και με ρωτά αν δέχομαι να του δώσει το τηλέφωνο μου. Του ρίχνω μια δεύτερη ματιά και της δίνω το πράσινο φως.

Όλο το βράδυ ο Ορέστης, είναι δίπλα μου, μου αρέσει πολύ το όνομα αυτό, το συζητάμε, κάνουμε πλάκα με τη μυθολογία, ήταν και διαβασμένος και άρχισε να μου καλαρέσει η ιδέα.

Και ξαφνικά χτυπάει το κινητό του, βγαίνει να μιλήσει γιατί μέσα έχει πολύ φασαρία και επιστρέφει, με χαιρετά, μου λέει θα μου τηλεφωνήσει και εξαφανίζεται.

Ε, λέω, θα έχει καμιά επιπλοκή σε κάποιον ασθενή.

Μου τηλεφωνεί την άλλη μέρα γύρω στις έντεκα και κανονίζουμε να πάμε στον Ανδρόνικο, που έχει μουσική της εποχής μας.

Πάμε στον Ανδρόνικο, κύριος. Ούτε να με χουφτώσει, ούτε να πει πρόστυχα αστεία. Μας πιάνει μια λιγουρίτσα κατά τις δυο και πάμε για κρέπες σε μια κρεπερί που ξέρω στον Πειραιά. Παίρνουμε δυο κρέπες, καθόμαστε να τις φάμε και παραγγέλνει και άλλη μία με φράουλες και μπανάνα για το σπίτι.

- Αρέσουν στη μητέρα μου και αφού είμαστε εδώ, λέω να της πάρω και αυτής μια κρέπα…

Εκεί έπρεπε να καταλάβω αλλά το βρήκα πολύ τρυφερό να σκέφτεται τη μητέρα του. Ήταν παιδί χωρισμένων γονιών και η μητέρα τους, τους ανέθρεψε με αυταπάρνηση, μου εξήγησε. Έχω και εγώ γιο, σκέφτομαι, μακάρι και το δικό μου βλαστάρι να σκέφτεται έτσι μια μέρα!

Με πάει σπίτι μου, με καληνυχτίζει και  ανανεώνουμε το ραντεβού μας για τη Δευτέρα που δε θα εφημέρευε.

Έρχεται η Δευτέρα, πάμε για μπάνιο στο Λαγονήσι. Τρώμε σε ένα ταβερνάκι και παίρνει και καλαμαράκια τηγανητά για τη μαμά που της αρέσουν!

Γυρνάμε το βράδυ στα σπίτια μας. Μου τηλεφωνεί πριν κοιμηθεί και κάποια στιγμή με αφήνει σύξυλη ενώ μιλάω και δεν το παίρνω χαμπάρι. Κλείνω το τηλέφωνο και λέω θα τον πήρε ο ύπνος. Μου τηλεφωνεί σε λίγο να μου πει πως του έστειλε μήνυμα στο κινητό η μαμά του που μένει από κάτω, ότι δεν αισθανόταν καλά και πετάχτηκε να τη δει.

Δε μου άρεσε, αλλά μπορεί να είχε η γυναίκα κανένα πρόβλημα υγείας και δεν έδωσα συνέχεια.

Κανονίζουμε να πάμε σινεμά να δούμε μια ταινία δεν την είχαμε δει το χειμώνα που βγήκε. Βρίσκουμε και ένα θερινό σινεμαδάκι, πάμε μετά από δυο μέρες και ενώ απολαμβάνουμε την ταινία, χτυπάει το κινητό του. Είναι η μαμά του. Ακούω κάτι ναι, μα δε γίνεται να πάμε αύριο, είμαι έξω, καλά έρχομαι και αρχίζω να φορτώνω.

Εννοείται πως με παράτησε και έφυγε τσουρουφλισμένος.

Μου τηλεφωνεί το ίδιο βράδυ, εγώ είμαι πυρ και μανία. Δεν το σηκώνω. Το άλλο πρωί η Σόφη μου φέρνει μια ανθοδέσμη στο γραφείο με μια κάρτα συγγνώμης.

Άντε, λέω, ας μην το παρατραβάω, μπορεί να μην μπορούσε να κάνει και αλλιώς.

Μου τηλεφωνεί μετά από δυο ώρες και λέει να πάμε για φαγητό το βράδυ να εξιλεωθεί. Και δέχομαι.

Και πάω σπίτι, ετοιμάζομαι, βάζω και ένα μπουκάλι κρασί στο ψυγείο και πάω στο ραντεβού μου. Και είναι εκεί. Όχι όμως μόνος του. Είναι και η μαμά του!!!

Εγώ είμαι κάπως μπερδεμένη και φαίνεται!

- Ριάκι, να σου συστήσω τη μητέρα μου, ήταν στο νοσοκομείο το μεσημέρι, μου είχε φέρει πίτα να τη φάω ζεστή και άκουσε πως θα ερχόμασταν εδώ και επειδή είναι από τα αγαπημένα της εστιατόρια είπα να έρθει να σε γνωρίσει κιόλας!

Δε λέω κάτι, αλλά έχω πάρει ανάποδες.

Την ώρα που τρώμε, λέει ο Ορέστης ότι είμαι στρατιωτική νοσηλεύτρια.

- Οι νοσοκόμες είναι πουτάνες! Λέει η μαμά του Ορέστη!

- Τι λες ρε μάνα; Πετάγεται ο Ορέστης.

- Ρώτα όποιον θες, απαντά απτόητη η κυρία Φρόσω!

- Και εσείς τι φοβάστε; Τον ανταγωνισμό; Της λέω γιατί είμαι στα όριά μου!

- Είδες χιούμορ που έχει το Ριάκι μαμά; λέει ο Ορέστης σε μια προσπάθεια να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα.

- Εσύ πρέπει να πάρεις μια κοπέλα ποντία, δικιά μας, να σε τιμήσει. Όχι μια χαμουτζού με μεγάλη γλώσσα. Λέει η ποντία μάνα του Ορέστη!

- Ναι Ορέστη μου, να πάρεις μια ποντία γιατί αυτή η χαμουτζού δε θέλει να σε ξαναδεί αφού στο τέταρτο ραντεβού έφερες και τη μαμά σου! Αλήθεια κυρία Φρόσω, αν παντρευτεί ο κανακάρης σας, θα πάτε μαζί του και στο γαμήλιο ταξίδι; Τη ρωτώ μαζεύοντας τσάντα, τσιγάρα και φουλάρι.

Και στο θεό σας ρε παιδιά τι μου απαντά;;;

- Γιατί να μην πάω;

Ναι αυτό μου είπε. Ήταν το τελευταίο που άκουσα. Μέχρι να καταλάβει ο Ορέστης τι έγινε, έχω γίνει καπνός. Είμαι ήδη στο δρόμο. Ο καημένος ο Ορέστης πάει να με κυνηγήσει αλλά ήδη έχω κάνει σήμα σε ταξί που σταματά εμπρός μου. Με πιάνει ο έρμος από το χέρι πριν μπω στο ταξί. Και ενώ προσπαθεί να τα μπαλώσει, βγαίνει η μαμά του στο δρόμο και τι του λέει; Όχι πες τε μου τι του λέει!

- Έλα Ορέστη, ήρθε το φαγητό σου και θα κρυώσει!

Και ο Ορέστης γυρνάει, την κοιτά και αντί να της ρίξει μια χριστοπαναγία να θυμηθεί τι έχει στο παντελόνι του, της λέει

- Έρχομαι σε λίγο μαμά!!!

Πήγε. Ακόμα ελεύθερος είναι. Και ελεύθερος θα μείνει. Ο αδερφός του δεν έχει καμιά σχέση με το μαμακιασμένο που ήταν ο Ορέστης…