ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ

Ήταν η χθεσινή βραδιά.

Την Πέμπτη το πρωί, μου τηλεφωνεί ο κανακάρης μου.

-  Γοργονί, τι θα κάνεις απόψε;

- Γιατί αγόρι μου, τι μου προτείνεις;

- Λέω να σε βγάλω έξω.

- Και που θα με πας αγόρι μου;

- Σε μια συναυλία. Στις οκτώ και τέταρτο να είσαι έτοιμη.

Και κλείνει. Στις οκτώ και τέταρτο ήμουν έτοιμη. Πάμε με ταξί γιατί δεν ήξερα που ήταν το άλσος Βεΐκου και αν θα είχε χώρο πάργκινγκ εκεί. Ο ταξιτζής, δεν είναι ναβιγκέιτορ, δεν ήξερε που ήταν το άλσος Βεΐκου, κάναμε κάτι ωραίες βόλτες, το βρήκαμε.

Μπαίνουμε στο άλσος, ανεβαίνουμε, ανεβαίνουμε, ανεβαίνουμε, αποκρούσαμε άνετα πέντε έξι τύπισσες που μας πουλούσαν χαρτάκια για το φεστιβάλ της ΚΝΕ, φτάσαμε εκεί που βγάζουν τα εισιτήρια.

Παίρνουμε τα πολυπόθητα χαρτάκια και ξαναρχίζει το σκαρφάλωμα. Φτάνουμε στο θέατρο, βρίσκουμε θέσεις και περιμένουμε να αρχίσει η συναυλία του Μίλτου Πασχαλίδη. Προσωπικά τον κύριο δεν τον ήξευρα. Για την ακρίβεια, πρώτη φορά άκουγα το όνομά του, αλλά, ο υιός μου του έχει αδυναμία.

Με καθυστέρηση μισής ώρας, άρχισε το παλικάρι. Εντυπώσεις:

Ωραία ροκ μουσική. Πολύ ωραία. Πολυποίκιλη, εύηχη, όμορφη.

Οι στίχοι, λίγο χάλια μου κάνανε, αλλά και αυτό όχι σε όλα τα κομμάτια.

Παρότι ήταν συναυλία, εξαιρετικός ήχος.

Πολύ ταλαντούχος ο ντράμερ-βιολιστής και ο τύπος με τα πνευστά.

Ο τύπος, ο Πασχαλίδης ντε, ξέρει πώς να κρατήσει το κοινό, έχει χιούμορ, είναι ο συνθέτης.

Πέρασα καλά και ας μην επέλεξα τον τρόπο διασκέδασης. Γύρισα σπίτι γύρω στις τρεις, το ταξί ήταν είκοσι ευρώ στην επιστροφή, κοιμήθηκα και στις πέντε και μισή σηκώθηκα.

Εννοείται πως όλη την Παρασκευή ήμουν σαν κοτόπουλο που έφαγε ψωμί με ούζο. Αλλού πατούσα και αλλού βρισκόμουν.

Γύρισα σπίτι, ξάπλωσα και τώρα σηκώθηκα και γράφω την ανάρτηση.

Το θέμα είναι, πως από τις 23 Ιουλίου που ξεκίνησε η άδειά μου, τα είδα όλα.

Επειδή η γυναίκα που καθαρίζει το σπίτι, θα πήγαινε στη μάνα της που έσπασε το πόδι της και θα έλειπε αρκετό καιρό, εγώ η νοικοκυρά, έφτιαξα το σπίτι. Το έφτιαξα το Σάββατο γιατί τη Δευτέρα θα πήγαινα να πληρώσω λογαριασμούς και την Τρίτη πρωί πρωί θα έφευγα για το χωριό. Το έκανα να λάμπει. Κάνω μπάνιο, φτιάχνω και το μαλλί και βγαίνω στη βεράντα. Διαπιστώνω πως δεν την είχα καθαρίσει. Ε, λέω λίγο νεράκι θέλει και θα είναι τέλεια. Αλλά φύσαγε. Πάω να πάρω ένα λαστιχάκι για τα μαλλιά από το μπάνιο για να μην πέφτουν στα μάτια μου, βγάζω τα παπούτσια για να μη λερώσω το πάτωμα που γυάλιζε και μόλις πάω να μπω στο μπάνιο, ξυπόλυτη, δίνω μια φλαπ και να ΄μαι στο πάτωμα.

Πάτωμα - Ρία, σημειώσατε 1!

Πόνος; Πόόόόόνος! Τηλεφωνώ στο γιατρό, άντε πάλι πατερίτσες 10 μέρες. Που χωριό και διακοπές μετά! Η πιο μεγάλη απόσταση που έκανα ήταν κρεβατοκάμαρα - κουζίνα. Και αυτή, με το ένα πόδι, να πηδάω. Με πόνεσαν τα χέρια μου από τις πατερίτσες!

Με το που επιστρέφω στη δουλειά, δούλευα κάθε μέρα σερί, 17 ημέρες χωρίς ρεπώ. Δε με πολυπείραξε αυτό. Με πείραξε που γύρναγα σπίτι στις τέσσερις, έκανα μισή ώρα διάδρομο, μπάνιο, μαλλί, ύπνο γύρω στις έξι και μισή και ξύπναγα στις τρεις τη νύχτα. Που σήμαινε ότι εκείνη την ώρα δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Στις πέντε και μισή σηκωνόμουν από το κρεβάτι, μπάνιο μαλλί και δουλειά. Και το αυτό κάθε μέρα. Γι αυτό χάθηκα. Γιατί κοιμόμουν!

Ελπίζω αυτό το σαββατοκύριακο να το αφιερώσω στο μορφέα και από Δευτέρα να στρώσω τους κιρκαδικούς μου ρυθμούς.

Ααααα, αυτό το ξέχασα. Από τις 3 Σεπτεμβρίου, έχω άδεια 15 μέρες. Αλλά δεν μπορώ να απομακρυνθώ από την Αθήνα γιατί είμαι αεροδίκης για τα αυτόφωρα. Την έκατσα τη βάρκα…

Φέτος, θάλασσα δεν είδα. Μπάνιο δεν έκανα. Θα είμαι εξαιρετικά κουρασμένη όλο το χρόνο, γι αυτό κανονίστε τις αντοχές σας. Θα γκρινιάζω!!!

Καλό σαββατοκύριακο και φιλιά σε όλους!