ΗΣΥΧΙΑ...

Σήμερα θα σας ανοίξω την καρδιά μου.

Θα σας εκφράσω έναν μύχιο πόθο μου. Πολλοί θα με πουν τρελή. Άλλοι θα πουν ότι είμαι το άκρον άωτον της μοναξιάς.

Όμως το έχω ανάγκη να το κάνω. Ίσως να μην μπορέσω να το πραγματοποιήσω αλλά σημασία έχει να σας πω τι θέλω να κάνω.

Όταν με το καλό πάρω σύνταξη, όταν λέω, γιατί κάτι ακούγεται ότι θα μας προσθέσουν άλλα πέντε χρόνια υπηρεσίας και μέχρι τότε ποιος ξέρει πόσα ακόμα, θέλω για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ένα δυο ή και παραπάνω χρόνια, να πάω να μείνω σε έναν φάρο.

Πριν στραβομουτσουνιάσετε, σκεφτείτε την εικόνα.

Να είσαι ξαπλωμένη στη σεζλονγ, με ένα αναψυκτικό στο χέρι, κάτω από την ομπρέλα σου, με θέα το απέραντο γαλάζιο και οι μόνοι ήχοι που ακούς να είναι ο παφλασμός της θάλασσας και οι κραυγές των γλάρων!

Να αγναντεύεις τα πλοία της γραμμής και ίσως κάποιο δελφινάκι που παίζει πηδώντας τα κύματα.

Να μην έχεις κανέναν να σε ενοχλεί. Να είσαι ήσυχη…

Εννοείται βέβαια, με κάποιες προϋποθέσεις. Ένα γρήγορο ίντερνετ, να φτάνει το αυτοκίνητο μέχρι το φάρο, γιατί και πως θα φέρνεις τόσες προμήθειες; Να έχεις καλό κούριερ να σου φέρνει τις τελευταίες εκδόσεις βιβλίων!

Όταν υπηρετούσα στο ΓΕΕΘΑ, ο επιτελάρχης ήταν του ναυτικού. Αφού όπου υπήρχε κωλοχώρα, την είχα επισκεφτεί, ένα απόγευμα που μου διόρθωνε ένα ΦΕΕ, του λέω  σοβαρά σοβαρά:

-«Κύριε επιτελάρχα, όταν πάρω σύνταξη, θα μου παραχωρήσει το ναυτικό ένα φάρο να μένω και να μη βλέπω ψυχή;;;»

Σηκώνει τα μάτια του ο άνθρωπος από το ΦΕΕ, με κοιτά, με ξανακοιτά και μου λέει:

-«Ρία πάς καλά; Ποιος θέλει να ζει απομονωμένος από τον κόσμο;»

-«Εγώ κύριε επιτελάρχα, να μη βλέπω ψυχή, να μη μιλάω, να έχω τα βιβλία μου, το ίντερνέτ μου, την τηλεόρασή μου και την ησυχία μου. Όχι για πολύ, κάνα δυο χρονάκια μόνο. Μετά θα επιστρέψω στον πολιτισμό.»

-«Θα μιλήσω του Σκλήκα, μάλλον χρειάζεσαι άδεια να ξελαμπικάρεις. Σε τρελάναμε και στα ταξίδια το τελευταίο διάστημα. Θα του πω να πάρεις καμιά δεκαπενταριά μέρες άδεια.»

Και εκεί έληξε η συζήτηση.

Το ναυτικό έχει στη δικαιοδοσία του τους φάρους. Κάποιοι διατίθενται στους εν ενεργεία και εν αποστρατεία αξιωματικούς και υπαξιωματικούς του ναυτικού για δεκαπέντε ημέρες για διακοπές. Κάποιοι όχι.

Όταν δεν έχω τι να κάνω, μπαίνω στο google earth και εντοπίζω φάρους στην ελληνική επικράτεια. Έχω τσεκάρει τρεις τέσσερις που ευχαρίστως πήγαινα να ζήσω εκεί…

Όπου το πω όμως, με κοιτάνε με μάτια γουρλωμένα. Ένας φίλος, κυβερνήτης σε φρεγάτα, για σένα λέω Τάσο, μου είπε ότι είμαι πολύ παράξενος άνθρωπος και ότι αυτός δε θα μπορούσε να το κάνει. Να μείνει τόσο καιρό μόνος του χωρίς να βγαίνει με φίλους για καφέ ή κρασάκι…

Από την πλευρά του δίκιο έχει.

Όμως, δε συνδιαλέγεται καθημερινά με διακόσια άτομα όπως εγώ. Και αυτό γίνεται για πάνω από 25 χρόνια τώρα.

Όταν ο πατέρας μου έλεγε ότι όταν πάρει σύνταξη θα πάει στο χωριό, θα φτιάξει ένα καλυβάκι στο δάσος και θα έχει πρόβατα, εγώ και η αδερφή μου τον κοροϊδεύαμε. Τώρα δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο τον καταλαβαίνω.

Είμαι εξαιρετικά κοινωνικός άνθρωπος. Αλλά νιώθω πως πραγματικά έχω ανάγκη να πάω να απομονωθώ για κάποιο καιρό σε ένα φάρο.

Ίσως σας φανεί περίεργο, το θεωρώ δεδομένο, αλλά ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας!

Έτσι εκτός από φασιστόμουτρο και παλιοκαπιτάλα του κερατά, όπως έμαθα πριν μερικές μέρες ότι με θεωρούν στο μπλογκοχωριό, θα με λέτε και εξαιρετικά περίεργη. Δε με νοιάζει. Ποτέ δε με ένοιαξε η γνώμη του κόσμου.

Άντε δες τε και μερικούς φάρους και ηρεμήστε και εσείς…