Ο ΣΤΑΛΙΝ ΣΤΟ ΓΝΑ, ΜΕΡΟΣ Β

Επί τέλους, ο Στάλιν έφυγε.

Είχε παρακαλέσει το γιατρό της να την κρατήσει μέσα. Δεν ξέρω πως το πέτυχε. Δε μιλούσε, μόνο ρουφούσε. Γονυπετής τον παρακάλεσε. Βέβαια μετά αυτός είχε ένα μακάριο χαμόγελο και αυτή ένα μόνιμο «ο» στο στόμα της…

Την επισκεπτόμουν κάθε μέρα. Όλα τα δωμάτια με σβηστά τα φωτάκια έξω από το δωμάτιο, το δικό της κόκκινο και άηχο… να ξέρει ο κόσμος που βρίσκεται.

Κάθε πρωί παραπονιόταν η καθαρίστρια πως το δωμάτιο ήταν γεμάτο με μικρά πολύχρωμα φτεράκια… με άδεια τενεκεδάκια μπύρας και  άδειες σακούλες πατατάκια, με χαρτοπόλεμο, πλαστικά ποτήρια με υπολείμματα διαφόρων ποτών, και άδειες θήκες προφυλακτικών.

Τα βράδια ακούγονταν φασαρίες από το δωμάτιο. Δυνατή μουσική, γέλια, φωνές, περίεργα πράγματα για νοσοκομείο.

Κάθε μέρα, ο καημένος ο Μήτσος, το στεφάνι της είχε μια αποστολή. Πότε να μαγειρέψει και να ταΐσει το μωρό, πότε να συμμαζέψει το σπίτι (κλειστό επί ένα χρόνο), πότε να της βρει και να της φέρει χυμό μάνγκο με άρωμα παπάγιας, πότε να της αλλάξει το χυμό μάνγκο με άρωμα παπάγιας σε χυμό φραγκοστάφυλου με άρωμα λεμόνι… εν ολίγοις, τον έρμο το Μήτσο τον έδιωχνε συνέχεια, για να είναι μόνη της.

Όλο το νοσοκομείο παρέλασε από το δωμάτιό. Όλο; Ψέματα. Μόνο οι νέοι και ωραίοι γιατροί-νοσηλευτές-ασθενείς-επισκέπτες!

Όλες τις μέρες, είχε ένα μικρό οίδημα στην αριστερή παρειά, όχι τίποτα μεγάλο, κάτι σα να έχει μια τσίχλα αριστερά. Προχθές είχε και κάτι μελανιές στο λαιμό.

Τις είχε κάνει ο Μήτσος, το στεφάνι της. Προφανώς θα τη βρήκε ο άνθρωπος σε καμιά ανάρμοστη στάση με κάποιον και την έπιασε από το λαιμό…τα δίκια όλα δικά του!

Το πιο ωραίο δε σας το είπα. Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, την επισκέπτομαι και κάθεται οκλαδόν στο κρεβάτι, χτυπάει το τηλέφωνο, αρχίζει να μιλάει σοροπιάζοντας, κλείνει το τηλέφωνο και παίρνει ένα χαζό ύφος. Για να τη συνεφέρω, της πετάω έναν αναπτήρα, παιδιά, δεν έκανε καμιά κίνηση για να τον πιάσει. Παρά γύρισε το βλέμμα της και ακολούθησε την τροχιά του αναπτήρα… Βούδας τελείως. Είτε πέρασε ξυστά δίπλα της ο αναπτήρας, είτε έβλεπε στην τηλεόραση κάτι, το ίδιο και το αυτό… Βούδας σας λέω, Βούδας!

Επιτέλους έφυγε. Πήγε να βασανίσει άλλους τώρα. Στον όροφο που νοσηλευόταν έκαναν πάρτυ. Η καθαρίστρια κέρναγε γλυκά. Μόνο στον ιατρικό κλάδο έπεσε μια κατάθλιψη. Με ρωτούν πότε θα χρειαστεί κάτι από το νοσοκομείο η όμορφη, ψηλή, κοκκινομάλλα με το σώμα μοντέλου! Πρώτη φορά βλέπω γιατρούς να θέλουν να ξαναφέρουν στο νοσοκομείο ασθενή…

Τα συμπεράσματα, δικά σας.

Υ.Γ. πόσο χαζή είσαι καλέ και μου έφερες δώρο που ερχόμουν και καθόμουν μαζί σου; Μήπως σε πλήρωνα; Το έκανα γιατί μου το ζήτησε ο Μήτσος για να σε ελέγχω. Δε χρειαζόταν. Ο Μήτσος μου είχε ήδη πάρει ένα βραχιόλι BULGARI  για να με δελεάσει να σε έχω στο νου μου όσο αυτός λείπει!

Υ.Γ. 2,  σε ευχαριστώ πολύ, δεν ήταν ανάγκη. Εμένα οι μπλόγγερς με βοήθησαν όταν περνούσα μια δύσκολη φάση στη ζωή μου, ήταν σειρά μου να ανταποδώσω. Και η κάρτα ήταν υπέροχη. Ευχαριστώ Μήτσο. Και Αθηνά! 

Υ.Γ. 3, Χριστινάκι, δεν μπορέσαμε να την κρατήσουμε περισσότερο, αν τώρα κατάφερες και καβάντζωσες την πουδριέρα, μη μιλάς καθόλου... κάνε την πάπια.