Χριστός ανέστη, χρόνια πολλά, φιλιά και όλα τα σχετικά.
Μέρες που είναι, είπα να είμαι ευγενική.
Και η ευγένεια τελειώνει εδώ.
Θα σας πω τον πόνο μου!.
Επειδή ήμουν υπηρεσία όλες τις μέρες που ήταν αργίες, δηλαδή Μ. Παρασκευή, Μ. Σάββατο, Κυριακή του Πάσχα και Δευτέρα του Πάσχα, έπρεπε να είμαι με τη στολή την μπλε την καλή.
Και επειδή η στολή που είχα ήταν από σμηναγός, πήγα και έραψα καινούργια.
Και εδώ αρχίζει το βάσανό μου.
Πάω σε ένα ειδικό ραφείο που ράβει μόνο στολές. Ρωτώ πόσο θα στοιχίσει, μου λέει θα τα βρούμε.
Άντε λέω, ας δώσω τόπο στην οργή.
Μου παίρνει μέτρα, δίνω ραντεβού για την πρώτη πρόβα. Πάω μετά από τρεις μέρες για την πρόβα.
Τα νεύρα μου τα χάπια μου και ένα ταξί να φύγω…
Η φούστα είχε διαφορετικό μήκος δεξιά από αριστερά.
Το σακάκι είχε μια καμπούρα στο σβέρκο.
Τα πέτα ήταν κάτω από τον κόμπο της γραβάτας.
Το δεξιό φύλο του σακακιού πιο μακρύ από το αριστερό.
Τα κουμπιά ήταν τα αριστερά στη μέση ακριβώς και τα δεξιά κάτω από το δεξί στήθος.
Τα πέτα σαν του Τζων Τίκη! Τεράστια.
Βάζω κάτι φωνές, γεμίζω καρφίτσες, και πάω για τη δεύτερη πρόβα. Του λέω δε, αν η στολή δεν είναι όπως τη θέλω, δε θα την πάρω και δε θα την πληρώσω! Εξηγήθηκα…
Η φούστα κοντή. Το λέω. Τα κουμπιά τα σημειώνουμε να μπουν σωστά.
Ρωτώ για να αγοράσω και ένα πουκάμισο. Μου λέει θα το κάνουμε παραγγελία. Δε βαριέται, σκέφτομαι, ας είναι. Να είναι στο λαιμό κανονικό και άνετο στο στήθος, γιατί έχουμε και πλούσια τα ελέη μας!
Τη Μεγάλη Τετάρτη, μου τηλεφωνεί και μου φέρνει τη στολή. Στο νοσοκομείο. Να μην μπορώ να τη δοκιμάσω. Υποτίθεται ότι θα ερχόταν στις δυο το μεσημέρι. Ήρθε στις πέντε και μισή. Παίρνω τη στολή, δίνω και κολλαριστά 400 ευρώπουλα…
Πάω σπίτι, δε δοκιμάζω τη στολή. Την επόμενη, έφυγα πάλι αργά από τη δουλειά, είχαμε και μια σύναξη οι μπλόγγερ, δεν τη δοκίμασα πάλι.
Και μεγάλη Παρασκευή τη φορώ να πάω στη δουλειά…
Και ξεβαφτίστηκα παιδιά!
Η φούστα στενή στους γοφούς, φαρδιά στη μέση. Πολύ φαρδιά μιλάμε. Δεν παίζει μέσα σε πέντε μέρες να έχασα πέντε κιλά από τη μέση!
Η φούστα κοντή. Την ήθελα τέσσερα δάκτυλα κάτω από το γόνατο. Είμαι ψηλή, φορώ και τακούνι, θα έδειχνε μίνι. Την είχε ακριβώς στο γόνατο. Περπατώ και ανεβαίνει πιο πάνω από το γόνατο. Και έμενα με κάτι τέτοια μου γυρνάει το μάτι.
Βάζω το πουκάμισο. Ωραίο στο λαιμό ακριβώς όπως έπρεπε. Άνετο στο στήθος. Δε με καταπίεζε. Αλλά τα μανίκια… τα μανίκια έφταναν στα νύχια μου! Ναι. Τα γυρνώ να έρθουν εκεί που πρέπει οι μανσέτες. Τίποτα. Πάλι μακριά.
Βάζω το σακάκι. Φαρδύ. Τα κουμπιά στραβά. Η στολή, για να καταλάβετε κιόλας, έχει έξι μικρά κουμπάκια τη μέση. Με αυτά κλείνει. Τα δεξιά είναι διακοσμητικά σε ψεύτικες κουμπότρυπες, τα αριστερά κουμπώνουν το σακάκι. Η μέση γραμμή της απόστασης από τα δεξιά στα αριστερά κουμπιά, πρέπει να είναι πάνω στη γραμμή που ενώνει τη σφαγή (το λακάκι στο λαιμό) με τον ομφαλό. Δηλαδή να είναι σε ίση απόσταση από τη μέση γραμμή του σώματος.
Τα δικά μου ήταν τα αριστερά στη μέση και τα δεξιά κάτω από τη θηλή του δεξιού μαστού.
Την έκανα τη βολβοστροφή! Εμ δε θα την έκανα;
Να οδηγώ να πάω στο ΓΝΑ και να βρίζω. Μιλάω για πολύ βρίσιμο. Και τα 400, 400. Να τα έχει πάρει!!!
Πάω στη δουλειά παραλαμβάνω, κλειδώνω πόρτες και παράθυρα, ράβω τα κουμπιά του πουκαμίσου πιο μέσα να έρθουν οι μανσέτες του πουκαμίσου στον καρπό, φωνάζω μια φίλη που έβαλε υπηρεσία να είμαστε μαζί, μου σημειώνει τα σωστά σημεία για τα κουμπιά του σακακιού και αρχίζω μεγάλη Παρασκευή να ράβω πρωί πρωί. Μιλάμε στις επτά και δέκα το πρωί. Ο κόσμος πίνει καφέ τέτοια ώρα και εγώ έραβα κουμπιά. Έτσι για να καταλάβω ότι είμαι νοικοκυροκόριτσο!
Βέβαια, να πω και του στραβού το δίκιο, με τις μεταποιήσεις στα κουμπιά έστρωσε το σακάκι. Ήρθε και έδειξε το μπούστο και οι καμπύλες μου. Όμως η κοντή φούστα και η φαρδιά μέση, είναι το κάτι άλλο.
Βρήκα μεγάλη Παρασκευή γυναίκα να μου τη στενέψει, αλλά για να τη μακρύνει ήθελε δυο μέρες και εγώ την επομένη τη χρειαζόμουν. Έτσι έμεινα με το μίνι!
Και κλαίω και τα τετρακόσια! Παιδιά, τα λυπήθηκα αυτά τα λεφτά! Πρώτη φορά. Και έκανα και δυο πρόβες! Δηλαδή αν ήταν να πάρω σακί, γιατί να δώσω τόσα λεφτά; Και παζάρια εγώ δεν κάνω. Τοσα θες, τόσα θα πάρεις, αλλά τη θέλω όπως τη θέλω. Αμ δεν ήταν όμως όπως την ήθελα…
Ααααα, είμαι και αεροδίκης. Πάει το δεκαπενθήμερο στις εξωτικές καρδιτσίους νήσους! Για μια βδομαδούλα θα πάω και θα επιστρέψω να κάνω το καθήκον μου. Και μετά πάλι πίσω στα πάτρια εδάφη για τις εκλογές. Αν γίνουν δηλαδή…
Σας είπα τον πόνο μου, όχι ότι μάκρυνε και η φούστα, αλλά ξέσπασα!
Χριστός ανέστη βρε!
