ΚΕΡΝΑΩ!!!

Και δέχομαι συγχαρητήρια. Είμαι πλέον και επισήμως μαμά φοιτητή.

Ο γιος μου πέρασε στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του Καποδιστριακού πανεπιστημίου Αθηνών. Δεν ήταν η πρώτη επιλογή του αλλά και με αυτό είναι πολύ ικανοποιημένος.

Οπότε, ξεκινάω άδειες, παίδες!!!

Περάστε να σερβιριστείτε, έχω ότι τραβάει η όρεξή σας!

ΕΚΚΕΝΤΡΙΚΟΤΗΤΕΣ Ή ...

Ανέκαθεν οι ψευτομοντέρνοι και ψευτοπροοδευτικοί, κάπως μου έκαναν!

Οι ποιητές προέβαλαν στα πονήματά τους σκηνές δυο έργα σεξ η αίθουσα κλιματίζεται, και αμέσως γίνονταν προοδευτικοί.

Οι σχεδιαστές μόδας έφτιαχναν ένα ρούχο με το ένα βυζί έξω και αμέσως ήταν η νέα προοπτική της γυναίκας που δεν ντρέπεται για τη θηλυκότητά της.

Θα μου πείτε τι με έπιασε πρωινιάτικα και μάλιστα σήμερα που αντί να ασχολούμαι με τα αποτελέσματα των πανελλαδικών ασχολούμαι με τις χαζομάρες αυτές.

Το Σάββατο το βράδυ, ή πιο σωστά την Κυριακή το πρωί που επέστρεψα σπίτι μου μετά από διασκέδαση, δεν μπορούσα να κοιμηθώ και χάζευα στο ίντερνετ. Εκεί είδα μια τα καημένα τα κοριτσάκια που υφίστανται τα μύρια όσα προκειμένου να πάρουν μια δουλίτσα στην πασαρέλα.

Για του λόγου το αληθές, προσέξτε τις φωτογραφίες.

Και πες τε μου, θα μπορούσε κανείς να φορέσει αυτά τα εκτρώματα στο δρόμο ή σε δεξίωση; Όχι βέβαια! Τα ρούχα (;) αυτά σκοπό έχουν να τονίσουν την πρωτοπορία του σχεδιαστή. Μη χέσω! Δηλαδή αν τυλίξει το κεφάλι του μοντέλου σε χασέ γίνεται πρωτοποριακός, αν αφήσει τα μαλλάκια των κοριτσιών ελεύθερα είναι οπισθοδρομικός; Τι να πει κανείς…

Και να γινόταν αυτό μονάχα στη μόδα, καλά θα ήταν. Δυστυχώς συμβαίνει σε όλους τους τομείς.

Στην πεζογραφία;;; ουυυυ, εκεί να δεις. Η σύγχρονη λογοτεχνία, αν εξαιρέσεις δυο τρεις καταξιωμένους συγγραφείς που η αξία τους είναι αξίωμα πλέον, όλοι οι υπόλοιποι θα επιστρατεύσουν ότι πιο διαστροφικό μπορεί να φανταστεί το αρρωστημένο μυαλό τους για να κερδίσουν μερικά λεπτά δημοσιότητας και ίσως μερικοί να κερδίσουν και κάποια χρήματα… Πριν κανένα χρόνο, διαφήμιζε μια μπλόγκερ έναν τιβι σελέμπριτι που είχε μπλογκ και έγραφε το πνευματικό του πόνημα. Ε, λέω και εγώ, ας το διαβάσω. Το τι διαστροφή και αρρωστημένα πράγματα διάβασα, δεν περιγράφεται! Το σχολίασα στο μπλογκ της, της είπα ότι ο άνθρωπος θέλει ψυχίατρο και φυσικά, όποιος εκθειάζει τόσο αρρωστημένα πράγματα, και ο ίδιος δεν είναι καλά και την έκανα από αυτό το μπλογκ με ελαφρά πηδηματάκια!

Στη διακόσμηση, τα πράγματα είναι πιο εκτός εαυτού. Μια καινούργια μόδα, είναι οι κουρτίνες να σέρνονται στο πάτωμα. Πόσο ηλίθιο είναι αυτό; Λερώνονται, θέλουν κάθε εβδομάδα, και πολύ λέω, πλύσιμο, γεμίζουν μικρόβια, αλλάζουν χρώμα. Δεν μπορείς να σφουγγαρίσεις, χρειάζεται κάποιος να κρατήσει την κουρτίνα μέχρι να στεγνώσει το πάτωμα. Αλήθεια, οι σύγχρονες νοικοκυρές παραπονιούνται για έλλειψη χρόνου. Πότε προλαβαίνουν να πλένουν κάθε τρεις μέρες τις κουρτίνες; Δε θα επεκταθώ σε άλλες καινοτομίες στο χώρο της διακόσμησης γιατί θα δούμε τα πάνω κάτω με το κιτς των σύγχρονων διακοσμητών.

Ας δούμε λίγο το χώρο της κομμωτικής. Για να πιάσει το κομμωτήριο της κυρίας Σούλας στο Δουργούτι (που στο καλό είναι αυτό;) πρέπει οπωσδήποτε η Σούλα να έχει μια τούφα ροζ, μια μπλε, μια πράσινη άσχετο αν η Σούλα είναι πενήντα πέντε χρονών! Και απαραίτητο το νύχι μπλε ή πράσινο ή μαύρο. Κάνουν όλα τα βούρλα ένα χέρι λες και τους έπιασε το δάχτυλο το συρτάρι!

Πόσο σέξι νομίζουν ότι είναι η πράσινη τούφα και το μαύρο νύχι;;; προσωπικά μου θυμίζει βρωμιά…

Δε μιλώ για τους άντρες που φορούν τα παντελόνια και φαίνεται το σώβρακο. Δεν υπάρχει πιο αντισεξουαλικό πράγμα. Να περπατάς στο δρόμο, να βλέπεις νέους ωραίους και περιποιημένους άντρες και παρακάτω να βλέπεις και το σώβρακο, και δε μιλώ για ένα δακτυλάκι, μιλώ για μια παλάμη σώβρακο! Πόσο χαζό! Πριν δέκα χρόνια, το σώβρακο στον άντρα φαινόταν στους υδραυλικούς έτσι όπως έσκυβαν κάτω από το νεροχύτη. Η απόλυτη αηδία!

Σε γενικές γραμμές, ο καθένας προσπαθεί να προκαλέσει για να τραβήξει την προσοχή πάνω του. Αντί να συζητηθεί για την ποιότητα της δουλειάς του, συζητείται για την εκκεντρικότητά του. Θα σας ρωτήσω αν έχετε δει πουθενά να κάνει κάτι εξτρίμ ο Βασίλης Ζούλιας; Όχι. Διακριτικός, με σεβασμό στις γυναίκες, συζητιέται μόνο για τη δουλειά του.

Η πραγματική αξία, δεν έχει ανάγκη από εκκεντρικότητες. Όμως αυτό δεν είναι ο εύκολος δρόμος. Και σήμερα, ο στόχος πρέπει να επιτυγχάνεται ταχύτατα. Και η αξία για να αναδειχθεί θέλει χρόνο! Ο χρόνος είναι χρήμα και αυτοί δεν έχουν λεφτά για χάσιμο…

ΓΙΑ ΝΑ ΕΥΘΥΜΗΣΟΥΜΕ ΛΙΓΟ...

Μια από τις πιο έξυπνες και καλογυρισμένες σειρές της τηλεόρασης ήταν το Πενήντα-Πενήντα.

Και μια απο τις πιο αστείες σκηνές είναι η παρακάτω. 

ΟΧΙ, ΠΕΣ ΤΕ ΜΟΥ ΕΣΕΙΣ!

Τώρα αυτό πώς να το πω;

Να το πω αναισθησία;

Να το πω ανευθυνότητα;

Να το πω γαΐδουριά;

Ανακοινώθηκε από το υπουργείο παιδείας ότι οι βάσεις και τα ονόματα των επιτυχόντων θα ανακοινωθούν στις 29 Αυγούστου!

Πρώτη φορά οι εξετάσεις άρχισαν τόσο νωρίς.

Αλλά το πράγμα φαινόταν. Παρότι οι εξετάσεις τελείωσαν νωρίς, οι βαθμοί βγήκαν την ίδια περίοδο που βγήκαν και πέρυσι. Μου άρεσε που ένας φίλος μου, αμετανόητος πασόκος, μου έλεγε ότι αρχές Ιουνίου θα ανακοινώνονταν οι βαθμοί. Όταν είδε ότι αργούσαν, λούφαξε.

Όλο το καλοκαίρι, οι γονείς περιμένουμε τα αποτελέσματα και τις βάσεις. Αλλά όχι, το υπουργείο γιατί να νοιαστεί; Μήπως έδινε η κόρη της Διαμαντοπούλου; Αν ήταν, όμως, υποψήφια, θα τα μάθαινε τα νέα εκ των έσω.

Μέχρι προχτές ο φίλος, αυτός ο πασόκος, μου έλεγε, ηρέμησε Ρία στις 20 Αυγούστου κάθε χρόνο ανακοινώνονται οι βάσεις. Να σήμερα έχει 17, 18,19 και έσκασε η βόμβα. Στις 29 οι βάσεις!!!

Έλα τώρα παλικάρι πράσινο, να σου εξηγήσω το όνειρο! Τα μηχανογραφικά δόθηκαν μόνο ηλεκτρονικά. Δε χρειάστηκαν να τα περάσουν σε υπολογιστές όπως πέρυσι και τις άλλες χρονιές. Και στο τέλος Ιουνίου είχε ολοκληρωθεί η υποβολή τους.  

Τί ακριβώς τους δυσκόλεψε φέτος και μας αφήνουν όλο το καλοκαίρι να τσιτσιριζόμαστε; Χάλασε ο υπολογιστής; έπεσε ο σέρβερ; κάηκε το ανεμιστηράκι; Κόλλησε ιό το σύστημα; Χτύπησε ο δίσκος; Δυο μήνες, τι μαγειρεύουν;

Και πως ξέρουν οι δημοσιογράφοι πόσα μόρια πέφτουν στην Αθήνα και την επαρχία οι σχολές; Για να τα ξέρουν, προφανώς κάποιος έχει δει τις βάσεις. Και το ερώτημα είναι. Γιατί δε μας τις ανακοινώνουν;

Και τώρα πώς να το πω αυτό; Αναισθησία, ανευθυνότητα; Πως;;;

ΩΔΗ ΣΤΗ ΧΟΛΗΣΤΕΡΙΝΗ

Εκτός από τα παϊδάκια που είναι το αγαπημένο μου φαγητό, τη χοληστερίνη μου την ανεβάζω το καλοκαίρι με το παγωτό που φτιάχνω.

Τη συνταγή μου την έδωσε η αδερφή μου που είναι και η νοικοκυρά από τις δυο μας. Εγώ και η κουζίνα, έχουμε πόλεμο χρόνια και ζαμάνια…

Τα υλικά του παγωτού είναι τα κάτωθι!

4 κρόκοι αυγών

3 κρέμες γάλακτος

2 βανίλιες (στο μικρό άσπρο κυλινδράκι)

1 γάλα ζαχαρούχο μεγάλο.

Εκτέλεση.

(Τι εκτέλεση, αυτό είναι προετοιμασία για οργασμό γεύσεως!)

Χτυπάμε τις κρέμες γάλακτος μέχρι να αφρίσουν από το κακό τους και να πρηστούν, να γίνουν διπλές. (αυτό θέλει κανένα 10λεπτο στο μίξερ στο δύο). Χωρίς να σταματήσουμε να δέρνουμε αλύπητα τις κρέμες, ρίχνουμε τους κρόκους, ρίχνουμε τις βανίλιες, και αργά, αλλά σταθερά και χωρίς να σταματάμε το ξύλο, παρντόν το μίξερ, ρίχνουμε λίγο αλλά συνεχώς το γάλααααααα.

Μόλις τελειώσει και το γάλα, το αφήνουμε το μίξερ άλλα δυο τρία λεπτά να κάνει τη δουλειά του και βγάζουμε το μπωλ του μίξερ και το βάζουμε στην κατάψυξη. Και σε τρεις τέσσερις ώρες είναι έτοιμο το παγωτό μας που είναι πεντανόστιμο. Και άκρως παχυντικό και χοληστερινιακό!

Τώρα, αυτό το πράγμα, εγώ το τρώω όχι με σοκολάτα ή κεράσι αλλά με μαρμελάδα κορόμηλο που είναι ένα και ένα με το συγκεκριμένο  παγωτό. Έχει και αυτό το υπέροχο μπορδοροδοκόκκινο χρώμα η μαρμελάδα, που όταν σερβίρω το παγωτό και βάζω και τη μαρμελάδα, γίνεται μια ομορφιά!

Δε μιλώ για θερμίδες, δε μιλώ για λιπίδια, αλλά μια ζωή την έχουμε, ας φάμε και το καλοκαίρι δυο θερμίδες παραπάνω βρε αδερφέ! Εμείς να είμαστε καλά…

ΤΟ ΣΟΪ ΜΟΥ ΜΕΣΑ…Γ@Μ@

  ...στο δικό μου αυτοκίνητο;;;   

 Την τρομάρα που πήρα σήμερα το απόγευμα, δεν την εύχομαι ούτε στον εχθρό μου.

Η αδερφή μου διακοπίζεται με το μαύρο το σύζυγό της. Και λέω μαύρο, γιατί ο έρμος είναι στο Μαυρίκιο για να χειρουργεί φτωχούς καρδιοπαθείς δωρεάν, η ομογάλακτή μου όμως, κάνει διακοπές. Ο άνθρωπος φεύγει το πρωί από το δωμάτιο του ξενοδοχείου και γυρνά το βράδυ και αυτή βλέπει τα αξιοθέατα. Με βροχή μεν, γιατί εκεί είναι περίοδος μουσώνων, αλλά τα βλέπει!

Σήμερα μας ειδοποίησε ότι επειδή ο κηπουρός θα έχει άδεια, να πάω με το μεγάλο γιο της να γεμίσουμε την πισίνα γιατί αν δεν το κάνουμε, θα χαλάσει το μοτέρ από την εξάτμιση του νερού.

Δε βαριέσαι, λέω. Ας πάμε ρε ανιψιέ. Και πάμε. Και εκεί που περιμένω στο αυτοκίνητο μέσα, μπαίνει ένα τζιτζίκι. Και δεν το παίρνω είδηση.

Ξεκινάμε για το γυρισμό, και ξαφνικά το ακούω να τζιτζικίζει από το πίσω κάθισμα. Το πώς δε στουκάραμε πουθενά, δεν ξέρω. Είχα άγιο… Και είχα και το ξένο το παιδί στο αυτοκίνητο. Να πάθει τίποτα, να έχω τύψεις μια ζωή...

Σταματάω σε ένα σημείο δεξιά, κατεβαίνω από το αυτοκίνητο, βλέπω που βρίσκεται το τέρας και δηλώνω με στόμφο. Εγώ μέσα με αυτό, δεν μπαίνω. Κλείνω το αυτοκίνητο και παίρνουμε ταξί, ανιψούδι. Ρε θεία, θα το σκοτώσω εγώ. Αλλά δεν το σκότωσε! Και αναγκάστηκα να σταματήσω ένα περαστικό με ένα μηχανάκι. Προσπαθεί ο άνθρωπος, δεν τα καταφέρνει. Πρέπει, μου λέει, να ανοίξω το πορτμπαγκάζ. Ανοίξτε το, λεω, αλλά καλού κακού, εγώ πήγα στη διαχωριστική νησίδα!

Εκεί έρχεται άλλος ένας κύριος που έτρωγε και τη γρανίτα του, και με ρώταγε τι συνέβαινε. Και μου έκανε και πλάκα. Αν δεν είχα γίνει μούσκεμα από τον κρύο ιδρώτα, αν δεν έτρεμα, θα του έριχνα μια δεύτερη ματιά γιατί έιχε ένα κάτι… αλλά με την τρομάρα που είχα, όχι να τον δώ, ούτε να τον φτύσω τον καημένο που έκανε και το αυτοκίνητο φύλο και φτερό και ας μην το σκότωσε το κωλοτζιτζίκι.

Μέχρι να φτάσω σπίτι, βρώμαγα σαν παλιάλογο από τους τόνους κρύου ιδρώτα που έτρεχε από το φόβο μου. Η καρδιά μου είχε μόνιμα 120 σφύξεις και τα πόδια μου έτρεμαν. Οδηγούσα σαν τον μίστερ Μπιν. Με τα πόδια σε περίεργη στάση. Ούτε πόνο καταλάβαινα στο αριστερό γόνατο, ούτε μούδιασμα ούτε τίποτα. Το μυαλό μου ήταν στο να μην ακούσω το κωλοτζίτζικο.

Κάποια στιγμή, αφού έκανα τις σφήνες της αρκούδας, έφτασα σπίτι μου, κλείδωσα το αυτοκίνητο και ανέβηκα στο διαμερισματάκι μου, στη δροσιά και τη χαλάρωση των κλειστών παραθύρων!

Ακόμα ψιλοτρέμω και μόνο που το σκέφτομαι. Ελπίζω μέχρι τη Δευτέρα να έχει φοφολογήσει το κωλοτζίτζικο! Γιατί έχω να πάω και στη δουλειά! Μην έχω κανένα κακό συναπάντημα!!!

ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΠΑΡΑΤΕΙΝΕΤΑΙ...

 

Τα παιδιά έδωσαν πανελλαδικές το Μάιο. Πήραν αρχές Ιουνίου τη βαθμολογία. Συμπλήρωσαν τα μηχανογραφικά, όλα ηλεκτρονικά, μέσα στον Ιούνιο. Και φτάσαμε αισίως στα μέσα Αυγούστου και μας λένε ότι οι βάσεις και τα ονόματα θα ανακοινωθούν μετά τις 22 τρέχοντος!

Δεν έχω πάρει ούτε μια μέρα άδεια.

Δεν έχω κάνει ένα μπάνιο, είμαι κουρασμένη, έχω φτάσει στις αντοχές μου!

Δεν μπορώ να φύγω πριν τις 12 Σεπτεμβρίου.

Αν ο υιός περάσει εκτός Αθηνών, πρέπει να πάω να βρω σπίτι, να βρω άτομα να το καθαρίσουν, να το επιπλώσω, να ζήσω για λίγο μέσα να δω τι λείπει. Αν όμως περάσει στην Αθήνα, θα έχω χάσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Και θέλω να τον πάω και στο Παρίσι για να μη στενοχωρηθεί που δε θα περάσει εκεί που θέλει! Αυτό βέβαια θα γίνει μάλλον αρχές Οκτωβρίου…

Από τη δουλειά, μπορώ να αποδεσμευτώ όποτε θέλω. Όμως δε γίνεται να αφήσω εκκρεμότητες σε άλλα άτομα να φτιάξουν το χάλι που δημιούργησα εγώ που ήθελα να κάνω γενική καθαριότητα στο τμήμα. Και όταν λέμε γενική, εννοούμε τα πάντα. Μέχρι και τα φώτα βγήκαν και καθαρίστηκαν τα πλαστικά καλύμματά τους. Έχει γίνει κουκλί ο όροφός μου! Αλλά μέχρι να ολοκληρωθεί η φασίνα, να διορθωθούν βλάβες, να γεμίσει υλικό η κλινική που το μοίρασα όπου το χρειάζονταν, έχει πολύ βαβούρα και δεν είναι σωστό να φορτώσω το κοριτσάκι που βρίσκεται κάτω από μένα να βάλει σε τάξη το χάος που δημιούργησα εγώ. Δεν είναι πρέπον και δεν έχω διάθεση να φταρνίζομαι εκεί που θα πάω επειδή θα με βρίζει κάθε στιγμή!

Οπότε, απλά θα γκρινιάζω που άργησαν τόσο πολύ οι βάσεις και οι επιτυχόντες. Μα σε ένα υπολογιστή τα έβαλαν, τόσο πολύ έκανε να δώσει τα αποτελέσματα; Γιατί το καθυστερούν τόσο; Μας έχουν και μας τσιτσιρίζουν. Πως γνωρίζουν οι εφημερίδες πόσο έπεσαν οι βάσεις; Προφανώς κάποιος από το υπουργείο θα το διέρρευσε. Γιατί δεν το ανακοινώνουν και στους υποψηφίους να ησυχάσουμε οι γονείς και τα ίδια τα παιδιά; Να δεχτώ ότι τις προηγούμενες χρονιές τα παιδιά δεν έδιναν τα μηχανογραφικά ηλεκτρονικά αλλά σε χαρτί. Οπότε ήθελε χρόνο να περάσει ηλεκτρονικά όλος αυτός ο χαρτοπόλεμος. Τώρα όμως, δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Θα έπρεπε να είχαν ήδη ανακοινωθεί τα αποτελέσματα.

Δεν μπορώ να κλείσω ξενοδοχείο ούτε στην Ελλάδα, ούτε στο Παρίσι. Δεν ξέρω πόσες μέρες άδεια να πάρω. Και δεν είμαι μόνο εγώ σε τέτοιο χάλι. Είμαστε πολλές μαμάδες έτσι! Εξ ου και η τσατίλα μου!

ΑΔΕΛΦΕΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ ΓΙΝΑΝΕ ΜΑΛΛΙΑ ΚΟΥΒΑΡΙΑ

(Δε βρήκα άλλη πιο κοντινή παροιμία για αυτό που θέλω να εκφράσω, δηλαδή, βρήκα μια, αλλά μετά θα έβαζε η γκούγκλ ένδειξη για ακαταλληλότητα του μπλογκ)

Έχουμε εκμηδενίσει τα πάντα.

Ή όπως λέει ο λαός, είμαστε ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στο αλεύρι!

Έκανα δουλειές σήμερα, στον υπολογιστή, μη φαντάζεστε ότι φοράω φακιόλι και ποδιά, και παράλληλα άκουγα τηλεόραση γιατί περίμενα μια συγκεκριμένη διαφήμιση.

Και τι ακούω, ότι η χήρα του Καζαντζίδη έβγαλε σιντί, και το πουλά, και έχει και αποσπάσματα από δηλώσεις κάποιου για το μακαρίτη. Ουδέν το αξιοπερίεργο μέχρι εδώ. Εδώ έχει βγάλει σιντί η Μπεζεντάκου, ο Καζαντζίδης που είχε και φωνή δε θα έβγαζε; Αυτό που με ξένισε, ήταν μια δήλωση ότι ο Καζαντζίδης είναι η ακρόπολη, ο Παρθενώνας, δε θυμάμαι ακριβώς τι…

Αν ο Καζαντζίδης, ένας αγράμματος τραγουδιστής με καλή φωνή, ή έστω εξαιρετική φωνή, είναι ο Παρθενώνας, ο Δημήτρης Νανόπουλος, ο Ανδρέας Τζάκης, η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, τι είναι;;;

Όλοι οι επιστήμονες που διαπρέπουν στο εξωτερικό, τι είναι αν ένας τραγουδιστής είναι ο Παρθενώνας;

Σε κάθε πανεπιστήμιο της Αμερικής, υπάρχει τουλάχιστον ένας έλληνας καθηγητής. Σε κάθε νοσοκομείο της Αμερικής, υπάρχει τουλάχιστον ένας γιατρός έλληνας. Και εκεί, δεν κληρονομείς την έδρα ή τη θέση στο νοσοκομείο από τον μπαμπά σου ή τον πεθερό σου. Εκεί κάθε τρία χρόνια κρίνεσαι και αν δεν πληρείς τις προϋποθέσεις, πας σπίτι σου.

Το έχουμε χάσει το μυαλό. Δεχόμαστε ως φυσιογνωμία  τον Καζαντζίδη που ο θεός του χάρισε μια ωραία φωνή, οι κοπέλες της υδατοσφαίρισης που πήραν το παγκόσμιο κύπελο, τότε τι είναι; Αυτές δεν είχαν ένα χάρισμα και το εκμεταλλεύτηκαν, πάλεψαν, προσπάθησαν, κουράστηκαν και τελικά έγιναν αυτό που είναι. Δεν είχαν κάτι και με αυτό πορεύτηκαν, το δημιούργησαν. Τόσοι και τόσοι αθλητές έχουν κάνει περήφανη αυτή τη χώρα, αλλά ο Καζαντζίδης είναι η ακρόπολη. Κατά τη γνώμη  μου είναι εξαιρετικά υπερτιμημένος. Αλλά ο καθένας έχει τη δική του γνώμη και δεν προσπαθώ να πείσω κάποιον, όμως με ενοχλεί που ο κόσμος δεν ξέρει το Νανόπουλο και ξέρει τον Καζαντζίδη… δεν ξέρει ούτε τον Ανδρόνικο, θα μου πεις, τον Νανόπουλο  θα ήξερε;

TEΛΕΙΩΣΕ...

Κρίμααααα!

Πολύ κρίμα…

Έληξε η απεργία των ταξιτζήδων.

Τώρα θα αρχίσει πάλι το νέφος, πάλι η κυκλοφοριακή συμφόρηση, πάλι τα νεύρα την ώρα της οδήγησης.

Πάλι θα σταματούνε όπου να ΄ναι χωρίς να ανάβουν αλάρμ, ενώ πριν πήγαιναν με σαράντα χιλιόμετρα την ώρα και ξαφνικά ακινητοποιούνται.

Πάλι θα περιμένουμε στα φανάρια να γράψει το ταξίμετρο τα τρία λεπτά για να ξεκινήσουμε να πάμε στη δουλειά μας.

Πάλι θα μας κάνουν σφήνες στο δρόμο για να πλησιάσουν το πιθανό πελατάκι.

Όχι που θα διαρκούσε πολύ και θα ανασαίναμε καθαρό αέρα για κανένα μήνα.

Ας είναι. Υγεία να υπάρχει!

ΤΙ ΤΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟΥ ΨΩΡΙΑΡΗ; ΦΟΥΝΤΑ ΜΕ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ!

Ή αλλιώς, όλα τα είχε η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε!

Έχουμε λύσει τα προβλήματα όλα της κοινωνίας μας και το μόνο που μας είχε μείνει άλυτο, ήταν  η αποποινικοποιήση της καλλιέργειας χασίς όταν πρόκειται για προσωπική χρήση!

Είμαστε που είμαστε πρώτοι στην Ευρώπη στη χρήση ηρωίνης, είπαν να μας κάνουνε πρώτους και στο χασίς.

Μας υποσχέθηκαν ότι  θα μας κάνουν Ευρώπη και θα το κάνουν. Όπως στη Βρετανία, δεν αγοράζει κανείς κοτόπουλο ολόκληρο για να μαγειρέψει και παίρνει ένα μπουτάκι, έτσι και οι μισθοί μας φτάνουν πια για να αγοράσουμε μόνο μια φέτα από το καρπούζι. Πάνε οι καιροί που ξέραμε. Όπως οι Ελβετοί, δουλεύουν όλο το χρόνο για να μαζέψουν χρήματα για ένα ταξιδάκι στα ελληνικά νησιά, έτσι και εμείς θα δουλεύουμε όλο το χρόνο για μια εβδομάδα στην Αστυπάλαια και την Ικαρία. Όπως στην Ολλανδία, καπνίζουν το μαύρο τους και το καλλιεργούν στο μπαλκόνι τους για να ξεχνούν την έλλειψη ήλιου και τύχης, έτσι και εμείς, θα ξεχνάμε το οικονομικό χάλι της χώρας μας με μια φουντίτσα!

Μας σπρώχνουνε όλο και πιο κάτω στον πάτο του βαρελιού!

Με τις υγείες μας!

ΟΙ ΚΙΝΕΖΟΙ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ...

... ξέρετε ποιοι είναι;

Οι ταξιτζήδες. Δεν είναι τυχαίο που τους αποκαλούν κίτρινη φυλή.

Αφού σταμάτησαν να κινούν όλο το 24ωρο τα παμπάλαια ΙΧ τους που τα έβαψαν κίτρινα, τους έβαλαν ένα ταξίμετρο και κράτησαν την επιδοτούμενη μερσέντες για προσωπικό αυτοκίνητο, αφού σταμάτησαν να εκπέμπουν τόσα και τόσα καυσαέρια, αφού άδειασαν επιτέλους οι δρόμοι, είπαν να τους σιχτιρίζουν όχι μόνο οι οδηγοί των ελληνικών δρόμων, αλλά και οι τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα μας. Μαζεύουν μια ζωή λεφτά να κάνουν ένα ταξίδι στην κοιτίδα του πολιτισμού, των ολυμπιακών, της τραγωδίας, αλλά μένουν με τις φωτογραφικές στο χέρι! Και βιώνουν κανονικά την τραγωδία!

Και να έμεναν μόνο με τις φωτογραφικές στο χέρι, δε θα ήταν και τόσο το σιχτίρισμα που θα έτρωγαν. Αλλά, έλα που τους ανάγκασαν να σέρνουν  τις βαλίτσες τους στους δρόμους γύρω από το Ελ. Βελ, με σαράντα βαθμούς και τρέχοντας! Έλα που τους ανάγκαζαν να μη βγουν έξω από τα κρουαζιερόπλοια και όσοι το επιχείρησαν να μην μπορούν να ξεμυτίσουν από το λιμάνι. Οι κινέζοι των δρόμων το απαγόρευαν. Σε μερικές περιπτώσεις, έπεσε και ξύλο, αλλά δεν πρόλαβα να δω ποιοι έδερναν ποιους!

Την απεργία, εμείς, οι πελάτες τους, πρέπει να κάνουμε, όχι οι ταξιτζήδες. Να σταματήσουν αυτοί την απεργία τους και να μη πατάει άνθρωπος σε ταξί. Να τριγυρνούν στους δρόμους άδειοι και να μη σηκώνει κανείς το χέρι του για να τους καλέσει. Να κάνουν κρα για πελάτη και πελάτη να μη βλέπουν. Να δουν τι ωραία θα περάσουν! Όπως πέρασαν και αυτοί που έμειναν στη γέφυρα Ρίου Αντιρρίου, όπως και αυτοί που αναγκάστηκαν να πάρουν την παλαιά εθνική οδό για τα ταξίδια τους στα χωριά τους...

Προσωπικά, πολύ την ευχαριστιέμαι την απεργία των ταξιτζήδων. Οι δρόμοι είναι άδειοι και πας όπου θες σε χρόνο ντε τε! Ας το καθυστερήσουν και άλλο. Πολύ με βολεύει! Μόνο που δεν ελπίζω… πόσο θα αντέξουν οικονομικά; Σε λίγες μέρες, θα σταματήσουν. Όχι νωρίτερα από την επομένη της παναγίας, αλλά αμέσως μετά, θα την διακόψουν την απεργία.


Οι μικρονοϊκοί αυτοί τύποι, δεν καταλαβαίνουν ότι οι ενέργειές τους έχουν κάνει τους απανταχού τουρίστες να διαγράψουν τη χώρα μας από τους μελλοντικούς προορισμούς τους. Βρε ηλίθιοι, αν δεν έρθουν τουρίστες, πως θα δουλέψετε; Όλοι έχουν δικό τους αυτοκίνητο. Με τους τουρίστες, θα κινηθείτε. Εκτός από ήλιο δεν εξάγουμε και κάτι άλλο. Αν δεν έλθουν οι τουρίστες, πως θα  ζήσετε εσείς και οι ξενοδόχοι και οι μαγαζάτορες και χίλιοι δυο άλλοι επαγγελματίες; Αν δεν υπάρχει χρήμα, δε θα υπάρχει και για ταξί, ανεγκέφαλοι!
Τέτοια προδοσία, δεν περίμενα. Ρεζίλι γίναμε διεθνώς. Αντί να μιλούν για τον ξένιο Δια, θα μιλούν για τον αφιλόξενο έλληνα ταξιτζή...

ΝΙΚΗ

Ο φτωχός ελπίζοντας, πεθαίνει χαίροντας, λέμε στις εξωτικές καρδιτσίους νήσους!

Καλό μήνα, με ένα εκπληκτικό κομμάτι που ονομάζεται νίκη, με την ορχήστρα Γιόχαν Στράους και ένα συγκρότημα με έγχορδα από την αγγλία τις BOND και φυσικά στη διεύθυνση της ορχήστρας είναι ο αγαπημένος μου Αντρέ Ριεού!