ΤΟ ΣΟΪ ΜΟΥ ΜΕΣΑ…Γ@Μ@

  ...στο δικό μου αυτοκίνητο;;;   

 Την τρομάρα που πήρα σήμερα το απόγευμα, δεν την εύχομαι ούτε στον εχθρό μου.

Η αδερφή μου διακοπίζεται με το μαύρο το σύζυγό της. Και λέω μαύρο, γιατί ο έρμος είναι στο Μαυρίκιο για να χειρουργεί φτωχούς καρδιοπαθείς δωρεάν, η ομογάλακτή μου όμως, κάνει διακοπές. Ο άνθρωπος φεύγει το πρωί από το δωμάτιο του ξενοδοχείου και γυρνά το βράδυ και αυτή βλέπει τα αξιοθέατα. Με βροχή μεν, γιατί εκεί είναι περίοδος μουσώνων, αλλά τα βλέπει!

Σήμερα μας ειδοποίησε ότι επειδή ο κηπουρός θα έχει άδεια, να πάω με το μεγάλο γιο της να γεμίσουμε την πισίνα γιατί αν δεν το κάνουμε, θα χαλάσει το μοτέρ από την εξάτμιση του νερού.

Δε βαριέσαι, λέω. Ας πάμε ρε ανιψιέ. Και πάμε. Και εκεί που περιμένω στο αυτοκίνητο μέσα, μπαίνει ένα τζιτζίκι. Και δεν το παίρνω είδηση.

Ξεκινάμε για το γυρισμό, και ξαφνικά το ακούω να τζιτζικίζει από το πίσω κάθισμα. Το πώς δε στουκάραμε πουθενά, δεν ξέρω. Είχα άγιο… Και είχα και το ξένο το παιδί στο αυτοκίνητο. Να πάθει τίποτα, να έχω τύψεις μια ζωή...

Σταματάω σε ένα σημείο δεξιά, κατεβαίνω από το αυτοκίνητο, βλέπω που βρίσκεται το τέρας και δηλώνω με στόμφο. Εγώ μέσα με αυτό, δεν μπαίνω. Κλείνω το αυτοκίνητο και παίρνουμε ταξί, ανιψούδι. Ρε θεία, θα το σκοτώσω εγώ. Αλλά δεν το σκότωσε! Και αναγκάστηκα να σταματήσω ένα περαστικό με ένα μηχανάκι. Προσπαθεί ο άνθρωπος, δεν τα καταφέρνει. Πρέπει, μου λέει, να ανοίξω το πορτμπαγκάζ. Ανοίξτε το, λεω, αλλά καλού κακού, εγώ πήγα στη διαχωριστική νησίδα!

Εκεί έρχεται άλλος ένας κύριος που έτρωγε και τη γρανίτα του, και με ρώταγε τι συνέβαινε. Και μου έκανε και πλάκα. Αν δεν είχα γίνει μούσκεμα από τον κρύο ιδρώτα, αν δεν έτρεμα, θα του έριχνα μια δεύτερη ματιά γιατί έιχε ένα κάτι… αλλά με την τρομάρα που είχα, όχι να τον δώ, ούτε να τον φτύσω τον καημένο που έκανε και το αυτοκίνητο φύλο και φτερό και ας μην το σκότωσε το κωλοτζιτζίκι.

Μέχρι να φτάσω σπίτι, βρώμαγα σαν παλιάλογο από τους τόνους κρύου ιδρώτα που έτρεχε από το φόβο μου. Η καρδιά μου είχε μόνιμα 120 σφύξεις και τα πόδια μου έτρεμαν. Οδηγούσα σαν τον μίστερ Μπιν. Με τα πόδια σε περίεργη στάση. Ούτε πόνο καταλάβαινα στο αριστερό γόνατο, ούτε μούδιασμα ούτε τίποτα. Το μυαλό μου ήταν στο να μην ακούσω το κωλοτζίτζικο.

Κάποια στιγμή, αφού έκανα τις σφήνες της αρκούδας, έφτασα σπίτι μου, κλείδωσα το αυτοκίνητο και ανέβηκα στο διαμερισματάκι μου, στη δροσιά και τη χαλάρωση των κλειστών παραθύρων!

Ακόμα ψιλοτρέμω και μόνο που το σκέφτομαι. Ελπίζω μέχρι τη Δευτέρα να έχει φοφολογήσει το κωλοτζίτζικο! Γιατί έχω να πάω και στη δουλειά! Μην έχω κανένα κακό συναπάντημα!!!