ΒΡΕ ΠΩΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ!

Αύριο είναι πρωτομαγιά.

Πέφτει Κυριακή. Πριν δυο χρόνια, η Δευτέρα θα ήταν αργία. Τώρα ούτε που το διανοείται κάποιος να πει, να μεταφέρουμε την αργία την επομένη!

Είδες πως αλλάζουν τα πράγματα; Το περίμενες; Εγώ όχι. Αλλά όταν βλέπουμε τα σκούρα, το βουλώνουμε. Ίσως έπρεπε να πιάσουμε πάτο για να μπορέσουμε να αλλάξουμε νοοτροπία.

Όπως έχω ξαναγράψει, είμαστε ένα υβρίδιο μεταξύ ανατολής και δύσης. Ανήκουμε γεωγραφικά στη δύση και σε νοοτροπία στην ανατολή.

Ακούμε χρόνια και χρόνια, ότι για το χάλι μας, φταίνε τα 400 χρόνια τουρκικής κατοχής. Και υποτίθεται ότι είναι η μαύρη περίοδος της ελληνικής ιστορίας. Τότε, γιατί δεν αποβάλλουμε αυτήν τη νοοτροπία από την καθημερινότητά μας; Γιατί συνεχίζουμε να λειτουργούμε όπως οι τριτοκοσμικοί αιγύπτιοι και σύριοι και όχι όπως οι δυτικοί γερμανοί και σουηδοί;;;

Γιατί είμαστε των λόγων και όχι των έργων.  Μια χαρά στη θεωρία, μηδέν στην πράξη. Μας ενοχλεί που ρίχνουν βαρελότα στην ανάσταση. Το τι λέμε είναι άλλο πράγμα. Όμως μόλις μας δίνεται η ευκαιρία να χώσουμε στη φυλακή μερικούς, έρχεται ένας μεγαλόψυχος παπάς, να συγχωρέσει τον υπαίτιο του τραυματισμού του γιου του. Αν του χρόνου ο ίδιος τραυματίσει ένα άλλο παιδί, ήθελα να ήξερα, τι θα πει ο παπάς!

Δε μας αρέσουν οι κλοπές, οι ρεμούλες, αλλά όταν έρχεται η στιγμή να λάβουμε θέση, δε βρίσκουμε στοιχεία που να τις τεκμηριώνουν για να τους στείλουμε στη δικαιοσύνη!

Δε θα αλλάξουμε αν δεν τρυπήσουμε τον πάτο του βαρελιού.

Η μικρή αυτή αλλαγή που έγραψα στην αρχή της ανάρτησης, ίσως να είναι η αρχή. Ας ελπίσουμε ότι θα συνεχιστεί. Ας ελπίσουμε ότι τα παιδιά μας θα δουν κάτι καλύτερο από ότι βιώσαμε εμείς. Και ας μη μας αρέσει. Ποτέ οι αλλαγές δεν είναι ευχάριστες για όλους. 

ΑΜ ΔΕ!!!

Αυτό με την κατάνυξη των ημερών δεν το έχω καταλάβει.

Ούτε την τάση που έχουν οι άνθρωποι λόγω των ημερών, να συγχωρούν.

Δηλαδή όλο το χρόνο δε συγχωρούμε και το Πάσχα δίνουμε άφεση!

Μωρ’ τι μας λες!!!

Γιατί να συγχωρέσω; Όταν με πλήγωνες, με έκανες να κλαίω, να πονώ και να χτυπιέμαι από τη στενοχώρια, εγώ δεν είχα ψυχή;

Εμένα ποιος με συγχώρεσε για να συγχωρέσω;

Γιατί εγώ να είμαι μεγαλόκαρδη και εσείς όλοι μικρόψυχοι;

Εγώ τι έχω και πρέπει να κάνω πίσω και να τα καταπίνω αμάσητα; Κακίες, μικρότητες, ύπουλες συμπεριφορές, λόγια, έργα…

Εγώ έχω ουρά; Έχω κέρατο; Έχω φτερά αγγέλου;;;

Όχι δεν έχω. Γιατί λοιπόν, εγώ (όπου εγώ, βάλτε τον εαυτό σας), να αδιαφορήσω για όσα μου έκανες και να σε συγχωρήσω;

Σε ένοιαξε εσένα όταν μου έβγαζες το μάτι (μεταφορικό είναι, σας τα κάνω λιανά γιατί με τόση χοληστερίνη αυτές τις μέρες, το κάψατε το νιονιό!), το πώς ήμουν εγώ και αν με πείραξε η συμπεριφορά σου; Όχι. Εμένα γιατί να με νοιάξει και να το παίξω σήμερα κυρία;

Δεν είμαι. Δε συγχωρώ, θα συνεχίσω να θυμάμαι και θα στο ανταποδώσω εν ευθέτω χρόνω… μήπως εσύ έτσι δεν έκανες;

Είσαι και μαλάκας, (ο οποιοσδήποτε, μην τσιμπάτε, αυτός που με/σε πλήγωσε), θες να κάνεις το κακό σε εμένα, αλλά περιμένεις και να σε συγχωρήσω κάποια στιγμή. Ίσως, στο νεκροκρέββατό μου. Αλλά τώρα όχι.

Δικαιολογίες και ελαφρυντικά, δεν αναγνωρίζονται. Όταν κύριε, ή και κυρία, έκανες ότι έκανες, με σκέφτηκες; Κάθισες να αναλογιστείς πόσο θα πονέσω με αυτό που κάνεις; Στο μικρόκοσμό σου για να κάνεις τη δουλειά σου, χρησιμοποίησες όλα τα μέσα που μπορούσες να έχεις. Και με το οπλοστάσιο αυτό με χτύπησες. Λίγο, πολύ, αλύπητα… Δεν έχει σημασία το κίνητρο. Εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Τα λόγια σου, οι ενέργειές σου, οι πράξεις σου, η συμπεριφορά σου, με πλήγωσαν. Γιατί περιμένεις τώρα να σε συγχωρέσω;;;

Πόθεν πως;;;

Εσύ είσαι γεμάτος ενοχές και εγώ θα σε ανακουφίσω; Αμ δε!

Δεν είναι ανωτερότητα, είναι αδυναμία. Και όχι, δε θα σε συγχωρέσω. Γιατί δεν είσαι τριών χρονών να μη διαχωρίζεις το καλό από το κακό… Ήξερες τι έκανες. Τώρα θα υποστείς τις συνέπειες.

Αυτή η ανάρτηση έγινε μετά από συζήτηση που είχα με το γιο μου και επειδή σε πολλά μπλογκ είδα μια τάση άφεσης αμαρτιών σε άτομα που κατά καιρούς τους τραυμάτισαν, ψυχικά, ηθικά, σωματικά.

Όχι ρε φίλε. Δεν είναι λύση η συγχώρεση. Αν τον συγχωρέσεις, θα το ξανακάνει. Γιατί πρέπει εσύ να είσαι ο υπεράνω, για να μπορούν οι άλλοι να σε πληγώνουν;;;

Αδυναμία είναι η συγχώρεση. Δεν είναι δύναμη. Δύναμη είναι να το θυμάσαι και να πράττεις ανάλογα. Όχι να πεις, δε γαμιέται, δεν αλλάζει τίποτα… Γιατί όντως δε θα αλλάξει. Αν όμως εσύ, εγώ, ο άλλος, του δείξουμε ότι θυμόμαστε, θα αλλάξει αυτός συμπεριφορά.

Θα συγχωρέσετε το δοσίλογο, το συνεργάτη των γερμανών που στην κατοχή έστειλε τον άντρα σας, τον αδερφό σας, το γιο σας στο γερμανικό απόσπασμα; Συγχωρέστε τον, αλλά τα δικά σας παιδιά, ανίψια εγγόνια δε θα είχαν για μια ζωή πατέρα να τα φροντίσει, να τα προστατέψει, να τα συμβουλέψει, να τους συμπαρασταθεί…

Ακραίο το παράδειγμα, αλλά πραγματικό πέρα ως πέρα!!!

Ελπίζω να το πιάσατε το νόημα. Άντε, φιλιά, γιατί έχω και ένα ταξιδάκι στα πέριξ να κάνω!

ΜΙΑ ΛΙΒΥΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ...

Να πω ότι φταίει το νέφος, ψέματα θα είναι.

Να πω ότι φταίει η περιβαλλοντική μόλυνση, πάλι ψέματα θα είναι.

Ο άνθρωπος. Μόνο αυτός φταίει. Όπως είπε και ο αριστοτέλης, ο αρχαίος όχι ο Ωνάσης, έλεος, μόνο τα φράγκα έχετε στο νου σας, ο άνθρωπος είναι το ωραιότερο και το χειρότερο ζώο της φύσης.

Χθες είπα να πάρω τη μαμά μου και το βλαστάρι μου να πάμε στην εκκλησία για την ανάσταση. Όχι ότι το πολυήθελα, αλλά μου το ζήτησε η μαμά και δεν ήθελα να της χαλάσω το χατίρι.

Και πήγα. Και αυτό ήταν. Δε θα ξαναπάω.

Βγαίνοντας από την πολυκατοικία της μαμά μου, μια κυρία  με άσπρα μαλλιά, μα το θεό ρε παιδιά, μα το θεό, έριχνε αυτά τα βαρελότα που κάνουν ένα διαολεμένο θόρυβο. Αλήθεια σας λέω. Αφού το σχολιάσαμε με το παιδί και μας άκουσε κιόλας. Μέχρι να φτάσουμε στην εκκλησία, τα είδαμε όλα. Κάθε τέσσερα βήματα και βαρελότο η κωλόγρια.

Εκεί, στην εκκλησία ντε, γινόταν το μουρλής. Παιδιά να κλαίνε. Γέροι να βρίζουν. Μερικοί να κουνούν το κεφάλι τους αποδοκιμαστικά. Βλαμμένα να ρίχνουν βαρελότα συνεχώς. Η ώρα ήταν έντεκα και μισή. Είπαμε να ακούσουμε και λίγη λειτουργία. Αμ δε! Επάνω σε μια αερογέφυρα για τους πεζούς, ήταν μαζεμένα τα περισσότερα βλαμμένα και ρίχνανε τα βαρελότα στο δρόμο. Πέρασε ένα σμαρτ, κόντεψε να γίνει Κούγκι!

Προς τις δώδεκα παρά τέταρτο, ο κόσμος άρχισε να έχει φως στις λαμπάδες τους. Πως το πήραν αφού ο παπάς δεν είχε πει το δεύτε λάβετε φως, δεν ξέρω. Άρχισαν όλοι να έχουν αναμμένες λαμπάδες και μου γύρισε το μάτι. Μια τύπισσα που σίγουρα μετά το χριστός ανέστη, θα πήγαινε στη Βανδή άναψε τη λαμπάδα της και μου άναψε και τα μαλλιά. Μου τα έσβησε η μαμά μου. Την Τετάρτη έχει κομμωτήριο μπας και σουλουπωθώ! Την Τρίτη έχω να πάω τη μαμά στον Αϊ Γιάννη το Ρώσο. Οπότε, η επιχείρηση συμμόρφωση αναβάλλεται μια μέρα.

Μαζεύτηκαν όλοι στο υπόστεγο της εκκλησίας και εκεί γινόταν το αδιαχωρητο. Να προσέχεις τη λαμπάδα σου να μη σβήσει με τον αέρα, να μην κάψεις τον άλλο, να μην καείς και συ. Και σε όλα αυτά, να ρίχνουν και βαρελότα. Ξαφνικά όλοι απομακρύνθηκαν από δίπλα μου. Εγώ δεν πήρα χαμπάρι. Σκάει ένα μπαμ ακριβώς πίσω μου. Λαμπαδιάζει το φόρεμα στον ποδόγυρο. Αυτό ήταν. Φεύγω, λέω στη μαμά μου. Ο παπάς δεν είχε πει ακόμα το χριστός ανέστη. Αλλά για μένα αυτό ήταν. Δεν ξαναπάω στην ανάσταση.

Ξεκινάμε με το παιδί και τη μαμά να πάμε στο σπίτι. Τοίχο τοίχο πηγαίναμε και πάλι κινδυνεύαμε.

Και στη λωρίδα της Γάζας, λιγότερα μπαμ άκουγες. Εμπόλεμη ζώνη η Παναγίτσα πίσω από το Ιντερκοντινένταλ! Μέχρι να πάμε σπίτι, θυμηθήκαμε όλους τους αγίους και τους θαυματοποιούς.

Με το που μπήκαμε στο σπίτι, κάναμε καταμέτρηση απωλειών. Ένα φόρεμα με τρύπες και μια τούφα καψαλισμένη. Σχετικά λίγες σε σχέση με το χαμό που γινόταν.

Άσε την τρομάρα από τα μπαμ μπουμ. Είμαι και καρδιακή, το πώς τη γλίτωσα, ένας θεός ξέρει!

ΕΛΕΟΣ!

Πες τε με στριμμένη. 

Πες τε με άθεη. 

Πες τε με γκρινιάρα. 

Δε με νοιάζει. 

Εγώ αυτό που έχω να το πω θα το πω. 

Όλη τη μεγάλη εβδομάδα σιχάθηκα να βλέπω εβραϊκά έργα.Τι Χριστό, τι Μωυσή, τι Δαβίδ, τι Σαμσών έχει βάλει η τηλεόραση, δεν μπορείτε να φανταστείτε. Αφού άρχισα να κοιτώ στο πάτωμα να δω που δεν έχει άμμο να πατήσω. Ευτυχώς που κάνει κρύο και δε νομίζω πως είμαι στην Ιεριχώ η τη Βαβυλώνα. Θα αρχίσω να φωνάζω τον πρωθυπουργό φαραώ!

Αυτό το πράμα του Τζεφιρέλι, που βγήκε στους κινηματογράφους το 1980 και κάθε χρόνο το βλέπουμε στην τηλεόραση, δεν το έχει βαρεθεί κανένας;;;

Πόσες φορές θα πρέπει να το βάλει η τηλεόραση; Έχουμε μάθει τους διαλόγους απ’ έξω. Κάθε χρόνο, μα κάθε χρόνο, ρε παιδιά το δείχνει η τηλεόραση!

Αμ, αυτόν τον Δαβίδ; Δηλαδή τι ακριβώς μας λένε, ότι άμα θέλουμε τη γυναίκα του στρατιώτη μας, να τον σκοτώσουμε για να γίνει δική μας;

Μπράβο ρε, και εγώ θέλω έναν εφοπλιστή, να βάλω να σκοτώσουν τη γυναίκα του; 

Ότι έχει γυριστεί στο Χόλυγουντ και όχι μόνο, και έχει σχέση με Αραβία, Ισραήλ, έρημο, και φυσικά ριγωτή κελεμπία, το έχουμε δει!

Ο Χριστός του Τζεφιρέλι, των ιταλών, των βρετανών, του Χόλυγουντ. Έλεος!!!

Και να θες να μείνεις χριστιανός, με τόσο οβερντόουζ, το γυρνάς σε βουδιστής!

Πας να κάνεις ζάπινγκ, ο Χριστός με μέηκαπ στο ένα κανάλι, το αλλάζεις, ο Χριστός με σανδάλι και λευκό ριχτό, συνεχίζεις το ζάπινγκ, ο Χριστός με ριγωτό και κάθετη ρίγα ξανθός και γαλανομάτης.

Φέρτε μου έναν εβραίο που η γενιά του δεν έχει φύγει ποτέ από το Ισραήλ να είναι ξανθός και γαλανομάτης.

Αν υπήρξε ο Χριστός, θα ήταν μελαχρινός, με σταρένιο δέρμα, κατσαρά μαλλιά και μαύρα μάτια. 

Βαρέθηκα. Θέλω να δω ταινία να γελάσω. Να έχει περιπέτεια, να έχει σασπένς. Έστω ένα Τζέιμς Μποντ ρε παιδιά.

Τι γίνεται εδώ; Δε βαρέθηκε κανένας να δείχνει τα ίδια και τα ίδια; 

Ένα βράδυ είπα να μην καθίσω στον υπολογιστή και μου γύρισε το μάτι!

Μετά αναρωτιούνται γιατί καθόμαστε στους υπολογιστές. 

Και  μην ακούσω γιατί δεν πήγα μια βόλτα, γιατί θα δαγκώσω κανέναν. Δε σας έχω πει ότι ο γιος μου δίνει εξετάσεις φέτος; Το παιδί θα διαβάζει και η μάνα θα ξεπορτίζει;;; το θέλω, όχι πως δεν το θέλω, αλλά δεν μπορώ να το κάνω στο παιδί μου. Οπότε, βολεύομαι με ότι έχω. Και μη  με ρωτήσετε γιατί δε διάβασα ένα βιβλίο, γιατί θα σας ορμήξω. Γιατί όλη τη μέρα, είχα τελειώσει αυτό που είχα μαζί μου. Και τα σουντόκου τα έλυσα. Τον υπολογιστή  μου δεν είχα πάρει στο σπίτι του παιδιού μου. Και το μετάνιωσα. Εννοείται πως σήμερα θα τον έχω παραμάσχαλα!!!

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ; ΔΕ ΛΕΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΠΟΥΡ...Α!

Δε θυμάμαι σε ποιο μπλογκ διάβασα ότι τα ετήσια έξοδα για αποκατάσταση των φθορών που προκαλούν οι εισβολείς σε πανεπιστήμια και άλλα ΑΕΙ, ξεπερνούν τα 3,2 δις ευρώ!

Και εδώ θα ξυπνήσει μέσα μου ο τύραννος. Πως ανευρίσκονται ακριβώς αυτά τα χρήματα; Από τη φορολογία.

Ε λοιπόν, εγώ που φορολογούμαι, δεν έχω καταστρέψει ποτέ, ΠΟΤΕ, ΠΟΤΕ κανένα κτήριο. Γιατί θα πρέπει να πληρώνω τις φθορές και τις καταστροφές μερικών ανεγκέφαλων; Γιατί δεν τους μπαγλαρώνουν να επιδιορθώσουν μόνοι τους τις καταστροφές που προκάλεσαν;

Αλλά τα πανεπιστήμια είναι άσυλα. Δεν έχω ακούσει μεγαλύτερη μαλακία. Είναι άσυλα ιδεών όχι αναρχικών, κλεφτών, καταστροφέων, ναρκομανών!

Γίνονται τα ίδια πράγματα στο εξωτερικό;

Όχι. Γιατί άραγε;

Μήπως γιατί απαγορεύεται η είσοδος σε όσους δεν είναι φοιτητές; Μήπως γιατί δεν είναι δωρεάν;

Όταν κάτι στο χαρίζουν χάνει την αξία του. Αν δεν αγωνιστείς και δεν το πληρώσεις δεν το εκτιμάς. Αν δεν το πληρώσεις δεν το πονάς.

Οι φοιτητές μας πάνε στο πανεπιστήμιο λες και γυρνάνε από πενθήμερη. Άπλυτοι, αξύριστοι, αδιάβαστοι, και με την παρέα τους. Δε σχολιάζω τα ρούχα, είπα να μη μου ανεβάσω την πίεση πρωί πρωί!

Άσε το διάβασμα. Αιώνιοι φοιτητές. Φεύγεις, ρε ρεμάλι, από την Άνω Περδικοραχούλα γιατί πέρασες στο ΤΕΙ υδατοκαλλιεργητών Λεστινίτσας. Χαρά οι δόλιοι οι γονείς σου! Εσύ θα ξεφύγεις από την αμάθεια και τη σκληρή εργασία της γης. Κάνουν το σκατό τους παξιμάδι για να σε σπουδάσουν. Νοικιάζεις σπίτι, πληρώνεις λογαριασμούς με λεφτά που σου στέλνουν οι γονείς σου. Εσύ μόνο να διαβάζεις θέλουν. Κινητό, μηχανάκι, λάπτοπ αγοράζονται την πρώτη χρονιά. Και τα μαθήματα του πρώτου έτους παίρνονται εύκολα. Μετά αρχίζουν οι πολιτικές νεολαίες να σε πλησιάζουν. Και τσιμπάς. Και το όνειρο του πτυχίου απομακρύνεται. Μετά αρχίζουν οι έρωτες. Και δε μιλάω για ξεπέτες. Μιλάω για να δαγκώσεις τη λαμαρίνα για τα καλά! Να μην μπορείς να φας, να κοιμηθείς, να μην μπορείς να διαβάσεις… και προστίθεται και άλλη μια χρονιά παραπέρα. Και μετά για να το ξεπεράσεις θα αρχίσεις τα πάρτυ, τις εκδρομές και πάει λέγοντας. Και φτάνουν αισίως τα έξι και εφτά χρόνια και οι ταλαίπωροι οι γονείς πληρώνουν και ελπίζουν. Μετά τα δέκα χρόνια, το παίρνουν απόφαση, κατεβάζουν το κεφάλι, συνεχίζουν να δουλεύουν, να στέλνουν λεφτά, να κάνουν το σκατό τους παξιμάδι, γνωρίζοντας όμως ότι ο κανακάρης τους πτυχίο δε θα πάρει ποτέ…

Αν όμως στο πανεπιστήμιο πλήρωνες, αν σου δίνανε κάρτα εισόδου με μαγνητικό μηχανισμό για να ανοίξει η πόρτα του για να μπεις, αν σου είχανε κάμερες παντού και αν δεν την κοίταζες, η εσωτερική πόρτα δεν άνοιγε, αν υπήρχαν φύλακες και σεκιουριτάδες, αν επέστρεφες τα βιβλία σου κάθε χρόνο και αν ήταν ιδιαίτερα φθαρμένα θα τα πλήρωνες όσο στοιχίζουν στα βιβλιοπωλεία, αν υπήρχε όριο φοίτησης, τότε, θα ήταν διαφορετικά.

Ένας φίλος μου, γιατρός, πήγε στην Αγγλία. Εκεί έγινε καθηγητής πανεπιστημίου. Στις προφορικές εξετάσεις, είχε πολύ κρύο και φόρεσε παντελόνι πουκάμισο γραββάτα και δερμάτινο σακάκι. Και ο πρύτανης τον έστειλε πίσω να αλλάξει γιατί ήταν πολύ κάζουαλ ντυμένος. Έχασε τρεις ώρες και επέστρεψε να εξετάσει. Και παρακαλώ, σχεδόν όλοι οι φοιτητές ήταν κουστουμαρισμένοι, κουρεμένοι…

Εσείς θεωρείτε ότι οι καταστροφές που γίνονται κάθε χρόνο, είναι σωστό να πληρώνονται από εμάς τους πολίτες και όχι από τους γονείς των καταστροφέων και τους ίδιους τους καταστροφείς; Στο κάτω κάτω της γραφής, ο δικός μου πατέρας μου έμαθε να μην καταστρέφω την ξένη περιουσία. Οι δικοί τους δεν τους το έμαθαν, ας πληρώσουν την αμέλειά τους ως γονείς! Εγώ που δεν καταστρέφω, γιατί να πληρώσω;;; εγώ τα λεφτά που δίνω στην εφορία θέλω να γίνουν νοσοκομεία, δρόμοι, συντάξεις. Όχι καινούργια τζάμια και πόρτες στο πολυτεχνείο!

Και να σας πω; Κάθε χρόνο αυτό το πολυτεχνείο, το κάνουν καλοκαιρινό. Το φτιάχνουν και του χρόνου πάλι τα ίδια. Γιατί το φτιάχνουν; Ας καταστρέψουν μια, δυο, πέντε φορές, μετά τι σκατά θα καταστρέφουν; Χώμα θα το έχουν κάνει.

Αφορμή για την ανάρτηση είναι ο

προπυλακισμός του νομπελίστα Watson στο πανεπιστήμιο Πατρών. Ξεφτυλιστήκαμε διεθνώς. Ντροπή μας! Πηγή είναι το μπλογκ

Είδα φως και μπήκα...

Kαι εδώ το βίντεο της ντροπής. Η απόλυτη ξεφτίλα της ελληνικής κοινωνίας. Δε μιλάμε για τον οποιοδήποτε, μιλάμε για το νομπελίστα που με τον Kρηκ, ανακάλυψαν τον τρόπο που είναι δομημένη η αλυσίδα του DNA.

http://www.youtube.com/watch?v=DouJCVaokXg

ΑΡΓΙΑ ΜΗΤΗΡ ΚΑΚΙΑΣ...

Έχω πάθει υπερκόπωση.

Είμαι συνεχώς στο κρεβάτι και… κοιμάμαι. Αμάν αυτό το βρώμικο το μυαλό σας!

Έχω δει ταινίες, έχω λύσει σουντόκου, έχω διαβάσει βιβλία.

Αλλά η αποβλάκωση, αποβλάκωση.

Χθες χάζευα στην τηλεόραση ένα παιχνίδι. Wipeout  νομίζω το λένε.

Πάνε κάτι νούμερα, στην Αργεντινή παρακαλώ, και τρέχουνε σε κάτι διαδρόμους που έχουν εμπόδια, πηδάνε μπάλες, σκαρφαλώνουν σε σκάλες που γλιστράνε και πάει λέγοντας.

Και τι μου πέρασε από το μυαλό;;; (πέρα από ένα βλήμα ναααα)

Να γινόταν ένα τέτοιο παιχνίδι και να ήταν οι παίχτες διάσημοι.

Όλοι αυτοί οι μάτσο άντρες της ελληνικής σόου μπιζ.

Ο Γκλέτσος, ο υιός Κούρκουλος, η αδυναμία μου ο Πασχάλης Τσαρούχας, και όλοι αυτοί που παίζουν σε καθημερινά σήριαλ και δεν τους ξέρω.

Άσε, πιο διαστροφικό. Να παίζουν στο παιχνίδι αυτό οι παρουσιαστές ειδήσεων. Η Στάη, η Τρέμη, ο Λιάγκας, ο Δρακάκης…

Και μη σας πω για πρωινατζούδες και μεσημεριανούδες!

Αν σκέφτεστε κάτι παρόμοιο, γράψτε το. Που ξέρετε; Μπορεί να με διαβάζει κανένας διευθυντής προγράμματος!

ΒΙΤΡΙΝΑ...

Είμαστε των τύπων και όχι της ουσίας.

Η καθημερινότητά μας, είναι γεμάτη από παραδείγματα. 

Ο γιατρός πρέπει να δείχνει σοβαρός και επιτυχημένος μέσα στο κοστούμι του για να προκαλεί σεβασμό και δέος.

Γιατί θα χάσει κάτι από τις γνώσεις του αν φορέσει τζην και φούτερ;

Η πωλήτρια πρέπει να είναι σα μανεκέν για να ψωνίσει η πελάτισσα από το μαγαζί. Αν φοράει φόρμα ή σκισμένο τζην και πουκαμισάκι, θα χάσει από την ευγένεια που οφείλει να επιδεικνύει στις πελάτισσες;

Η φαρμακευτικός αντιπρόσωπος πρέπει να είναι ντυμένη στην πένα και ο σωματότυπός της τουλάχιστον μοντέλου, να είναι δε, νέα και όμορφη. Γιατί το φάρμακο αν είναι μάπα και το πλασάρει η Σκλεναρίκοβα δε θα στείλει κόσμο και κόσμο στα θυμαράκια!

Έχουμε χάσει την ουσία των πραγμάτων. 

Διάβαζα στο μπλογκ του

Αμερικλάνου, πως του την είπαν γιατί πήγε σε μια ομιλία στο πανεπιστήμιο που κάνει μεταπτυχιακό, μάστερ ούτε και ξέρω τι, με τζην και φούτερ.

Θα μοιραστώ μαζί σας μια πραγματική ιστορία.

Το 1880κατι, ένα ζευγάρι επισκέφθηκε τον πρύτανη του Χάρβαρντ. Επειδή η γυναίκα φορούσε ένα ξεβαμμένο φόρεμα και ο άντρας ένα φθαρμένο κοστούμι, η γραμματέας του πρύτανη τους είπε ότι ο πρύτανης θα ήταν όλη τη μέρα απασχολημένος.

Το ζευγάρι περίμενε υπομονετικά να βρει ο πρύτανης μερικά λεπτά να τους δεχτεί.

Η γραμματέας προκειμένου να τους ξεφορτωθεί, έπεισε τον πρύτανη να τους δεχτεί. Το ζευγάρι ζήτησε να ανεγείρει ένα μνημείο για το γιο τους Λήλαντ που πέθανε από τύφο αλλά είχε φοιτήσει για λίγο στο Χάρβαρντ και το αγαπούσε πολύ.

Ο πρύτανης αρνήθηκε και όπως είπε, δεν μπορούσε να υπάρχει στο πανεπιστήμιο προτομή για κάθε νεκρό φοιτητή του πανεπιστημίου.

Ο σύζυγος διευκρίνισε ότι δε μιλούσε για προτομή αλλά για ένα κτήριο στη μνήμη του γιου του.

Ο πρύτανης πρόσεξε τα φθαρμένα ρούχα του ζευγαριού και τους είπε ότι τα κτήρια του Χάρβαρντ στοιχίζουν επτά εκατομμύρια δολάρια.

Η γυναίκα τους διέκοψε και είπε: μόνο τόσα στοιχίζει ένα πανεπιστήμιο; Ας κάνουμε το δικό μας! Και το ζευγάρι έφυγε.

Μερικά χρόνια αργότερα, το 1891, εγκαινιάστηκε στη πολιτεία της Καλιφόρνια, το Stanford University!

Αν άκουγε ο πρύτανης πιο προσεκτικά και δεν έκρινε από την εξωτερική εμφάνιση, ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, δε θα είχε δημιουργηθεί.

Η ματαιοδοξία της εξωτερικής εμφάνισης, μας κάνει να είμαστε επιφανειακοί  και να εξάγουμε επιπόλαια συμπεράσματα. 

Πρέπει να δείχνουμε σοβαροί, όχι να είμαστε. 

Η αλήθεια όμως είναι τελείως διαφορετική. 

Άλλο η σοβαροφάνεια και άλλο η σοβαρότητα.

Πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε πίσω από τη βιτρίνα. Να ακούμε πίσω από τις λέξεις. Να νοιώθουμε πίσω από το χαμόγελο…

ΟΦΕΙΛΕΣ...

Έχουμε υποχρεώσεις.

Επαγγελματικές, οικονομικές, οικογενειακές, φιλικές, απέναντι στο κράτος, στο σύντροφο, στους συναδέλφους, στους γονείς μας, στα παιδιά μας, στους φίλους μας, στους γείτονές μας…

Αλλά η μεγαλύτερη υποχρέωση που έχουμε, είναι απέναντι στον εαυτό μας.

Είναι πάντα σύντροφός μας. Είναι ο αυστηρότερος κριτής μας. Είναι η συνείδησή μας. Είναι τα πάντα μας!

Απέναντι στον εαυτό μας, έχουμε τη σοβαρότερη υποχρέωση. Δεν πρέπει να τον πονάμε, να τον καταπονούμε, να τον κάνουμε να υποφέρει. Δεν πρέπει να τον υποβάλλουμε στο μαρτύριο του συμβιβασμού, πολύ συχνά με άσχημους όρους, δεν πρέπει να τον υποτιμούμε, να τον υποβιβάζουμε…

Ο εαυτός μας είναι αυτός που θα μας θυμίσει όλα αυτά που είμαστε, όλα αυτά που θέλουμε, όλα αυτά που μπορούμε να κάνουμε.

Δεν πρέπει να περιμένουμε από τους άλλους να μας ανεβάσουν το ηθικό μας, δεν πρέπει να περιμένουμε από τους άλλους να μας θυμίσουν τι έχουμε επιτύχει. Μόνοι μας πρέπει να σπρώξουμε το βυθό για να ανέβουμε όταν πιάνουμε πάτο.

Στον εαυτό μας, λοιπόν, χρωστάμε τα πάντα. Στον εαυτό μας οφείλουμε τα πάντα.

Και γι αυτό πρέπει να τον προσέχουμε. Να τον φροντίζουμε, να τον περιποιούμαστε και να τον τιμούμε καθημερινά!

ΜΙΑ ΝΟΤΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ

Σήμερα πήγα μια βόλτα πρωί πρωί.

Ο ήλιος έλαμπε αλλά αυτό που με έκανε να σταματήσω και να απολαύσω, ήταν το άρωμα των λεμονανθών.

Έξω από το πάρκινγκ της πολυκατοικίας μου, υπάρχει μια νερατζιά. Είναι ανθισμένη και μοσχοβολάει όλος ο τόπος. Περπατούσα και ανέπνεα βαθειά. Ήταν μια νότα φρεσκάδας. Μια νότα αισιοδοξίας και χαράς.

Πραγματικά, μου έφτιαξε το κέφι. Ακόμη και αν το καθήκον μου ήταν θλιβερό, αυτή η μικρή πινελιά της μέρας, με έκανε πιο χαρούμενη και αισιόδοξη. Μου έφτιαξε όχι μόνο τη μέρα, μη σας πω και όλο το μήνα!!!

Καλή εβδομάδα. Με υγεία και χαμόγελα.

ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ Ο ΜΗΝΑΣ... update

Συγνώμη, αυτά τα βίντεο είχα βάλει, αλλά κάποιος προσπαθεί να το παίξει έξυπνος...

Το πιάσατε το υπονοούμενο φαντάζομαι!